ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Integryzm religijny występuje chyba we wszystkich religiach. W katolicyzmie, chrześcijaństwie jest też silnie widoczny. Na czym on właściwie polega?

W skrócie integryzm można by określić jako skupienie się na tym, co widoczne, doczesne, wspólnotowe, silnie związane z autorytetami ludzkimi i tradycją. Jednocześnie integryzm separuje się automatycznie od tego co duchowe, poszukujące, związane z uznaniem przemijalności aktualnych form, obyczajów, autorytetów, jest w tym zanegowanie W DZIAŁANIU I WYBORACH uznania, iż to Bóg - wyższy ponad tę znaną nam doczesność - jest tą najwyższą instancją prawdy i sensu.

Kim jest integrysta w kontekście gorliwości i szczerości wiary?
W kontekście szczerości wiary integrysta wg mnie jest po prostu oszustem. Integrysta "wiarą" będzie nazywał ślepe posłuszeństwo jakimś tam aktualnym nakazom, zakazom, sformułowaniom, którym nie jest stanie sam nadać zrozumiałego sensu, obyczajom ze swojego kręgu kulturowego, jednak w samym jego umyśle "wiara" niczego nie buduje poza chaosem i odniesień. Brak jest u integrysty spójności rozumowania, bo te jest silnie po POZORACH. Integrysta jest pozorantem wiary i duchowości. Tak naprawdę to integrysta idee ma "gdzieś", jemu chodzi o to, DO CZEGO SIĘ PRZYZNAJEMY, a także z jak wielkim uporem i jak głośno się przyznajemy do PRZYNALEŻNOŚCI w doczesnym ludzkim znaczeniu.

Integrysta będzie wielbił i wywyższał stroje, obyczaje, sformułowania, osoby o autorytarnych cechach, twarde zapisy w dokumentach o wykluczeniu odstępców. Integrysta bowiem po prostu jest ślepy na to co duchowe!
A jak ktoś w ogóle nie widzi tego, co duchowe, to musi się skupić na tym, co widzi - na tej doczesności, wspólnotowości, zewnętrznych formach.

Michał Dyszyński

Integryści odrzucają mentalnie wielu wyznawców od religii, produkują ateistów.
Jest pewna grupa ludzi, którym integrystyczne skupienie się na formach, obyczajach i autorytetach bardzo odpowiada. Przypuszczam, że są to ludzie bardzo potrzebujący jakiejś doczesnej formy określoności dla swoich przekonań. I chyba też są to ludzie, którzy utożsamiają prawdę bardziej z przyznawaniem się, głoszeniem czegoś przez posłuszną grupę wyznawców, niż ze spełnieniem jakichś - w sumie przecież abstrakcyjnych - reguł poprawności logicznej, związanej z adekwatnością względem okoliczności i zdarzeń (faktów). Są to ludzie, dla których chyba na szczycie hierarchii jest MOC GŁOSZENIA, rozumiana właśnie jako rodzaj walki, wpierania, pokonywania oporu w umysłach i działaniach przeciwników.
Jednocześnie z drugiej strony jest duża grupa ludzi, którzy tę postawę integrystów uznają za fałsz, za sprzeniewierzenie się tej adekwatności, która jest obiektywna, czyli niezależna od chciejstw, stronnictw, uporu w głoszeniu, posiadaniu stronników. Oni za prawdę uznają właśnie to, co integryści lekceważą - ten niezależny od wszelkiej formy nacisku, przemocy, chciejstwa ład - harmonia pomiędzy delikatnością myśli, a tym, jak jawi się świat. Tym, którzy integryzm religijny traktują jako zafałszowanie, cała religia jawi się jako fałszywa. I co często, jeśli na początku byli religijni, przechodzą na ateizm.

Michał Dyszyński

Integryzm a wierność Bogu
Integrysta jest najczęśćiej przekonany, że jest bardziej wierny Bogu niż wyznawcy poszukujący, mniej skupieni na formach i autorytetach. Integrysta bowiem obiektem wierności czyni to, co ma silną społeczną konotację i umiejscowienie, co jest emocjonalnie "silne", wyraziste. W ogóle rozumie najbardziej świat siły, nawet przemocy, tam gdzie bardziej dominująca strona narzuca swoje reguły słabszej stronie. I tak też integrysta pojmuje zwycięstwo Boga i samego Boga - jako coś mocno zbliżonego do zwycięstw ludzkich władców, jako twarde przemocowe narzucenie swoich reguł wszystkim nieposłusznym.
Z punktu widzenia nieintegrysty, czyli wyznawcy aspirującego silnie do duchowości w pojmowaniu religii i świadomości, integrysta nie tylko nie jest bardziej niż inni wierni Bogu, lecz Bogu się wręcz sprzeniewierza. Bo w tym ujęciu duchowym, Bóg jest duchem bardziej ideą, którą mamy obowiązek poznawać, poszukiwać, wciąż za nią podążać, rezygnując z większości owych "namacalności" świata. Chrześcijanin skupiony na duchowości, czczący Boga w duchu i prawdzie, lekceważy doczesne formy religijności na rzecz tych związanych z rozwojem umysłów i serc.

Michał Dyszyński

Tak sugerując się deklarowanymi przez integrystę intencjami, idealnym dla niego stanem wyznawania byłby świat...
automatów i megafonów głoszących owe integrystyczne, czyli "jedynie słuszne prawdy". Bo wtedy nie byłoby żadnych wrednych odstępstw, żadnego "mędrkowania" przez lewacko nastawionych progresywistów, czy kogo tam. Głoszone byłoby to, co ma być głoszone. Niby ideał...
Nie! Absolutnie nie ideał, bo integrysta, choć deklaruje że chodzi mi o tę jak największą zgodność wyznawania, to tak naprawdę w sercu ma coś innego, niż osiągnięcie owej zgodności. Tak naprawdę w sercu, nie zdając sobie najczęściej z tego sprawy, integryście nie chodzi o to, aby stan jedności wyznawania się osiągnął, ale aby go OSIĄGAĆ NA DRODZE WALKI. Czyli chodzi o "gonienie króliczka", a nie dogonienie go.
Gdyby grupę integrystów (dowolnej religii, czy ideologii) odseparować od ich oponentów, przeciwników, zostawiając tylko integrystów ze (swoimi!) integrystami, to ci bardzo szybko znaleźliby dowolną liczbę pretekstów, aby się podzielić, a potem ze sobą toczyć spory, walczyć, nawet nienawidzić. Pretekst może tu być dowolny - o użyte słowo (np. w liturgii), o element stroju (ileż to katoliccy integryści mieli za złe papieżowi Franciszkowi, że nie był zgodny z tradycją i nie założył tych błazeńskich czerwonych butów, które rzekomo były tak ważne dla sprawowania papieskiego urzędu...), o osobę, o miejsce. Bo to tak naprawdę nie jest ważne, o co integrysta toczy swój spór, jako że ważne dla niego jest, aby ów spór toczyć, odróżniać się od "tamtych", utwierdzać się w przekonaniu, że większa wierność idei jest robiąc to w ten sposób, a nie w "tamten" sposób.
Integryści z zewnątrz postrzegani są po prostu śmieszni, ale oni sami traktują te formalne pierdoły śmiertelnie poważnie. :fight:

Michał Dyszyński

Integryzm religijny jest wg postawą odrzucenia Boga pod pozorem gorliwości w wyznawaniu Boga. Zaiste, bardzo sprytne mamy tu zagranie diabła.
Dlaczego tak zostało dozwolone, że wielu naiwnych wyznawców zostanie zwiedzionych przez integrystów? Dlaczego Bóg to dopuszcza?... - Takie pytanie może sobie niejeden zadać, gdy skonfrontuje z jednej strony tę szczerą chęć wyznawania Boga z tą, na swój sposób okrutną, a na pewno przewrotną okolicznością, że właśnie to wyznawanie, które jawi się jako najbardziej wierne i szczere jest tym błędnym, toksycznym?...

Michał Dyszyński

Szczególnie chrześcijaństwo, które jest religią postulującą narodzenie się ducha, czyli przekraczanie doczesności jako ścieżkę duchową, powinno teoretycznie chronić swoich wyznawców przed tendencją odwrotną - skupiania się na zewnętrznych formach, osobach, oznakach. Ale patrząc na to, jak bardzo przyziemna, po ludzku ograniczona bywa rzeczywistość religii chrześcijańskiej, nie widać tu jakiejś wielkiej różnicy wobec religii obyczajowych, tylko tradycyjnych. Byli oczywiście wielcy myśliciele i mistycy chrześcijańscy, ale większość wyznawców zdaje się nie poszukiwać głębi duchowej, a pozostaje przy traktowaniu religii na poziomie rytualnym, społecznym, związanym z chęcią posiadania swojego religijnego "stada". Dlaczego tak?...
- Pewnie trochę dlatego, że "dopada nas życie" z jego codziennością i jakoś tak nie starczy już energii na głęboki rozwój duchowy
- Może też dlatego, że duchowość w ogóle jest taką dość elitarną własnością, czymś co każdy wypracowuje sobie sam, a jeśli nie umie wypracowywać sam, to automatycznie znaczy, że chyba jeszcze do tej głębszej duchowości nie dojrzał. Duchowość głębsza jest chyba jakoś formą indywidualnego buntu przeciw doczesności, więc nie może być zbyt powszechna.
- pewnie też dlatego, że religie jakoś powszechnie zaczynają od naśladownictwa, posłuszeństwa, a nie ścieżki indywidualnego rozwoju. Dopiero od niedawna w wychowaniu pojawił się trend, aby uczyć dzieci wiary w siebie, odwagi cywilnej, często wykraczających ponad posłuszeństwo władzy. Więc jeszcze nie do wszystkich dotarło, że rozwój osobisty jest wartością.

Integryzm, jak sama jego nazwa wskazuje, skupia się na integrowaniu ludzi w społeczne klastry. Jeśli to bycie razem w jedności jest bardzo wysoką wartością, to siłą rzeczy to co indywidualne, będzie pomniejszone, traktowane podejrzliwie, nawet uznane za zło. Za to bycie ze wszystkimi, z autorytetami, wodzami, za symbolami naszej grupy jest ukazywane jako wielka cnota. W skrajnych przypadkach prowadzi to do silnego tłamszenia indywidualności, a z nią duchowości.

Michał Dyszyński

Integryzm religijny ma swój odpowiednik po stronie lewicy - kolektywizm.
Integryzm religijny jest bowiem niczym innym tylko kolektywizmem zorganizowanym wokół idei religijnej. Pozostałe cechy ma właściwie identyczne:
- Skupia się na przynależności do grupy/organizacji
- Walczy z indywidualnością i indywidualizmem
- Silnie popiera wspólnotowe, stadne zachowania, inicjatywy
- Ogniskuje się wokół symboli i osób pełniących najwyższe funkcje w hierarchii
- Promuje swoje idee, ale rozumie je w przyziemny, doczesny, sprowadzający się do naśladownictwa sposób
- Jest agresywny i zaborczy
- imponuje ludziom z tego kręgu siła i władza.
- Żywi się uprzedzeniami, wskazuje wrogów, najczęściej jest w ciągłym natarciu.
- Swoją grupę silnie wywyższa, a obce poniża
- Za najwyższą wartość uznaje lojalność i posłuszeństwo, a za najgorszą zbrodnię zdradę swoich.
- wysoko ceni karanie, dyscyplinę, dostosowanie się do obyczajów i hierarchii społecznej.

Michał Dyszyński

Integryzm religijny jest de facto postawą poniżenia sumienia. To podejście w stylu: mało ważne co rozumiesz, co sobie myślisz, co potrafisz prawdziwie w sercu zaakceptować w stosunku do tego, że masz się przyznać do tego, co głosi ta grupa, do której przynależysz.
Sumienie, nawet jeśli coś ci podpowiada, to masz je zlekceważyć, jeśli tylko autorytet twojej grupy mówi ci coś innego. Kim jest jednak ów autorytet - nadczłowiekiem, bogiem?
- Chyba jest jednak jednym z nas - ludzi.

Gdy chodzi o relację z Bogiem sprawa jest jeszcze bardziej skomplikowana. Bo uznanie, iż jakieś sformułowania ludzkich autorytetów z zasady przewyższają bezpośrednią relację z Nim, de facto ubóstwa te autorytety, stawia je ponad Bogiem. W przypadku, gdy im przysługuje najwyższy priorytet, to one mogą dozwolić, bądź zablokować praktycznie wszystko, co człowieka z Bogiem bezpośrednio łączy. To jest zatem nic innego, tylko pogwałcenie 1 przykazania z dekalogu, autorytet religijny wtedy przejmuje rolę boga, bo wszystko co jest bezpośrednie na linii wierzący człowiek - Bóg, co przecież nie jest doznawane przez autorytet, podlega jednak kontroli owego autorytetu.

Michał Dyszyński

Ortodoksi i integryści próbują skupić się na pewnych aspektach swojego przeżywania relacji ze światem i swoją świadomością, powiązanych z ideą Boga. Problem w tym, że NIE MAJĄ JEDNOZNACZNIE DANEJ TEJ DOCELOWEJ RZECZY, którą chcieliby czcić, chronić, wywyższać. Nie da się Boga złapać i trzymać - ani w ręce, ani w pudełku, ani w czymkolwiek innym. Nie da się też wiary w niego zamknąć w jakiejś kapsule, niczym kawałka materii. W przestrzeni ideowej dostępne są SŁOWA, SYMBOLE, ZACHOWANIA.
Więc co robią integryści?
- Czczą słowa, symbole, rytuały. Czczą je, jakby były samym Bogiem.
Tymczasem Bóg nie jest słowem, nie jest rytuałem, nie jest malunkiem. Wręcz, patrząc na tekst, w którym zawarto dekalog, jest tam (w katolicyzmie potraktowane jako mniej istotne) ostrzeżenie przed czczeniem tego, co materialne - obrazu, rzeźby. Rozszerzając ową ideę, powinniśmy się wystrzegać też wszelkich form "zapominania", że Bóg jest duchem, że nie da się sprowadzić do aspektów materialnych, wymyka się opisom, wskazaniom.

Można by zadać pytanie, czy niektóre postacie uprawiania teologii nie zdają się zbliżać do idei złotego cielca. Tam gdzie zabrakło pokory względem tego, ze słowa to tylko słowa, a słowa próbujące opisać Boga same przecież Bogiem nie są, pojawia się cześć dla słów jako takich. To jest według mnie błąd. Słowa powinny być traktowane jako narzędzia, a nie jako obiekt czci sam w sobie.

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5556 Przeczytał: 44 tematy

Michał Dyszyński

Fundamentaliści i integryści stawiają sprawy tak, aby było w tym JAK NAJWIĘCEJ ARBITRALNOŚCI, jakby rzeczy w sensie duchowym rozstrzygały się w oparciu o siłę ego.
Ja nie twierdzę, że arbitralności w ostatecznej układance w duchowość nie ma. Bo ona rzeczywiście się pojawia i jest niezbywalna. Jednak drugą stroną układanki jest PRAWO i ODPOWIEDZIALNOŚĆ (w szczególności odpowiedzialność za słowo).
Odpowiedzialność domaga się wyjścia ponad arbitralność, która wszystko zmiata, bo racja jest przypisana arbitralnemu autorytetowi. Odpowiedzialność PYTA SIĘ RZECZYWISTE SKUTKI, jest WRAŻLIWA NA TO, CO SIĘ STAŁO (także na krzywdę, która by się spowodowało). Arbitralność totalna jest równoważna brakowi odpowiedzialności. Bo arbitralny totalnie w każdej chwili może ogłosić np. "te krzywdy, które ja zadaję się nie liczą jako zło i prawdziwe krzywdzenie, bo mnie sąd nie dotyczy". Bo skoro jest taki arbitralny i władczy to może tak powiedzieć, a nikt mu się nie sprzeciwi.
Ortodoksi, fundamentaliści, integryści pławią się w arbitralności, która jest de facto prawem silniejszego. Dla nich Bóg jest o tyle ważny,, że jest silny i władczy, to On wyznacza reguły i On sądzi, a jak zechce to może wszystkiemu zaprzeczyć, albo wszystko stwierdzić. Ale to było automatycznie odrzucenie (tej po ludzku zrozumiałej) odpowiedzialności i wrażliwości.

Fundamentaliści chyba wierzą, że Bóg taki właśnie jest - taki podkreślający swoją władzę i arbitralność. I że to ta władza i arbitralność jest najważniejszym atrybutem Boga, który miałby być po prostu najsilniejszym ze wszystkich władców.
Ja uważam, że chrześcijaństwo w jego duchowej wersji niesie ze sobą nie taki obraz Boga, lecz obraz Boga miłosiernego, wrażliwego i odpowiedzialnego.

Integrysta i ortodoks zapewne chciałby mi tu odpowiedzieć: a kim ty jesteś, że czuje się upoważniony do oceny arbitralności samego Boga? Nie boisz się, że łącząc tę arbitralność z brakiem odpowiedzialności narazisz się na karę z Jego strony?...
- Ja na to mam taką odpowiedź:
Rzeczywiście, co do samego Boga - tego prawdziwego, żywego - nie czuję się upoważniony do krytyki, czy do pewnych osądów. Ale mogę powiedzieć tak, że W ZNANYCH MI LUDZKICH KONTEKSTACH tak jest, że im bardziej arbitralna jest władza, tym AUTOMATYCZNIE robi się mniej odpowiedzialna. Bo jak ma arbitralną siłę za sobą, to zwykle ulegnie pokusie, aby po postawieniu niekomfortowego zarzutu, tupnąć nogą i autorytarnie ogłosić, że akurat jej się to tutaj nie tyczy. Nie tyczy się, bo się nie tyczy, wszak to ona rządzi! Tak to jest w typowych ludzkich przypadkach.
W przypadku Boga może jest jakoś (!) inaczej. Nie mam dostępu do rzeczywistości samego Boga, więc może jest to zupełnie inaczej. Czyli właściwie to w ogóle nie powinienem się wypowiadać, bo może w ogóle każdy aspekt mojej jakiejkolwiek wypowiedzi i tak "jest jakiś inny w rzeczywistości". Więc byłoby to gadanie na próżno. Jednak NA TYLE O ILE MOŻNA STOSOWAĆ ANALOGIĘ Z LUDZKĄ władzą, odpowiedzialnością, na ile w ogóle mam tu jakąś szansę myśleć o danej sprawie, to widzę, że totalna arbitralność jest z zasady (z definicji, która jest bezstronna, ogólna ku nikomu specjalnie nie jest kierowana) przeciwna odpowiedzialności i wrażliwości.

Michał Dyszyński

Fundamentalizm i integryzm stawiają religijność w sytuacji paradoksalnej. Bo chcąc maksymalnie ochronić to, co uznają za dane im od Boga, to jedyne słuszne i wartościowe, powstrzymują de facto swój rozwój religijny, czyli blokują się na drodze do Boga. Bo jeśli jakieś tu i teraz, jeśli jakieś konkretne zapisy są dla fundamentalisty absolutem, to będzie on robił wszystko, aby w sobie nie rozwinąć rozumienia tych zapisów. Bo jeśli je koniecznie trzeba zachować "jakie są", to nie wolno jest przy nich nic robić.
I tak to fundamentalista i integrysta staje się człowiekiem, który się nie rozwija, czyli tez i de facto nie poszukuje Boga. Integrysta będzie powtarzał rytuały, będzie powtarzał słowa, ale będzie się bał cokolwiek dalej z nimi zrobić, nawet rozwinąć swój stosunek do tych słów. Wszak mógłby z tego wkraść się jakiś błąd, a to tylko same te słowa są takie ważne...
Integrysta i fundamentalista boi się zmian, boi się myśleć samodzielnie. Przecież może coś zrobić nie tak! Może coś nadinterpretować...
W tym kontekście przypomina mi się przypowieść z Ewangelii

Semele

Bardzo ciekawy ciąg postów Michał.

Na początek:
[link widoczny dla zalogowanych]

Na naszym forum jest Hill, która nie jest integrystką.
A w jedną trabkę dmucha z Fedorem. Fedor jest integrystą.

Może Fedor wykorzystuje ją?

To nie jest plotkowanie. Wolno im. Tylko zastanawiam sie nad spojnoscią ich postaw.

Gdybym była katoliczką to bylabym integrystką. Szukałabym tylko dobrych uzasadnień.

fedor

Hill

Semele

Hill

Michał Dyszyński

Semele

Hill

Semele

Ok.
Kto wspominał z ateistow o tych herezjach?
Raczej teiści wypominają wujowi te herezje.
Może coś przeoczyłam wiec daj namiary na tych ateistów co wypominają wujowi herezję.

fedor

Hill

fedor

Hill