ŚFiNiA

starowier · Dołączył: 20 Cze 2006 Posty: 350 Przeczytał: 0 tematów

Reasumując;

<<<...„nadzieja” ta pojawiała się już w historii wcześniej; oto jak wyraził ją Heinrich Heine na łożu śmierci: „Bóg mi wybaczy: To jego zawód!” Dziwne, że jakoś nie słyszy się w tych słowach szatańskiej drwiny; a niektórzy z nich piszą nawet dokładnie to samo.

Czasy pisania apologii, czyli obrony doktryny chrześcijańskiej, łączą się z okresem Ojców Apostolskich czyli z samym początkiem istnienia Kosc.. Apologie kierowano najczęściej do pogan i do żydów aby zwalczyć ich głupie uprzedzenia, aby wytłumaczyć im podstawowe doktryny wiary, czyli prawdy objawionej przez Boga oraz Dobrą Nowinę o zbawieniu w Chrystusie. Okazuje się, że czasy obecne są pod wieloma względami bardzo podobne do tamtych, tyle tylko, że apologie dzisiaj kierować należy do samych chrześcijan, którzy zatracili sens i rozumienie prawosławnej nauki chrześcijańskiej. Czasy współczesne charakteryzują się ogromnym zamętem na rynku wszelkich ideologii, a ten jarmarczny chaos dotknął również chrześcijaństwo. Słychać wciąż tylko natarczywych heretyków, którzy najbardziej hałaśliwie zachwalają swoje wersje prawdy chrześcijańskiej, prawdy, która jest już tylko którąś tam wersją kolejnego wariantu najnowszej interpretacji; słyszy się półprawdy i ćwierćprawdy a więc same kłamstwa. Tutaj widać, jak dobrze jest trwać w tradycji Ortodoksji, bo prawda objawiona, którą jest Bóg Jezus Chrystus, jest po pierwsze Prawdą niezmienną, a po drugie znajduje się ona Kosc. Bożego. To co jest poza Kosc., a więc cały współczesny świat, jest na zewnątrz Prawdy.
Współczesny świat bardzo pragnie przede wszystkim rozprawić się z poglądem, że Prawda w ogóle istnieje. Coraz powszechniej uważa się, że czegoś takiego jak prawda nie ma; albo też jest wiele prawd, dla każdego inna. Inna jest prawda dla chrześcijan, inna dla szatanistów, jeszcze inna dla żydów czy muzułmanów, ale każda jest równouprawniona do bycia prawdą. Jeszcze inne prawdy mają mordercy, gwałciciele, złodzieje, kłamcy i politycy. Ale każda z tych prawd jest prawdą jak najbardziej prawdziwą i wara wszystkim, którzy chcieliby wtrącać się w nie swoje prawdy. We współczesnej Cerkwi sytuacja nie jest dużo lepsza; ostatnio każdemu wolno przeinaczać prawdę Pisma Świętego i Tradycji Kosc. na swoje własne kopyto, każdy może nauczać jak mu się żywnie podoba i, co gorsza, coraz rzadziej chrześcijanie protestują. Postępując wedle tego nowego zwyczaju taki heretyk myśli sobie w swojej wielkiej pysze i zarozumiałości, że jest kimś tak bardzo niesłychanie ważnym, że i sam Bóg Wszechmogący ma z nim nie lada kłopot, bo jeśli jest Bogiem miłującym to jak może go, takiego ważnego heretyka, potępić? I głosi wszem i wobec, że jest to w ogóle niemożliwe. Stąd jasno wynika, że nie może być piekła a diabła też w końcu Bóg w Swoim wielkim Miłosierdziu przygarnie do Siebie. Oczywiście jest to absolutnie sprzeczne z nauką Kosc., ale o tym właśnie heretyk stara się jak najszybciej zapomnieć i już więcej nie wspominać.
Trzeba zauważyć, że Bóg mogąc od razu unicestwić szatana i zlikwidować zło, nie zrobił jednak tego. Zezwolił mu na kuszenie nowostworzonego człowieka i w konsekwencji na zawładnięcie światem ziemskim przez władcę ciemności. Szatan po swoim upadku zaczął z całą mocą godzić w człowieka, aby utracone przez niego dobro Boże nie stało się udziałem ludzi. Z dopustu Bożego „wyrywa człowiekowi łaskę danej nieśmiertelności” (św. Cyprian, De zelo et livore). W ten sposób rozpoczęła się walka szatana z człowiekiem.
Szatan łatwo poradził sobie z Ewą, powiedział do niej: „Na pewno nie umrzecie!” Wypowiedział kłamstwo, dał ludziom fałszywą nadzieję prowadzącą do katastrofy, z pełną premedytacją, bo on dobrze wiedział, czym jest śmierć i zagłada. Czy nie jest to podobne do kłamstwa „wielkiej nadziei”, która zdaje się twierdzić: „Na pewno nie ma wiecznego piekła! Wie przecież Bóg, że Jego miłość nie zniosłaby tego i przygarnie wszystkich do Siebie, łącznie z szatanem”. No no, całkiem smaczny jest to pomysł i chętnie zdobędziemy taką wiedzę. Tylko czy jest to prawda? Czy czasem ta „wielka nadzieja” nie jest następnym szatańskim kłamstwem, czyli głupią i zwodniczą nadzieją, która prowadzi ludzi do śmierci? Ano właśnie, w przypadku naszych prarodziców skończyło się to tragicznie, co pokazuje, że dla nas może skończyć się jeszcze gorzej; oni wtedy nie mieli pojęcia o tym czym jest śmierć, my teraz nie mamy pojęcia, czym jest wieczność. Warto o tym pamiętać słuchając współczesnych bajań o apokatastazie. Mamy przecież wyraźne pouczenie Boże o wiecznym potępieniu na Sądzie Ostatecznym, chociażby to z Ewangelii św. Mateusza: „Wtedy odezwie się i do tych po lewej stronie: Idźcie precz ode Mnie, przeklęci, w ogień wieczny, przygotowany diabłu i jego aniołom!” (Mt 25:41). Słowa szatana w Raju okazały się kłamstwem, Adam i Ewa poznali dobro i zło i nie stali się jako Bóg, natomiast słowa Boga okazały się prawdziwe – grzech sprowadził na ludzi śmierć. Słowa Boga zawsze są prawdą.

Szatan w swoim zuchwałym buncie zaprzecza Bogu we wszystkim, zaprzecza prawdzie – jest więc kłamstwem, zaprzecza światłu – jest więc ciemnością, zaprzecza dobru – jest więc złem. Będąc doskonałym z natury danej od Boga, uczynił swój bunt doskonałym, starannie odrzucił od siebie wszelkie rzeczy pochodzące od Boga: dobro, współczucie, litość, a przywdział ich przeciwieństwa: okrucieństwo, nienawiść, pychę. Dlatego nie ma w nim rozterek moralnych, nie ma miejsca na opamiętanie, żal czy skruchę. Dla zwiedzenia ludzi nie cofa się przed największymi bluźnierstwami, jest oszustem pod każdym względem. W buncie szatana nie ma niczego z Boga, nic co mogłoby do Boga kierować, nic co by do Boga ciążyło czy do Boga należało. Chrystus przed męką powiedział do Apostołów: „... nadchodzi bowiem władca tego świata. Nie ma on jednak nic swego we Mnie.” (J 14:30) Tak jak w śmierci nie ma nic z życia, albo w światłości nie ma jednocześnie ciemności. Czy kłamstwo może mieć coś wspólnego z prawdą? Czy w okrucieństwie może zawierać się dobroć? Jak Bóg Wszechmogący miałby zbawić kłamstwo i śmierć? Kłamstwo można odrzucić a śmierć tylko Bóg, jako Dawca Życia mógł pokonać. „W Nim było życie, a życie było światłością ludzi, a światłość w ciemności świeci i ciemność jej nie ogarnęła.” (J 1:4-5) Chrześcijańska nauka duchowa jest w ostatecznym wymiarze bardzo konkretna, czarno-biała: tak, tak, nie, nie; zaś nauka szara, letnia i relatywna od złego pochodzi.
Posłuchajmy, co pisał o tym św. Cyprian w De zelo et livore: „Ów nieprzyjaciel zdemaskowany i powalony przez przyjście Chrystusa [...] teraz wynalazł herezje i schizmy, którymi by wywracał wiarę, niszczył prawdę, zrywał jedność. [...] Czyni to w tym celu, by nie trzymając się Ewangelii Chrystusa i nie zachowując Jego prawa, nazywali samych siebie chrześcijanami, a chodząc w ciemnościach, by sądzili, że posiadają światło. Schlebia im i zwodzi ich przeciwnik, który według słów Apostoła (2 Kor 11:14) przemienia się w anioła światłości a swoich rzeczników przedstawia jako sługi sprawiedliwości, którzy nazywają noc dniem, zgubę zbawieniem, rozpacz drogą nadziei, wiarołomność wiarą, antychrysta pod nazwą Chrystusa, aby w ten sposób kłamiąc mogli bardzo przebiegle unicestwić prawdę”.

O wielu herezjach, które mają powstać w przyszłości, mówi też samo Pismo Święte słowami Apostoła: „Albowiem już działa tajemnica bezbożności. Niech tylko ten, co teraz powstrzymuje, ustąpi miejsca, wówczas ukaże się Niegodziwiec, którego Pan Jezus zgładzi tchnieniem swoich ust i wniwecz obróci samym objawieniem swego przyjścia. Pojawieniu się jego towarzyszyć będzie działanie szatana, z całą mocą, wśród znaków i fałszywych cudów, działanie z wszelkim zwodzeniem ku nieprawości tych, którzy giną, ponieważ nie przyjęli miłości prawdy, aby dostąpić zbawienia. Dlatego Bóg dopuszcza działanie na nich oszustwa, tak iż uwierzą kłamstwu, aby byli osądzeni wszyscy, którzy nie uwierzyli prawdzie, ale upodobali sobie nieprawość” (2 Tes 2:7-12). >>>

starowier · Dołączył: 20 Cze 2006 Posty: 350 Przeczytał: 0 tematów

Wuj zbój napisał(nie lubię takich rozbiórek, ale tym razem muszę):"Kazda teoria apokatastazy, ktora podpada pod dowolny z tych punktow, jest nie do przyjecia. Natomiast teoria ktora NIE podpada pod zaden z nich, jest akceptowalna. Do tej klasy nalezy, na przyklad, teologia ks. Hryniewicza. Nie on jeden wypowiadal sie w podobnym tonie; ze znanych teologow katolickich pozwole sobie wymienic o. Teilhada de Chardin. "

Powiem tyle, posługuję się "wspaniałymi "autorytetami.

"Reasumując - paleontolog ojciec Teilhard de Chardin był zamieszany w co najmniej dwóch poważnych naukowych mistyfikacjach. A teolog? Jak wyglądała jego kariera jako teologa i filozofa. Wspomnieliśmy już o monicie Świętej Kongregacji. Spójrzmy jednak na całą jego karierę naukową:
1926 - Przełożeni Towarzystwa Jezusowego zakazują o. De Chardin dalszego nauczania
1927 - Stolica Apostolska odmawia imprimatur dla “Środowiska Bożego” (Le milieu divin)
1933 - Stolica Apostolska nakazuje rezygnację ze stanowiska w Paryżu
1941 - Pełen zakaz Stolicy Apostolskiej pisania i wykładania na tematy filozoficzne
1948 - Generał Jezuitów zakazuje o. de Chardin publikacji “Fenomenu ludzkiego” i zajmowania jakichkolwiek stanowisk dydaktycznych w College de France
1955 - Zakazano Teilhardowi de Chardin uczestnictwa w Międzynarodowym Kongresie Paleontologicznym. W tym samym roku Teilhard nagle umiera.
1957 - opublikowano prace Teilharda bez zgody i wbrew zarządzeniom Stolicy Apostolskiej.
1962 - Wydano wspomniany już monit Świętej Kongregacji
1963 - Wikariat Rzymu (diecezja zarządzana w imieniu papieża Pawła VI) nakazuje wszystkim katolickim księgarniom wycofanie z obiegu wszelkich prac Teilharda i wszystkie książki, popierające jego błędne nauki.
1967 - Kongregacja Doktryny Wiary oświadcza, że nic się nie zmieniło w sprawie Teilharda i monit z 30 lipca 1962 zachowuje nadal swoją moc -datowane na 8 marca.
1967 - Ponowne potwierdzenie Monitu - 20 października
1970 - Ponowne potwierdzenie Monitu
1971 - Ponowne potwierdzenie Monitu
1982 - Ponowne potwierdzenie Monitu

Tak wygląda w skrócie sprawa Teilharda de Chardin. Opętany ideą ewolucji jako paleontolog nie wzdrygał się przed mistyfikacją naukową. Jako teolog stworzył koncepcję ewolucjonizmu, zwanego chrześcijańskim lub nie raz nawet katolickim. Koncepcja, podkreślmy to jeszcze raz, nic wspólnego nie mającą z chrześcijaństwem.
Dla przykładu kilka myśli o. Teilharda:
Zgodnie z naturalnym tokiem wydarzeń, rodzi się nowa ludzkość domagająca się i wzywająca nowego Boga
W toku ewolucji według niego: pojawi się Nauka Człowiecza, mniej śmieszna niż ta nauka Chrystusa, która nam dzisiaj ciąży.
Powyższe zdania zostawię bez komentarza!
Teilhard sympatyzował z marksizmem Uważał, że społeczeństwo ludzkie zaczyna coraz bardziej łaknąć sprawiedliwości, wyzwolenia z więzów ubóstwa i zależności narzucanych przez kapitalizm zniewalających jeszcze tak wielu ludzi.
Bóg chrześcijański na wyżynach i marksistowski bóg postępu pogodzą się w Chrystusie. Kolejne świadectwo sympatii dla komunizmu: według mojego zdanie komunizm, w obecnej godzinie coraz bardziej reprezentuje i monopolizuje prawdziwy wzrost ludzki (...) marzyłbym o chrystianizacji Ziemi przez chrzest, jaki przynosi komunizm.
Dodajmy, że jest to jedyny zakonnik, którego prace wolno było wystawiać w radzieckich muzeach ateizmu.

A oto jak pisał ś.p. kardynał Charles Journet, profesor uniwersytetu we Fryburgu (Szwajcaria), znawca prac Teilharda:
Prace de Chardin są zgubne... jego synteza jest logiczna i musi być przyjęta lub odrzucona w całości, lecz jest ona sprzeczna z chrześcijaństwem... Jeśli więc ktoś akceptuje wyjaśnienie Teilharda, to musi jednocześnie odrzucić chrześcijańskie pojęcie stworzenia, Ducha, Boga, zła, grzechu pierworodnego, Krzyża, Zmartwychwstania, Boskiej Miłości itd. (Nova et Vetera, X-XII, 1962) "

i jak Ci się widzi panie Wuju;
"Otóż kończąc: nie dajmy się opętać ideom ewolucyjnym! Posłuszeństwo nie ewoluuje, tak samo jak świat nie ewoluuje do jakiegoś kosmicznego punktu omega, tak samo jak ludzkość nie ewoluuje, zmierzając do świadomości kolektywnej i noosfery.
Posłuszeństwo albo jest, albo go nie ma i wtedy - oczywiście mamy do czynienia z nieposłuszeństwem. Powtarzam jeszcze raz - przykład o. Teilharda de Chardin jest przykładem doskonałego nieposłuszeństwa. Można by rzec - i nie będzie w tym przesady - zbrodni doskonałej! Dzieło zniszczenia zostało zasiane w sposób perfidny i sprytnie przemyślany, sprawca jednak nie może być ukarany. Odszedł na inny Sąd! Możemy tylko mieć nadzieję, że w ostatniej chwili życia żałował za to, co uczynił. Bo dzieło spustoszenia, któremu dał początek szerzy się i zatruwa ludzkie dusze i umysły. "

Odrzucasz argumenty Pisma Świętego , a chwytasz się takiego autorytetu.
Chyba możemy rozmawiać od tego momentu o nawadnianiu pustyni.

starowier · Dołączył: 20 Cze 2006 Posty: 350 Przeczytał: 0 tematów

I jeszcze prę słów o moderniście Ks. Hryniewiczu:
" W ostatnim czasie pojawiły się publikacje niektórych teologów
i publicystów, którzy kwestionują naukę Kościoła o realnej
możliwości wiecznego potępienia. Twierdzą, że wypełnione
potępionymi wieczne piekło świadczyłoby o porażce Boga i dlatego
piekło musi być puste. Równocześnie jesteśmy świadkami natrętnej
reklamy grzechu w środkach masowego przekazu,
który rzekomo ma ludziom przynieść prawdziwe szczęście.
Propaguje się pornografię, prostytucję, aborcję, antykoncepcję, rozwody, wolne związki, cudzołóstwo, nieograniczoną konsumpcję i inne dewiacyjne zachowania, o których czytamy w Piśmie ś w.: Jest zaś rzeczą wiadomą, jakie uczynki rodzą się z dala: nierząd, nieczystość, wyuzdanie, uprawianie bałwochwalstwa, czary, nienawiść, spór, zawiść, wzburzenie, niewłaściwa pogoń za zaszczy*-tami, niezgoda, rozłamy, zazdrość, pijaństwo, hulanki i tym podobne. Co do nich zapowiadam wam, jak to już zapowiedziałem: ci, którzy się takich
rzeczy dopuszczają, królestwa Bożego nie odziedziczą (Ga 5, 19-21). Propaganda grzechu jest zachętą do takiego stylu życia, który prowadzi ludzi najprostszą drogą do piekła. Nie ma się co dziwić, że w sytuacji natrętnej demoralizacji siły zła inspirują debatę teologiczną, w której kwestionuje się prawdę objawioną o realnej możliwości wiecznego potępienia. Strategia działania szatana ma na celu wmówienie ludziom, że grzech jest źródłem szczęścia i żeby nie bali się grzeszyć, bo i tak nikt nie będzie potępiony. Św. s. Faustyna ostrzega, że w piekle jest
majwięcej dusz, które nie dowierzały, Hę jest piekło, i
Kiedy Jezusa zapytano: Panie, czy tylko nieliczni będą zbawieni?, odpo-JWiadąjąc, nie mówił: miejcie nadzieję, pfce wszyscy będą zbawieni. Nie zaspokoił czysto intelektualnej ciekawości. Odpowiedział krótko i zdecydowanie: Usiłujcie wejść przez ciasne drzwi (Łk 13, 23-24), czyli idźcie drogą, którą wyznaczają przykazania. W ten sposób Chrystus wezwał nas do porzucenia jałowego teoretyzowania i dociekania, czy piekło jest puste czy też nie. Zaapelował do naszego sumienia, abyśmy podjęli zdecydowany wysiłek nawracania się i wiary w Ewangelię, bo jeśli się nie nawrócicie, wszyscy podobnie zginiecie (Łk 13,3).
Pan Jezus przypomina i ostrzega, że jeżeli nie wykorzystamy czasu, który został nam dany i nie nawrócimy się, to w momencie śmierci nie będziemy zdolni przejść przez ciasne drzwi i uczestniczyć w wiecznym szczęściu zbawionych. W ten sposób Odkupiciel uczy nas, że tylko przez osobiste nawrócenie i trud życia wiarą będziemy pośrednikami Jego zbawczej miłości ogarniającej i pragnącej zbawienia wszystkich ludzi. Tylko wtedy autentycznie będziemy zatroskani o innych ludzi i uczynimy wszystko, aby uchronić siebie i innych od wejścia na drogę grzechu, która prowadzi do utraty życia wiecznego.!"

"Jednoznaczna wymowa tekstów biblijnych
Objawiona przez Chrystusa prawda o zbawieniu wszystkich ludzi zawiera w sobie dwa aspekty, których nasz ograniczony ludzki rozum nie jest w stanie ze sobą pogodzić. Z jednej strony dowiadujemy się, że Chrystus pragnie, aby wszyscy ludzie zostali zbawieni i doszli do poznania prawdy (ITm 2, 4), a z drugiej, że istnieje realna możliwość potępienia na wieki. Prawda ta zawiera w sobie dwa, zdawałoby się, przeciwstawne aspekty. Została nam objawiona i pozostanie na zawsze niezgłębioną tajemnicą. Nie można jej dopasować do czysto ludzkiej logiki. Trzeba ją po prostu zaakceptować i żyć według jej wymagań. Dopiero wtedy zaczyna stawać się sensowna i zrozumiała, ale nie na płaszczyźnie ludzkiej logiki, lecz w. wymiarze posłuszeństwa wiary.
Przyjrzyjmy się teraz uważniej tym aspektom nauki o potępieniu wiecznym w Nowym Testamencie, które zostały bardzo subiektywnie zinterpretowane przez ks. Wacława Hryniewicza w jego książce Nadzieja zbawienia dla wszystkich. Jest prawdą to, co pisze Autor, że terminy aion oraz aionios w Nowym Testamencie nie zawsze oznaczają nieograniczony czas trwania (por. s. 102). Trzeba jednak jednocześnie pamiętać i o tym, że w celu uniknięcia dwuznacznego rozumienia i aby jednoznac wyrazić wieczność trwania sobie w ten spjjiób, że używ liczby mno wieki".
Dodatkowo w Nowym Testamencie, aby dobitnie wyrazić wieczne trwanie, użyto hebraizmu, duplikując termin i wiążąc go z dopełniaczem: „na wieki wieków". / będą cierpieć katusze we dnie i w nocy na wieki wieków (Ap 20, 10). A dym ich katuszy na wieki wieków się wznosi (Ap 14, 11). W zacytowanych tekstach użyte są jednocześnie oba sposoby wyrażenia wieczności. Nie ma już bardziej precyzyjnych form jej określania. Z filologicznego punktu widzenia nie ma żadnych wątpliwości, że w tych tekstach wyrażenie „na wieki wieków" oznacza prawdziwą wieczność, nigdy nie kończącą się. Spotykamy przymiotnik aionios w wyroku potępienia na Sądzie Ostatecznym: Idźcie precz ode Mnie, przeklęci, w ogień wieczny (Mt 25, 41). Jeżeli się weźmie pod uwagę, że w wierszu aionios występuje w paralelizmie: I pójdą ci na mękę wieczną, sprawiedliwi zaś do życia wiecznego, to jest to dowód na to, że oznacza on wieczność w sensie ścisłym. Jeżeli przymiotnik aionios oznacza wieczność w sensie ścisłym w drugiej części wersetu, to powinien mieć takie samo znaczenie w pierwszej jego części.
Pomimo obaw ks. Hryniewicza, że wieczne pieklo [w ścisłym sensie tych słów] byłoby uwieńczeniem przerażającego dualizmu całego stworzenia (s. 103), wiara każe won. przyjąć, że istniewiecznego potęp
wieczną, a nie czasową, prowadzącą dc nawrócenia (por. s. 104).
Jezus Chrystus wielokrotnie uży-j wał sformułowań, które jednoznacz^j nie mówią o absolutnym i nieodwołall nym pozbawieniu radości życia wiecz-* nego. O zaproszonych, którzy odmówil| przyjścia na ucztę, mówi: żaden z owy cl ludzi, którzy byli zaproszeni, nie skosz-> tuje mojej uczty (Łk 14, 24). O absolutnym wykluczeniu mówią słowa Jezusa: Kto wierzy w Syna, ma życie wiecz-\ ne; kto nie wierzy Synowi, nie ujrzy\ życia, lecz grozi mu gniew Boży (J 3, 36). Sługa nieużyteczny będzie wyrzu-l cony na zewnątrz w ciemności (Mt 25,j 30). Nierozsądne panny nie będą mogły j wejść i usłyszą słowa: zaprawdępowia-\ dam wam, nie znam was (Mt 25, 12). Ci, którzy nie byli posłuszni woli Bożej, usłyszą: odejdźcie ode Mnie wy, któ-\ rży dopuszczacie się nieprawości (Mt! 7, 23).
Również św. Paweł wyraźnie pisze) o absolutnym wykluczeniu z Królestwa Bożego. Po wyliczeniu wielorakich grzechów konkluduje: ci, którzyl się takich rzeczy dopuszczają, króle-s twa Bożego nie odziedziczą (Ga 5, 21);1 Czyż nie wiecie, że niesprawiedliwi nie\ posiądą królestwa Bożego? (l Kor 6, 9);| Ó tym bowiem bądźcie przekonani, że\ żaden rozpustnik ani nieczysty, ani chci-l wiec — ł bałwochwalca — nie mai -królestwie Chrystusa /']
tekstach formu- j ia mają charakter! absolutny. „Żaden j z owych ludzi}
łie Itosztuje mojej uczty"; „nie ujrzy peif; „nie posiądą"; „nie odziedzi-ą$ Sens tych wypowiedzi jest tak aaczny, że nie zostawia miej-t na jakąkolwiek myśl o apokatasta-| te potępienie kiedyś miałoby się czyć, a potępieni będą mogli się :ić i dostąpić zbawienia. Gdyby i możliwość istniała, to wtedy sfor-owania te nie byłyby prawdziwe i wnny byłyby jasno mówić, że przyj-takł moment, w którym potępieni: sztują mojej uczty", „ujrzą życie", siądą", „odziedziczą". § Wyjaśniając przypowieść o chwa-(Mt 13, 41 n.) i o sieci (Mt 13, 49 |, Chrystus używa Izajaszowej formu-| „ogień wieczny" (Iz 66, l ).Trzeba tutaj bardzo ostrożnym, jeśli cho-p o czysto metaforyczne rozumienie l formuły. Nie można twierdzić, że nie
;za ona wieczności. Czy Chrystus mógł tłumaczyć czy-metaforą inną metaforę? Zbawiciel m sformułowania, ażeby wyra-tajemniczy aspekt bólu, który staje udziałem potępionych. Niegasńą-ogień w Nowym Testamencie doty-r całej egzystencjalnej rzeczywistości łowicka, z jego duszą i ciałem (Mt 10, 8). Najbliżej Iząjaszowego tekstu (Iz S, 24) jest Mk 9, 43-48. Jednoznacz-mówi się tu, że robak nie umiera i eń nie gaśnie (w. 48), czyli tajemni-ból nigdy się nie skończy. Również słowach potępienia na Sądzie Osta-cznym Chrystus mówi, że udziałem otępionych stanie się „ogień wiecz-fay" (Mt 25,41). Ludzie potępieni zosta-oddzieleni od zbawionych. Wyja-fśniając przypowieść o sieci, Zbawiciel sno stwierdza: Tak będzie przy końcu viata: wyjdą aniołowie, wyłączą złych hpośródsprawiedliwych i wrzucą wpięć rozpalony; tam będzie płacz i zgrzytanie 2ębów (Mt 13, 49-50). Ponieważ mamy tutaj do czynienia z wyjaśnieniem przypowieści, wobec tego nie może być ono rozumiane metaforycznie. Rzeczywiście nastąpi oddzielenie złych ludzi od dobrych.
Magisterium Kościoła

auka Pisma Świę-ej kary
uczy o istnieniu stanu wiecznego potępienia, który staje się udziałem ludzi umierających w stanie nieprzyjaźni z Bogiem. Prawda ta została wyrażona w Symbolu Wiary Quicumque (Breviarum FideiDC, 15).
Na Synodzie Konstantynopolitańskim w 543 r. została zdefiniowana wieczność piekła i potępiona idea apo-katastazy: Jeśli ktoś twierdzi lub sądzi, że kara szatanów i złych ludzi jest tymczasowa i że kiedyś nastąpi jej koniec, czyli że nastąpi apokatastaza dla diabłów i bezbożnych ludzi - n.b.w. [niech będzie wyklęty] (BF VIII, 101). Kanony tego synodu zostały zaaprobowane przez papieża Wigiliusza i wszystkich biskupów Kościoła Wschodniego. Najważniejsza definicja mówiąca o wieczności piekła została sformułowana na IV Soborze Laterańskim w 1215 r. Mówiąc o zmartwychwstaniu zmarłych, Sobór stwierdził: Wszyscy oni we własnych swych powstaną ciałach, tych, co teraz posiadają, aby otrzymać wedle uczynków swoich, dobrych czy złych, jedni karę wieczną wraz z diabłem, inni zaś z Chrystusem wiekuistą chwałę (BF IX, 30).
W Konstytucji Benedictus Deus papież Benedykt XII stwierdza, że dusze umierających w uczynkowym grzechu śmiertelnym zaraz po śmierci zstępują do piekła, gdzie doznają kar piekielnych (BF VIII, 110). Natomiast Sobór Watykański II wzywa do ustawicznej czujności: A ponieważ nie znamy dnia ani godziny, musimy, w myśl upomnienia Pańskiego, czuwać ustawicznie, abyśmy zakończywszy jeden jedyny bieg naszego ziemskiego żywota (por. Hbr 9, 27), zasłużyli wejść razem z Panem na gody weselne i być zaliczeni do błogosławionych (por. Mt 25, 31-46), i aby nie kazano nam, jak sługom złym i leniwym (por. Mt 25, 26), pójść w ogień wieczny (por. Mt 25, 41), w ciemności zewnętrzne, gdzie «bę-dzie płacz i zgrzytanie zębów» (Mt 22, 13 i 25, 30). Albowiem zanim panować będziemy z Chrystusem pełnym chwały, wszyscy staniemy «przed trybunałem Chrystusowym, aby każdy zdał sprawę z czynów dokonanych w ciele, dobrych i złych» (2 Kor 5, 10), i na końcu świata «ci, którzy dobrze czynili, wyjdą na zmartwychwstanie życia, a którzy źle czynili, na zmartwychwstanie sądu» (J 5, 29; por. Mt 25, 46) (Konstytucja Dogmatyczna o Kościele, 48).
Główną intencją, jaką się kierowano przy redagowaniu tego tekstu, było wyraźne stwierdzenie istnienia wieczności piekła. Tak jak Konstytucja Dogmatyczna o Kościele, Wyznanie wiary papieża Pawła VI jednoznacznie stwierdza istnienie wiecznej kary piekła.
Pismo Święte i Magisterium Kościoła w sposób jednoznaczny przekazują nam do wierzenia prawdę o, realnej możliwości wiecznego potępienia. Magisterium Kościoła nigdy nie orzekło i nie orzeknie o jakimkolwiek człowieku, że został potępiony. Natomiast wzywa nas do autentycznej troski o to, aby wszyscy ludzie zostali zbawieni. Troska ta ma się wyrażać w modlitwie i głoszeniu całej prawdy objawionej o Bogu, który swoim nieskończonym miłosierdziem pragnie zbawić wszystkich grzeszników. Jeżeli tylko Mu zaufają i przyjmą dar Jego miłości, dokonuje się cud przebaczenia wszystkich grzechów i otwiera się przed nimi tajemnica nieba. Jeżeli natomiast są zatwardziali w grzechu i nie chcą przyjąć daru Bożego miłosierdzia, otwiera się przed nimi przerażająca rzeczywistość wiecznego piekła.
ks. M. Piotrowski TChr •"

konrado5

Moje argumenty na temat apokastazy znajdują się tu: [link widoczny dla zalogowanych].

starowier · Dołączył: 20 Cze 2006 Posty: 350 Przeczytał: 0 tematów

Ateista?

wujzboj

Konrado, wypisz swoje argumenty tutaj.

wujzboj

wujzboj

REGMEN

Starowier (ks. M. Piotrowski TChr) napisał

trabka · Dołączył: 01 Maj 2006 Posty: 256 Przeczytał: 0 tematów

wujzboj

Drogi Panie Trabka,

zeby sie nie rozpraszac, skoncentrujmy sie moze na kanonie Soborowym i na ostatnim akapicie wypowiedzi B16 (wtedy jeszcze kard. Ratzingera); pozwoli nam to przejsc do istoty sprawy, a mianowicie na badaniu, jaka nauka jest a jaka nie jest sprzeczna z dekretami Soborowymi oraz z Katechizmem:

pipokze · Dołączył: 09 Sty 2006 Posty: 391 Przeczytał: 0 tematów

konrado5

pipokze · Dołączył: 09 Sty 2006 Posty: 391 Przeczytał: 0 tematów

REGMEN

Wujzboj napisał

trabka · Dołączył: 01 Maj 2006 Posty: 256 Przeczytał: 0 tematów

pipokze · Dołączył: 09 Sty 2006 Posty: 391 Przeczytał: 0 tematów

wujzboj

(Dziekuje wszystkim za odpowiedzi na moje pytania. Ustosunkuje sie do nich za chwile, jak tylko odpisze na pozostale listy.)

wujzboj

Konrado, dziekuje za zadanie wlasciwych pytan we wlasciwym momencie tej dyskusji. Dotycza one poruszonych przeze mnie punktow, i odpowiedzi na nie sa niezbedne do popchniecia do przodu naszych rozwazan na temat zgodnosci lub niezgodnosci apokatastazy z nauka Kosciola.

Z twoimi argumentami za apokatastaza zgadzam sie. W paru miejscach musze jednak zabrac glos, i sa to wlasnie te miejsca, ktore bezposrednio dotycza spraw zwiazanych z tematem tego watku.

wujzboj

Teraz pare krotkich uwag do waszych komentarzy na cztery moje punkty:

pipokze · Dołączył: 09 Sty 2006 Posty: 391 Przeczytał: 0 tematów

pipokze · Dołączył: 09 Sty 2006 Posty: 391 Przeczytał: 0 tematów

konrado5

trabka · Dołączył: 01 Maj 2006 Posty: 256 Przeczytał: 0 tematów

Szanowny Panie Wuju Zboju,

W Katechizmie wyraźnie napisane jest, że Szatan i inne złe duchy "radykalnie i nieodwołalnie odrzuciły Boga i Jego Królestwo" (KKK 392). "Nieodwołalny charakter wyboru dokonanego przez aniołów [...] sprawia, że ich grzech nie może być wybaczony" (KKK 393).

Te dwa zdania wystarczą, by stwierdzić, że piekło (pojmowane za KKK 1033 jako "stan ostatecznego samowykluczenia z jedności z Bogiem i świętymi") na pewno istnieje i nie jest puste: są w nim Szatan i inne złe duchy.

Tę prawdę lapidarnie, w jednym zdaniu ujmuje Kompendium KKK:

trabka · Dołączył: 01 Maj 2006 Posty: 256 Przeczytał: 0 tematów

Zastanawiam się jeszcze jak "uratować" nadzieję na zbawienie wszystkich ludzi nie popadając w herezję apokatastazy. Jedyna możliwość, jaką dostrzegam to mieć nadzieję, że żaden człowiek nie umarł i nie umrze "w grzechu śmiertelnym, nie żałując za niego i nie przyjmując miłosiernej miłości Boga". Można mieć nadzieję (choć z czysto ludzkiego punktu widzenia wydaje się to zupełnie nieprawdopodobne), że każdy człowiek najpóźniej w ostatniej chwili swojego życia nawróci się i w Bogu tylko wiadomy sposób okaże swoją skruchę i poprosi o przebaczenie.