ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Z integrystą nie da się przedyskutować niejasnych aspektów jego doktryny (którą to rzekomo należy ściśle przestrzegać). Bo gdy tylko dojdzie do jakiegoś niepewnego obszaru w tej doktrynie (a szybko się do takich obszarów dochodzi przy krytycznym myśleniu), to integrysta czujnie zmienia temat na jego roszczenia wobec świata, czy na krytykę tego, który pytanie o doktrynę zadaje. Potem już nie sposób jest wrócić do rozważania samej kwestii merytorycznej, bo bardzo szybko takie próby będą torpedowane tematyką pretensji do świata ludzi, a szczególnie do rzeczywistości logicznej myśli, jakie integrysta z upodobaniem formułuje.

lucek

Wg wiki:

Integryzm (z łaciny integer – nietknięty, cały) – zachowawczy nurt w katolicyzmie, niechętny procesom modernizacyjnym w Europie w II poł. XIX w., mający na celu obronę tradycyjnej dogmatyki i nauczania Kościoła katolickiego.

Charakterystyka

Integryzm oznacza postawę przeciwną osłabianiu tzw. tradycji katolickiej (depositum fidei) oraz dostosowywaniu prawd wiary i (propagowanego przez modernistów) sposobu ich nauczania dostosowanego do okoliczności wynikłych z laicyzacji świata współczesnego dokonanej w wyniku przyjęcia zasady rozdziału państwa od Kościoła. Termin oznacza też działania i poglądy tych środowisk katolickich, które bronią postaw tradycjonalistycznych, w szczególności wyrażonych w naukach papieży: bł. Piusa IX i św. Piusa X.

........

Nadto w 1910 wprowadzono przysięgę antymodernistyczną[1].

p.antymodernistyczna treść:

------------
Ja N. przyjmuję niezachwianie, tak w ogólności, jak w każdym szczególe, to wszystko, co określił, orzekł i oświadczył nieomylny Urząd Nauczycielski Kościoła.

Najpierw wyznaję, że Boga, początek i koniec wszechrzeczy, można poznać w sposób pewny, a zatem i dowieść Jego istnienia, naturalnym światłem rozumu w oparciu o świat stworzony, to jest z widzialnych dzieł stworzenia, jako przyczynę przez skutki.

Po drugie: zewnętrzne dowody Objawienia, to jest fakty Boże, przede wszystkim zaś cuda i proroctwa, przyjmuję i uznaję za całkiem pewne oznaki Boskiego pochodzenia religii chrześcijańskiej i uważam je za najzupełniej odpowiednie dla umysłowości wszystkich czasów i ludzi, nie wyłączając ludzi współczesnych.

Po trzecie: mocno też wierzę że Kościół, stróż i nauczyciel słowa objawionego, został wprost i bezpośrednio założony przez samego prawdziwego i historycznego Chrystusa, kiedy pośród nas przebywał, i że tenże Kościół zbudowany jest na Piotrze, głowie hierarchii apostolskiej, i na jego następcach po wszystkie czasy.

Po czwarte: szczerze przyjmuję naukę wiary przekazaną nam od Apostołów przez prawowiernych Ojców, w tym samym zawsze rozumieniu i pojęciu. Przeto całkowicie odrzucam jako herezję zmyśloną teorię ewolucji dogmatów, które z jednego znaczenia przechodziłyby w drugie, różne od tego, jakiego Kościół trzymał się poprzednio. Potępiam również wszelki błąd, który w miejsce Boskiego depozytu wiary, jaki Chrystus powierzył swej Oblubienicy do wiernego przechowywania, podstawia… twory świadomości ludzkiej, które zrodzone z biegiem czasu przez wysiłek ludzi – nadal w nieokreślonym postępie mają się doskonalić.

Po piąte: z wszelką pewnością utrzymuję i szczerze wyznaję, że wiara nie jest ślepym uczuciem religijnym, wyłaniającym się z głębin podświadomości pod wpływem serca i pod działaniem dobrze usposobionej woli, lecz prawdziwym rozumowym uznaniem prawdy przyjętej z zewnątrz ze słuchania, mocą którego wszystko to, co powiedział, zaświadczył i objawił Bóg osobowy, Stwórca i Pan nasz, uznajemy za prawdę dla powagi Boga najbardziej prawdomównego.

Poddaję się też z należytym uszanowaniem i całym sercem wyrokom potępienia, orzeczeniom i wszystkim przepisom zawartym w encyklice Pascendi i dekrecie Lamentabili, zwłaszcza co się tyczy tzw. historii dogmatów.

Również odrzucam błąd tych, którzy twierdzą, że wiara podana przez Kościół katolicki może się sprzeciwiać historii i że katolickich dogmatów, tak jak je obecnie rozumiemy, nie można pogodzić z dokładniejszą znajomością początków religii chrześcijańskiej.

Potępiam również i odrzucam zdanie tych, którzy mówią, że wykształcony chrześcijanin występuje w podwójnej roli: jednej człowieka wierzącego, a drugiej historyka, jak gdyby wolno było historykowi trzymać się tego, co się sprzeciwia przekonaniom wierzącego, albo stawiać przesłanki, z których wynikałoby, że dogmaty są albo błędne, albo wątpliwe – byleby tylko wprost im się nie przeczyło.

Potępiam również ten sposób rozumienia i wykładu Pisma św., który pomijając Tradycję Kościoła, analogię wiary i normy podane przez Stolicę Apostolską, przyjmuje wymysły racjonalistów w sposób zarówno niedozwolony, jak i lekkomyślny, a krytykę tekstu uznaje za jedyną i najwyższą regułę.

Odrzucam również zdanie tych, którzy twierdzą, że ten, co wykłada historię teologii lub o tym przedmiocie pisze, powinien najpierw odłożyć na bok wszelkie uprzednie opinie, tak co do nadprzyrodzonego początku katolickiej Tradycji jak co do obiecanej przez Boga pomocy w dziele wiecznego przechowywania wszelkiej objawionej prawdy; nadto że pisma poszczególnych Ojców należy wykładać według samych tylko zasad naukowych z pominięciem wszelkiej powagi nadprzyrodzonej i z taką swobodą sądu, z jaką zwykło się badać jakiekolwiek dokumenty świeckie.

W końcu wreszcie ogólnie oświadczam, że jestem najzupełniej przeciwny błędowi modernistów twierdzących, że w świętej Tradycji nie ma nic Bożego, albo – co daleko gorsze – pojmujących pierwiastek Boży w znaczeniu panteistycznym, tak iż nic nie pozostaje z Tradycji katolickiej poza tym suchym i prostym faktem, podległym na równi z innymi dociekaniom historycznym, że byli ludzie, którzy szkołę założoną przez Chrystusa i Jego Apostołów rozwijali w następnych wiekach swą gorliwą działalnością, zręcznością i zdolnościami.

Przeto usilnie się trzymam i do ostatniego tchu trzymać się będę wiary Ojców w niezawodny charyzmat prawdy, który jest, był i zawsze pozostanie w „sukcesji biskupstwa od Apostołów” [Św. Ireneusz, Adv. haer. IV, 26 – PG 7, 1053 C]; a to nie w tym celu, by trzymać się tego, co może się wydawać lepsze i bardziej odpowiednie dla stopy kultury danego wieku, lecz aby nigdy inaczej nie rozumieć absolutnej i niezmiennej prawdy głoszonej od początku przez Apostołów.

Ślubuję, iż to wszystko wiernie, nieskażenie i szczerze zachowam i nienaruszenie tego przestrzegać będę i że nigdy od tego nie odstąpię, czy to w nauczaniu. czy w jakikolwiek inny sposób mową lub pismem. Tak ślubuję, tak przysięgam, tak niech mi dopomoże Bóg i ta święta Boża Ewangelia

------------

przysięga antymodernistyczna:

Przysięga antymodernistyczna – dokument wydany przez papieża Piusa X 1 września 1910. Obowiązkowo wygłaszana przez wszystkich księży, biskupów przed uzyskaniem święceń oraz przez nauczycieli religii i nauczycieli akademickich w seminariach duchownych. Przysięga została wydana, aby zapobiec rozprzestrzenieniu się modernistycznych tendencji, rozkładu w Kościele katolickim oraz by jasno wyłożyć katolicką doktrynę wobec tychże tendencji.

Przysięga została zniesiona przez papieża Pawła VI w 1967 roku[1].

Michał Dyszyński

lucek

Michał, ty masz widzę jakiś dowód ... dla mnie interpretacja zdania, wyrwanego z kontekstu, nie jest jeszcze dowodem ....

bardziej już, pierwsze 5 deklaracji daje, myślę, a powinno dawać do myślenia, dziś, pierwszy raz, zainteresowałem się, o co integrystom chodzi:

Najpierw wyznaję, że Boga, początek i koniec wszechrzeczy, można poznać w sposób pewny, a zatem i dowieść Jego istnienia, naturalnym światłem rozumu w oparciu o świat stworzony, to jest z widzialnych dzieł stworzenia, jako przyczynę przez skutki.

Po drugie: zewnętrzne dowody Objawienia, to jest fakty Boże, przede wszystkim zaś cuda i proroctwa, przyjmuję i uznaję za całkiem pewne oznaki Boskiego pochodzenia religii chrześcijańskiej i uważam je za najzupełniej odpowiednie dla umysłowości wszystkich czasów i ludzi, nie wyłączając ludzi współczesnych.

Po trzecie: mocno też wierzę że Kościół, stróż i nauczyciel słowa objawionego, został wprost i bezpośrednio założony przez samego prawdziwego i historycznego Chrystusa, kiedy pośród nas przebywał, i że tenże Kościół zbudowany jest na Piotrze, głowie hierarchii apostolskiej, i na jego następcach po wszystkie czasy.

Po czwarte: szczerze przyjmuję naukę wiary przekazaną nam od Apostołów przez prawowiernych Ojców, w tym samym zawsze rozumieniu i pojęciu. Przeto całkowicie odrzucam jako herezję zmyśloną teorię ewolucji dogmatów, które z jednego znaczenia przechodziłyby w drugie, różne od tego, jakiego Kościół trzymał się poprzednio. Potępiam również wszelki błąd, który w miejsce Boskiego depozytu wiary, jaki Chrystus powierzył swej Oblubienicy do wiernego przechowywania, podstawia… twory świadomości ludzkiej, które zrodzone z biegiem czasu przez wysiłek ludzi – nadal w nieokreślonym postępie mają się doskonalić.

Po piąte: z wszelką pewnością utrzymuję i szczerze wyznaję, że wiara nie jest ślepym uczuciem religijnym, wyłaniającym się z głębin podświadomości pod wpływem serca i pod działaniem dobrze usposobionej woli, lecz prawdziwym rozumowym uznaniem prawdy przyjętej z zewnątrz ze słuchania, mocą którego wszystko to, co powiedział, zaświadczył i objawił Bóg osobowy, Stwórca i Pan nasz, uznajemy za prawdę dla powagi Boga najbardziej prawdomównego.

dziwi mnie trochę składanie przysięgi ... bo przekonanie jest kwestią sumienia, a człowiek jest omylny ...

tylko w tym znaczeniu miałbym wątpliwości ...

poza tym, treść tych, 5 punktów zgodny jest z obowiązującym KKK ... a czy nie jest dla ciebie zaskoczeniem treść pierwszej deklaracji:

Najpierw wyznaję, że Boga, początek i koniec wszechrzeczy, można poznać w sposób pewny, a zatem i dowieść Jego istnienia, naturalnym światłem rozumu w oparciu o świat stworzony, to jest z widzialnych dzieł stworzenia, jako przyczynę przez skutki.

wg tej deklaracji, Bóg jest obiektywnym bytem, poprzez rozum, dostępnym w doświadczeniu ...

Lub treść deklaracji piątej ...

ty zdajesz się sugerować jakiś fanatyzm i fideizm ... tymczasem, wygląda na to, że słusznie treści wiary bronią ... bo mało kto, mam wrażenie, już dziś zdaje sobie sprawę, twierdząc, że wierzy, formalnie deklaruje.

Ps

Po czwarte: szczerze przyjmuję naukę wiary przekazaną nam od Apostołów przez prawowiernych Ojców, w tym samym zawsze rozumieniu i pojęciu. Przeto całkowicie odrzucam jako herezję zmyśloną teorię ewolucji dogmatów, które z jednego znaczenia przechodziłyby w drugie, różne od tego, jakiego Kościół trzymał się poprzednio.

jak rozumiem, pojęcia nie mogą zmieniać swoich znaczeń ... np. z wiary nie może zrobić się niedowodliwe mniemanie :mrug:

Michał Dyszyński

lucek

Kubuś też tworzy swoją algebrę, a krytykuje tę, której nie zna.

lucek

lucek

Wg. GPT:

Przysięga antymodernistyczna została wprowadzona w Kościele katolickim przez papieża **Piusa X** 1 września 1910 roku w motu proprio *Sacrorum antistitum*. Zobowiązywała duchownych, nauczycieli teologii i innych pracowników kościelnych do potępienia modernizmu, który był uważany za zagrożenie dla wiary katolickiej, ponieważ próbował dostosować doktrynę Kościoła do współczesnych prądów filozoficznych i naukowych.

Przysięga ta została zniesiona przez papieża **Pawła VI** w **1967 roku**. Decyzja o zniesieniu przysięgi była związana z duchem odnowy Soboru Watykańskiego II (1962–1965), który dążył do dialogu Kościoła z nowoczesnym światem oraz do odrzucenia podejścia polegającego na potępianiu nowoczesności jako całości. Zamiast przysięgi antymodernistycznej, wprowadzono nową formułę wyznania wiary, która miała bardziej pozytywny i ekumeniczny charakter, odzwierciedlając zmieniającą się postawę Kościoła wobec współczesnych wyzwań.

Uzasadnieniem zniesienia przysięgi było przekonanie, że walka z modernizmem w jej pierwotnym kształcie przestała być adekwatna wobec zmian zachodzących w świecie i w teologii katolickiej, a Kościół powinien szukać nowych sposobów obrony i głoszenia wiary.

------------------

Sobór Watykański II (1962–1965) był jednym z najważniejszych wydarzeń w historii Kościoła katolickiego. Choć nie zmienił podstawowych dogmatów wiary, wprowadził istotne zmiany w podejściu Kościoła do świata, jego struktury, liturgii i relacji z innymi religiami. Oto najważniejsze zmiany:

### 1. **Liturgia i język liturgiczny**
Przed Soborem: Msza święta była odprawiana w języku łacińskim, a kapłan zwracał się twarzą do ołtarza (tyłem do wiernych).
Po Soborze: Wprowadzono *Konstytucję o liturgii świętej* (*Sacrosanctum Concilium*), która pozwoliła na odprawianie Mszy w językach narodowych, a kapłan stanął twarzą do wiernych. Miało to na celu zwiększenie uczestnictwa wiernych w liturgii.

### 2. **Ekumenizm i dialog międzyreligijny**
Przed Soborem: Kościół katolicki podkreślał swoją wyłączność jako jedynej prawdziwej drogi do zbawienia, a relacje z innymi wyznaniami i religiami były ograniczone.
Po Soborze: Dekret *Unitatis redintegratio* podkreślił konieczność dialogu ekumenicznego z innymi chrześcijanami, a deklaracja *Nostra aetate* otworzyła Kościół na dialog z religiami niechrześcijańskimi, takimi jak judaizm, islam, hinduizm czy buddyzm.

### 3. **Relacja Kościoła do świata współczesnego**
Przed Soborem: Kościół miał postawę bardziej defensywną wobec świata nowoczesnego, potępiając wiele aspektów nowoczesności jako sprzecznych z wiarą.
Po Soborze: Konstytucja *Gaudium et spes* wskazała, że Kościół powinien uczestniczyć w życiu społecznym i dialogu z nowoczesnym światem, odpowiadając na wyzwania współczesności, takie jak prawa człowieka, sprawiedliwość społeczna czy pokój.

### 4. **Kościół jako Lud Boży**
Przed Soborem: Akcentowano hierarchiczną strukturę Kościoła, w której wierni byli przede wszystkim podporządkowani duchowieństwu.
Po Soborze: *Konstytucja dogmatyczna o Kościele* (*Lumen gentium*) wprowadziła koncepcję Kościoła jako *Ludu Bożego*, podkreślając równość wszystkich wiernych w godności chrzcielnej i ich współodpowiedzialność za misję Kościoła.

### 5. **Kolegialność biskupów**
Przed Soborem: Papież był postrzegany jako niemal wyłączny ośrodek władzy w Kościele.
Po Soborze: *Lumen gentium* podkreśliła kolegialność biskupów, uznając, że władza w Kościele jest sprawowana wspólnie przez papieża i biskupów, co miało wzmocnić współpracę i decentralizację.

### 6. **Wolność religijna**
Przed Soborem: Kościół często sprzeciwiał się idei wolności religijnej, twierdząc, że jedynie religia katolicka ma pełne prawo do publicznego wyznawania.
Po Soborze: Deklaracja *Dignitatis humanae* uznała prawo każdej osoby do wolności religijnej, co oznaczało zmianę stanowiska wobec państw laickich i pluralizmu religijnego.

### 7. **Akcent na Pismo Święte**
Przed Soborem: Większy nacisk kładziono na Tradycję i nauczanie Kościoła, a dostęp do Pisma Świętego był ograniczony.
Po Soborze: *Konstytucja dogmatyczna o Objawieniu Bożym* (*Dei Verbum*) podkreśliła centralne znaczenie Pisma Świętego w życiu Kościoła i zachęciła wiernych do jego czytania.

### Podsumowanie
Sobór Watykański II nie zmienił dogmatów, ale zreformował wiele praktyk i postaw Kościoła. Otworzył Kościół na dialog ze światem, innymi wyznaniami i religiami, co miało uczynić go bardziej dostępnym i zrozumiałym dla współczesnego człowieka. Dla jednych było to odnowienie i ożywienie Kościoła, dla innych – rewolucja, która przyniosła kryzysy i podziały.

Michał Dyszyński

lucek

Michał Dyszyński

lucek

Michał, jeśli Bóg KRK:

"Najpierw wyznaję, że Boga, początek i koniec wszechrzeczy, można poznać w sposób pewny, a zatem i dowieść Jego istnienia, naturalnym światłem rozumu w oparciu o świat stworzony, to jest z widzialnych dzieł stworzenia, jako przyczynę przez skutki."

a twój nie, w dodatku, jego istnienie nie jest pewne ... to chyba nie o tym samym Bogu mówicie ?

nie jesteś ciekaw dlaczego tak w KRK jest ?

Michał Dyszyński

lucek

dokładnie ... zdaje się, że Sobór W. II, wyszedł z podobnego założenia, i dziś wiara ma status równy jak dowolne bzdury.

ps

Michał Dyszyński

lucek

nic nie musisz deklarować, ważne, że wiesz, że człowiek takie pytania sobie stawia o przyczynę i cel .... i na bieżąco, znaczenie, we swoim stosunku, relacji do innych i świata

Michał Dyszyński

lucek

Michał Dyszyński

lucek

Nie wiem co cię jeszcze CIĄGLE DŹGA poza integrystami, ale zdrowia życzę.

Michał Dyszyński

lucek

A konkretnie ?

GPT podpowiada:

To zależy od intencji i tonu rozmowy, ale możesz odpowiedzieć w sposób, który pokaże empatię i otwartość na dalszą rozmowę. Oto kilka możliwych odpowiedzi:

1. Empatyczna:
"Rozumiem, czasem życie potrafi naprawdę przytłoczyć. Chcesz o tym porozmawiać?"

2. Z pytaniem pogłębiającym:
"Co dokładnie Cię uwiera? Może wspólnie coś wymyślimy."

3. Lekko filozoficzna:
"To jak kamyk w bucie – czasem wystarczy go wyjąć, a czasem zmienić ścieżkę. Wiesz już, co to za kamyk?"

4. Z dystansem, jeśli chcesz zmienić perspektywę:
"Może to znak, że potrzebujesz zmiany? Czasem takie uczucie jest początkiem czegoś nowego."

Dzięki temu możesz pokierować rozmowę w stronę refleksji lub wsparcia, zależnie od sytuacji.

a mi nic nie pasuje ... mam wrażenie, że rzeczywiście coś cię dźga .... i domyślam się co .... a religia uczy, to pierwsza mądrość, albo ostatnia, szczerze mówiąc nie wiem, że trzeba pogodzić się ze swoim losem ... jak poczytasz błogosławieństwa to o samodoskonaleniu się, chyba tam nic nie ma.

no i wcale nie jestem twoim wrogiem.

lucek

Ps ... no i co ja bym bez protezy mózgu zrobił
znów jakieś bzdury bym powypisywał/ałem pewnie

GPT:
"Początkiem mądrości w judeochrześcijaństwie jest **"bojaźń Boża"**. To sformułowanie wywodzi się z tekstów biblijnych, zwłaszcza z **Księgi Przysłów**:

- **„Bojaźń Pańska początkiem mądrości”** (Prz 9,10, Biblia Tysiąclecia).

W tym kontekście "bojaźń" nie oznacza lęku w sensie strachu, lecz postawę pełną szacunku, czci i uznania Bożej wszechmocy, sprawiedliwości oraz miłosierdzia. To uznanie zależności człowieka od Boga oraz gotowość do życia zgodnie z Jego wolą.

Bojaźń Boża jest zatem fundamentem mądrości, ponieważ prowadzi do zrozumienia prawdziwej natury rzeczywistości — świata materialnego i duchowego — oraz miejsca człowieka w tym dualizmie."

Michał Dyszyński

lucek

nie jesteś taki głupi na jakiego wyglądasz?
- fakt, nie aż tak :)