ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Bardzo długo mnie to drażniło w katolicyzmie - częste błaganie Boga o przebaczenie. Skoro tak bardzo błagamy, to chyba dlatego, że Bóg nie chce nam przebaczyć?...
Inaczej byśmy nie musieli chyba Boga tak przekonywać.
Z drugiej strony nieraz w tym samym katolicyzmie mówi się, że Bóg chce nam przebaczyć. A bez tego błagania nie może?...
Coś mu to (wszechmocnemu...) uniemożliwia?...

Od jakiegoś czasu widzę w tym sens. Ułożyłem to sobie na stare lata. Ale to nie wydaje się trywialne.
Czy ktoś to wytłumaczy?... :think:

mat

Dyskurs

Michał Dyszyński

Dyskurs

Michał Dyszyński

Dyskurs

Michał Dyszyński

Dyskurs

Michał Dyszyński

Dyskurs

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Kruchy04

Semele

Dyskurs

Michał Dyszyński

Dyskurs

Michał Dyszyński

Dyskurs

Michał Dyszyński

Dyskurs

Michał Dyszyński

Dyskusja jakoś ostatnio nie ciągnie głównego problemu wątku, więc sam spróbuję wyrazić tutaj jakieś stanowisko.
Przypomnę kontekst - chodzi o to, dlaczego - my katolicy - błagamy Boga o przebaczenie, mimo że Bóg chce nam przebaczyć, kocha nas, chce naszego dobra. Można by zrozumieć jakieś pojedyncze wyrażenie tej prośby, ale w kościołach mamy wiele modlitw przebłagalnych, godzina za godziną rzesze wiernych błagają i błagają. Pewnie błagają wciąż, bo poprzednie błagania były nieskuteczne... Czy Bóg po prostu błagań nie słucha, wymuszając na wiernych, aby ciągle je ponawiali? :shock:

Poza tym jest jeszcze jeden aspekt sprawy: czy ktokolwiek na tym świecie w ogóle jest dobry? Jeśli z góry wiadomo, że trzeba błagać o przebaczenie, wszyscy są tacy grzeszni, to po prostu wychodzi na to, ze sprawa jest jakaś beznadziejna. Błagamy uporczywie, ale nie ma takiego błagania, które by wystarczyło... :cry:

To tak od strony spojrzenia sceptyka, widząc dziwność całego tego błagania.

Teraz napiszę trochę osobiście. Zawsze mnie to jakoś dziwiło, że błagamy i błagamy na licznych nabożeństwach. W normalnej rozmowie ludzi prosi się o coś, a ktoś nam życzliwy daje to, o co prosimy, jeśli może. Nie wymusza ciągłego błagania o coś. Prosisz, dostajesz, zajmujesz się innym sprawami. To nie może tak być także przy kontakcie z Bogiem?... To przez wiele lat nie dawało mi spokoju.

Czas na opis, jak widzę to aktualnie. Trzeba dodać jeden ważny aspekt układanki, nieomówiony w tym opisie wcześniej. Błagamy Boga o przebaczenie, ale NIE TYLKO ZA SIEBIE! Każdy człowiek jest CZĄSTKĄ CAŁEJ LUDZKOŚCI.
Ten aspekt wspólnotowy jest ważny, właściwie to wręcz jest czymś w rodzaju KONSTRUKCJI odniesień duchowych. Sam uważam się raczej za indywidualistę. Ale od jakiegoś czasu zdaję sobie sprawę, że bez aspektu wspólnotowego duchowość traci sens. I nie chodzi mi wcale o to, aby mieć grupę swoich, występując przeciw jakimś "onym". Jest dokładnie odwrotnie - skoro Zbawiciel poświęcił się za całą ludzkość, to i my powinniśmy czuć odpowiedzialność za całą ludzkość. I nawet jeśli nam samym udałoby się osiągnąć jakiś tam zaawansowany poziom duchowej doskonałości, nawet jeśliby nasze osobiste grzechy przestały być problemem w układzie z Bogiem, to pozostaje jeszcze nasz związek z resztą ludzkości. Nie wolno jest nam tego związku się wyprzeć, ani go zaniedbać!
Błagamy za całą ludzkość, bo tak wielu w niej ludzi, nie odkryło jeszcze swojego powołania do bycia zbawionym, nie wstąpiło na ścieżkę do Boga. Błagamy za nich, bo...
...oni za siebie nie proszą.
Jesteśmy pewną duchową całością - jako ludzkość. Mamy prawo do pewnego stopnia wystąpić także w cudzym imieniu. Prosząc za kogoś, kto sam tkwi w błędzie, grzechu, niejako przyznajemy się do związku z tą osobą, oddajemy jej sprawę wyższej instancji. Trochę podobnie jak pełnomocnik osoby ubezwłasnowolnionej w sądzie. Prosimy za kogoś, kto jest na tyle głupi, że niszczy własne jestestwo. Prosimy trochę licząc na to, że gdy przyjdzie do jakiegoś ostatecznego rozliczenia, gdy postawią za i przeciw owym wątpliwym osobom, to na szalę rzucone zostanie też nasze pragnienie, nasze intencje, których wyrazem są te błagania.

Związek jednostki z całą ludzkością...
W katolicyzmie to jest całkiem wyraźne, choć nieco się sens tego rozmywa poprzez użycie słowa "kościół". Tym samym słowem określa się zarówno organizację kościelną - z papieżem na szczycie hierarchii, a jednocześnie ten kościół chwalebny - w którym będą nie tylko katolicy. Patrząc szerzej, nie przez pryzmat samego katolicyzmu, to się klaruje.
Warto zauważyć, że już w księdze rodzaju, w scenie opisującej rozliczenie grzechu pierworodnego pojawia się kontekst człowiek - cała ludzkosć. W modlitwie "Ojcze nasz" jest sformułowanie "i odpuść NAM nasze winy, jako i my odpuszczamy NASZYM winowajcom". Nie prosimy tylko za siebie, ale właśnie za całą ludzkość. Ta najważniejsza modlitwa chrześcijanina jawnie wprowadza element wspólnotowy, połączenie z ludzkością.
Ludzie błądzą, grzeszą, czynią złe rzeczy w każdej sekundzie naszego życia na Ziemi. Najczęściej jest tak, ze akurat ci, którzy najbardziej są obarczeni winami, najmniej się tym przejmują. Więc ktoś musi w ich imieniu Boga poprosić o wybaczenie.

Tu pojawia się problem: ale przecież, skoro Bóg jest wszechmocny, to i tak może przebaczyć wszystko, dlaczego wiec nasze słabe ludzkie błagania miałyby mieć tu jakikolwiek wpływ?
To co napiszę teraz wymaga dość szczególnego potraktowania, więc obawiam się, że do większości nie dotrę z przekazem. Ale może ktoś zrozumie o co mi chodzi - chodzi o to, że odpowiedzialnością za innych niejako TWORZYMY RAZEM CZŁOWIECZEŃSTWO - LUDZKOŚĆ. Bóg oddaje w nasze ręce decyzję, oczekuje od nas tej postaci samodzielności, wyłonienia się, wyrażenia intencji - abyśmy tutaj bardziej byli my, niż On. Co prawda też jest Jego intencją zbawienie ludzkości, lecz im bardziej odbywa się to działaniem innych ludzi, tym bardziej owi ludzie mają rodzaj zasługi, czy - chyba lepsze będzie inne słowo - OKAZANIA SIĘ ze swoim pragnieniem, intencją odpowiedzialności za ludzkość.
Zatem błagamy wciąż, bo wciąż jest o co błagać, bo wciąż przybywają nowe problemy jakie ludzkość sobie stworzyła.

Sam kiedyś traktowałem doskonałość blisko idei jakiejś absolutnej samodzielności. I pewnie wielu ludzi tak wciąż ideę doskonałości osoby traktuje - jako bycie maksymalnie niezależnym, robiącym wszystko po swojemu, jak się zachce. Niewątpliwie w silnej sprawczości jest moc, jest ważny aspekt doskonałości. Ale, jeśli ten aspekt zbyt wywyższymy, zbyt tę samodzielność postawimy na piedestale, to zawali się cały sens!
Rzeczywistość idealnie samodzielnych umysłów, to - w "idealnym" wydaniu - rzeczywistość samych samotników zamkniętych w osobnych wszechświatach.

Chcesz nie zależeć od niczego i nikogo?
- Proszę bardzo! Jest dla ciebie takie miejsce/stan - wyalienowana, absolutna samotność. Tam nie ma żadnej innej istoty, żadnego kogoś, kto miałby cokolwiek wyrazić samodzielnie, spontanicznie. Tylko bezosobowa materia - idealna dla tego, kto siebie postawił na najwyższym poziomie.
Szatanowi przypisuje się to sformułowanie "I am not servant" - nie będę służył. W poprawnej relacji między osobowej, zawsze - prędzej czy później - musi się pojawić aspekt usłużenia komuś. W chrześcijańskim opisie układu społeczności istot zbawionych mamy:

Dyskurs

Michał Dyszyński