ŚFiNiA

Semele

Bardzo ciekawy artykuł na ten temat:

[link widoczny dla zalogowanych]

W literaturze wskazuje się, iż na posiadanie określonego obrazu Boga mają wpływ: środowisko rodzinne (relacje z rodzicami), rówieśnicze, społeczno-kulturowe, szeroko pojęta socjalizacja i edukacja (Chlewiński, 1977; Nelson, 1972; za: Potvin, 1977). Główną rolę w kształtowaniu się obrazu Boga przypisuje się roli rodziców. Nie jest to jednak jedyny obszar poszukiwań. Dla przykładu, Spilka (1975; za: Potvin, 1977) odwołując się do wewnętrznych dyspozycji jednostki,

W jaki sposób Bóg rodziców staje się stopniowo Bogiem dziecka: Bogiem, którego się ono obawia, albo którego kocha, do którego się modli, którego odrzuca jako fikcję, albo którego oczekuje z pewnością nadziei teologalnej?
(Godin, 1964; za: Kuczkowski, 1998, s. 45).

Michał Dyszyński

Semele

Semele

Zazwyczaj kobiety są uważane za zbyt gadatliwe.😉😘🙂

Michał Dyszyński

Semele

Ja chcę czytać Twoje teksty. Wiesz też, że krytykantką nie jestem. Wolę real. Na pewno coś z Ciebie wyciągnę 😉🙂🍓

Michał Dyszyński

Semele

Nie Michale. Nie o to chodzi. Nieraz po prostu jak widzę Twoj elaborat wymiękam.

Czy próbowałeś robić abstrakty Twoich postów i umieszczać je w jakimiś oddzielnym wątku?

Michał Dyszyński

Semele

Michał Dyszyński

Semele

Ok. Rozumiem.

Czy nie myślisz o tym aby bardziej rozdzielać tekst.

Punktować.

A nawet dawać przykłady. Pomyślę.

Wezmę Twój jakis tekst i spróbuję go przetworzyć na bardziej poglądowy.

Zakładam że się zgadzasz.

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Głównym narzędziem mentalnym integrysty jest UPIERANIE SIĘ przy swoim - nieustępliwe stwierdzanie, mantrowanie swoich tez.

Integrysta wierzy, że sam upór jako taki ostatecznie wygrywa. Integrysta często dorabia sobie przy tym dodatkową ideologię, że on rozumu "nie potrzebuje", bo on "wierzy w słuszna sprawę", a ta wiara jest ważniejsza i bardziej zbawcza, niż "mędrkowanie niewiernych mądrali". Integrysta czuje się tym, który wybrał lepszą życiową strategię, że on się Bogu na pewno bardziej spodoba.
W Biblii jednak wielokrotnie powtarza się potępienie dla postawy ZATWARDZIAŁOŚCI. Zatwardziałość zaś to przecież nic innego, jak tylko ośli upór wbrew rozsądnym przesłankom, aby działać etycznie, sensownie. Integrysta tutaj się próbuje wybronić przed owych zarzutem o zatwardziałość w ten sposób, że po prostu wskaże jako "zatwardziałych" swoich przeciwników. On tu (rzekomo) nie jest zatwardziały, a jego przeciwnicy zatwardziali są - tak stwierdził, więc tak ma być...
Jak wyżej już wspomniałem, integrysta stwierdzanie z (oślim) uporem ma jako główne narzędzie rozumienia i dyskutowania, więc tutaj też z niego będzie korzystał, czyli też nie przyjmie żadnej postaci sugestii, iż może krytyka odnosi się nie tylko do jednej strony. Nie! Integrysta (zwykle pod jakimś tam pretekstem) STWIERDZI, że to jest tak po prostu - zatwardziali są jego przeciwnicy, a on jest tym, który jest wierny, posłuszny, Bogu oddany. O wszystkim ostatecznie u integrysty decyduje ośli upór/zatwardziałość.

Integrysta nie ma szansy odkryć, że to on jest zatwardziały, bo integrysta ma samokrytycyzm w szczątkowej formie. Prościej jest powiedzieć, że z grubsza tu jest podstawa osobowościowa integryzmu - to jest "pierwsze mentalne prawo integrysty": nigdy nie dopuszczaj myśli, że to ty się mylisz, albo że twoje autorytety mogą się mylić, bo aksjomatem jest uznanie, iż błędy są zawsze po stronie oponentów.
Tak "uzbrojony" mentalnie integrysta "rusza w świat", głosić swoje "prawdy", czyli po prostu z uporem powtarzać jakieś frazy, starając się wmanipulować odbiorców w deklaracje zgody względem tych fraz, zaś samo deklarowanie owych zgód nazywając "wiarą".

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Integrysta ucieka przed prawdą w oskarżanie "nieprawowiernych". A przed jaką prawdą ucieka?
Integrysta ucieka przede wszystkim przed prawdą o SPRZECZNOŚCI WE WŁASNEJ POSTAWIE.
Gdyby spytać takowego wielbiciela absolutnego posłuszeństwa autorytetom religijnym: czy w ogóle jest TEN ON - ten "ktoś", to "wierzy" i "jest posłuszny", to pewnie w pierwszym odruchu integrysta potwierdzi: tak! Jest on - jest (prawo)wierny, jest ten posłuszny!

No to zadajmy drugie pytanie:
Czy on W OGÓLE PODJĄŁ JAKĄŚ DECYZJĘ w kwestii owej wiary, owego posłuszeństwa?...
- Przecież jeśli ma być "tylko posłuszny", to nie mógł podjąć decyzji, bo decyzja byłaby JEGO decyzją! Więc jeśli integrysta twierdzi "wierzy i jest posłuszny", to sam sobie przeczy, bo właśnie...
sam się określił, sam zadecydował składając deklaracje o swoim stanie. :rotfl:

A tego mu nie wolno jest robić, jeśli rzeczywiście wszystko ma u niego pochodzić od autorytetów, zaś on swoje myślenie poniżył gdzieś i go ma nie mieć. Integrysta nie ma prawa niczego deklarować od siebie! Jeśli coś od siebie deklaruje, to tylko jako kłamca i nieposłuszny - bo przecież sam zadecydował, że wolno mu zadeklarować właśnie to, co zadeklarował.

Czy integrysta tak zupełnie nie myśli?...
- To jest trochę bardziej skomplikowane. Bo tak zupełnie nie myśleć i dożyć wieku jako tako rozwiniętego nawet dziecka, zwyczajnie się nie da. Więc jednak integrysta myśli, tylko - z racji na chore, absurdalne przekonania, jakie trochę przejął, a trochę rozwinął (też nieposłusznie, bo jednak jakoś myśląc) WSTYDZI SIĘ tego, że myśli. Próbuje to gdzieś ukryć przed sobą, próbuje jakoś zaprzeczyć, że to on. Jak zaprzecza?
- Przede wszystkim WMAWIA SOBIE, że np. jak coś ocenił, to "nie ja oceniłem, tylko to tak jest". Oczywiście, że to on ocenił, ale że zakłamana ideologia nie pozwala mu się do tego przyznać, to będzie kręcił jakieś idiotyczne wymówki, wykręty, zmiany tematu, przeskakiwania do stanu złości i agresji na kogoś i dotąd robił chaos w swoim myśleniu i odczuwaniu, aż odczuje, że wystarczająco zapomniał o tym, co mu się szczerze objawiło. Integrysta będzie rozrabiał sobie ten mózg, kombinował zasłony dymne, pokrzykiwał na świat i ludzi, aż gdzieś mu się ukryje, skarleje świadomość tej prawdy, że CO BY CZŁOWIEK NIE ZADECYDOWAŁ, POWIEDZIAŁ, UWIERZYŁ W TO, TO POMYŚLEĆ O TYM MUSIAŁ.
Biedny jest ten integrysta. Ma przerąbane. :cry:

W sumie mu współczuję, a już szczególnie współczuję mu chwili sądu przed Bogiem, gdy się ujawni, jakim był wielkim życiowym przegrywem. :rotfl:

Oj, jaki będzie biedny... :cry:

Michał Dyszyński

W postawie integryzmu zaszyty jest pewien tragizm. Bo zadajmy sobie pytanie: dlaczego integrysta nie składa Bogu (w którego przecież wierzy) daru z pracy, dociekliwości, starań swojego rozumu?... Dlaczego akurat tego daru Najwyższemu odmawia?...
- Odpowiedź nie jest trudna do podania: bo integrysta uwierzył, że Bóg w obszarze intelektu akurat jego stworzył wadliwie.
Integrysta uważa się za wadliwe dzieło Stwórcy. :cry:

A, skoro w obszarze tak ważnym, jak ocena rzeczywistości i swoich stanów intelektem, skoro w sferze tak podstawowej dla oceny całej osobowości integrysta uznaje się za wadliwego, to powstaje pytanie: ale w czym innym integrysta ma szansę być uznanym za niewadliwego?...
Jeśli już "wiadomo" (a w każdym razie integrysta jest o tym przekonany, wierzy w to), że myślenie, które integrysta dostał na start od Boga, jest obarczone tak fundamentalną formą błędu, że należy się tegoż myślenia wyrzekać, jakoś w całości stawiając wszystko na kartę posłuszeństwa temu, co powiedzieli jacyś ludzie - autorytety religijne - to na co jeszcze można w takiej sytuacji liczyć?... Jaka jest tu szansa na zbawienie?...

Integrysta wierzy, że on - jako on - jest wadliwy. W pewnym sensie integrysta już się potępił, już w swoim własnym sercu/umyśle jest potępiony. A Bóg (w przekonaniu integrysty) jest srogi! (srogość integrysta będzie nazywał częściej "sprawiedliwością", ale mniejsza o samą etykietę tej cechy - chodzi o to, że na zmiłowanie raczej nie ma co liczyć...). Do tego piekło (w przekonaniu integrysty) jest wieczne i straszne. No ma ten integrysta przerąbane... :cry:

Semele

[link widoczny dla zalogowanych]

jest to formacja dzięki swej wewnętrznej konstrukcji szczególnie nieprzenikliwa na jakąkolwiek kontrargumentację, ponieważ kształtuje ona umysłowości zamknięte, a priori nieufne wobec wszelkiej racji wysuwanej z innych pozycji, wyrażanej przez ludzi inaczej myślących. Dzieje się tak dlatego, że charakterystyczna dla niej ciasna ortodoksyjność – w przeciwieństwie do prawdziwej ortodoksyjności, która chce być tak szeroka, jak duch Ewangelii – utożsamiając własną postawę z prawowiernością, inne traktuje jako z natury rzeczy podejrzane bądź w samej treści, bądź w intencjach, a tym samym wrogie czy przynajmniej niebezpieczne.

Integrystom stawia się często wiele konkretnych zarzutów. Wytyka się im przywiązanie do tradycyjnych form i metod połączone z nieufnością do wszystkiego, co nowe, a więc niewypróbowane i ryzykowne; niechęć do samodzielnych poszukiwań prowadzonych przez ludzi świeckich w zakresie życia religijnego i katolickiego światopoglądu, a to ze względu na ich niekompetencje i brak dostatecznego sensus catholicus. Zarzuca się integrystom przesadną nieufność wobec człowieka i myśli ludzkiej, nieliczenie się z nową formą cywilizacji i jej pluralizmem, usuwanie na drugi plan autonomicznej wartości poszczególnych dziedzin kultury oraz gałęzi wiedzy i chęć bezpośredniego wprzęgnięcia ich w służbę religii i traktowania ich jako narzędzi apologetyki; wreszcie, w ostatecznym efekcie, krótkowzroczny „praktycyzm” zainteresowań i nieskuteczność metod nawet w stosunku do własnych celów.

Zarzuty te są z pewnością słuszne. Nawet wyrażone w tak ostrej i kategorycznej formie są one w każdym razie słuszne w stosunku do bardziej skrajnych i „czystych” form integryzmu. Nie wyjaśniają jednak istoty tego zjawiska. Chcąc bowiem uchwycić przyczyny takiego a nie innego ustosunkowania się integryzmu do poszczególnych problemów, które wydają się nam same przez się często niezrozumiałe, trzeba zrozumieć charakterystyczną dla niego ogólną postawę intelektualną. Przede wszystkim jego generalny stosunek do kultury i myśli ludzkiej poznającej prawdę

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Z integrystą realnie nie ma dyskusji. Integrysta bowiem jest totalnie zamknięty na odbiór czegokolwiek od partnera w dyskusji, jest zatem nieuczciwy, gdy udaje, że dyskutuje. Integrysta tylko wpiera swoje.

Integrystów należałoby zamknąć chyba w rezerwacie, aby z dala od innych ludzi, "kisili się we własnym sosie". Niechby już tylko sobie nawzajem wpierali jak to są takimi swojakami, takimi prawowiernymi i posłusznymi - jeszcze bardziej i jeszcze bardziej. Mieliby "co, czego chcą" - tylko niezmienną, niezakłóconą własną naukę, której nikt im nie neguje, o której nawet się nie dyskutuje, tylko się ją stwierdza, deklaruje, stwierdza i deklaruje, w kółko stwierdza i deklaruje...
Niechby to integryści dostali, niechby się w tym pławili choćby przez wieczność. Ja bym im zabronił dostępu do czegokolwiek wolnego, myślowo niezależnego - na ich życzenie byłoby to im odjęte. Przecież oni chcą tylko to swoje własne celebrować. Więc powinni to dostać. Niech się cieszą, że nie ma żadnych pytających, czy wątpiących.

Michał Dyszyński

Z duchowej perspektywy patrząc integryzm jest właściwie formą...
ateizmu!

Jeśli bowiem uznamy, że ten prawdziwy Bóg jest duchem, a w życiu jest związany z przekraczaniem tego, co doczesne, materialne, to zasady, które propaguje integryzm są drogą w dokładnie przeciwnym kierunku:
- Integryzm ubóstwia sformułowania podane przez DOCZESNYCH ludzi.
- Integryzm jako ten najważniejszy cel widzi powielanie DOCZESNYCH, istniejących obyczajów
- Integryzm wyżej niż więź z Bogiem stawia podporządkowanie się wiernych DOCZESNEJ, konkretnej władzy religijnych autorytetów.

Integryzm, poprzez odrzucenie tego, co osobiste w relacji z Bogiem, de facto przecina ową szczerą więź z Bogiem żywym, duchowym.
Zatem w swoim ostatecznym wyrazie integryzm jest tym samym, co ateizm - odrzuceniem relacji z żywym Bogiem, w imię skupienia się na jakichś OBSERWOWANYCH MATERIALNIE aspektach. Tyle, że szczery ateista ten materialny aspekt przynajmniej lokuje w tym, co doznaje bezpośrednio - w materii opisywanej przez środowiska naukowe. Integrysta jest tu nieszczery - co prawda, podobnie jak ateista też odrzuca więź z Bogiem, ale robi to pod pretekstem, że tę więź właśnie chce zachować. A że "dziwnym trafem" zachowanie owej więzi polega na skupieniu się na tym, co widzialne, doczesne, ludzkie?...
- Nad tym oczywiście integrysta się nie zastanowi, bo zastanawianie się szczere (jako akt umysłu, a więc też bliskie tego, co duchowe) zostało przez niego świadomie zablokowane. To już jawny, zadeklarowany ateista jest chyba bliżej żywego, prawdziwego Boga, bo taki ateista przynajmniej nie spalił mentalnych mostów za sobą i zostawił sobie ten kanał (umysł), którym Bóg może do niego apelować. Integrysta od Boga odcina się totalnie - łącznie z unicestwieniem osobistego kanału łączności z Nim, co oznacza, iż w odrzuceniu Boga idzie nawet dalej niż ateista.

Michał Dyszyński

Jest taka przypowieść, zapisana w ewangelii Mateusza 25: (1) Wtedy podobne będzie królestwo niebieskie do dziesięciu panien, które wzięły swoje lampy i wyszły na spotkanie pana młodego. (2) Pięć z nich było nierozsądnych, a pięć roztropnych. (3) Nierozsądne wzięły lampy, ale nie wzięły z sobą oliwy. (4) Roztropne zaś razem z lampami zabrały również oliwę w naczyniach. (5) Gdy się pan młody opóźniał, zmorzone snem wszystkie zasnęły. (6) Lecz o północy rozległo się wołanie: Pan młody idzie, wyjdźcie mu na spotkanie! (7) Wtedy powstały wszystkie owe panny i opatrzyły swe lampy. (8) A nierozsądne rzekły do roztropnych: Użyczcie nam swej oliwy, bo nasze lampy gasną. (9) Odpowiedziały roztropne: Mogłoby i nam, i wam nie wystarczyć. Idźcie raczej do sprzedających i kupcie sobie! (10) Gdy one szły kupić, nadszedł pan młody. Te, które były gotowe, weszły z nim na ucztę weselną, i drzwi zamknięto. (11) W końcu nadchodzą i pozostałe panny, prosząc: Panie, panie, otwórz nam! (12) Lecz on odpowiedział: Zaprawdę, powiadam wam, nie znam was. (13) Czuwajcie więc, bo nie znacie dnia ani godziny.
Frapowało mnie od lat - do czego odnosi się ten symbol? Czym jest owa oliwa?...
Dzisiaj sobie uświadomiłem, że opisana w przypowieści sytuacja idealnie pasuje do błędu integryzmu. Czym jest owa "oliwa" w tym kontekście?
- Wg mnie oliwa jest symbolem szczerości, duchowości, żywości przeżywania wiary!
Panny, które "nie zabrały oliwy" niby mają lampy. Chodzą z tymi lampami, stawiają je tu, albo tam - jak wszyscy ci religijnie pozoranci duchowości, typu integryści. Tylko nie ma tu ducha! Nie ma żywości doznawania, szczerości, nie ma co się "zapalić", bo jest pustka, martwota...
Integryści i inni tradycjonaliści POWTARZAJĄ ZEWNĘTRZNE FORMY, w kółko je powielają, a to powielanie traktują jako istotę swojego życia religijnego. Ale "tego środka" u nich nie ma. Nie ma co zapłonąć (w tym pozytywnym sensie - płomienia miłości i prawdy, który nie spala, nie niszczy). Integryści będą kłócić się, walczyć o to, CO ZEWNETRZNE I DOCZESNE, bo duchowość dawno zignorowali, a na koniec też i odrzucili.
Integryści wolą celebrować swoją przynależność do religijnego stada i puste formy, niż ZARYZYKOWAĆ ŚCIEŻKĘ W SZCZEROŚĆ PRZEŻYWANIA RELACJI Z BOGIEM. Dlaczego tak wolą? Bo ścieżka szczerości jest związana z ryzykiem, czyli Z KONIECZNOŚCIĄ CZUWANIA. Ostatnie zdanie w tej przypowieści mówi właśnie o "czuwaniu", czyli o postawie, w której nie można "sobie odpuścić", czyli nie można powiedzieć sobie "my tu znamy prawdę, my tu mamy najlepsze doktryny, a teraz tylko je powtarzamy w kółko i to jest nasz ideał religijności". Jak idziesz w coś, co niesie aspekty wyzwania, stawia wątpliwości, domaga się doskonalenia, świadomości, to oczywiście wtedy wynika ten problem, że TRZEBA BYĆ CZUJNYM. Jak się gnuśnieje w samozadowoleniu "bo my posłuszeństwem i doktrynalnym odcięciem się od rzeczywistości osiągamy już pełnię religijnego sensu", to oczywiście nie potrzebuje być czujnym. Tu bowiem wszystko jest ustalone, tu nie nie uruchamia się spostrzegawczość i myślenie. Ktoś "czujny", to ktoś pobudzony, ktoś OTWARTY NA RZECZYWISTOŚĆ, gotów wobec tej rzeczywistości do DOSTOSOWAWCZEJ REAKCJI. Integrysta odrzuca dostosowawczość, odrzuca użycie swojego umysłu, a więc i czujność tu robi się niepotrzebna. Dlatego należy się spodziewać, że integrystom oblubieniec "zamknie drzwi" przed nosem. Nie potrzebował integrysta przez swoje życie oliwy, nie potrzebował szczerości wiary?... Cóż... - nie ma co w nim pozytywnie zapłonąć na sygnał, że oblubieniec przyszedł. Drzwi zamknięte, integrysta całuje klamkę... :fuj:

Semele

Michał Dyszyński

Semele