ŚFiNiA

placus3

Mam kilka kwestii do rozważenia. Zacznijmy po kolei.
1. Nieomylność papieska.
Dogmat o nieomylności papieża mówi nam, że nauka papieska jest nieomylna, gdy zabiera on głos jako Głowa Kościoła i wypowiada się w sprawach wiary i moralności. Mam pewne wątpliwości co do tego z jednej prostej przyczyny. Co jeśli na tronie papieskim zasiądzie heretyk, który perfidnie wykorzysta dostępne narzędzia i przywileje, aby ogłosić nowy dogmat, sprzeczny z dotychczasowym nauczaniem Kościoła? Co więcej, w świetle obecnego chaosu wokół Amoris Laetitia i mętnych wypowiedzi Franciszka, wydaje się to możliwe. Nie jest to zwykła fantazja. Czy nauki ogłaszane przez papieża muszą być w zgodzie z dotychczasowym nauczaniem Kościoła? Tak by było najlogiczniej, ale dogmat o tym nie mówi.
2. "Wygięty" krzyż
Od czasów Vaticanum II funkcjonuje wśród kolejnych papieży tzw. wygięty krzyż. Pierwszym podnoszonym wobec niego zarzutem jest to, że wg niektórych zainspirowano się "krzyżem satanistów" z V w., który wyglądał identycznie. Drugim zarzutem jest to, że wygląd Chrystusa na tym krzyżu jest godny politowania i wyszydzenia, ale nie współczucia i taki krzyż uwłacza Chrystusowi i Jego godności jako Boga-Człowieka.
3. Czynienie dużego znaku krzyża
Podczas czynienia dużego znaku krzyża, wg wielu wykonujemy tak naprawdę odwrócony krzyż satanistyczny, a nie krzyż Chrystusowy.
4. Ostatnie pytanie jest do Jana Lewandowskiego.
Chodzi o Twój artykuł o przepowiadaniu przez Jezusa końca świata. Piszesz tam, że: "Jedno z tłumaczeń słów o pokoleniu zakłada (za tym tłumaczeniem osobiście się opowiadam), że Jezus, mając na myśli „pokolenie, które nie przeminie”, mówił o tych, którzy mieli zobaczyć zburzenie Jerozolimy wspomniane w Mt 24 (por. przypis w Biblii Tysiąclecia (dalej: BT) do Mt 24,34). I rzeczywiście zobaczyli. Nic nie stoi na przeszkodzie, aby uznać takie wytłumaczenie, i nawet sam fakt, że Jezus powiedział, iż „wszystko” (an panta), o czym mówił w Mt 24, nastąpi, nim „przeminie to pokolenie”, nie przesądza, że w zakres tego „wszystkiego” wlicza się również kwestia końca świata, o jakim Jezus mówił w Mt 24,29-31. Z uważnej lektury i badania kontekstu Mt 24,32-35 jednoznacznie wynika, że termin „wszystko” z Mt 24,34 nie dotyczy wszystkiego, co opisał Jezus w Mt 24 (czyli także końca świata), lecz nawiązuje do tego samego słowa „wszystko” (znów panta) padającego w poprzedzającym go Mt 24,33, gdzie słowo „wszystko” dotyczy tylko znaków poprzedzających przyjście Jezusa („kiedy ujrzycie to wszystko, wiedzcie, że blisko jest, we drzwiach” – Mt 24,33), co dodatkowo zostało zilustrowane przypowieścią o gałązce drzewa figowego (Mt 24,32). Zburzenie Jerozolimy było jednym z tych znaków i o tym Jezus mówił w Mt 24,33, gdy rzekł „ujrzycie to wszystko”." [kursywa ode mnie]
Moje pytanie jest następujące: Skoro "wszystko" odnosi się do opisywanych znaków końca świata, a nie paruzji, to jak interpretować to: "Zaraz też po ucisku owych dni słońce się zaćmi i księżyc nie da swego blasku; gwiazdy zaczną padać z nieba i moce niebios zostaną wstrząśnięte." Mt 24,29 oraz to: "Będą znaki na słońcu, księżycu i gwiazdach, a na ziemi trwoga narodów bezradnych wobec szumu morza i jego nawałnicy. Ludzie mdleć będą ze strachu, w oczekiwaniu wydarzeń zagrażających ziemi. Albowiem moce niebios zostaną wstrząśnięte" Łk 21,25n. To są także znaki końca świata, i w jaki sposób one się wypełniły?

Na każdy z tych tematów mam także swoje przemyślenia, ale podzielę się nimi później, po uwagach od innych.

Jan Lewandowski

placus3

placus3

Dorzucę też inne kwestie, które przyszły mi do głowy:
1. Ateista po wykazaniu mu, że wierzy w mnóstwo nieweryfikowalnych twierdzeń może stwierdzić, że to prawda, ale nie sprowadza to ateizmu do poziomu teizmu, bo jego "wierzenia" pomagają mu funkcjonować w świecie i rozwijać się oraz że nie potrzebuje do tego Boga; świat rozwija się bez Boga. Ja tu widzę jeden problem. Otóż subiektywną kwestią jest, kto do czego potrzebuje Boga i ateista może tu jedynie wyrazić swoje własne zachcianki. Poza tym, religia też pełni ważną rolę w społeczeństwie i życiu poszczególnych jednostek.
2. Temat stary, ale powraca, mianowicie politeizm w Biblii. Chodzi mi o 2 teksty biblijne:
a) Pwt 32,8n. Kiedy Najwyższy rozgraniczał narody,
rozdzielał synów człowieczych,
wtedy ludom granice wytyczał
według liczby synów Izraela;
9 bo Jego lud jest własnością Pana,
dziedzictwem Jego wydzielonym jest Jakub.
Wynika z niego, że Jahwe jest synem Ela, ale to niejedyna trudność, mianowicie mowa tu o "synach Izraela", którzy wg wielu powinni być nazwani "synami Boga". Oczywiście miałoby to być nawiązanie do tego, że Jahwe to jeden z 70 synów Ela, który akurat dostał w opiekę Izraelitów. Co więcej, ku zaskoczeniu taką interpretację podaje też biblijny katolicki (!) komentarz od Vocatio (gruba książka 2000 stron).
b) Ha 3,5
Otóż ateusze twierdzą: w mitologii kananejskiej istnial bog Reszef (bog wojny i zarazy).
Z tego co jest mi wiadome, Hieronim w IV w n.e kopiujac Ksiege Habakuka mial z nim problem gdyz istniala potrzeba usuniecia wszystkich sladow politeizmu z Biblii. Zamienil wiec 'biednego' Reszefa na diabla (diabolus):

Vulgata:
Ante faciem ejus ibit mors, et egredietur
[!!!]diabolus[!!!]
ante pedes ejus.

BT:
Zaraza idzie przed Jego obliczem, w ślad za Nim
[!!!]gorączka śmiertelna[!!!].

Jak widac, pozniejsi tlumacze nie zadawali sobie nawet takiego trudu i wstawili bezosobowo choroby(BT kontunuujeta 'tradycje'.
Z drugiej stronym troche to dziwne ze z Vulgacie Jahwe podaza ramie w ramie z diablem.
Z maszerujacych dwoch (trzech?) bostw z ktorych wyraznie Reszef/diabel(Vulgata) byl bostwem nizszym, zaleznym od Jahwe, natomiast w posniejszych przekladach biblijnych (m.in BT) pozostal tylko ten ostatni.

Ja dodatkowo sprawdziłem i w interlinii hebrajsko-polskiej też jest Reszef. Jak to wytłumaczyć?

Jan Lewandowski

placus3

placus3

Komentarz usunięty