ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Zostawiam temat niefilozoficzny analizy personalnej Dyszyńskiego, czy też próbaę wciągnięcia do dyskusji rozliczania tegoż Dyszyńskiego z jakich postawionych mu zadań (wybacz fedor, ale dla mnie ten temat jest "nie na temat", jeśli ktoś chciałby tym tematem tu spamować, to beze mnie - inicjatywa we własnym zakresie). Tak na przyszłość dodam, że tłumaczyć się przed nikim nie zamierzam z niczego, co mi ktoś próbuje narzucać, jako rzekomo "niezbędne do wytłumaczenia się". A już na pewno nie będę się tłumaczył PRZED OSOBAMI SKRAJNIE STRONNICZYMI, w swoich ocenach, jako że szansa na to, że owo tłumaczenie będzie uczciwie rozważone, jest w takim przypadku bliska zera.

Wracając zaś do analizy religijnych POSTAW LUDZKICH...
Stworzyłem osobny wątek na swoim blogu dotyczący definicji tego pojęcia. http://www.sfinia.fora.pl/blog-michal-dyszynski,73/posluszenstwo-rozumiane-na-dwa-przeciwne-sposoby,26003.html
Tu w skrócie tylko powtórzę pewien wniosek z tamtych rozważań - ludzie w języku łączą ideę posłuszeństwa z dwoma, znacząco różnymi postawami.
1. Posłuszeństwo polegające na ZREALIZOWANIU jakiejś sugestii, intencji, nakazu.
2. Posłuszeństwo jako coś, co ma zaspokajać ego władców, w którym zwykle nic nie ma wartościowego do osiągnięcia, nie realizuje się żadnej idei, ale odwrotnie - "posłuszni" wtedy nic robią, dając tym wyraz swojej uległości, podporządkowania, bo przecież oni tylko czekają, aż władca coś im zleci, więc są w gotowości.

Pierwszy rodzaj posłuszeństwa, zwykle domaga się zdobywania wiedzy - bo trzeba USTALIĆ, JAK się realizuje to, co jest wymogiem. Będąc np. posłusznym obowiązkowi wychowania dziecka, rodzic będzie się starał zdobyć wiedzę, co dziecku może szkodzić, a co je rozwinie, będzie wyciągał wnioski z niepowodzeń, będzie aktywny i czujny.
Drugi rodzaj posłuszeństwa, polegający na składaniu tyranom ofiary ze swojego życia i osobowości, poprzez zobowiazanie się do jakiejś ogólnej życiowej bierności, tak naprawdę jest po nic. Ewentualnie może jest po to, aby władca miał przyjemność, że bez niego niczego się nie robi, jest w moim przekonaniu posłuszeństwem wg pomysłu diabła. Tutaj wszyscy tak "posłuszni" zakopią swoje talenty, nie wydadzą żadnego owocu, nie będą się doskonalić, a wypełnią tylko jeden postulat - utraty czasu swojego życia dla widzimisię władcy. To będzie taka danina złożona wywyższającym się władcom, aby się czuli, że nikt nie okaże się lepszy od nich, jako że bez ich pozwolenia nic się nie będzie działo.

W sumie i jedno, i drugie w języku będzie "posłuszeństwem". Ale jakże odmiennym...

Michał Dyszyński

Jest takie sformułowanie Jezusa zawarte w Biblii, którego żaden integrysta nigdy nie przyjmie do swojego rozumienia i odczuwania.
(13) Idźcie i starajcie się zrozumieć, co znaczy: Chcę raczej miłosierdzia niż ofiary. Bo nie przyszedłem powołać sprawiedliwych, ale grzeszników . (Ewangelia Mateusza 9:13)
Miłosierdzie dla Boga ważniejsze niż ofiara... :shock:

A przecież integrysta całe swoje rozumienie religijności i osoby Boga postawił na uzyskanie maksimum ofiar i okazania uległości. Tego przecież zawsze chcą władcy. A najpotężniejszy władca miałby chcieć tego w największym (chyba...) stopniu...
A tu chrześcijaństwo wyżej niż ofiarność stawia miłosierdzie. Dla psychiki ortodoksów, integrystów rzecz totalnie mentalnie nie do przełknięcia... :nie:

Michał Dyszyński

Ja sobie ogólnie chwalę tu kontakt z osobami, które bronią integryzmu. Co prawda dziwi mnie mocno ich postawa, bo postrzegam tę miłość do religii rozumianej na sposób władzy jako coś absurdalnego, a nawet mentalnie odrażającego, ale oczywiście sami ludzie okrążający nie są. Wszyscy są kochanymi przez Ojca dziećmi, wszyscy są ważni i cenni. Natomiast to, jakimi ścieżkami w umysłach ludzi podążają różne błędy samo w sobie jest dla mnie bardzo interesujące. Sam bym tych, co niektórych wypowiedzi pewnie nigdy nie wymyślił, nigdy by mi nie wpadło do głowy, że można bronić czegoś tak wyraźnie sprzecznego, chaotycznego, bezsensownego.
Na przykład dzisiaj dotarło do mnie jakoś mocniej, niż to wcześniej odczuwałem, iż to, że osoby broniące integryzmu są skrajnie napastliwe, to nie jest przypadek. To jest coś, co wynika psychologicznie z tego, czym integryzm jest - jest bardzo szczególną formą zakłamania. Zaś każde zakłamanie trzeba jakoś ukryć. A w dyskusji najczęstszą formą ukrywania jest przechodzenie na poziom emocji, a już szczególnie napastliwych, gniewnych, poniżających emocji.
Emocje wprowadzają do dyskusji ten rodzaj "logiki", że gdy występują, to przestajemy oczekiwać rozumnych wypowiedzi, a więc oczywiście też...
... przestaniemy (zapewne...) oczekiwać, iż ktoś swoje tezy będzie uzasadniał. Oj nie! :nie:

Co to, to nie! :nie:

On jest teraz w emocjach!!! :fight:

Jemu teraz przysługuje "taryfa ulgowa" od używania logicznej argumentacji, bo się zezłościł, bo przecież "wszyscy wiedzą, rozumieją", że w takim stanie nie będzie się utrzymywało reżimu trzymania się tematu, odpowiadania na pytania, a nie wciskania z emfazą dowolnych stwierdzeń. Bo przecież emocjonującemu się nie przysługuje wymaganie pełni rozumu...
Rzekomo... Można liczyć na to, że to kogoś tłumaczy.
A ja nie przyjmuję tej konwencji, a już na pewno nie przyjmuję, że emocje cokolwiek posunęły do przodu. Mogę od biedy zrozumieć czyjeś emocjonowanie się i odpuścić mu na chwilę (!) moją wymagalność logicznej argumentacji, ale...
to jest ODŁOŻENIE ROZSTRZYGNIĘCIA SPRAWY, a nie jej rozwiązanie.
Bo emocjonujący się, nie przedstawiający argumentacji osobnik może liczyć na chwilę oddechu AŻ OCHŁONIE, ale jest oczekiwanie, że on w końcu MA OCHŁONĄĆ!
To nie jest tak, że emocjonowaniem się, napastliwością, ktoś cokolwiek "wyjaśnił", "uzasadnił" (w tej dyskusji takie sugestie się jawnie pojawiały, że napadanie personalne na mnie było przedstawiane jako "uzasadnienie" stanowiska w kwestii samego integryzmu :shock:

). Nie - emocje mogą być uznane, owszem, ale WYŁĄCZNIE JAKO OBJAW SŁABOŚCI kogoś, kto sobie z tymi emocjami aktualnie nie poradził, lecz ma sobie poradzić, a potem ma on wrócić do dyskusji w trybie już rozumowania intelektualnie poprawnego. To nie jest tak, że mu "odpuszczono" brak przedstawionego rozumowania, które by ściśle - wychodząc od zdefiniowania problemu, poprzez uzgodnienie kluczowych spostrzeżeń i ścieżek wynikania, aż do uzasadnienia głoszonej tezy - wsparło stanowisko tego, który miał wcześniej tę chwilę słabości. Chwilę słabości możemy odpuścić, w końcu każdemu się upadki zdarzają, ale w końcu do rozumu należałoby wrócić. A jeśli ktoś do rozumu nie wraca, to status uzasadnienia jego tez wciąż jest niezmienny - są one tylko życzeniowe, pozbawione uzasadnienia.

Jednak integryzm w znacznym stopniu właśnie na tym polega!
Ponieważ integryzm jest zakłamany, więc musi wciąż posiłkować się napastliwością, jako metodą ukrywania braku uzasadnień dla niego. Więc po tym najczęściej integrystów poznamy. Nawet nie słysząc konkretów "teologicznych" od kogoś, to jeśli pojawia się wyraźna napastliwość, nieustające pretensje do świata i ludzi, a przede wszystkim SKRAJNY BRAK ZDOLNOŚCI ODNIESIENIA DO SAMEGO SIEBIE, to z dużym prawdopodobieństwem możemy przypuszczać, iż mamy do czynienia z wyznawcą o profilu uwielbienia dla ludzkiej władzy, autorytarności, a poniżenia aspektu ideowego, duchowego tejże religii. Bo to nie jest przypadek, tylko reguła, wynikającą z pewnej potrzeby (ukrywania niezdolności do uzasadnienia rozumowego przekonań), a także "logiki myślenia i odczuwania".

Trochę inaczej rzecz ujmując:
gdyby integrysta był w stanie spojrzeć krytycznie na samego siebie, to...
Przestałby być integrystą!

Bo istotą integryzmu jest PRZENIESIENIE kwestii oceny osoby z siebie na jakieś "gdzieś tam" - na jakichś tam wrogów (z którymi też za chwilę będzie obowiązkowo "trzeba walczyć", może nienawidzić ich), oddanie jej w gestię jakichś autorytetów, jakiejś władzy. Wtedy taki osobnik, który uznał intuicyjnie, iż już "nie musi kłopotać sumieniem", bo to ktoś tam decyduje, bo on jest tylko posłuszny (co jest "najświętszą zasadą", że każdy ma być posłuszny, a nie DBAĆ O WŁASNE POCZUCIE ODPOWIEDZIALNOŚCI), to dla niego kwestia sumienia niejako automatycznie "robi się mało istotna".

Michał Dyszyński

Integryzm w skrócie można by określić jako "religijność poniżającą sumienie wiernego". Integrysta będzie się rozwodził na potrzebą "posłuszeństwa" autorytetom, która ma być ponad samodzielnym decydowaniem, wyciąganiem wniosków, czujnością, krytycznym myśleniem.
A sumienie z definicji jest tym czymś, co jest samodzielne, krytycznie oceniające siebie w kontekście świata. Sumienie jest czymś bardzo osobistym, bardzo związanym z niezależnością myślenia. Posłuszeństwo jako postulat praktycznie z zasady zawiera w sobie jakiś zalążek przeciw sumieniu. Bo jeśli (na tym polega posłuszeństwo) "mam po prostu robić to, co mi autorytety każą, czyli nie patrząc na to co czuję i myślę", to właśnie to oznacza, iż mam w sobie zdusić głos sumienia. I nie ma jak być inaczej!

Katolikus

Michał Dyszyński

Katolikus

Michał Dyszyński

Przed chwilą uświadomiłem sobie mechanizm psychologiczny, który w jakimś stopniu tłumaczy postawę integryzmu i twardej ortodoksji przynajmniej części osób. Nie tłumaczy tej postawy u wszystkich, w szczególności nie tyczy się osób, którym taką ortodoksję narzucono, którzy uznają religię silnie skojarzoną z ideą władzy po prostu dlatego, że zostali bardzo silnie zindoktrynowani.
Chyba dość spójnie od strony emocjonalnej, związanej z życiowymi nadziejami tłumaczy się ortodoksja i integryzm w sytuacji, gdy dana osoba NIE POTRAFI W SOBIE UTRZYMAĆ DOBRYCH EMOCJI, ŻYCZLIWEGO NASTAWIENIA DO LUDZI, GDY WCIĄŻ WRACA DO NIEJ ZŁOŚĆ I GNIEW.
Człowiek nieradzący sobie z mrocznymi uczuciami - gniewem, nienawiścią, zazdrością i zawiścią, czujący, iż nie umie ludziom szczerze życzyć dobrze, bo takie łagodne myśli go tylko irytują, bo i tak zaraz wracają myśli rywalizacyjne, związane z poszukiwaniem dominacji, wywyższenia, gdyby przyjął główne idee chrześcijaństwa, tak jak je zapisano w Biblii, musiałby uznać się za wadliwego, potępionego. Bo jeśli jednak uwierzymy, że PRZYKAZANIE MIŁOŚCI jest tym najważniejszym przykazaniem, to nieustanny gniew i brak dobrych myśli wobec bliźnich są jawnie z tym wymogiem chrześcijańskim niekompatybilne. Podobnie jest z postulatami przebaczenia, niewywyższania się, miłowania nieprzyjaciół. Jeśliby człowiek gniewny miał w to wszystko zwyczajnie uwierzyć. to za chwilę będzie musiał uznać, iż do spełnienia tych wymogów jest ma wyjątkowo daleko. Więc on musi jakoś się wybronić przed myślą, że będzie potępiony. I robi to właśnie tworząc sobie "chrześcijaństwo zastępcze", w którym nie są ważne te idee, które ogłosił Jezus, lecz do rangi tego najważniejszego dla zbawienia warunku musi wystawić sobie coś, co z jednej strony nie jest całkiem byle czym (wymóg jakiś musi być), ale z drugiej jest to relatywnie łatwe dla gniewnych emocji do spełnienia. Więc nasi ortodoksi i integryści zaczynają sobie na potęgę wmawiać, iż Bóg tak naprawdę musi być tym, który nie skupia się na miłości, przebaczeniu, pokorze, lecz (rzekomo) bardzo chce wlaściwie czegoś odwrotnego - aby mu składano ofiary z bezsensowności życia, ze ślepego posłuszeństwa czemuś, czego ktoś nawet nie umie dobrze wytłumaczyćm, a do tego "soli" te wymagania postawą gniewu samego Boga. Bóg gniewny, domagający się ślepych hołdów jest dla gniewnej duszy już zrozumialy, a do tego daje takiej duszy nadzieję na zbawienie. Bóg pełen złości na całą ludzkość "bo się mnie nie słuchają" odpowiada zapotrzebowaniu na dominację, wywyższenia samej gniewnej duszy, więc taka dusza tylko w takiego Boga chce wierzyć. To taki "Bóg - swojak" dla wszystkich tych, którzy czują, że nie potrafią kochać i przebaczać. A dodatkowo taki Bóg miałby jeszcze taką zaletę, że skoro (rzekomo, jak sobie myśli orotodoks) skupia się na tych oznakach posłuszeństwa, to już pewnie wlaśnie swojaka zbawi, zadowoli się tymi wiernpoddańczymi hołdami władzy, o którą przecież najbardziej Mu miałoby chodzić.
I tak to dla gniewnej duszy pojawia się obraz Boga, dający szanse na zbawienie, a przy tym zrozumiały.

Michał Dyszyński

(3) Słuchajcie: Oto siewca wyszedł siać. (4) A gdy siał, jedno padło na drogę; i przyleciały ptaki, i wydziobały je. (5) Inne padło na miejsce skaliste, gdzie nie miało wiele ziemi, i wnet wzeszło, bo nie było głęboko w glebie. (6) Lecz po wschodzie słońca przypaliło się i nie mając korzenia, uschło. (7) Inne znów padło między ciernie, a ciernie wybujały i zagłuszyły je, tak że nie wydało owocu. (8) Inne w końcu padły na ziemię żyzną, wzeszły, wyrosły i wydały plon: trzydziestokrotny, sześćdziesięciokrotny i stokrotny. (9) I dodał: Kto ma uszy do słuchania, niechaj słucha. (10) A gdy był sam, pytali Go ci, którzy przy Nim byli, razem z Dwunastoma, o przypowieść. (11) On im odrzekł: Wam dana jest tajemnica królestwa Bożego, dla tych zaś, którzy są poza wami, wszystko dzieje się w przypowieściach, (12) aby patrzyli oczami, a nie widzieli, słuchali uszami, a nie rozumieli, żeby się nie nawrócili i nie była im wydana /tajemnica/. (13) I mówił im: Nie rozumiecie tej przypowieści? Jakże zrozumiecie inne przypowieści? (14) Siewca sieje słowo. (15) A oto są ci /posiani/ na drodze: u nich się sieje słowo, a skoro je usłyszą, zaraz przychodzi szatan i porywa słowo zasiane w nich. (16) Podobnie na miejscach skalistych posiani są ci, którzy, gdy usłyszą słowo, natychmiast przyjmują je z radością, (17) lecz nie mają w sobie korzenia i są niestali. Gdy potem przyjdzie ucisk lub prześladowanie z powodu słowa, zaraz się załamują. (18) Są inni, którzy są zasiani między ciernie: to są ci, którzy słuchają wprawdzie słowa, (19) lecz troski tego świata, ułuda bogactwa i inne żądze wciskają się i zagłuszają słowo, tak że zostaje bezowocne. (20) W końcu na ziemię żyzną zostali posiani ci, którzy słuchają słowa, przyjmują je i wydają owoc: trzydziestokrotny, sześćdziesięciokrotny i stokrotny. (Ewangelia Marka 4)

Gdzie w obrazie tej przypowieści umieścić integrystę?
Niby przyjmuje on słowo, nie odrzuca go. Tylko potem nic z nim dalej nie robi, nie wydaje plonu. Jak z tym ziarnem na miejscach skalistych, nie TWORZĄ korzenia, nie ma w nich PRAGNIENIA ROZWOJU, jest lęk przed budowaniem czegoś bożego W SOBIE. Integrysta nie oferuje słowu GLEBY, więc ziarno słowa nie ma szansy u niego wykiełkować, pozostając takim, jakie posiano - jako ziarno, a nie jako plon, kłos, zawierający EFEKT ROZWOJU ziarna. Integrysta uważa swój rozwój za rodzaj grzechu, więc nie wyda plonu - będzie powtarzał słowo w pierwotnej postaci, albo w najbardziej uproszczonym tego słowa zastosowaniu.

Katolikus

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Integryści nawołują do posłuszeństwa, przy jednoczesnym blokowaniu możliwości uczynienia aktu posłuszeństwa czymś realnym, czymś wykraczającym poza pustą deklarację. To nie jest żadne posłuszeństwo w znaczeniu słowa "posłuszeństwo = dobre wykonanie zleconych zadań". Integrysta żadnych realnych zadań nie realizuje. Integrysta wręcz czuwa, aby się nic nie działo w zakresie jakiejś realizacji rzeczywistej aktywności. Integrysta działa jako siła blokująca, jako rzucający kłody pod nogi wszelkiej realizacji twórczych zadań. W tym sensie integrysta nie tylko się "posłusznym" nie okazuje, ale wręcz jest posłuszeństwa realnym wrogiem.

Andy72

Zobacz pytania i odpowiedzi na temat piekła
https://www.youtube.com/watch?v=o-AKHnUlra0

Michał Dyszyński

Andy72

A co jeśli pogarda wobec "integrysty" przypomina pogardę faryzeusza wobec celnika?

Michał Dyszyński

Andy72

Całe wątki piszesz o jakimś "integryście"

Michał Dyszyński

Andy72

Dzięki. To dobrze że nie ma w Tobie pogardy.
A co do "integrystów"
A czy nie sądzisz że Jezus w swoich czasach był atakowany "z prawej strony" przez faryzeuszy - tradycjonalistów, ale przez wieki tak to podryfowało w lewo że współcześnie Jezus jest atakowany zwłaszcza z lewej strony?

Michał Dyszyński