ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Istotą integryzmu jest skupienie się na ciągłym zapewnianiu się "to my mamy rację".

Powód, dla którego rację ma głoszący ją integrysta, a nie jego oponent jest najczęściej bardzo prostacki, oparty o SAM UPÓR W DEKLAROWANIU SWEGO, połączony ze straszeniem, że zło jest po stronie oponentów.

Jest wiele pytań dotyczących wiary. Jako tako bystry człowiek zorientował się już, że życie wiele pytań nam stawia - szczególnie tych etycznych, tożsamościowych, filozoficznych. Inteligentny niezakłamany człowiek zatem będzie starał się te pytania rozstrzygać w pokorze, wiedząc, że nie ma drogi na skróty, że trzeba po prostu jak najwięcej okoliczności wziąć pod uwagę, zbadać zależności, testować warianty. Nie ma innej poprawnej ścieżki rozstrzygania dylematów, jak wysiłek poznawczy, dyskusje, które łączą wysiłki wielu osób, z których każda może dołożyć swoje spostrzeżenie, może akurat kluczowe dla dobrego ujęcia spraw.
Integryzm tę jedyną sensowną drogę rozstrzygania spraw próbuje zaczarować swoim arbitralnym chciejstwem, powiązanym z pychą, że to akurat my, akurat nasi są posiadaniu absolutu wiedzy, że to na pewno inni muszą się mylić, więc głosu tych innych nawet brać uwagę nie warto.
I nie wiem, czy w integryzmie jest więcej pychy, czy więcej naiwności... :think:

O ile oczywiście nie tylko integryści głoszą swoje racje, bo głoszą je wszyscy zainteresowani. Jednak metoda tego głoszenia jest odmienna:
Metoda głoszenia integrystów oparta jest o czystą twardość, upór, powtarzanie, że się ma rację, zaś argumenty są rozpatrywane skrajnie stronniczo.
Metoda zdrowego rozstrzygania, a także zdrowego głoszenia polega na odrzuceniu zaprogramowanej stronniczości, zrezygnowaniu z po prostu wpierania swego, a SZCZERYCH POSZUKIWANIACH.
Szczere poszukiwanie musi zawierać w sobie aspekt agnostyczny, pytający, dopuszczający nieznane opcje w rozumowaniu. Integryści szczerość poszukiwań odrzucili, zastępując ją twardym uporem wmawiania swojej racji.

Katolikus

Andy72

Czyli to co mówią Świadkowie Jehowy jest równie prawdziwe co katolicyzm?

Jest taki kawał żydowski: Przychodzi trzech kupców do rabina. Icek jest mi winny pieniądze i powinien je oddać - skarży się Mosze. Masz rację - potwierdza rabin. To niesłychane kłamstwo, rabbi, to Mosze jest mi winny pieniądze! - protestuje Icek. Też masz rację - mówi rabin. Ależ rabbi, tylko jeden z nich może mieć rację! - mówi trzeci Żyd. I ty też masz rację! - mówi rabin.

A nauka de Chardina różni się jeszcze bardziej od zdrowej nauki niż to co głoszą Świadkowie

Katolikus

Andy72

Bo też interpretują niezgodnie z autorytetami

Katolikus

Andy72

Nie ze swoimi, tylko ich autorytety interpretują niezgodnie z obiektywnymi naszymi

Michał Dyszyński

Andy72

Gdybym uważał że SJ mają więcej racji niż my, byłbym ŚJ, a Ty byś powiedział że jestem świadkowym integrystą.
Ty jak rozumiem, nie twierdzisz że masz racje?
"mam własne zdanie ale się z nim nie zgadzam"

Michał Dyszyński

Andy72

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Dla integrysty tezy religijne, doktryny niby są ważne, ale w istocie drugorzędna jest ich treść i znaczenie, bo integrysta stawia raczej pytanie: czy ty się do tych doktryn przyznałeś?!
Nad treścią doktryn można oczywiście podyskutować z integrystą... przez chwilę. Ale szybko okaże się, że to co interesuje integrystę, to to, kto się przyznał, a kto nie przyznał do nich i jak bardzo jednoznacznie, z podkreśleniem swojej lojalności i posłuszeństwa się przyznał! Na ile autorytety szanuje, na ile gotów jest zgadzać się z nimi we wszystkim...
Treść, znaczenie doktryn...
... no przydaje się, jako element testowania uległości wobec autorytetu. Ale tak naprawdę (dla integrysty) jest drugoplanowa, dyskusje o tej treści są zwykle szybko kwitowane do obiegowych sformułowań i surowego przykazania "trzeba ją uznać, uwierzyć!". Wychodzi na to, że mało ważne jest, w co tak naprawdę się wierzy, tylko Z KIM SIĘ OWĄ WIARĘ DZIELI! To z "naszymi" trzeba dzielić tę wiarę.

Ten, kto wymyślił termin "integryzm" był spostrzegawczym człowiekiem. On przejrzał prawdziwe intencje tej grupy wyznawców religii, wyłonił główny cel - INTEGROWANIE WYZNAWCÓW, tworzenie grupy, która niczym karne wojsko pod kierunkiem swojego wodza, ma posłusznie i w jedności podążać za autotytetami religijnymi. Kwestie ideowe zaś są tu w większości pretekstem do tego integrowania ludzi w organizację, grupę.

Andy72

Podałem artykuł , fragment książki.
Według Chardina dobre jest to co służy rozwojowi technologii, złe to co nie służy.
Ma to konsekwencje etyczne, bo nawet wojny uznaje za dobre, choć nie wiem czemu myśłi że służy to rozwojowi technologii

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Integrysta wierzy w prawdę personalną - lojalnościową, a nie prawdę obiektywną. Dyskutując z integrystą, względnie szybko spotkamy się z jego strony z argumentem "bo ty nie należysz do naszych, więc dlatego zajmujesz takie to a takie stanowisko". Bo tak to czuje integrysta, że się rozstrzyga o problemach opierając się o przynależność do grupy, a nie (albo w mniejszym stopniu) o spełnienie reguł weryfikacji, wnioskowania.

Gdyby to porównać do hipotetycznej dyskusji o tym, ile jest 2+2=..., w której uczestniczy integrystycznie myśląca osoba, to ona na stwierdzenie oponenta "ja uważam, że 2+2=4" będzie w stanie wytoczyć argument w stylu: bo ty już się nie zaliczasz do piątkowców, tylko trzymasz z czwórkowcami i to dlatego 2+2 wychodzi ci cztery!
Integrystycznie myślący dyskutant postrzega prawdy po stronnictwach i frakcjach. Jak jesteś w stronnictwie X, to twardo bronisz każdej tezy, którą w tym stronnictwie "się wyznaje". Tu lojalność wobec swoich jest pierwszym prawem, a nie jakieś samodzielne pytania, doszukiwanie się spełniania warunków weryfikacji.

Andy72

To Ty wykazujesz myślenie ,które zarzucasz "integrystom" gdy tworzysz grupę Integryści i wrzucasz do niej ludzi.

Michał Dyszyński

towarzyski.pelikan

Michał Dyszyński

Wielu integrystów postrzega rzeczywistość jako oblężoną twierdzę, w której oni jedni jedyni bronią świat przed naporem bliżej nieokreślonego moralnego zła, są tymi jedynymi sprawiedliwymi. W rzeczywistości ani nie są tacy sprawiedliwi, jak chcą o sobie mniemać, ani świat nie jest taki demoniczny, jak to im się wydaje.
Integryści biorą te oceny ze swojego nieźle pokrzywionego nastawienia psychicznego, a nie z jakiegoś trzeźwego osądu świata. Zwykle integrysta, który najczęściej jest też konserwatystą, postrzega jako zagrożenie wszystko, co postrzega jako nowe. W tradycji zaś, w konserwatywnym spojrzeniu (nawet jeśli będzie to tradycja związana silnie z przemocą, krzywdą ludzką) widzi ostoję i bezpieczeństwo. Integrysta nie panuje nad swoimi instynktownymi odruchami mentalnymi. Bo rzeczywiście tak jest, że mamy wrodzoną, w jakimś stopniu biologiczną preferencję utożsamiać bezpieczeństwo z tym, co jest nam znane. Jest to w jakimś stopniu słuszne statystycznie, bo to, co jest nam znane, zwykle odnosi się do środowiska, o którym mamy jakąś wiedzę, więc w warunkach zagrożenia - np. gdy występuje potrzeba szybkiego schronienia się, większą przeżywalność osobniczą mają ci, którzy choćby posiadają świadomość kryjówek, w których dałoby się schronić. Poza tym ogólna znajomość terenu jest też jakąś formą zabezpieczenia przed potencjalnymi pułapkami. Ewolucyjnie więc tworzy się odruch uznający to, co znane za bezpieczniejsze od nieznanego, a więc i nowego.
Problem jest, że jeśli ten - instynktowny - odruch rozlewa się w mentalności zbyt szeroko, to będzie on ewoluował w stronę dość ogólnego lęku przed nowością, a skrajnym przecenianiem pozytywnej roli tego, co znane. Życie jest skomplikowane - w nim nie zawsze wygrywa ostrożność. W warunkach wielkiej suszy osobnik, który jest bardziej śmiały, który wcześniej opuści znany, ale tym razem nieoferujący pożywienia teren, ma większą szansę przeżycia, niż taki, który zwleka z decyzją o opuszczeniu starych pieleszy do ostatniej chwili. W końcu, gdy już tę swoją ziemię (teraz już tylko pustynię) opuści, to uczyni to silnie wyczerpany, więc jego szanse dotarcia do zbawczych terenów też będą mniejsze.
Tu nie ma oczywiście jakieś pewnej reguły, jednak niebezpieczeństwo tak w ogólności jest nie tylko w zbyt szybkim i łatwym akceptowaniu nowości i zmian, lecz także odwrotnie, w nadmiernym konserwatyzmie. To za każdym razem zatem trzeba indywidualnie rozpoznać.

Integrysta podświadomie, instynktownie postrzega rzeczywistość w związku z grupą i w konserwatywnym podejściu jako bezpieczniejsze, ogólnie lepsze, słuszniejsze. To jest jednak złudzenie. Lepszą strategią jest mieć otwartą głowę, widzieć jak najwięcej, szeroko rozumieć świat, umieć wyciągać wnioski, a nie bezwiednie, pozaświadomie dawać się sterować instynktownym lękom.

Andy72

Michał, może Ci sie spodoba:
Nie martw się! - ks. Piotr Pawlukiewicz
https://www.youtube.com/watch?v=kLKSqF28RqU
Na początku mówi o ucieczce w religijność

Michał Dyszyński

Andy72

MImo że Wikiepedia jest trochę lewicowa, to
pisze tam
Integryzm oznacza postawę przeciwną osłabianiu tzw. tradycji katolickiej (depositum fidei) oraz dostosowywaniu prawd wiary i (propagowanego przez modernistów) sposobu ich nauczania dostosowanego do okoliczności wynikłych z laicyzacji świata

Co się tak przyczepiłeś? Z tego co piszą, jest to bardzo potrzebne
Integryzm był popierany przez papieży i był odpowiedzią na liberalizm czyli bład
Pawlukiewiczowi wcale nie chodzi o liberalizm