ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Aby fedora nie denerwować używaniem słowa "integrysta" będę pisał o "postawach integrystycznych". Pisząc o postawach, a nie ludziach nikogo bezpośrednio nie będę dotykał, a to, że ktoś ewentualnie miałby się poczuć tymi moimi komentarzami dotknięty, będzie już "jego inicjatywą". Bo ja nikomu łatki "integrysty" nie przyklejam, piszę tylko o postawach, którym nadałem swoją nazwę.
Co rozumiem przez "postawę integrystyczną"?
Definicja na użytek w tym wątku brzmiałaby: postawę wyznawcy religijnego będę określał jako "integrystyczną", jeśli silnie akcentuje ona właśnie integrowanie się społeczności wyznawców wokół władzy w danej wspólnocie sprawowanej przez liderów, urzędy nauczycielskie, doktrynalne. Cechą niezbywalną integryzmu jest w tej definicji też uznanie, iż zakres podporządkowania się zwykłych wyznawców owej władzy jest tak silny, iż miałby nadpisywać niemal rodzaj osobistych przekonań, szczególnie tych przekonań jakie wierny ma w swoim SUMIENIU.
Tak to definiuje ROBOCZO, w tym wątku tego terminu będę używał.

Teraz, mając już termin, którym mogę się posłużyć, opiszę przy pomocy tego terminu coś wg mnie bardzo ważnego, coś wypieranego wg mnie przez osoby o integrystycznym nastawieniu i postawach.
Owo coś jest związane z pytaniem: czy najlepszym wyznawcą religii jest bezmyślny automat, który można zaprogramować bardzo dokładnie, by ten automat robił tylko to, co programista przewidział?
Otóż twierdzę, że celem integrystycznej wizji świata i religii jest społeczności automatów.

Integrystycznie nastawieni wyznawcy ignorują ten aspekt sprawy, nie chcą mu się przyjrzeć. Gdy integrystycznie myślący chce stworzyć tego, według niego idealnego według niego wyznawcę, ten wyznawca powinien zadać owemu potencjalnemu twórcy proste pytanie: jak bardzo chcesz mnie uczynić automatem?
Albo: gdzie chcesz postawić tę granicę, w ramach której odbierzesz mi prawo do decydowania?
Wiele (kto wie, czy nie większość) iluzji pryska, jeśli się szczerze zastanowimy nad pytaniem: co, wedle najbardziej prawdopodobnego scenariusza zapewne się stanie, gdy osiągniemy dokładnie to, do czego z takim uporem dążymy?

Co się stanie, jaką społeczność wyznawców stworzymy, jeśli zrealizujemy ów cel jak najdalej posuniętego posłuszeństwa zwykłych ludzi autorytetom, którzy tworzą jakieś frazy doktrynalne?
JAK SIĘ ZREALIZUJE już w realnych odniesieniach postulat twardego posłuszeństwa i uległości autorytetom?...
Przyjrzymy się bliżej temu "idealnemu" światu stworzonemu przez integrystycznie myślących...

Oto stoi przed nami ten idealny wyznawca religii - idealny, czyli bardzo silnie (maksymalnie jako to się da) dbający o to, aby nie wykroczyć żadnym działaniem, nawet żadną myślą, poza doktrynę, którą mu ogłosiły autorytety. Ten idealny wyznawca, aby nie przekroczyć w żaden sposób tego, co mu ogłoszono, musi skądś wziąć rozpoznanie CZEGO OD NIEGO SIĘ OCZEKUJE W DANEJ SYTUACJI. Sytuacje życiowe są nie do przewidzenia z góry, standardowo w życiu po prostu improwizujemy, spotykając różnych ludzi, natykając się na różne okoliczności. Żadna mądrość nie jest w stanie nam przekazać, gdzie mamy stawiać stopy idąc do pracy, ani nawet jaką pracę mamy wybrać w naszych konkretnych warunkach życiowych. Żadna doktryna nie rozstrzygnie nam dylematu, jaką postawę należałoby przyjąć wobec płaczącego dziecka, braku parasola gdy pada deszcz, niedziałającej lodówki. To, jak tysiące innych rzeczy, każdy musi zadecydować samodzielnie, na bazie tych życiowych doświadczeń i rozumienia, które sobie zgromadził. Inaczej nie da się po prostu żyć. I teraz w ten układ wprowadzamy nowy element - konieczność absolutnej podległości jakiejś tam doktrynie. Doktryna będzie jakimś tam sformułowaniem słownym, które by należało zinterpretować w kontekście, jak się ona stosuje już konkretnie w danej sytuacji. CZYM miałby to wyznawca ustalić, jak doktrynę zastosować?...
- Normalnie takie kwestie rozstrzyga swoim umysłem, ale tutaj ma dodatkowy narzucony paradygmat OKAZANIA POSŁUSZEŃSTWA, PRZEDŁOŻENIA DOKTRYNY PONAD OSOBISTY OSĄD. Tylko JAK przedłożyć doktrynę ponad swój osąd, nie używając do tego właśnie owego osądu?...
- Ja nie widzę tu szansy na zrealizowanie takiego zadania. Przedłożenie czegokolwiek ponad osąd człowieka i tak może się dokonać albo tym osądem (ale wtedy będzie źle, bo ktoś się osądem posłużył, a powinien z niego zrezygnować na rzeczy posłużenia się samą doktryną), albo...
... można jeszcze w ogóle zaniechać jakiegokolwiek działania!
I to jest ta najbardziej skuteczna reakcja na postulat nie stosowania swojego osądu - bierność, rezygnacja, zaniechanie.
Jeśli nic nie robię, to nie stosują osądu; nie ma się o co mnie czepić. Zrealizowałem nakaz!

Jest takie przysłowie "nie myli się ten, kto nic nie robi". To przysłowie bardzo pięknie odpowiada sytuacji mentalnej, która konstruuje się jako efekt realizacji integrystycznego z ducha postulatu wycofania swojego osądu (z racji na to, że jest jakimś osąd doktrynalny, który powinien go nadpisać) - tą sytuacją opisują takie słowa jak:
- bierność,
- automatyzm
- wycofanie.
- niepewność, nie dająca się usunąć, bo nigdy nie będzie wiadomo, czy dana osoba już spełniła wymogi doktryny, czy nie, skoro zanegowano jej jedyny dostępny jej mechanizm, którym mogłaby to uslalić - własny osąd.
Świat idealnej realizacji postulatów integrystycznego myślenia to świat osób zredukowanych do automatów, którzy w zalęknieniu skupiają się na nie reagowaniu, nie decydowaniu, nie działaniu, bo przecież wszystko to może okazać się okazaniem nieposłuszeństwa wobec doktryn, których nawet nie wolno jest zrozumieć, jako że każda próba zrozumienia już byłaby posłużeniem się tym, co zakazane - własnym osądem zamiast doktryną.

Katolikus

Krótko mówiąc na pytanie:
"Co się stanie, jaką społeczność wyznawców stworzymy, jeśli zrealizujemy ów cel jak najdalej posuniętego posłuszeństwa zwykłych ludzi autorytetom, którzy tworzą jakieś frazy doktrynalne?"

Odpowiedź brzmi: społeczność ludzi, którzy staną się umysłowymi kalekami. :think:

Michał Dyszyński

Semele

[link widoczny dla zalogowanych]

Bardzo ciekawa myśl księdza.

Komentarz:

Egzorcyzmy w Polsce stały się zwyczajnie biznesem. Bodajże ks. Strzelczyk mówił, że dla wielu księży większą ambicją jest mianowanie na egzorcystę, niż na biskupa. Egzorcysta z jednej strony pozostaje praktycznie bez żadnej kontroli, z drugiej ma zagwarantowane wizyty po parafiach, gdzie na “rekolekcjach” może opowiadać najbardziej wymyślne historie.

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Integrysta boi się piekła, a tezę o tegoż piekła istnieniu, traktuje jako potwierdzenie swoich integrystycznych przekonań. Bo rzekomo tych mniej integrystycznych wyznawców, albo ateistów Bóg miałby chętniej zsyłać do piekła.
Problem w tym, że kwestia ZA CO (za co bardziej...) dusza idzie do piekła, wcale nie jest taki prosty do skwitowania, że to niby do tego piekła idzie się za zbyt mało ortodoksyjne, czy integrystyczne traktowanie swojej religii. Integrysta wierzy, że swoją ortodoksją, podporządkowaniem hierarchii kościelnej uchroni się przed piekłem. Skąd bierze to przekonanie?...
- Z Biblii go nie bierze, bo w Biblii w scenie sądu ostatecznego Jezus wyraźnie sugeruje, iż do piekła idą ci, co nie czynili uczynków miłości w swoim życiu.
To jasne, najbardziej chyba konkretne na temat przyczyn potępienia sformułowanie z Biblii jakoś chrześcijańskim integrystom jednak zupełnie nie przeszkadza, w kultywowaniu przekonania, że...
to za coś zupełnie innego grozi piekło. :shock:

Bo wedle integrystów rzekomo to piekło ma grozić (z zupełnie pokrętnych powodów) za niewystarczające posłuszeństwo hierarchom, za braku uległości władzy religijnej. :shock:

Zakłamanie tutaj jest wyjątkowo jawne, po prostu wali po oczach. Nie ma wyrazistszego opisu w całej Biblii, niż ten właśnie fragment:

Andy72

Michał, lubisz wysyłać do piekła tych onych ;-)

Michał Dyszyński

W kwestii postawy typowego integrysty wobec doktryn, które on propaguje, chyba dobrym opisem byłoby uznanie, iż chodzi o coś w stylu:
W doktrynę powinni wyznawcy uwierzyć, a nie ją próbować ją zrozumieć swoim umysłem, bo to grozi grzechem pychy i nieposłuszeństwa wobec zwierzchności.

Zatem
Najlepszym, bo najwierniejszym wyznawcą jest ten, kto silnie wierzy w coś, czego sam nie rozumie (co by nie miała znaczyć idea "wierzyć w coś, czego się nie rozumie").

towarzyski.pelikan

Semele

Poszukujemy prawdy?

Czy wierzymy w prawdę?

fedor

fedor

Michał Dyszyński

towarzyski.pelikan

Michał Dyszyński