ŚFiNiA

Semele

Wuj

wujzboj

Postawy są różne, ale uwarunkowania trzeba sobie uświadomić. By umysłu nie zdominował przypadek.

Tu wyszła na jaw blokada: umysł zabarykadował się, odcinając dojście z każdej możliwej strony. Odciął się od SŁOWA, uznając, że jeśli wiara w Boga jest tajemnicza to trzeba ją odrzucić bo jest tajemnicza, a jeśli nie jest tajemnicza to trzeba ją odrzucić bo nie jest tajemnicza.

To tak samo, jakby umysł mówił ci, że kolorowych rękawiczek nie można zakładać, bo są kolorowe, a niekolorowych nie można zakładać, bo nie są kolorowe. To absurd i gdybyś złapała się na czymś takim, to doszłabyś do wniosku, że jest jakaś INNA, nieznana ci przyczyna, dla której twój umysł broni się przed przyzwoleniem dla noszenia rękawiczek. I zaczęłabyś szukać tej przyczyny, bo skoro raz przyłapałaś umysł na tym, że zrobił cię w jajo w tej kwestii, to możesz słusznie podejrzewać, że coś istotnego tutaj przed tobą ukrywa i robi cię w jajo nadal. Prawda?

Semele

Semele

Tu jeszcze ciekawiej:
Nie wahał się ksiądz co do możliwości pogodzenia nauki i wiary?

Chciałem zaangażować się w konkretną formę religijności. Najwięcej o tym rozmyślałem w czasie studiów seminaryjnych: czy stając wobec chrześcijaństwa, mam racjonalne przesłanki, aby przyjąć tę religię? Jeśli nie, to nie należy jej przyjmować, ale jeśli uznałem, że takie przesłanki posiadam, to przyjmuję chrześcijaństwo z całą jego doktryną. Usuwać z religii coś, co mi się nie podoba, uważam za niezbyt rozsądne.

Dziś tak właśnie postępuje wielu wierzących i chyba uważają tę wybiórczość za normalną.

Ja kładę nacisk na racjonalne przesłanki uwiarygodniające wiarę. Ale religia to nie jest domena racjonalizmu. Tertulian mówił: Wierzę, bo to niedorzeczne. Ktoś o mnie powiedział, że jestem chrześcijańskim pozytywistą i mnie się to określenie podoba. Prawdopodobnie Tertulian, wypowiadając to swoje słynne zdanie, miał na myśli metodologiczną uwagę Arystotelesa, że jeśli ktoś głosi jakąś strasznie dziwną prawdę, a jest człowiekiem poważnym, to trzeba mu uwierzyć. Ale powiedzenie Tertuliana można rozumieć jeszcze inaczej.

Istnieje racjonalność odkrywania tajemnicy. Tajemnica musi być czymś, co mnie przewyższa i jednocześnie jakoś obejmuje. Jeżeli przyjmuję Pana Boga, to z góry zakładam, że są rzeczy, których nie pojmę.
Z tak rozumianą tajemnicą spotykamy się właśnie w nauce na każdym kroku. To nie jest tak jak z czytaniem dzieł literackich. Tutaj mogę sens czy treść wydobyć, a nawet narzucić interpretację, bo pisarz zostawił czytelnikowi pewną swobodę poruszania się wewnątrz jego dzieła. W nauce tak nie jest. W nauce mamy do czynienia z brutalnymi faktami; jak powiedział Alfred Whitehead: tak jest i nic na to nie poradzimy. Stajemy wobec pewnej obiektywności. Prowadząc pracę naukową mam często odczucie, że walę głową w mur, zderzam się z jakąś tajemnicą, zaczynam dostrzegać coś, czego może nawet nie chciałbym dostrzec i co nigdy przedtem nie przyszłoby mi na myśl.

Warte przeczytania:
[link widoczny dla zalogowanych]

wujzboj

Semele

Nie zgadzasz się zatem z M.H.?

Rzecz polega na tym, że jak od dziecinstwa ktoś Tobie coś opowiada to zaczynasz w to wierzyć i zostaje w Tobie na całe życie. Mi na przykład babcia opowiadała o aniele strozu. Było to jednak dorywczo
Jednak do dziś mam pewien sentyment do anioła.
Ja nie krytykuję wierzących za to, że mówią o tajemnicy, świętości. Właśnie to rozumiem. Myślę, że u M.H. też jest jakieś rozdarcie.

Ja uważam, że swiat jest tajemniczy i zagadkowy i podoba mi się myśl Banjankriego, że jest misterium.
Samo życie to misterium.
Samo życie to misterium.

Smartfon nie jest żadną tajemnicą. Po prostu trzeba się na tym znać.

A tu wuju dla rozrywki. Uśmiałam się.
https://youtu.be/JxTgivXMLek

wujzboj

To jak widać różnimy się, bo ja do poglądów usiłujących wcisnąć mi jakąś tajemnicę podchodzę jak pies do jeża. Z prostego powodu: to jest najlepszy sposób by zrobić człowieka w jajo. Gdy na odpowiedź na istotne pytanie brzmi, że to jest tajemnica, wtedy jest to równoznaczne wymuszeniu przyjęcia jakiejś arbitralnie dogmatycznej odpowiedzi (a jakąś trzeba przyjąć, skoro pytanie było istotne). W ten sposób światopogląd taki staje się wprost wymarzonym narzędziem dla wszelkiego rodzaju totalitaryzmów zniewalających umysł.

W misteria można się bawić tam, gdzie nie ma to większego znaczenia. Czyli właśnie dla rozrywki, dla dodania życiu kolorytu. I to jest nawet fajne, jak każde kolorowanie, każde urozmaicania. Ale to przyprawa, a nie danie główne.

Semele

wujzboj

Semele

wujzboj

Semele

Wytlumacz mi racjonalnie jak opłatek zamienia się w ciało Jezusa a wino w jego krew.

Na razie jakoś tak mam, że odróżniam sen od jawy.
Może to się zmienić, liczę się z tym.

wujzboj

Ja pytałem, i to zaznaczając na niebiesko żebyś nie przeoczyła istoty, nie czy odróżniasz sen od jawy, lecz o coś innego, bardzo konkretnego. Przeczytaj proszę jeszcze raz: Czy aby na pewno gdy śpisz wiesz, że śpisz? Czy raczej gdy się obudzisz to wiesz, że spałaś? Czy przyglądałaś się temu kiedyś pod tym kątem?

A opłatek? wpisałaś to pytanie przynajmniej w dwa różne wątki, odpowiedziałem ci w tym drugim. Chociaż może ten byłby bardziej na miejscu. Zdecyduj, w którym będziemy kontynuować. Jeśli w tym (co byłoby sensowniejsze), to po prostu wklej tu moje słowa (to było jedno proste zdanie) i zacznij dalej o tym pisać tutaj.

Semele

Kiedyś utworzyłam temat, ale nie było zainteresowania.

wujzboj

Jaka znów magia? Jak brzmiała moja odpowiedź? Dlaczego jej tu nie zacytowałaś?

Semele

Semele

Film na czasie

[link widoczny dla zalogowanych]

wujzboj

Semele

wujzboj

Gdy spożywam opłatek, mam odczucie że nawiązuję z Jezusem kontakt fizyczny, a nie "tylko" duchowy. Tak samo gdy dotykam czyjejś ręki, mam odczucie że nawiązuję z jakąś osobą kontakt fizyczny, a nie tylko duchowy. Nie wszystkie kontakty fizyczne muszą prowadzić do podobnych wrażeń zmysłowych.

mat

wujzboj

W twojej fantazji jest to taka symboliczna pozostałość. Ale mnie twoje fantazje nie obowiązują, Mat.