ŚFiNiA

Michał Dyszyński

W sumie to jest mi integrystów żal. :cry:

To (mam taką hipotezę, nie mam pewności, ale inaczej nie umiem sobie postawy integryzmu wytłumaczyć) chyba są ZŁAMANI NA DUCHU ludzie, ludzie pozbawieni nadziei.
Integrysta w głębi duszy nosi głęboki smutek i lęk. On nie wierzy w Boga miłości, bo jego serce wybrało sobie - jako tę najbardziej prawdopodobną - opcję Boga okrutnego, twardego, skorego do karania. Nieraz chciałbym tym ludziom dać jakieś tchnienie owej nadziei, którą w sobie jakoś jestem w stanie utrzymać.
Nie powiem, że ta nadzieja przychodzi mi zawsze łatwo. Gdy patrzę na krzywdy, które dzieją się na tym świecie, to pierwszą, odruchową reakcją jest odczucie "pierwsze skrzypce przecież gra przemoc i władza, wygrywają zwykle ci, którzy najsilniej manipulują, nie stawiają sobie ograniczeń, robią, co chcą", a dalej z tego odczucia już mamy tylko krok do uznania, iż panowanie przemocy i okrucieństwa jest jakimś ogólnym prawem. Stąd niejako "bije swąd siarki" na całą duchową rzeczywistość. Trudno jest wierzyć w dobro, trudno jest mieć nadzieję, gdy krzywdy są tak dotkliwe, tak powszechne.
Żadna ze znanych mi osób o wyraźnie integrystycznym rysie nie jest osobą złą w tym znaczeniu, że np. miałaby być złodziejem, bandytą. Właściwie to znani mi integryści są osobami skorymi do poświęcenia się i mają wiele dobrych czynów na swoim życiowym koncie. Głównym ich problemem jest jakaś forma NIEWIARY W DOBRO. Integrysta wierzy w zło, wierzy w siłę ponad wszelkimi regułami, wierzy, że miłość i prawda to w istocie fanaberie, to ostatecznie i tak przyjdzie "ten najsilniejszy, przejedzie się po wszystkim, nie bacząc na nic".
Gdzieś "coś" głęboko w emocjach tych, którzy wiarę w dobro stracili, nakazuje im pielęgnować w swojej duszy ten brak nadziei, bronić go za wszelką cenę. Czym jest owo "coś"?...
- Myślę sobie o tym naprawdę często. Rozważam to, jako zagadkę ludzkiej natury. Bo widzę też, że osoby o "integrystycznym profilu mentalnym" jednocześnie mają wyraźnie skorelowane inne cechy dla nich charakterystyczne. Najbardziej wyrazistą chyba jest ich wiara w to, że to, co o nich powiedzą, jak ich nazwą, jest SILNIEJSZE NIŻ SAMA PRAWDA (rozumiana w obiektywnym sensie). Integrysta nie wierzy w reguły, nie wierzy w intelekt, bo najwyżej w jego systemie uznawania jest siła personalnej przemocy, która presją, zdolnością sprawiania cierpienia miałaby być ważniejsza, niż idee, niż prawa logiki, matematyki, fizyki, jakiekolwiek prawa ogólnie. W drugą stronę też jakby to działało, co oznacza, że osoby o integrystycznym rysie osobowości to "uparci stwierdzacze swego", a także ludzie silnie przywiązani do idei zwycięstwa. Wszyscy oni panicznie boją się, że ktoś ich określi looserem, boją się jak ognia każdej sytuacji, gdyby musieli ustąpić ze swego. Są fajterami, heroicznie walczącymi o słowa, przemawiają z emocjami i ogólnie są silnie emocjonalni. I NIE MAJĄ DYSTANSU DO SIEBIE, ani do tego, co ktoś może o nich powiedzieć. Ich życiowym mottem zdaje się być "każde skrytykowanie mnie jest totalną życiową katastrofą - sytuacją absolutnie nie do zniesienia".

Ja patrzę na tę cechę znanych integrystów ze swojej perspektywy, w której za wielką wartość uznaję DYSTANS DO SIEBIE, ale też dystans do idei przegranej, jak i do tego, co ktoś o mnie raczy powiedzieć, bo mu się to powiedzieć zachciało. I nawet pracuję, aby ten dystans do siebie jeszcze wzmocnić, dopracować. Bo gdybym tego dystansu nie miał, to pewnie też bym się sam zadręczał tymi wszystkimi przypadkami, gdy to czy tamto o mnie, o czy tym, z czym się identyfikuję, powiedziano, albo napisano. Integrysty nie stać na dystans do siebie - on MUSI wygrać, on MUSI stwierdzić swoje. Może to właśnie tu jest przyczyna, dla której integrysta utracił tę nadzieję?... :think:

Może tak się poczuł udręczony tym, że go skrytykowano, odrzucono w licznych przypadkach, że stracił wiarę w sens myślenia, stracił jakąś formę wiary w prawdę niezależną od tyranii i władzy. Tak to teraz sobie tłumaczę. Ale to jest tylko moja hipoteza... :think:

Michał Dyszyński

lucek

Michał Dyszyński

Od pewnego czasu noszę w sobie hipotezę, iż to, co tu piszę o integryzmie, czyli o religii rozumianej przez pryzmat władzy ludzkich autorytetów jest bliskie samego clou chrześcijaństwa. Wydaje mi się, że Jezus umarł na krzyżu także z tego powodu, aby zademonstrować PRYMAT DUCHOWOŚCI NAD WŁADZĄ, także ludzką władzą religijną. Oczywiście prawdą jest też, że mamy tu cel odkupienia grzechów ludzkości, jednak nieprzypadkowe jest to, że Jezus umiera, bo sprzeciwił się władzy, układom, ludzkiej hierarchii. Śmierć z tytułu odkupienia grzechów mogłaby nastąpić na wiele innych sposobów, nie musiała być poprzedzona konfliktem z faryzeuszami i kapłanami. A jednak ten konflikt, wskazywane wcześniej zakłamanie sposobu, w jaki oddawano cześć Bogu w tamtych czasach wyraźnie był istotnym motywem "sprawy".
To wszystko razem sugeruje, jakby Jezus chciał wywyższyć SZCZERE, UCZCIWE WEWNĘTRZNIE CZŁOWIECZEŃSTWO I DUCHOWOŚĆ, a poniżyć, zdyskredytować religijny lans, wywyższanie się, komplikowanie sobie życie dziwacznymi przepisami.

Tak ideowo patrząc, zadajmy pytanie: kto jest właściwie przeciwnikiem Jezusa?...
- Przeciwnikiem tym są przede wszystkim ludzie, którzy czerpią korzyści z uprawiania religii w sposób autorytarny, wywyższający się i ostatecznie PRZEMOCOWA WŁADZA. Co ciekawe rola Rzymian tutaj jest bardziej wykonawcza niż kierownicza, co by chyba jakoś nasuwało myśl, iż główne zło jest w umysłach ludzi zakłamujących swoje życie i relację z Bogiem. Choć ostatecznie wszystko to składa się na PRZEMOC WŁADZY. To ta przemoc ze strony władzy jest bezpośrednim sprawcą śmierci Jezusa.
Jezus, który nie ulega do końca pokusom ukorzenia się przed kapłanami, który w obliczu ostatecznego zagrożenia nie błaga, nie zakłamuje niczego, zdaje się dawać jasny przekaz: uczciwości intelektualnej i mocy duchowości do końca.

Każdy (prawie... na pewno większość) w swoim życiu spotka się z przemocową władzą. Czasem taka przemoc zaczyna się już w rodzinie, potem pojawia się w szkołach, środowisku rówieśniczym, w firmach, nieraz też będzie to przemoc ze strony władz państwa. I jest to problem bardzo podstawowy - skoro przemoc w ogóle względem nas wystąpiła, to znaczy, iż ktoś jest od nas silniejszy, ma nad nami władzę. I ta przemoc stawia nam pytanie: kim jesteś, człowieku? Czy umiesz być wierny prawdzie?... Czy także w obliczu zagrożenia umiesz być wierny prawdzie i sprawiedliwości?...
- Bo może godzimy się z tą tyranią władzy, może nawet całkiem ochoczo to robimy?...

Testem najwyższym mocy człowieczeństwa jest heroizm okazany w obliczu zagrożenia, gdy jesteśmy słabsi, gdy nas niszczą, gnębią, a my nie dysponujemy możliwościami obrony. To jest dopiero ten test, który - o ile go zdamy - gdy zostanie zaniesiony przed boski tron, spowoduje, że "(43) wtedy sprawiedliwi jaśnieć będą jak słońce w królestwie Ojca swego." (Ewangelia Mateusza 13:43)

lucek

Semele

Michał

Michał Dyszyński

lucek

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

A tak w ogóle, to cały ten temat w mojej świadomości wciąż ma dla mnie (! - zdaję sobie sprawę, że jest to subiektywny osąd) status: DO TEJ PORY NIE PODJĘTO Z MICHAŁEM RZECZOWEJ DYSKUSJI w sprawie. Te wszystkie (może z nielicznymi wyjątkami wyrwanych z postów jednostkowych fraz) wypowiedzi, jakie tu się pojawiały, w moim odbiorze mają status "pogaduchy o nieistotnych dla głównego tematu sprawy aspektach".

Jak wyglądałoby (po mojemu) zajęcie się sprawą?
- Podam przykładowe schematy dyskusji, pytania do rozważenia, które ja bym zaliczył jako dyskusję na temat:
1. Rozważmy, czy możliwe jest propagowanie jakiejś idei (tu idei religijnej, chrześcijańskiej) w oderwaniu od hierarchii władzy w warunkach takiej struktury społecznej, jaką posiadamy we współczesnych na społecznościach. Rozważmy, czy jest inne wyjście, jak tylko tworzenie "religii władzy".
2. Rozważmy, czy z tych RÓŻNYCH wypowiedzi zawartych w Biblii - część z sugestiami w stronę posłuszeństwa autorytetom, druga część przeciw takiemu traktowaniu, da się skonstruować jakiś BILANS SUGESTII.
3. Skoro ludzie rozwijają się mentalnie poprzez komunikację słowną, to powstaje pytanie: czy aspekt autorytetu dodany do przedstawianych fraz "do uwierzenia" zwiększa, czy zmniejsza ten element wiary - przyjęcie danych fraz przez umysłowość wierzącego?...
4. Społeczności organizują się wokół struktur władzy - tak jest przypadku struktur państwowych, militarnych. Czy idee religijne są tego samego typu? Czy może jest istotna różnica pomiędzy tym, jaka zachodzi relacja "zwykły człowiek - autorytet i władza" dla propagowania królestwa niebieskiego, przekazu ewangelicznego w stosunku do tego, jak funkcjonuje to w innych obszarach życia społecznego?

Rozważając te idee (albo podobne, lista jest przykładowa) dyskusja byłaby pchana do przodu. Utarczki personalne, pokrzykiwania na temat przynależności mojej albo i nie mojej, wklejanie już poprzednio wklejonych, a tak samo niepoparte analizą znaczeniową fraz z Biblii, były w moim odbiorze wyłącznie formą eskapizmu dyskutantów od zajęcia się ideą - przedmiotem sprawy.

lucek

w sieci znalazłem coś takiego:

>>Katechizm Religii Katolickiej
"Dla człowieka wierzącego w Boga najwyższym i ostatecznym celem jest poznanie Boga, oddawanie Mu czci, ukochanie Go, służenie Mu i przez to współżycie z Nim w wieczności"

113. Jaką władzę dał Jezus Chrystus Kościołowi?
Jezus Chrystus dał Kościołowi potrójną władzę, a mianowicie:
1. kapłańską,
2. pasterską,
3. nauczycielską.

Przez działalność kapłańską Kościół pośredniczy w udzielaniu łaski Bożej, odprawiając Msze św. i udzielając Sakramentów św. Przez działalność pasterską prowadzi Kościół wiernych do dobrego, a odwodzi od złego i kieruje ich życiem religijnym.
Przez działalność nauczycielską przechowuje Kościół i podaje wiernym naukę Jezusa Chrystusa."<<

w kwestii władzy

... sam jestem heretykiem :wink:

zbyt leniwym zresztą, żeby katechizm studiować

Michał Dyszyński

lucek

z tych stwierdzeń wynika jak KrK deklaruje, że rozumie swoje władze ... i cel swojej misji

Michał Dyszyński

fedor

Michał Dyszyński

fedor

Michał Dyszyński

(24) Wreszcie nastąpi koniec, gdy przekaże królowanie Bogu i Ojcu i gdy pokona wszelką Zwierzchność, Władzę i Moc. (1 list do Koryntian 15:24)

fedor

Michał Dyszyński

fedor

Michał Dyszyński

fedor

Michał Dyszyński