ŚFiNiA

lucek

przecież już odpowiadałem, a tu, swoim pytaniem, zmieniłeś temat na czysto personalny:

Michał Dyszyński

lucek

Michał Dyszyński

Katolikus

Michał mam pytanie. Czy mógłbym cię prosić, abyś odniósł się do wypowiedzi redaktora Pawła Lisickiego, z punktu widzenia głębokiego chrześcijańskiego teizmu duchowego? Nie chodzi mi o całość jego wystąpienia, ale o dwie krótkie jego wypowiedzi. Lisicki jest chyba tradycjonalistą, a przynajmniej z nimi sympatyzuje, bo często pojawia się na kanale ks. Banki, który jest tradycjonalistą, kapłanem Bractwa Św. Piusa X. Lisicki swoje wystąpienie poświęca pojęciu prawdy, krytyce relatywizmu i postomdernizmu i oczywiście trochę też krytykuje papieża Franciszka, ale ja chciałbym skupić się na poniższych jego wypowiedziach, które zaczynają się od 29 minuty niżej zalinkowanego filmu.

Michał Dyszyński

Katolikus

Ad. 2 Faktycznie często jest problem (ściślej - ja mam, bo może np. redaktor Lisicki nie ma?) ze zrozumieniem dogmatów czy szerszej w ogóle nauczania Urzędu Nauczycielskiego. Mnie osobiście w nauce o dogmatach przeszkadza to, że dogmat to coś, co jak się raz sformułuje to już nie ma od tego odstępstwa. Jeśli został np. sformułowany dogmat o obiektywnej wieczności piekła to już katolik nie może zastanawiać się czy to jest zasadne, tylko powinien przyjąć, że to jest prawda i tyle. :think:

Staram się zrozumieć tę "logikę" myślenia, która chyba sprowadza się do tego, że hierarchowie Kościoła są pewni, że od początku została przekazana od Boga prawda objawiona nt. duchowej rzeczywistości i ta nauka jest trwała i niezmienna i przekazywana od początku trwania Kościoła. A jakby odrzuca się myślenie, że mogło coś zostać niewłaściwie zrozumiane.

Ad. 1 Czy myślisz, że celem Boga faktycznie mogło być przekazanie raz pewnych prawd odnośnie rzeczywistości duchowej, którą powierzył w swoim zamyśle do wyjaśnienia Urzędowi Nauczycielskiemu, który to z kolei wyjaśnia zwykłemu ludowi, a kto od tego odstępuje to wyraża pogardę dla samego Boga?

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Integryzm - samym swoim powstaniem i trwaniem - ukazuje tę niezwykłą prawdę, że nawet wiara w Boga niewłaściwie zrozumiana i praktykowana może od Boga odwodzić.

Integryści wybrali sobie taki sposób wierzenia w Boga, który wikła ich umysł i emocje w nieskończone pętle, w mentalne matnie bez wyjścia. Dziś myślę, że cenne i ważne jest zetknięcie się z integryzmem, bo dopiero patrząc na to, jak bardzo wiara religijna może być toksyczna, niszcząca, deprawująca, człowiek może klarownie układać sobie wiarę, która wiedzie do dobra, spełnienia, szczęścia, pokoju.

Integryzm jest z zasady jakby wiecznym niespełnieniem i niepokojem osoby, jest przedziwną formą utwierdzania się w sprzecznym obrazie religii i Boga, jest zatwardziałością serc, ogniskującą się na obrazie przemocowej władzy.
Dziś jestem integrystom wdzięczny za to, że mi integryzm przed oczy postawili, bo dzięki temu widzę jasno, co powinienem w swoim pojmowaniu religii odrzucić, bo umiem modelować umysłem tę granicę, za którą zaczyna się mentalne piekło.

Jakby opisać krótkim sformułowaniem integryzm?
- Integryzm jest błędem mentalnym, formą wyradzania się uczuć i myśli, powstającą wtedy, gdy skądinąd słuszny postulat dążenia do poprawności zostanie pozbawiony głębszej refleksji.
Integryzm jest opresyjnym dążeniem do czegoś, dążeniem samym w sobie, ale z zablokowaniem funkcji ustalania celu tego dążenia.
Integryści starają się BARDZO, dążą do celu ORTODOKSYJNIE, próbują być maksymalnie BEZKOMPROMISOWI; jednak przy tym robią wszystko, co możliwe, aby ich umysł ZGUBIŁ CEL OWEGO DĄŻENIA.
Integrysta w deklaracjach niby dąży do Boga, ale w istocie umieszcza ideę Boga nie tam, gdzie ów Bóg dałby się skutecznie odnaleźć, ale w rozmyciu jej gdzieś po drodze, w rozpraszaniu się na
- zaciekłej obronie przed ludźmi tego, jakimi słowami NASI Boga NAZYWAJĄ
- skupieniu się na tym, co wcześniej ktoś w religii kiedyś zastosował, co stało się tradycyjne, a co teraz rzekomo należy chronić przed każdą dostosowawczością
- wskazywaniu, jacy to inni niż sami integryści są "błędni", doszukiwaniu się wadliwości wszędzie w świecie, tylko nie we własnych postawach
- ogólnie kotwiczeniu idei - przecież nieskończonego, transcendentnego - Boga dokładnie w tym, co transcendencji jest przeciwne, czyli w jakichś drobiazgowych formach, obyczajowości, rytuałach, godnościach dostojników, agresji wobec "odstępców" - jednym słowem na wszystkim tym, co przyziemne, sensoryczne, bliskie instynktowności i zaniechaniu rozwoju duchowego.

Michał Dyszyński

W integrystycznym DNA zapisana jest głęboka nienawiść do indywidualności i twórczości objawianej przez osobę ludzką.

Integryzm stanowi ucieleśnienie twardej emocji odrzucenia człowieczeństwa, jest wołaniem o to, aby wszystko to, co o człowieku mogłoby pozytywnie zaświadczyć, zostało stłamszone, ukryte, spętane, jest nawoływaniem
- aby człowiek nie myślał, albo jak najmniej myślał, OGRANICZAJĄC się do tego, co najprostsze
- a jeśliby już coś samodzielnie wymyślił, to aby sobie zaprzeczył w imię, że to na pewno jest złe, znowu blokując dalszy bieg twórczości
- a w ogóle, to aby tak silnie skupiał się ten człowiek na aspekcie swojej grzeszności, aby przez tu mu się odechciało robić cokolwiek, a na pewno, aby mu się odechciało doskonalenia wewnętrznego
- aby skupił się, na czym elementarnym, powtarzalnym - aby POWTARZAŁ rytuały, POWTARZAŁ za autorytetami, POWTARZAŁ stare obyczaje, POWTARZAŁ bez żadnej inwencji, LITERALNIE, bez żadnych zmian coś, jakichś tekstów, czy form uznawanych za nienaruszalne.
- bo w tym podejściu człowiek na pewno jest raczej zły, a nie dobry, bo na dobro w człowieku nie ma co liczyć.
- bo wszędzie należy wypatrywać zła, przypominać o odstępstwach, zaś odstępstwo jest tu grzechem największym, bo odchodzi od POWTARZANIA.
- aby się człowiek wpatrywał w ideę potępienia i kary - bo rzekomo tylko to "dobrze mu zrobi" (czytaj: zablokuje w nim myśl, że warto jest się doskonalić).

Michał Dyszyński

W integrystycznej wizji religijności sam wyznawca jest właściwie zbędny!
Zamiast wyznawcy do wykonania wszelkich istotnych ról nadalby się może odtwarzacz tekstów i dźwięków.

Zwykły szeregowy wyznawca ma nie myśleć, tylko literalnie powtarzać za autorytetami, wystrzegając się "własnego myślenia", czy "dodawania czegoś od siebie". Czyli taki wyznawca właściwie to przeszkadza w owym układzie. Jedynymi potrzebnymi ludźmi w integrystycznej wizji religijności są same religijne autorytety. Te autorytety bowiem jako jedyne coś mają prawo tworzyć, czyli czynić coś w swoim życiu.

Zwykły wyznawca integrystycznej religii jest jedynie zawadą, kłopotem, problemem z racji na to, że nieopaczne może coś "samodzielnie pomyśleć", z czego będzie tylko problem. A jak tego wyznawcy nie ma, ewentualnie zamiast niego jest jakieś urządzenie - odtwarzacz coś odtwarzające za autorytetami (idealnie wiernie! Bez "niebezpiecznego": myślenia! Czyli najlepiej jak można!), to już jest wszystko, co w integrystycznej wizji być powinno.

lucek

Michał Dyszyński

lucek

to ty twierdzisz, że KRK zabrania zabierania głosu, oskarżając o to integrystów ... w KRK zawsze były sobory ... Hierarchiczność sprawi, że istnieje oficjalne zdanie KRK, i jemu wierny winien posłuszeństwo, tu raczej nic się nie zmieniło ...

ty jednak poglądy integrystów nazywasz "duchowym zakłamaniem", lub "odsądzania rozumu od czci i wiary" lub "uznawaniem się za mądrzejszego od Boga" .... jednocześnie głosząc prawo do własnych poglądów, z punktu widzenia KRK, i jego nauki, o ile nie jesteś Bogiem, nie masz chyba prawa do rzucania takich oskarżeń ? o ile nie jesteś Bogiem ?

niespójność polega na tym, że twierdząc, że masz prawo do swoich poglądów, jednocześnie cudze, niezgodne z twoimi, są "duchowym zakłamaniem".

PS

Grok:
Stosunek KRK w kwestii integryzmu.

Kościół Rzymskokatolicki (KRK) ma złożone i ewoluujące stanowisko w kwestii integryzmu, czyli ruchu w łonie Kościoła, który podkreśla integralność i niezmienność doktryny katolickiej, często w opozycji do modernizmu i liberalizmu.

Tradycyjne podejście: W przeszłości, szczególnie na początku XX wieku, integryzm był ściśle związany z antymodernistycznymi postawami w Kościele, promowanymi przez papieży takich jak Pius X. Encyklika "Pascendi Dominici Gregis" z 1907 roku jest jednym z kluczowych dokumentów, który potępił modernizm, co było w pewnym sensie wsparciem dla integryzmu.
Zmiany po Soborze Watykańskim II: Sobór Watykański II (1962-1965) wprowadził wiele zmian, które niektórzy integryści uznali za zbyt liberalne lub modernistyczne. Sobór promował otwarcie Kościoła na świat współczesny, ekumenizm i dialog międzyreligijny, co było sprzeczne z tradycyjnymi poglądami integryzmu.
Współczesne podejście: Współcześnie, oficjalne stanowisko Kościoła nie jest jednoznacznie pro-integrystyczne. Papieże od Jana Pawła II przez Benedykta XVI do Franciszka podkreślają znaczenie tradycji, ale także dialogu i otwartości. Franciszek w szczególności promował bardziej duszpasterskie podejście, co w oczach niektórych integrystów może być postrzegane jako zbyt liberalne.
Ruchy wewnętrzne: We współczesnym Kościele istnieją grupy, które nadal podtrzymują integrystyczne poglądy, takie jak Bractwo Świętego Piusa X (FSSPX), które nie akceptuje wszystkich reform Soboru Watykańskiego II. Jednakże relacja Kościoła z takimi grupami jest skomplikowana; są one często w stanie pewnego oderwania od pełnej komunii z Rzymem.

Podsumowując, Kościół Rzymskokatolicki oficjalnie nie wspiera integryzmu w jego najbardziej rygorystycznych formach, ale uznaje potrzebę zachowania tradycji i integralności doktryny, jednocześnie promując otwartość i dialog. Stanowisko to jest często przedmiotem debaty wewnątrz samego Kościoła.

Michał Dyszyński

lucek

Michał Dyszyński

lucek

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Dziś postrzegam integryzm jako rodzaj bezrozumnej, instynktami zasilanej, a przez władczych i nieodpowiedzialnych ludzi propagowanej negacji rozumu, świadomości, rozwoju. Jest to postawa najbardziej antyludzka, jaką chyba tylko potrafię sobie wyobrazić. Jeślibym miał kombinować od zera jakiś rodzaj narracji, który miałby jako swój cel zablokowanie wszystkiego, co jest cenne i piękne w człowieczeństwie, to z grubsza wymyśliłbym coś bardzo podobnego do integryzmu. Wręcz emocjonalnie czuję w integryzmie jakby rodzaj nienawiści do człowieczeństwa, powiązanej z przemożnym pragnieniem, aby człowieka w duchu i rozumie stłamsić tak bardzo, jak to tylko jest w ogóle możliwe.

Bo tak zupełnie stłamsić człowieczeństwa się nie da, jeśli wykluczymy unicestwienie fizyczne ludzkości. Ale jeśli założeniem jest, że ludzkość ma trwać, tylko ma to trwanie maksymalnie zdegradować to, co w człowieku piękne i wartościowe, to wyjdzie coś bardzo podobne do integryzmu - wyjdą postulaty:
- człowieku, nic nie rób od siebie
- człowieku, skup się powtarzaniu w kółko tego samego
- człowieku, nie oceniaj samodzielnie świata, tylko powtarzaj coś, czego sam nie rozumiesz i to bezmyślne powtarzanie traktuj jako najwyższą wartość i cnotę
- człowieku, największym twoim grzechem ma być, to, że okażesz swoją głębszą naturę, czyli wydasz owoc stukrotny ze swojego życia
- człowieku, im mniej myślisz, im mniej decydujesz, im bardziej nie patrzysz na siebie w szczerości, tym bardziej jesteś poprawny i zostaniesz zbawiony
- człowieku, a tak w ogóle to się bój jak najwięcej. Wszystkiego się bój i bardzo się bój, bo ten strach sam w sobie najlepiej cię zablokuje przed "pokusą" zrobienia czegoś. Strach paraliżuje, strach pęta wyższe moce umysłu, skupiając osobowość na pierwotnych emocjach - więc bój się człowieku, bój się z całych swoich sił.
- człowieku, Bóg cię chce skazać na wieczne męki, bo zna twoją miernotę i słabość, nie widzi w tobie nic pięknego, a jedynie powody do potępienia, choć, może ewentualnie, przebłagać da się tym, że się mentalnie poniżysz i unicestwisz, a swoje życie uczynisz maksymalnie bezowocnym.
- człowieku, masz gardzić sobą i kajać się co chwila. Jak się skupisz na tym kajaniu się, to nie przyjdzie ci do głowy pokusa, że może w ogóle warto coś pozytywnego ze sobą zrobić, że można okazać samemu z siebie jakąś wartość i piękno. Bo jak sobie wdrukujesz, że jesteś taki totalnie do niczego, to w tym samopotępieniu się zatracisz, a więc na pewno nic dobrego i wybitnego nie będziesz pragnął czynić.
- człowieku, tak naprawdę przyrodzonym tobie stanem jest potępienie i pogarda, a nie dobro i miłość, więc myśl jak najwięcej o tym, że i tak nic dobrego z tobą się nie wiąże, ani że możesz dać z siebie dobry owoc.
- człowieku, nie bądź krytyczny, nie badaj niczego, nie poszukuj, bo to by przecież było okazaniem twojej samodzielności i myślenia, zaś wmawiaj sobie, że powtarzanie jakichś niezrozumiałych fraz (których zrozumienia tak w ogóle nikt od ciebie nie oczekuje) jest "wiarą", a więc główną formą twojego kontaktu z Bogiem.
- człowieku, zakop te wszystkie talenty, jakie otrzymałeś i bój się, bój się, że gdybyś coś z nimi miał uczynić, to przecież ci to się może nie udać, zaś za to czeka cię straszna kara.
- ogólnie człowieku, bądź nikim, nie rób nic dobrego, nie rozwijaj się, sczeźnij tylko w lęku, potępieniu, niewierze we własne siły, a co najwyżej spędź swoje życie na doszukiwaniu się w tym, co jest jeszcze w tobie szczere i samodzielne, wszystkiego, co najgorsze.

To "coś", co zaprojektowało integryzm, nie może unicestwić po prostu ludzkości, więc tę ludzkość maksymalnie spętać, do absolutnego minimum ograniczając przejawianie przez ludzkość pozytywnych cech. Aby w końcu rzeczywiście Bóg miał powód ową ludzkość potępić za to, że nie wydała żadnego owocu, że była nijaka, wtórna, miałka, gnuśna i bezwolna. Aby się okazało, że człowiek tak naprawdę jest nikim, że temu człowiekowi nie należy się ani dziecięstwo boże, ani dziedzictwo od Boga.