ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Integryzm jest mentalnie postawieniem wszystkiego na "jednego konia" - na WŁADZĘ.
W tym, w co wierzy integrysta władza, a ze strony poddanych posłuszeństwo ma "moc" ponad każdą inną wartość, ideę.
Integrysta w duchu wierzy, że wymogi władzy są silniejsze niż miłość.
Integrysta w duchu wierzy, że wymogi władzy są silniejsze niż prawda.
Integrysta w duchu wierzy, że wymogi władzy nadpisują wszelkie postacie dobra, sprawiedliwości, sensowności.
Integrysta w duszy wierzy, że Bóg też ma jeden główny cel - okazać więcej swojej władzy.

Czy integrysta się (nawet tylko sam przed sobą) do tego jest gotów przyznać?...
- Nie sądzę.
Integrysta bowiem najczęściej nawet nie jest w stanie postawić sobie pytania o alternatywę dla "logiki władzy", więc nawet nie ma z czym swoich przekonań zróżnicować, aby potem rozpoznać, iż one w ogóle występują. Integrysta stawia na logikę władzy głęboko - od poziomu intuicyjnego do tej postaci intelektualnego modelowania, jaką jest w stanie opanować. Ale z zewnątrz patrząc, wszystko u integrysty do logiki władzy się sprowadza.

Katolikus

W poniższym filmie od drugiej minuty do mniej więcej 25 min. Fiałkowski podaje wypowiedzi księży i świeckich. Zastanawiam się czy te wszystkie wypowiedzi to już jest integryzm, czy zwykła wiara katolicka?
https://youtu.be/TvPGzcChvL0?si=75DeDZrieaNFEdlH

Michał Dyszyński

Katolikus

Michał Dyszyński

Katolikus

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Jakąś część emocji i intuicji integrysty odnajduję również w swoim odczuwaniu. To nie jest tak, że zupełnie dziwię się integrystom, bo sam niby "jestem z innej gliny". Widzę rodzaj "logiki" w rozumowaniu, które bazując na obecności krzywd, cierpienia, niegodziwości, przemocy na tym świecie, ciągnie do wniosku, że zło jest silniejsze niż dobro, że przemoc zwycięża, złość jest najbardziej naturalnym uczuciem. Przy takich założeniach przecież i Bóg musiałby być zgodny z tą "logiką" - musiałby być tym największym tyranem, istotą skorą do złości, obrażającą się (nieskończenie) za najdrobniejsze uchybienie, a także skłonną do karania za najmniejsze nieposłuszeństwo.
Integrystów ŚWIAT PRZEKONAŁ.
Integryści uznali tę logikę świata (świata przemocy) za objaw stanu rzeczywistego, a więc Bóg - przecież stwórca owego świata - mialby też tę samą logikę sobą reprezentować. Dla osób przekonanych do logiki przemocy, władzy, dominacji te objawy dobra, jakie też przecież na świecie obserwujemy będą jawiły się jako nieprzekonujące, zbyt słabe, zbyt...
frajerskie. Dla osób, które uznały logikę władzy i przemocy, dobro jest objawem frajerstwa, miłość objawem nieadekwatności do realnego świata, czyli głupotą. Tak to czują piewcy dominacji władzy i bezwzględnego posłuszeństwa autorytetom, a pewni i inni ludzie też jakąś dozę tego odczucia w sobie mają, choć ci drudzy przeciwstawiają mu NADZIEJĘ, że ostateczne dobro musi zatryumfować.
Czy nadzieja jest matką głupich? Czy ta nadzieja jest głupia?...
Nie uważam, że nadzieja pokładana w tym, że dobro i prawda zatryumfują, jest głupia. Ona bowiem jest uzasadniona choćby tym, że jeśli ona miałaby się nie spełnić, to nic nie ma sensu. Ale są i inne powody obstawienia tej nadziei.

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Jeśliby ktoś z uwagą prześledził choćby te dyskusje z integrystycznie nastawionymi dyskutantami na naszym forum, jakie tu się pojawiły, to myślę, iż podzieli ze mną następujący wniosek: integryści rozważają praktycznie wyłącznie własne argumenty, zaś argumenty strony przeciwnej ignorują, nie próbują się z nimi zmierzyć.
Dyskusja z integrystą ma najczęściej następujący schemat:
Integrysta: wierzący jest winien bezwzględne posłuszeństwo swoim autorytetom religijnym, zaś w Biblii głoszone są idee boskiej surowości (integrysta ideę sprawiedliwości utożsamia głównie z surowością sądu i koniecznością stosowania kar), potępienia, piekła.
Oponent integrysty: A co z fragmentami o miłości boskiej?
Integrysta: tu mamy cytaty o surowości! Powołanie się na miłość jest pluszowe, tp jest twoja ucieczka od uznania nieuchronnej boskiej sprawiedliwości!
Oponent integrysty: Ale jest tyle tekstów o przebaczeniu! Rozważmy je.
Integrysta: tu mamy cytaty o boskie surowości! Na nie patrzymy!
Oponent integrysty: A ja mam tu cytaty o zbawieniu, o niesieniu wyzwolenia grzesznikom.
Integrysta: tu mamy cytaty o surowości! Nie bądź pluszowy! Jeszcze raz wklejam tu te same cytaty o surowości boskiej i wymogach posłuszeństwa autorytetom!
Oponent integrysty: Ale przecież, nawet aby być posłusznym owym autorytetom, wypadałoby ustalić, na czym w danym przypadku posłuszeństwo właściwie polega, czyli wymagany jest wyraźny wkład samodzielności myślenia.
Integrysta: tu mamy cytaty o surowości i posłuszeństwie! Twoje wykręty, aby nie poddać się regułom podporządkowania są niniejszym odrzucone.
Oponent integrysty: A ja tu mam cytaty z Biblii (...), które wyraźnie sugerują, że Bóg pochwala mądrość, rozwój osobisty, czujną postawę.
Integrysta: tu znowu mamy cytaty o surowości i posłuszeństwie! (wklejam!... Ponownie tu będą, bo poprzednio jakby "nie dotarło")
Oponent integrysty: To wciaż wklejasz to samo, do żadnych moich uwag się nie odnosisz...
Integrysta: tu mamy cytaty o boskiej surowości i posłuszeństwie autorytetom! Na to patrz, nie kombinuj po swojemu.
Oponent integrysty: To co to jest za dyskusja, w której wciąż jeden i ten sam argument na temat surowości boskiej i posłuszeństwa (ewentualnie może kilka, ale ograniczona ilość) miałby mieć moc pokonywania dowolnej ilości i dowolnej treści innych argumentów?... To nie jest żadna dyskusja! To jest próba zmanipulowania dyskusji poprzez przyznanie sobie jakiegoś prawa do wyróżnionego traktowania ograniczonych w istocie argumentów!
Integrysta: tu mamy cytaty o boskiej surowości i posłuszeństwie! (wklejam po raz kolejny!) Na to się patrz. Tamto nie obowiązuje bo jest pluszowe, bo tyle razy już było wklejone, co jest tym słusznym.
Oponent integrysty: Czyli mamy tu dyskusję, w której jeden argument, niezależnie od jego jakości, ale mający tę właściwość, że został podany przez ciebie, miałby niby mieć moc nadpisywania każdego innego argumentu, każdego faktu, każdej prawdy.... To się przecież nie różni niczym od po prostu zadekretowania: moje jest racją z założenia, a uczciwej dyskusji odmawiam! Bo to przecież nie jest prawdziwa dyskusja, jeśli się nie rozważa argumentów strony przeciwnej, jeśli się nie ma refleksji nad czymś innym, niż powtarzanie swego, niczym zdarta płyta. To chyba przychodzi tu jedynie podziękować za dyskusję.
:think:

Michał Dyszyński

W nieco subtelny sposób integryzm, czy już ogólniej postrzeganie duchowości od strony obowiązku bycia posłusznym ludzkim tradycjom i autorytetom sprzyja utrwalaniu się postawy tępego mentalnego "biurokraty", czyli osoby blokującej szczerość, z racji na jakąś rzekomą konieczność przestrzegania tych, czy innych wymogów formalnych.
Każde prawo ma swoje sformułowanie - literę, zapis słowny, ale też i ducha prawa, czyli główną intencję, rozumianą przez osobę rozsądnie interpretującą zdarzenia. Gdy litera prawa zaczyna silnie dominować nad duchem prawa, samo prawo staje się bezduszne.

Michał Dyszyński

Ludzie postrzegający dobro w "logice władzy", postrzegają Boga jako władcę, który swoją arbitralną władczą decyzją oceniającą osobę miałby w 100% decydować o wartości tejże osoby. W tej logice władca jest absolutny, czyli dobro (albo zło) samego człowieka przestaje mieć znaczenie. W tej logice to Bóg - władca, na nikogo się nie oglądając, zbawi kogoś, bądź potępi, odgórnie dekretując swoją decyzję, która miałaby brać się z władczego widzimisię i z niczego ponad. Nooo... może ewentualnie władca miałby ochotę wziąć pod uwagę czyjeś kajanie się, hołdy, postawę maksymalnej uniżoności. Bo przecież władcy tak mają, że najbardziej o to im chodzi, czy ktoś się wobec nich maksymalnie korzy i poniża...
W logice arbitralnej decyzji Boga - władcy o zbawieniu i potępieniu decyduje kaprys władcy, a wtedy ludzkie starania, dobroć, szlachetne życie człowieka robią się bez znaczenia. Wtedy powstaje pytanie: a po co jest właściwie owo życie człowieka, skoro i tak o wszystkim decyduje arbitralna decyzja Boga na koniec?...
- Służy tylko do tego kajania się na maksa?...

Michał Dyszyński

Integryzm, rozumiany ogólnie jako skupianie się na ludzkich autorytetach w życiu religijnym jest w ostatecznym rozrachunku zakamuflowaną (w mniejszym bądź większym stopniu) postacią rezygnacji z rozwoju osobowości, wiedzy rozumienia, jest postulatem duchowej gnuśności.
W postaci jawnej integryzm wprost głosi, że człowiek "nie powinien myśleć sam, decydować sam", czyli chyba powinien tylko siąść i czekać, co mu tam autorytety z góry wyznaczą, a do czasu otrzymania dyrektywy autorytetu należałoby powstrzymać się od jakiejkolwiek (albo jakiejkolwiek absolutnie niekoniecznej) aktywności.
W postaci bardziej skrytej nie akcentuje się owego paradygmatu bierności, lecz do niej ZNIECHĘCA SAMYM STAWIANIEM ZAGADNIENIA. Niby formalnie integrysta może pochwalać aktywność, może bowiem głosić potrzebę religijnego zaangażowania, jednak ustawianiem mentalnych zależności, obowiązków, zagrożeń konstruowany jest system mentalnych odniesień, w którym:
- Na pierwszym miejscu jest posłuszeństwo, co sugeruje, iż wierny powinien być NA NIEUSTANNYM NASŁUCHU GŁOSU AUTORYTETÓW
- Posłuszeństwo jest pełne wtedy, gdy nic dodatkowo nie zakłóca skupienia się na dyrektywie od autorytetów, zatem do pakietu zachowań posłusznych zwykle podświadomie będzie dokładana jakaś postać wyczekującego powstrzymania się od inicjatyw własnych.
- Jeśli jakaś inicjatywa własna zostanie jednak podjęta, to z racji na to, iż ma ona wyraźnie niższy priorytet niż to, co mogłyby zlecić autorytety, to owa inicjatywa "jedzie na zaciągniętym ręcznym hamulcu", czyli przy jej realizacji osoba powinna wciąż się kontrolować pod kątem, czy czasem nie ma jakiejś kolizji z tym, co głoszą autorytety, a jeśliby jakaś groźba takiej kolizji występowała, to celowym jest powstrzymanie się od realizowania takiego celu.
Sytuację pogarsza fakt, że ubezwłasnowolniony nadrzędnym wymogiem posłuszeństwa umysł nawet nie bardzo "ma prawo" zadecydować, czy dochodzi do kolizji jego osobistej inicjatywy z tym, co głoszą autorytety, czy nie dochodzi.
Autorytety nie są dostępne 24h/7dni w tygodniu, czyli w zdecydowanej większości życiowych sytuacji. Konstruuje to sytuację mentalnej konfuzji:
- oj powinienem być posłusznym...
- ale nie wiem, jak w tej aktualnej sytuacji być posłusznym...
- a skąd mam się dowiedzieć, jak W TEJ SYTUACJI POSŁUSZEŃSTWO SIĘ WYRAŻA, skoro od autorytetów mam jedynie ogólne sformułowanie?...
- to ja sam mam tu zadecydować, co jest tą poprawną formą posłuszeństwa? Ale w oparciu O CO mam o tym zadecydować?... - Bo w oparciu o własny osąd mi nie wolno decydować... Czyli czym mam zastąpić ten własny osąd?...
- skąd wziąć ten osąd, który będzie niewłasny, a więc "ten dobry"?...
- to może chwycę się pierwszej lepszej sugestii, która się pojawia, a jest ZEWNĘTRZNA?...
- ale wrogowie przecież też mogą mi spreparować taką sugestię, więc mogę ulec wrogim podszeptom... Więc po czym to poznam, czy sugestia zewnętrzna na temat tego jak realizować głos autorytetu w danej sytuacji jest przyjazna, czy wroga, mądra, czy mylna?... - No przecież nie własnym osądem to muszę zrobić, bo ten został odgórnie uznany za mylący i wadliwy...
Ale skąd mam wziąć decyzję?...
Skąd?! Nie widać żadnego kandydata! :cry:

Tooo...
To już może w ogóle nic nie zrobię. To może siądę sobie w kąciku i tylko będę powtarzał w kółko frazy pochodzące od moich autorytetów...
Tak będzie najlepiej, taka postawa jest najbliższa posłuszeństwu i niewprowadzaniu jakichś (zapewne mylnych) osądów od siebie... :brawo:

To ja już nic nie będę robił, tylko będę powtarzał w kółko owe frazy, co mi autorytety wyprodukowały... Nic od siebie, tylko powtarzać... Tak będę idealnym wyznawcą w duchu filozofii władzy i autorytaryzmu...

Michał Dyszyński

Dyskusja z integrystycznymi i fundamentalistycznymi oponentami ukazuje rażącą WYBIÓRCZOŚĆ w obszarze uznania tekstów Biblii, czy nawet dokumentów kościelnych, jakie integrysta bierze pod uwagę. Wobec niewygodnych dla swoich przekonań sformułowań integrysta stosuje standardowo taktykę "tego, nie ma, to jest nieważne, o tym nie mówimy" (do wyboru), czyli wyciągnięcie np. sformułowania o miłosierdziu Boga, będzie potraktowane na zasadzie "teraz rozmawiamy o czym innym".
Integrysta nie rozważa prawie tych tekstów, które sugerują boską miłość i przebaczenie. Oczywiście, ponieważ tak zupełnie jawne negowanie ich istnienie by nie przeszło, to integrysta nie będzie twierdził, iż te teksty nie pojawiają się w tekście np. Ewangelii, ale traktuje je na zasadzie dowcipu o lekarzu:
Przychodzi pacjent do lekarza psychiatry i mówi: Panie doktorze, nie wiem, co jest, ale wszyscy mnie ignorują.

Lekarz: następny proszę!

Integrysta nie zajmie się więc niewygodnymi dla niego tekstami o miłości i przebaczeniu boskim, tylko standardowo zajmie postawę przekierowania uwagi na "ten właściwy" temat, czyli na wszystko to, co maluje obraz Boga surowego, karzącego. W przypadku gdy pojawiłby się protest wobec takiej postawy, zwykle odpowiedzią będzie albo personalny kontratak, albo rżnięcie głupa, czyli udawanie, że ewidentny brak zainteresowania niewygodnymi dla integrysty tematami jest czymś naturalnym i to tak po prostu ma być.

Michał Dyszyński

Tu można postawić ciekawe pytanie: czy integrysta może być skutecznym apologetą, a więc obrońcą swojej wiary?…
Ja uważam, że takim skutecznym, zbijającym trudniejsze argumenty raczej nie może. Bronić jakiejś idei skuteczne można wtedy, gdy się rozumie tę ideę, czyli gdy w jakiś sposób modelujący zagadnienie umysł obrońcy jest w stanie stwarzać koncepcje, które:
1. odnoszą się do bronionej idei, rozpoznając sens zarzutu względem tej idei
2. utrącają ostrze ataku na tę ideę, bo wskazują na słabość zarzutu oponenta.

Tymczasem typowy integrysta głosi konieczność bycia posłusznym kosztem osobistej formy dostępu do idei, kosztem rozumienia tej idei, kosztem samodzielnego modelowania, o co w idei w ogóle chodzi. Integrysta ma być zatem posłuszny, a nie kreatywny, ma kopiować poglądy autorytetów, a nie je rozważać, czy już absolutnie nie rozwijać tych idei na gruncie własnego umysłu, który stawałby się lepiej przystosowany do obrony tej idei w warunkach nieprzewidywalnych z góry zarzutów.
Integrysta nie ma szansy bronić skutecznie swojej wiary, a co najwyżej może markować tę obronę, generując jakieś tam frazy w odpowiedzi na głos oponenta. Ale te frazy nie będą w stanie nawiązać walki z realnymi argumentami przeciwnika, bo ich twórca nawet nie będzie w stanie zdiagnozować, na ile zarzuty mu przedstawiane pasują do owych fraz. Wszak do tego zwykle wymagane jest zrozumienie, kreatywna forma dostępu do treści niesionych przez daną ideę.
Integrysta zwykle broni deklarowanej wiary jednak na poziomie jedynie prostym agitacyjnym, związanym z przeciąganiem stronników wyznających tę wiarę na takim samym poziomie jak on sam - czyli na poziomie opowiadania się za swoimi autorytetami, a nie w sensie obrony idei. Integrysta nie jest w stanie bronić idei, bo tej idei nigdy nie zrozumiał. Więcej - z tego niezrozumienia w co rzekomo "wierzy" ("wiarą" nazywa jednak deklarowanie, wyznawanie, powtarzanie bez odzewu ze strony swojego umysłu fraz za autorytetami) integrysta czyni cnotę - twierdzi, że to tak ma być. Więc nie jest w stanie nawiązać ideowej walki z jakimkolwiek mniej oczywistym argumentem.

Katolikus

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Integrysta przynosi Bogu "dar" swojego zaniechania osobistego wkładu w związek z Nim. Czy jednak Bóg się z takiego daru może ucieszyć?...

Integrysta przychodzi przed boży tron i "powiada": popatrz, Panie Boże, oto ja jestem tutaj jako ten, który niczego od siebie tu nie dołożył, który przynosi dokładnie to, co dostał z góry, od autorytetów. Poświęciłem swoją osobowość i indywidualność w imię lojalności i zgodności z tym, co z mojej społeczności mi spłynęło. Oto jest zatem ten talent - dokładnie taki, jaki został mi dany, nie dołożyłem do niego ani odrobinki własnej inicjatywy (bojąc się, że ona mogłaby wprowadzić jakiś błąd) - daję Ci go teraz idealnie takim, jaki otrzymałem. Cieszysz się, Panie?... :think:

Michał Dyszyński

Integryzm postrzegam jako duchowość, religijność, która utknęła na poziomie walki o władzę.
Niby mamy w integryzmie jakąś teologię, niby mówimy o ideach, wartościach, ale te idee, wartości wyglądają bardziej jako preteksty do wskazywania "kto tu rządzi?", niż ostatecznie mają realne znaczenie. Ta ważność doktrynalnych sformułowań, którą integryści tak chętnie podkreślają, w istocie bardzo szybko jest demaskowana, wychodzi na to, że to nie o żadne idee w nich najbardziej chodzi, tylko o to, czy dana osoba jest uległa władzy, autorytetom, które daną doktrynę głoszą. Dyskusje nad samym sensem doktryny albo nie występują w ogóle, albo są pozorne. Szybko się okazuje, że autorytety te pytania, które doktryny wyłaniają raczej traktują jako TEST POSŁUSZEŃSTWA. I każdy integrysta to intuicyjnie rozumie - dobrze wiedząc, iż te doktryny same w sobie nie mają służyć do ich rozważania, rozwijania (wręcz jest to mocno niewskazane, bo jest oznaką zbytniej samodzielności, niezależności w myśleniu, czyli odrywaniu się od paradygmatu posłuszeństwa), lecz do wywołania reakcji: to ja teraz to posłusznie będę głosił, powtarzając za autorytetami, niczego nie dodając od siebie.

W integryzmie, czy innych religiach władzy wyznawca nie ma indywidualności - ma być tylko biernym nośnikiem, na którym odciskać się ma wielkość autorytetów. Aż się prosi ustawić sprawy następująco: skoro i tak indywidualność jest tu nadmiarowa, niewskazana, to zapiszcie teraz te światłe frazy przez autorytety wytworzone w miliardach kopii na jakichś materialnych nośnikach i nie zawracajmy sobie w ogóle głowy jakimiś tam społecznościami wiernych. Ci przecież tu i tak tylko psują wspaniały obraz idealnego wyznawania, które ma być literalne i posłuszne, a nie osobiste. Więc literalność otrzymamy w najlepszej formie, gdy w ogóle usuniemy aspekt osobowy, gdy światłe frazy przez autorytety wytworzone np. wyryjemy na jakichś kamieniach, a żadna indywidualna świadomość nawet na nie spojrzy. Bo jakby spojrzała i zaczęła (zbytnio, samodzielnie) myśleć, to by było tylko gorzej...

Michał Dyszyński

Integryzm, gdy się go już przepracuje w swoim umyśle i uczuciach, czyli po zrozumieniu bezsensu, który ze sobą niesie, okazuje się być ważną nauką, jak nie ulegać naiwnej postaci zaangażowania ideowego. Integryzm bowiem wyrasta na bazie przynajmniej w jakimś stopniu szczerej chęci bycia posłusznym Bogu, wręcz jest postawą możliwie najsilniejszego, jakie tylko człowiek potrafi z siebie wydobyć zaangażowania w sprawę. W najważniejszą przecież sprawę...

To, do czego doprowadza jednak taka postawa, jeśli pozostawimy rozpoznania na poziomie emocji, jeśli pozbawimy się głębszej refleksji, ludzi poważniej myślących może natchnąć do dalszych ważnych wniosków życiowych. Co jest istotą błędu integryzmu?...
Ja bym w skrócie opisał go formą poniższego dialogu mentalnego:
- Zbawienie, więź z Bogiem - to jest przecież coś najważniejszego, to coś, co domaga się najwyższej postaci zaangażowania.
- Skoro tak, to znaczy, że tu trzeba czynić wszystko niejako... najbardziej, bez kompromisów. Trzeba odrzucać to, co przeszkadza w osiąganiu najważniejszego celu, w pełni skupić się na ty, co wyznaczone ideą Boga, zbawienia, walki z grzechem.
- Ale co właściwie mamy wybrać jako to najważniejsze?...
Tu się pojawia ta kluczowa linia graniczna, tu wkracza do gry błąd POWIERZCHOWNOŚCI I BEZREFLEKSYJNEJ EMOCJONALNOŚCI - bo integrysta odpowiedź na to "jak wybierać to, co ważne i dobre?" wyznaczy po linii najmniejszego mentalnego oporu, czyli PO DOTKLIWOŚCI EMOCJONALNEJ.
Co jest dotkliwe emocjonalnie?
- Poniżenie, cierpienie, krzywda, zewnętrzna władza, która ma moc sprzeciwu wobec tego, co pragniemy. Stąd tez mamy skupienie się na idei kary, piekła - też dla ich DOTKLIWOŚCI.
Krótko mówiąc (oczywiście nie tylko integryści popełniają ten błąd), myśl integrystycznie reagującej osoby idzie wedle wnioskowania: tam, gdzie dostrzegam najsilniejszą emocjonalną dotkliwość, wyznacza mi kierunek, w którym mam szukać mojego religijnego zaangażowania.
Integrysta szuka więc "swojej prawdy i sensu" tam, gdzie go biją, wymuszają coś na nim, gdzie się boi, gdzie jest lęk i opresja. Potem już samego Boga zaczyna postrzegać jako silnie związanego z opresją i w końcu wyłącznie z opresją. Dotkliwość emocjonalna wyznaczyła tu paradygmaty oceny.
Tymczasem emocje są bardzo niedoskonałymi drogowskazami sensu i prawdy.
Poleganie w rozpoznaniach i wnioskowaniu na emocjonalnej dotkliwości, w szczególności jeśli nie jest powiązane z rozpoznaniem intelektualnym, rozumieniem prędzej czy później doprowadzi do błędów. Bo emocje, w jakie zostaliśmy wyposażeni "nie zostały zaprojektowane" pod kątem optymalizowania głębszej prawdy, lecz do życia w buszu - do walki o przeżycie i rozmnożenie się.
Integrysta mentalnie utknął w twardych emocjach. Przez to najczęściej będzie miał osobowość niezrównoważoną,, przechyloną w stronę tego co niecierpliwe, co szuka dominacji i władzy, a do tego sprawia ból i nasyca uczuciem lęku.

Integrysta, zdominowany przez tę emocjonalną dotkliwość swoich paradygmatów postrzegania Boga i siebie będzie mial ogromy problem z dostrzeżeniem pustki znaczeniowej skryte za sformułowaniami, które się powtarza co prawda bardzo posłusznie, lecz nie sprawdza ich powiązań czy to życiowymi innymi doznaniami, czy z wlasnym rozumieniem. Integrysta będzie wierzył, że za tymi słowami, które powtarza, ale ich nie rozumie (więcej: wlaściwie to boi sie nawet sięgnąć po ich zrozumienie, bo to, z racji na byciem samodzielnym myśleniem, już pretenduje do uznania za brak posłuszeństwa) cos wielkiego się kryje. Ale on sam nie ma pojęcia co to jest, nie ma też jak sprawdzić, czy nie jest zwodzony. Integrysta postawił na to, co co prawda jest silne w bezpośrednim odbiorze, lecz potencjalnie może byc pozbawione treści. A już na pewno jest pozbawione owej treści w znaczeniu ODZEWU W SAMYM UMYŚLE integrysty.

fedor

24 strony walki z chochołami w wykonaniu Dyszyńskiego, gdzie walczy z "integrystami" istniejącymi jedynie w jego głowie, czyli tak naprawdę nieistniejącymi. To co Dyszyński nazywa "integryzmem" to po prostu prawowierne chrześcijaństwo, którego Dyszyński z całego serca nienawidzi, bo jedyne co wyznaje to już tylko lucyferianizm zbuntowany przeciw Bogu Biblii, który nic wspólnego z chrześcijaństwem nie ma

Michał Dyszyński

fedor

Michał Dyszyński