ŚFiNiA

Semele

Anbo

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Wracając do integryzmu. Można by zadać pytanie: dlaczego właściwie zwolennicy tego nurtu religijnego ta ubóstwiają same formy i rytuały?
- Ja twierdzę, że znacząca część z nich (nie wszyscy, bo integryzm też nie jest prostą postawą) czyni to ZAMIAST cz czci dla prawdziwego duchowego Boga.
Powtórzę: czynią to zamiast, bo Bóg w Jego właściwiej postaci jest dla nich zbyt niezrozumiały, dziwny, obcy, zbyt wymagający mentalnie.
Dlaczego Żydzi przy pierwszej lepszej okazji zrobili złotego cielca, którego woleli czcić zamiast prawdziwego Boga?...
- Bo ich prostacka natura nie akceptuje duchowości, wiary głęboko i szczerze połączonej z osobistym zaangażowaniem i poszukiwaniem prawdy. Chcą mieć coś jak najbardziej namacalnego, co się da postawić, co ma wygląd, co daje się kontrolować. Takie bóstwo jest im bliskie, który w rzeczywistości nie ma cech Boga, które jest atrapą.
Dlaczego integryści (przynajmniej niektórzy) w głębi serca czują wstręt do duchowości?
Bo wszystko w nich woła, że zwyciężać jest w stanie jedynie przemoc, bezwzględna siła.
Wierzą bardziej w pseudoprawdę twardego dominatora, który tysiąc razy powtórzył kłamstwo, więc jak to ogłosił Goebbels, "stało się ono prawdą". Prawda "zbyt" obiektywna, jest dla osoby, która wierzy jedynie w twardą przemoc, niezrozumiała, obca, nierealna. Przecież można ją zakrzyczeć, przecież jej zwolenników można uwięzić, nawet zabić, przecież własną wersję sprawy, z pomocą twardej siły można wypisać na każdym płocie, każdym drzewie, w każdej książce.

Semele

Integryści tak mocno trzymają się litery bo obawiają się, że ich religia sie rozmyje. To wedlug mnie jest jedyne uzasadnienie.

Chociaż uzasadniają swoją zachowawczość różnie. Na przykladzie kapłanstwa kobiet.

[link widoczny dla zalogowanych]

„To, że w czasach, kiedy kobiety są rektorami wyższych uczelni i prezydentami państw, Kościół nie dopuszcza ich do kapłaństwa, utrwala tylko obraz Kościoła jako instytucji, która nie nadąża za postępem i która ma kłopoty z odnalezieniem się we współczesności”. Jak Ojciec by się ustosunkował do tego zarzutu? Co Ojciec odpowie na argument, że sam Pan Jezus upoważnił Samarytankę, żeby ogłosiła Go swoim rodakom jako Mesjasza (J 4,28n)? Nawet więcej: kobiety były najdosłowniej pierwszymi świadkami zmartwychwstania i to one zwiastowały tę nowinę apostołom (Mt 28,7; Mk 16,7; Łk 24,22–24; J 20,2).

Kobiety chyba jednak bardziej Pana Jezusa kochały niż mężczyźni. Kiedy umierał na krzyżu, jeden tylko mężczyzna znalazł się wśród tych Jego przyjaciół, którym starczyło odwagi, żeby Go nie opuścić (J 19,26). Owszem, wybitny dostojnik (bo z kimś zwyczajnym Piłat by w ogóle nie rozmawiał), Józef z Arymatei, uzyskał pozwolenie na pochowanie Skazańca i razem z Nikodemem zajął się Jego pogrzebem (J 19,38–40). Jednak po skończonym pogrzebie przy grobie Jezusa zostały same tylko kobiety. Ewangelista Mateusz zapisał, że kiedy Józef „przed wejściem do grobu zatoczył duży kamień i odszedł, Maria Magdalena i druga Maria 1 pozostały tam, siedząc naprzeciw grobu” (Mt 27,61). Kobiety też, pierwszego dnia po szabacie, zerwały się skoro świt, ażeby znowu być przy Jego grobie.

fedor

fedor

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Integrysta to ktoś, kto zignorował de facto TREŚĆ I ZNACZENIE tego, w co (rzekomo, w istocie tylko pozornie, w czczych deklaracjach) "wierzy", bo NIE PRZETESTOWAŁ sobie owego przedmiotu "swojej wiary" w obliczu różnorakich uwarunkowań, pytań o granice stosowalności, możliwych zagrożeń, klarowania niejasności. Integrysta w istocie nie tyle wierzy, w to, co ogłasza, co wyraża swoją solidarność władzą, która w jego przekonaniu jest depozytariuszem prawdy o przedmiocie wiary.
Inaczej mówiąc: integrysta nie wierzy mocą swojego umysłu, tylko "wierzy zastępczo", podpisuje weksel in blanco, czyli nie zapoznawszy się samym przedmiotem "kontraktu wiary", ceduje ową wiarę na jakieś tam autorytety, na kogoś wyżej postawionego w LUDZKIEJ (!) hierarchii.
W znaczeniu wiary osobistej, w znaczeniu słowa "wierzę, bo TO JA TAK SZCZERZE I PEŁNI MOJEJ ŚWIADOMOŚCI, EMOCJI I INTUICJI TO MAM ZAAKCEPTOWANE integrysta grzeszy zaniechaniem. Integrysta od siebie nie wierzy, integrysta sam nie wierzy, tylko chaotycznie i niespójnie podpina różne aspekty myślenia i odczuwania pod hasło, które uznał za przedmiot swojej wiary. Tymczasem to co nie ma wystarczającego poziomu spójności, nie istnieje, bo jest w swoich aspektach sprzeczne, czyli nie jest ani takie, ani przeciwne.
Każde realnie uznane istnienie będzie związane z pewną pracą, z WYSIŁKIEM ŚWIADOMOŚCI, ZWIĄZANYM Z PROSTOWANIEM NIESPÓJNOŚCI w zakresie rozpoznania owego czegoś. Integryści wierzą zatem nie w to, w co mówią, że wierzą, ale w jakiś "system autorytatywnej akceptacji", który dokonuje zatwierdzania przedmiotów "wiary", a który można dziedziczyć (prosty lud to dziedziczy) na zasadzie złożenia daniny podległości - posłuszeństwa autorytetom. Jest to wedle zasady: nie muszę wiedzieć na co się zgadzam,twierdząc, iż w to wierzę, ale gdy się na to coś, co znam tylko z nazwy i niejasnych intuicji deklaratywnie zgadzam, to jest to właśnie to, co trzeba.
A ja na to powiem: to tak nie działa. Nie można się skutecznie zgodzić na to, czego się nie wchłonęło w głąb rozumienia, nie przetestowało osobiście, nie skonfrontowało na różnych polach z doświadczeniem życiowym. To nie jest zgoda w tym sensie, który można by uznać na płaszczyźnie duchowej. Prawdziwą "zgodą" i prawdziwą "wiarą" będzie dopiero to, co przeżyte osobiście, przetestowane w kontekście poprawności rozumienia, odczuwania, stosowania w rozpoznaniach.

Semele

To taki odpowiednik bolszewika w kościele.

Semele

Niezwykle ciekawy artykuł:

[link widoczny dla zalogowanych]

Integrystom stawia się często wiele konkretnych zarzutów. Wytyka się im przywiązanie do tradycyjnych form i metod połączone z nieufnością do wszystkiego, co nowe, a więc niewypróbowane i ryzykowne; niechęć do samodzielnych poszukiwań prowadzonych przez ludzi świeckich w zakresie życia religijnego i katolickiego światopoglądu, a to ze względu na ich niekompetencje i brak dostatecznego sensus catholicus. Zarzuca się integrystom przesadną nieufność wobec człowieka i myśli ludzkiej, nieliczenie się z nową formą cywilizacji i jej pluralizmem, usuwanie na drugi plan autonomicznej wartości poszczególnych dziedzin kultury oraz gałęzi wiedzy i chęć bezpośredniego wprzęgnięcia ich w służbę religii i traktowania ich jako narzędzi apologetyki; wreszcie, w ostatecznym efekcie, krótkowzroczny „praktycyzm” zainteresowań i nieskuteczność metod nawet w stosunku do własnych celów.

Zarzuty te są z pewnością słuszne. Nawet wyrażone w tak ostrej i kategorycznej formie są one w każdym razie słuszne w stosunku do bardziej skrajnych i „czystych” form integryzmu. Nie wyjaśniają jednak istoty tego zjawiska. Chcąc bowiem uchwycić przyczyny takiego a nie innego ustosunkowania się integryzmu do poszczególnych problemów, które wydają się nam same przez się często niezrozumiałe, trzeba zrozumieć charakterystyczną dla niego ogólną postawę intelektualną. Przede wszystkim jego generalny stosunek do kultury i myśli ludzkiej poznającej prawdę i tworzącej wartości.

Wykształcony katolik musi umieć bronić słuszności swych przekonań, ale to nie znaczy, żeby zasadniczy cel swej postawy religijnej sprowadzał jedynie do polemiki czy moralizatorstwa

Do szczególnie znamiennych cech owej integrystycznej postawy intelektualnej należą apologetyzm i koncepcja zamkniętej kultury chrześcijańskiej.

Apologetyka ma być w swym założeniu intelektualnym „uzbrojeniem” myśli katolickiej i świadomości katolika wobec ataków na wiarę, które przychodzą bądź od jej przeciwników, bądź rodzą się czy mogłyby się rodzić w umyśle wierzącego.

Nie ma potrzeby kwestionowania znaczenia apologetyki jako dyscypliny. Trudno jednak nie ocenić negatywnie takiej sytuacji, gdy apologetyka z dyscypliny staje się kierunkiem myślenia, gdy „apologetyczne” staje się całe nastawienie intelektualne człowieka, a co za tym idzie – jego stosunek do kultury i świata wartości. A także, gdy apologetyczny staje się kierunek wychowawczy i w konsekwencji wychowawcza formacja. Jako uzasadnienie takiej tendencji „apologetycznej” wysuwa się tezę następującą: wykształcenie katolickie przeciętnego człowieka świeckiego nie jest najczęściej na tyle głębokie i wszechstronne, aby mógł on w sposób pewny obracać się wśród problemów katolickiego światopoglądu.

Michał Dyszyński

Semele

Tamat zostal założony przez Andy ego?

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Integryzm można właściwie widzieć jak formę rezygnacji z sumienia samodzielnego, własnego, powiązanego z OSOBISTYM ODCZUWANIEM. Integrysta próbuje własne sumienie zastąpić sumieniem danym mu przez jego autorytet religijny. Niestety, to co podawane jest w formie słów - sformułowań wyrażonych językiem, po pierwsze i tak musi być zinterpretowane przez każdego, a po drugie jakoś POŁĄCZONE Z BIEŻĄCYM ODCZUWANIEM.
Ktoś mający sumienie WŁASNE, jest w stanie doskonalić te połączenie - odczuwania z ideami, jakie jego sumienie integruje, bo on ma to wszystko "w garści", bo jednym i drugim zarządza. W przypadku gdy ktoś z jednej strony ma co prawda odczuwanie (które z definicji jest własne), ale druga część układanki jest wzięta z jakichś słów człowiekowi podanych, to powstaje problem połączenia tych dwóch elementów - zewnętrznie i wewnętrznie zarządzalnego. Ale tu nie ma oczywistej miary, nie ma konkretnych reguł. Idee (także te przekazywane przez religijne autorytety) rozumiemy w znacznym stopniu intuicyjnie, "na czuja". Nie wiemy też jaka postać rozumienia tych zewnętrznie podanych idei jest tą właściwą, tą dla nas słuszną. To ewentualnie da się ustalić, ale tylko wtedy, gdy się już sam UMYSŁ WEŹMIE DO ROBOTY i ZACZNIE SIĘ TESTOWANIE. Umysł, po przetestowaniu, które więzy jego sumieniu są skuteczne, czyli w sposób jako tako poprawny wiążą bieżące odczuwania z ideami, może taki system potem stosować. Wtedy to sumienie po prostu działa.
Jeśli jednak ktoś chce dać bardzo silny priorytet temu "sumieniu zewnętrznemu" (które właściwie nie jest prawdziwym sumieniem), lekceważąc, poniżając własne rozumienie i odczuwanie, to nawet NIE MA CZYM PRZETESTOWAĆ związku pomiędzy wyznawanym wartościami, a tym co czuje. Wtedy wartości robią się coraz bardziej odpięte od odczuwania, coraz bardziej się ugruntowuje sytuacja, w której odczuwanie sobie, a wyznawane wartości (niezrozumiałe, chaotycznie próbowane, nie przetestowane) drugie sobie.
Efektem takiej dewastacji osobistego sumienia integrysty jest osobowość skupiona na przynależnościach i formach, w której empatia, odczuwanie, bezpośrednie emocje są bardzo często przeciw temu, co ktoś wyznaje na płaszczyźnie deklaracji, co formułuje słowami. I ten rozdźwięk się wciąż tylko pogłębia, integrysta zaczyna funkcjonować w coraz większym wewnętrznym rozdarciu. Ale nie ma jak być inaczej, jeśli to jedyne narzędzie, którym umysł mógłby dokonać zasadnej integracji pomiędzy odczuciami, doznaniami, a ideami wypełniającymi sumienie - czyli OSOBIŚCIE ZARZĄDZANY aspekt tegoż sumienia, został silnie zdegradowany. On może nie znikł całkowicie, on wciąż w tle tam trwa, tylko jest nieustannie negowany, rozpraszany, wyprowadzany w chaos, bo wciąż mu się nakazuje: ty, siedź cicho! Ty nie wiesz! Nie znasz się! Błądzisz! Masz się podporządkować tej części sumienia, która tylko pobiera idee zewnętrzne, ale przecież ich nie jest w stanie ocenić, przetestować, odpowiedzieć na pytanie jaki jest właściwie dla mnie(!) kształt tego, co poznałem.
Sumienie - to prawdziwe - musi być osobiste, musi nim zarządzać to coś, co jest DOSTOSOWAWCZE, TESTUJĄCE, POSZUKUJĄCE, a więc nie jest po prostu kopiowaniem do środka, tego co na zewnątrz. Gdzieś musi zadziałać bowiem INTERFEJS: słowa -> intuicje, odczucia. Zabierając sumieniu jego część osobistą, zabieramy automatycznie jedyną część dostosowawczą i zdolność do oceny.

Semele

Ok Michał. Dlatego idę spać.

Semele

Michał Dyszyński

Semele

Dużo wnoszę do dyskusji. Oczywiście możesz oceniać to inaczej.

Co powiesz na porównanie integrysty z bolszewikiem?

Mam tu na myśli znaczenie tego słowa w konotacji:twardogłowy.

Ponieważ ja jestem lewakiem, mam dobre zadatki na bycie takim integrystą. Gdybym była katolikiem to taka bym była. Oczywiście gdybym była przekonana do tego wszystkiego.

Katolicyzm przetrwał dzięki ludziom, którzy trzymali się twardo swych poglądów.

Michał Dyszyński