ŚFiNiA

Katolikus

Jakiś czas temu rozmawiałem z grupką znajomych chrześcijan. Poruszyliśmy temat ateizmu. Moi (jak mniemam gorliwi chrześcijanie) byli trochę zdziwieni, że dyskutuję z ateistami, że w ogóle poświęcam temu czas. Może nie byłoby tych uwag w moją stronę, gdybym nie zaznaczył, że nie mam pewności odnośnie istnienia Boga (tak na 100%), że zawsze jakieś wątpliwości są czy to na gruncie historii czy filozofii. Kilku znajomych zasugerowało, że niepotrzebnie wdaje się w dyskusje z niewierzącymi. Takie dyskusje według nich bardziej zaciemnią umysł i oddalają od serca. Takie angażowanie się w dyskusje mogą sprawić, że zabłądzimy. Dyskusje z niewierzącymi są niebezpieczne, bo można ulec i odejść od wiary. Oni już nie potrzebują żadnych dyskusji z ateistami, deistami itp. Wystarczą Ewangelie, mistycy, Ojcowie Kościoła i Bóg, który sam uczy o sobie i daje zrozumienie. Czyli chodzi o to, że takie dyskusje rodzą więcej niepewności w sercu człowieka i nie są dobrą drogą do wiary w Boga. Sam intelekt też nie prowadzi do Boga. Do wiary dociera się przez doświadczenie wiary, które daje Bóg, wiara jest łaską i zrozumienie też.

Tak po tych rozmowach zacząłem prywatnie się zastanawiać na czym polega droga do głębokiej, uczciwej, dojrzałej wiary. Zastanawiając się nad tym przypomniało mi się, jak główna sfinia tego forum (wujzoboj) napisał mi kiedyś w jednej z dyskusji, że „Powód do wiary powinien wypływać z głębi serca i tam trzeba źródła wiary szukać”. Z głębi serca.. Niestety Wuj tej swojej intuicji nie pociągnął. Wydaje mi się, że ważne jest to żeby prawdziwie pragnąć istnienia Pana Boga i mieć przynajmniej nadzieję, że On jest. To jest ważne do tego, aby rozpocząć drogę do głębokiej i przemyślanej wiary.

Nie zgadzam się ze swoimi znajomymi, że dyskusje z ateistami są czymś niepotrzebnym. Wydaje mi się, że zaszło pewne nieporozumienie. Może zrozumieli, że ja uważam, że do wiary w Boga dochodzi się tylko poprzez takie intelektualne dyskusje, że tylko takie poszukiwanie ma sens. Nie, to nie tak.. Myślę, że SAMA droga przez dyskusje teologiczno-filozoficzne nie prowadzi do wiary w Boga. Po latach dyskusji stwierdzam, że takie dyskusje bardzo rzadko dają spokój ducha i zadowolenie z siebie i z życia. A zabłądzić łatwo. Raczej obstawiam, że wiarę w Boga znajdzie się przeżywając życie jako istota kochająca i współczująca (sam Jezus też daje na to wskazówki [Mt 25,40]). Ale, no właśnie, ale.. Uważam, że ta droga przez dyskusje intelektualne TEŻ JEST WAŻNA! Też ma swoje miejsce. Oczywiście takie dyskusje same w sobie nie stanowią raczej bezpośredniej drogi do wiary, ale one nie są od tego. Ja widzę sprawę tak: Można być teistą kulturowym (coś na zasadzie ślepego wypełnianiu obowiązków kościelnych i przykazań), ale też można dążyć do stawania się teistą dojrzałym duchowo. W moim rozumieniu, ktoś, kto chce w ogóle zacząć dążyć do bycia kimś takim, musi rozeznać swoje poglądy, musi postawić je w ogniu pytań i wątpliwości. Człowiekowi, któremu zależy na prawdzie będzie rozeznawał argumenty za i przeciw. Będzie dążył do zadawania pytań i doskonalenia zrozumienia treści wiary. Dyskusje i z wierzącymi, i ateistami dały mi bardzo dużo, chociażby to, że takie dyskusje pomagają oczyścić własne myslenie z różnych iluzji, głupot, pewnej warstwy naiwnych przekonań i błędnego rozumowania.. A to z kolei może przyczynić się do dużo głębszej i dojrzalszej, przemyślanej wiary. Ja w takich dyskusjach widzę wielką wartość. Sceptycyzm umiarkowany jest jak najbardziej wskazany.

Jestem ciekaw zdania sfińskich teistów (ateistów też) – na czym powinna polegać droga do przemyślnej, głębokiej i dojrzałej wiary? Macie wieloletnie doświadczenie dyskusyjne na bardzo zaawansowane tematy. Czy widzicie w nich drogę do wiary? A może niekoniecznie? Jakie macie przemyślenia w tej materii.

towarzyski.pelikan

Na mnie dyskusje z osobami wierzącymi i niewierzącymi działają w ten sposób, że otwierają mnie na nowe ujęcia, perspektywy rozumienia świata, człowieka, Boga, interpretacji Biblii, założeń religijnych itp. Im więcej dyskutuję, tym więcej mam przemyśleń i mniej się przywiązuje do jednej konkretnej wizji świata. Jestem w stanie interpretować daną kwestię na kilka(naście sposobów) i nie mam ciśnienia, żeby zdecydować się na jedną, raczej chcę, żeby te różne interpretacje egzystowały obok siebie, żeby się nawzajem naświetlały.

Nie wiem, czy to wzmacnia moją wiarę, bo ta moja metoda sprawia, że coraz lepiej rozumiem tak teistów, jak ateistów, więc w pewnym sensie jednocześnie wzmacnia i osłabia. Raczej mam wrażenie, że ta moja metoda nie tyle pogłębia moją wiarę w Boga, co pogłębia moje zrozumienie świata i człowieka. A może właśnie o to chodzi w wierze w Boga, skoro Bóg jest Prawdą? Może wcale nie chodzi o osiągnięcie jakieś pewności, tylko przeciwnie - pogodzenie się z tym, że nic pewne nie jest, więc jeśli komuś się wydaje, że coś wie na pewno, to nie może być dalszy od Boga?

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5552 Przeczytał: 44 tematy

Michał Dyszyński

anbo

fedor

fedor

Kruchy04

katolikus:

Michał Dyszyński

Semele

Lub niewiary...
Jedna i druga droga powinna dostać łapkę w górę.
Z argumentami dwie łapki :-) :-) :-)

Semele

[quote="fedor"]

mat

mat

fedor

mat

fedor

Nic specjalnego z tego cytatu nie wynika. Ona miała kilka takich postrzelonych wypowiedzi pod koniec ale generalnie deklarowala się jako ateistka. Ta wypowiedź też jest w sumie ateistyczna bo LPS to parodia i do tego ona sama zakłada, że Bóg to tylko jej nadinterpretacja. Kto do końca zrozumie kobietę. Ty na pewno nie

szaryobywatel

Całe to założenie, że pielęgnowanie w sobie jakiejś wiary w coś, może być czymś dobrym, czymś co należy robić, jest błędne moim zdaniem.

Kruchy04

Michał Dyszyński

Katolikus

mat

Michał Dyszyński

Kruchy04

fedor:

Kruchy04

Michał Dyszyński:

Kruchy04

katolikus: