ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Temat jest trudny, niewygodny dla wielu, ale kluczowy dla rozumienia religii, chrześcijaństwa. Stawiam proste pytanie: czy jest jeden katolicyzm, czy może wiele?
Bo na pewno chrześcijaństwo (już nie katolicyzm) chyba trzeba uznać za podzielone - mamy katolicyzm rzymski protestantów (różnych), prawosławie, Świadków Jehowy, Kościół Koptyjski, lefebrystów... Ale ograniczając się do samego katolicyzmu - może przynajmniej ten jest jeden?...
- Od razu widać, że NIE jest jeden. W ogóle "katolicki" znaczy "powszechny", co nie jest tym samym co "rzymskokatolicki". Jest choćby kościół polskokatolicki, który odłączył się od rzymskiego po ogłoszeniu dogmatu nieomylności papieża. Czyli na pewno nie mamy jednego katolicyzmu. Ale drążę dalej...
To może chociaż rzymski katolicyzm jest jeden - taki niezachwiany, monumentalny, stały od tysiącleci?...
Nie trzeba być zawodowym historykiem, aby się zorientować, że dzieje kościoła rzymskiego były burzliwe. Był czas gdy na raz na "tronie piotrowym" urzędowało nawet dwóch (albo i trzech) papieży, skonfliktowanych ze sobą. Twierdzenie o jednolitości kościoła rzymskiego od wieków należy zatem włożyć między bajki.

Ale zostawmy historię.... Może przynajmniej aktualny kościół i to ten konkretnie już rzymsko-katolicki (nie jakiś inny katolicki) jest jeden?...
Nie trzeba znowu być bardzo wyedukowanym politycznie i historyczne, aby nie zauważyć, że w tym to już jawnie konkretnie rzymskim kościele mamy ścierające się różne skrzydła, poglądy teologiczne. Jest miejsce (dla wcale nie ekskomunikowanego) nieżyjącego księdza Hryniewicza, Tischnera, o. Szustaka, ale też biskupa Jędraszewskiego. W tym samym katolicyzmie jedni aktualnego papieża Franciszka wysoce cenią i wynoszą pod niebiosa, podczas gdy inne skrzydło ma go za zdrajcę i antychrysta.

Oczywiście, jak to w sporach jest normalne, każdy głosi, że to on ma rację, zaś oponent jej nie ma. To zaś, po przeniesieniu na kwestię przynależności do kościoła rzymskiego będzie owocowało starciem się różnych narracji, które jednym będą przyznawały atrybut wierności nauce katolickiej, a innym tego atrybutu odmawiały. Argumenty zwykle są z obu stron oparte o ten sam schemat "moja racja mojsza", czyli oceniają zgodność z..
... tym co sami uznają za zgodne. :rotfl:

W tym ujęciu niezgodni tez są "tamci", właśnie dlatego, że nie uznali pewnych poglądów "takimi jakie są naprawdę" (w sformułowaniu), co de facto oznacza, iż nie uznali ich "po naszemu".

Roszczenia do tego, że się jest "tym prawdziwym" wyznawcą katolicyzmu oczywiście można mieć. Problem w tym, że nie ma tu obiektywnego rozstrzygnięcia. Każde rozstrzygnięcie oprze się JAKIEŚ ZAŁOŻENIA, jakąś wizję tego, jak to powinno być, może jak to Bóg chciałby widzieć. A bezpośredniego dostępu do woli Boga przecież i tak nie mamy.

Czy uważam, że jest tu pełen symetryzm?...
- Nie do końca. Symetryzm jest na poziomie zdystansowanego opisu. Ale gdyby mnie ktoś spytał o to, czym jest ten prawdziwy katolicyzm, to bym już wyróżnił konkretną opcję. Opcja oparłaby się o wiarę w to, że w przypadku gdy są spory, różne interpretacje obowiązuje TO CO NAJWAŻNIEJSZE.
A co jest najważniejsze?
- Przykazanie miłości i wymaganie prawdy.
Wszystko co się od miłości i prawdy oddala, będzie złe. A czy będzie "katolicyzmem"?...
Jeśli wygra w katolicyzmie opcja odrzucająca miłość i prawdę, to będzie to potępieniem katolicyzmu. Bo prawda i miłość mają wyższy priorytet od przynależności do tej czy innej nazwy, związanej z tą czy inną organizacją wyznaniową.
Ja uważam, że lepiej mienić się niekatolikiem, a być ostatecznie przyjętym przez Boga, niż odwrotnie być maksymalnie katolickim, jak to tylko się da, tylko że na koniec zostać potępionym przez Najwyższego. W końcu:
(21) Nie każdy, który Mi mówi: Panie, Panie!, wejdzie do królestwa niebieskiego, lecz ten, kto spełnia wolę mojego Ojca, który jest w niebie. (Ewangelia Mateusza 7:21)

O.K.

Ano właśnie, niezwykle istotne pytanie. Bo w Kościele zawsze były różnice od najdawniejszych czasów, nawet apostolskich. Trochę inne zwyczaje miał kościół w Jerozolimie, trochę inne w Antiochii. Nieco inny był kościół Jakuba, nieco inne kościoły założone przez Pawła, inne założone przez Piotra, Tomasza, Mateusza i innych apostołów.

Teraz patrząc na to, jak wszyscy się wszędzie wymądrzają i każdy jeden twierdzi, że to on dokonuje jedynie słusznej wykładni katolickiej, czy to chodzi o nauki czy zwyczaje. To ja się zastanawiam, co wspólnego ma kościół, łagiewnicki, toruński, o. Szustaka, ks. Hryniewicza, o. Rydzyka, abp Jędraszewskiego, Szymona Hołowni, Tomasza Terlikowskiego, Pawła Lisickiego, papieża Franciszka, Benedykta XVI, Jana Pawła II, Piusa XII, tradycjonalistów: ks. Szymona Bańki, czy jeszcze innych, z kościołem apostoła Jakuba Sprawiedliwego, albo Jana Apostoła, albo Marka Ewangelisty, albo Klemensa Rzymskiego, czy drugiego Klemensa Aleksandryjskiego, albo Papiasza, albo Polikarpa, albo Hermasa, Ireneusza z Lyonu, Dionizego Aleksandryjskiego, św. Ambrożego, św. Augustyna, Jana Chryzostoma, Efrema Syryjczyka, Epifaniusza, Tomasza z Akwiny, Karola Boromeusza, Jana Marii Vianneya, czy kogo tam jeszcze. Czy Jakub Sprawiedliwy przynależał do Kościoła Katolickiego (zdaniem czy to Szymona Bańki, czy Szymona Hołowni, czy Tomasza Terlikowskiego, Pawła Lisickiego czy kogokolwiek)? Albo wyznający poglądy milenarystyczne Ireneusz? Albo ikonoklasta Epifaniusz? Albo Hermas, brat papieża Piusa I, mimo iż jego wizja nie jest do końca poprawna teologicznie?

Bo mądrzyć się, czy msza powinna być po łacinie czy w jakim języku, albo czy należy, czy nie należy wpuszczać uchodźców, albo kogo wyrzucać ze stanu duchownego, to każdy potrafi. Zagłębić się w przesłanie chrześcijaństwa, w naukę Chrystusa i Jego przykład, mam wrażenie, mało kto.

Ireneusz z Lyonu za czasów papieża Wiktora I (189-199) i awantury jaką wywołał on w sporze o datę Wielkanocy, wystosował do niego taki o to list (cytowany w Historii Kościoła V,24 Euzebiusza z Cezarei):

„Otóż nie tylko o kwestię dnia spór się toczy, ale także o sam sposób poszczenia. Jedni bowiem sadzą, że tylko przez jeden dzień pościć powinni, inni znowu, ze przez dwa dni, inni wreszcie, ze jeszcze dłużej. Są prócz tego tacy, którzy dzień sobie obliczają na czterdzieści godzin dziennych i nocnych. Taka różnolitość zwyczajów nie powstała dopiero dzisiaj, za dni naszych, ale już wiele dawniej, przed nami, wśród naszych poprzedników, którzy z nieuwagi, jak się zdaje, przez swą prostotę i nieświadomość zwyczaj ten przyjęli, i swym następcom do zachowywania przekazali. Wszyscy przecie mimo to żyli w pokoju i my jedni z drugimi w pokoju żyjemy, a różnica w poście stwierdza tylko wiary jedność.”

Do tego Ireneusz dołącza opowiadanie, które warto przytoczyć dosłownie.

"Wśród nich byli także prezbiterzy, którzy przed Soterem stali na czele kościoła przez Ciebie obecnie rządzonego, a więc Anicet, Pius, Hygin, Telesfor, Ksystus, ale ani sami takiego zwyczaju, ani na to swym podwładnym nie pozwalali, a jednak aczkolwiek sami tego nie przestrzegali, żyli mimo to w pokoju z wiernymi, którzy do nich przychodzili z kościołów, gdzie zwyczaj ten istniał. Tymczasem przeciwieństwo tego zwyczaju tym jaskrawiej się przedstawiało tym, którzy go nie zachowywali. I nigdy się nie zdarzyło, by z tego powodu ktokolwiek miał być wykluczony, owszem, prezbiterzy, poprzednicy Twoi, którzy się sami tego zwyczaju nie trzymali, posyłali Eucharystię wiernym kościołów, zwyczaj ten zachowujących. Gdy zaś za czasów Aniceta błogosławiony Polikarp przebywał w Rzymie i gdy między nimi zaszło nieporozumienie w innych sprawach niewielkiego znaczenia, przyszło wkrótce do zupełnej zgody; w tej zaś głównej sprawie nie chcieli rozpoczynać sporu. Anicet bowiem nie zdołał skłonić Polikarpa do zarzucenia zwyczaju, jakiego zawsze przestrzegał razem z Janem, uczniem Pańskim i innymi Apostołami, z którymi obcował. Ani również Polikarp nie przekonał Aniceta, który twierdził, że należy się trzymać zwyczaju prezbiterów, swych poprzedników. Mimo to zachowali między sobą jedność, a w kościele Anicet, w dowód swego szacunku, pozwolił Polikarpowi na sprawowanie Eucharystii. Rzecz więc jasna, że się rozstali w pokoju, i w całym też kościele był pokój między tymi, którzy ten zwyczaj zachowywali, a tymi, co go nie przestrzegali."

A Jakub Sprawiedliwy napisał:

Jk 3,1-12:

1 Niech zbyt wielu z was nie uchodzi za nauczycieli, moi bracia, bo wiecie, iż tym bardziej surowy czeka nas sąd. 2 Wszyscy bowiem często upadamy. Jeśli kto nie grzeszy mową, jest mężem doskonałym, zdolnym utrzymać w ryzach także całe ciało. 3 Jeżeli przeto zakładamy koniom wędzidła do pysków, by nam były posłuszne, to kierujemy całym ich ciałem. 4 Oto nawet okrętom, choć tak są potężne i tak silnymi wichrami miotane, niepozorny ster nadaje taki kierunek, jak odpowiada woli sternika. 5 Tak samo język, mimo że jest małym członkiem, ma powód do wielkich przechwałek. Oto mały ogień, a jak wielki las podpala. 6 Tak i język jest ogniem, sferą nieprawości. Język jest wśród wszystkich naszych członków tym, co bezcześci całe ciało i sam trawiony ogniem piekielnym rozpala krąg życia. 7 Wszystkie bowiem gatunki zwierząt i ptaków, gadów i stworzeń morskich można ujarzmić i rzeczywiście ujarzmiła je natura ludzka. 8 Języka natomiast nikt z ludzi nie potrafi okiełznać, to zło niestateczne, pełne zabójczego jadu. 9 Przy jego pomocy wielbimy Boga i Ojca i nim przeklinamy ludzi, stworzonych na podobieństwo Boże. 10 Z tych samych ust wychodzi błogosławieństwo i przekleństwo. Tak być nie może, bracia moi! 11 Czyż z tej samej szczeliny źródła wytryska woda słodka i gorzka? 12 Czy może, bracia moi, drzewo figowe rodzić oliwki albo winna latorośl figi? Także słone źródło nie może wydać słodkiej wody.

Hill

lucek

Michał Dyszyński

Hill

O.K.

Michał Dyszyński

Hill

O.K.

Hill

Semele

Kościół katolicki ma sowje katechizmy i rózne takie a ludzie po prostu chcą pójść do kościoła pomodlić się i wziąć ślub w bialej sukience.
Ta warstwa religii katolickiej nie jest zagrożona.

Semele

Michał Dyszyński

Hill

fedor

Hill

lucek

wszystko pięknie Hill

ucz się Semele :wink:

fedor

Hill

lucek

Hill ok, no ale nie oszukujmy się, czasmi coś tam ateiście/ateistce odpowiesz to dobrze, można więcej, tak żeby mielonka podskakiwała ... jest napisane, "cieszcie i radujcie gdy wam złorzeczą ..." (czy coś podobnego), ja w tej dziedzinie mam osiągnięcia, zefciu nazywa mnie zwyrodnialcem, fedor też, a u ciebie jakoś cięko

anna · Dołączył: 06 Gru 2015 Posty: 196 Przeczytał: 0 tematów

W prawie świeckim: " nieznajomość prawa nie zwalnia od odpowiedzialności".

Jeżeli jest sumienie, to i jest etyka/moralność etyczna. Chyba, że ktoś jest zaburzony w jakiejś sferze... Ale konsekwencje swoich czynów odczuje.
Nie będę więcej pisać, bo zaraz usłyszę, że spamuję kogoś....

Hill

lucek

no właśnie, a ze złe kompromisu nie ma :->

Michał Dyszyński