ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Na początek chcę wyraźnie rozróżnić dwie rzeczy:
UZNANIE czegoś za jakieś
od
NAZYWANIA czegoś jakoś
Różnicę można rozpoznać w działaniu, po owocach.

Przykłady:
Mama mówi dziecku: ach jak ty doskonale nauczyłeś karmić rybki! Ale jednocześnie...
zabrania dziecku karmić rybki bez nadzoru.
Albo
Do uczącego się grać na skrzypcach: jakżeż pięknie już grasz! Ale za chwilę...
zakłada na uszy słuchawki, aby się jakoś odizolować od pisków, które wydaje ów początkujący muzyk.
Albo
Deklaracja menedżera: ten pracownik jest kryształowo uczciwy. Tylko że za chwilę daje cichą dyrektywę pozostałym pracowniom: tamtemu jednak patrzcie na ręce, zwróćcie uwagę, czy czegoś po cichu nie wynosi z firmy.

Wracając do kwestii psychopatów. Nikt o instynkcie samozachowawczym wprost nie nazwie psychopaty - tyrana u władzy: ty to jesteś psychopatą. Jeśli psychopata jest bowiem silny i ma władzę, to taka ekstrawagancja skończyłaby się marnie dla tak nieostrożnie szczerej osoby.

Zadajmy tak po ludzku pytanie o definicję uznania kogoś za psychopatę:
Weźmy następujące cechy:
- czy się danej osoby boimy?
- czy spodziewamy się od niej czegoś dobrego, czy złego?
- czy spodziewamy się wyniosłości i gniewu, czy cierpliwości i wyrozumiałości?
- czy spodziewamy się, że dla tej osoby najważniejsza jest kontrola i władza, czy też odwrotnie - że cieszy się z wolności osób z nią związanych?
- czy gotowa jest (jako władca) zesłać wielu na tortury, zabić?
- czy chętnie oskarża, a prawie nigdy nie przebacza?
Nawet nie będę tu wskazywał, które z owych cech wskazują, że mamy do czynienia z CZŁOWIEKIEM psychopatą, bo wierzę w tym względzie w inteligencję i erudycję czytających.
Czyli STOSOWANA W JĘZYKU I NORMALNIE DEFINICJA psychopaty jest chyba względnie klarowna. Ludziska wiedzą o co chodzi, wiedzą JAKIE CECHY wskazują raczej na psychopatę, a jakie przeczą takiej klasyfikacji.

Teraz jest kwestia uznania za psychopatę Boga...
Ale uwaga! Nie mówię tu o NAZWANIU (deklaracje mogą być kłamliwe albo mylne) Boga psychopatą, tylko UZNANIU GO za takiego poprzez UWIERZENIE, ŻE SPEŁNIA ON CECHY psychopaty.
Wielu wierzących w Boga (czasem nawet nazywającego Go "miłosiernym") w istocie uznała Go za psychopatę. Oczywiście nie nazwie wprost Boga psychopatą, a nawet może i będzie bardzo atakować tych, którzy wskazują, iż te cechy, które są wymieniane jako "boskie", wskazywałyby (tak po ludzku...), że mamy do czynienia z psychopatą, ale oni WŁAŚNIE W TE CECHY U BOGA WIERZĄ. Czyli "do pełni szczęścia" (kompletu definicja + deklaracja) brakuje tylko zadeklarowania, że owi ludzie mają Boga za psychopatę. Tego zadeklarowania nie będzie. Ale wszystko inne się dopełnia w umysłach i sercach tych osób. Inaczej mówiąc może mają Boga za psychopatę nie z nazwy, a z właściwości przypisanych, w które w pełni wierzą.

Co w takiej sytuacji ma zrobić Bóg, gdy przyjdzie mu osądzić czyny (i myśli) takiego delikwenta, który zawsze widział w Nim psychopatę (choć nigdy nie użył wprost nazwy)?...
Czy Bóg da się tu oszukać?...
Czy może raczej do grzechu uznania Go za psychopatę, doda grzech uznania Boga za naiwnego, za takiego, który się nie zorientuje, że dana osoba przez całe swoje życie rozpoznawała Jego Świętą Osobę za istotę o cechach de facto szatańskich, złych?...

Ja obstawiam, że prędzej Bóg przyjmie do swojego królestwa ateistę, który wolał uznać, iż Boga w ogóle nie ma, niż przyjąć - wciskaną mu przez część religijnych ortodoksów - wizję Boga o cechach psychopaty (choć nie nazywanego wprost psychopatą). Raczej wierzę, że Bóg zrozumie to jako postać OCHRONY JEGO IMIENIA przed zbrukaniem, zaś taki ateista ostatecznie jest świętszy i lepszy od tych, którzy jednak przyjęli wizję Boga o psychopatycznych cechach. I prędzej takiego ateistę przytuli, a wyśle na zewnątrz tych, którzy co prawda przezornie nazwy "psychopata" na Boga nie użyli, ale we wszystkim innym zachowywali się tak, jakby Bóg psychopatyczne cechy posiadał.

Wracając do definicji i mojej listy z góry. Powstaje pytanie: jak klasyfikujemy osobę Boga w kontekście:
1. czy się danej osoby boimy?
Czy daliśmy wiarę, że lęk czy też zaufanie i miłość winniśmy Bogu.

2. czy spodziewamy się od niej czegoś dobrego, czy złego?
Czy wierzymy, że Bóg naprawdę chce ludzi zbawić, czy raczej surowo osądzić.

3. czy spodziewamy się wyniosłości i gniewu, czy cierpliwości i wyrozumiałości?
Czy dajemy raczej pierwszeństwo tym fragmentom Pisma, gdzie jest mowa o okrutnych karach ze strony Boga, czy tych o miłosierdziu i przebaczeniu (bo uczciwie przyznaję, że w całości Pisma Świętego są i takie, i takie frazy o Bogu).

4. czy spodziewamy się, że dla tej osoby najważniejsza jest kontrola i władza, czy też odwrotnie - że cieszy się z wolności osób z nią związanych?
Czy zatem skupiamy się w życiu bardziej na czynach miłości i szczerości, czy raczej czołobitności i bojaźliwym zaklinaniu, jak to my jesteśmy posłuszni i zgodni?

5. czy gotowa jest (jako władca) zesłać wielu na tortury, zabić?
Czy wierzymy, że Bóg raczej ludzi (może nawet większość) wyśle do piekła, a nielicznych tylko zbawi?

6. czy chętnie oskarża, a prawie nigdy nie przebacza?
Czy uznajemy za niezbywalną wartość relacji z ludźmi i Bogiem przebaczenie, czy raczej skupiamy się na tym, jak to sprawiedliwość z Jego strony nikomu nie przepuści?

Przypomnę: nie chodzi o użycie nazwy "psychopata"!
Nazwy można nigdy nie użyć, a mimo to Boga za psychopatę (wedle standardowo używanej definicji) mieć. Po czynach, po owocach poznajemy bowiem, co kto ma w umyśle i sercu. Deklaracje można sobie zmanipulować bardzo po uważaniu...

Andy72

Bóg jako psychopata to kalwinizm.
W dzisiejszym świecie raczej jest tendencja by "ograbiać" Boga z Jego sprawiedliwości i mocy,

1. czy się danej osoby boimy?
Czy daliśmy wiarę, że lęk czy też zaufanie i miłość winniśmy Bogu.

Początkiem mądrości bojaźń Pana. Zaufanie i miłość nie sprzeciwia się bojaźni.

2. czy spodziewamy się od niej czegoś dobrego, czy złego?
Czy wierzymy, że Bóg naprawdę chce ludzi zbawić, czy raczej surowo osądz

Bóg to samo dobro. Jednak sąd będzie ostry do szpiku kości, nic się nie ukryje

podobnie kolejne punkty

6. czy chętnie oskarża, a prawie nigdy nie przebacza?
To nie Bóg oskarża a szatan,także Boga wobec nas i nas wobec Boga.

Michał Dyszyński