ŚFiNiA

Radosław

Nie zgadzam się ponieważ to właśnie wiara i wyłącznie wiara pozwala przejść od wiem-1 do wiem-2 w praktyce. Zresztą nie bardzo wiadomo co owa zgodność z rzeczywistością miałaby oznaczać. Jest to scholastyczna definicja prawdy wynikająca z pewnej nadinterpretacji Arystotelesa. Proponuje inną Augustyńską definicję: Rzecz jest prawdziwa wtedy i tylko wtedy gdy jest taka jaka jawi się temu który chce i może ją poznać.

1KOR13

wujzboj

Przeciwnie, Kor. Osiągnięcie wiedzy-1 jest agnostycyzmem poznawczym, bo nie wiemy-2, że nasze przekonania są słuszne. My tylko wierzymy w tę słuszność. Nie posiadamy dowodu. Agnostycyzm mówi, że nie da się dowieść, a nie, że nie można mieć z jakiegoś tam powodu racji pomimo nieposiadania dowodu.

wujzboj

Radku, do wiem-2 NIE MOZNA PRZEJSC ani w praktyce, ani w teorii. To jest wykluczone na mocy podstawowych praw logiki: nie ma dowodu bez aksjomatów, stosowanie teorii T do dowodzenie aksjomatów A potrzebnych do sformułowania tejże teorii T jest błędnym kołem, zaś błędne koło nie jest dowodem.

Augustyńska definicja prawdy też niczego nie rozwiązuje. Bowiem problem pozostaje ten sam: nie ma sposobu ustalenia, czy ten, kto twierdzi (uważa, jest przekonany), że może poznać prawdę, rzeczywiście może ją poznać. Są też inne problemy z tą definicją, ale ten jeden wystarczy.

Radosław

wujzboj

Najpierw przypomnę, że wiedza-2 oznacza, że zgodność posiadanej informacji z rzeczywistością ontologiczną została udowodniona.

A teraz pokaż mi kogoś ze znanych ci ludzi, kto doszedł do wiedzy-2. Potem poprosimy jakiegoś muzułmanina-fundamentalistę, by pokazał kogoś takiego.

Jak myślisz, czy wiedza-2 osoby wskazanej przez ciebie będzie taka sama, jak wiedza-2 osoby wskazanej przez tego muzłmanina?

A teraz zobacz, co wyszło. Wyszło, że obie wskazane osoby mówią prawdę o rzeczywistości ontologicznej. Obie mówią, że Bóg ich religii jest jedynym prawdziwym Bogiem. Ty zaś utrzymujesz, że Bóg islamu jest inny, niż Bóg chrześcijaństwa...

To gdzie jakikolwiek sens w twoich wypowiedziach?

1KOR13

wujzboj

Nie znam lepszej nazwy na opisane przeze mnie stanowisko, niż właśnie konsekwentny agnostycyzm. Konsekwentny znaczy, że nie odnosi się jedynie do pewnego aspektu poznania ontycznej rzeczywistości, lecz konsekwentnie do wszystkich tych aspektów.

Taki konsekwentny agnostycyzm nie jest sprzeczny z wiedzą-1; aby uniknąć tej sprzeczności, wystarczy bowiem zaproponować jakiś modelowy mechanizm, pozwalający zdobywać informację zgodną z ontologiczną rzeczywistością. Wystarczy podać jeden taki mechanizm (niesprzeczny z doświadczeniem), by odsunąć zarzut o niemożliwości jego istnienia. Można następnie uznać, że jakiś taki mechanizm powoduje, że zdobywam dostatecznie prawdziwą informację; nie muszę w tym celu upierać się przy żadnym konkretnym mechanizmie, wystarczy tu udowodnione twierdzenie o możliwości jego istnienia. Takie stanowisko nie jest sprzeczne z konsekwentnym agnostycyzmem, bowiem nie twierdzi ono, że osiągnięta została wiedza-2, lecz jedynie wiedza-1; dowód wiedzy-1 pozostaje nieosiągalny, a to stanowi istotę konsekwentnego agnostycyzmu. Tradycyjny agnostycyzm twierdzi natomiast, że ponieważ o CZĘŚCI rzeczywistości ontologicznej nie można nic udowodnić (czyli możliwa jest o niej w najlepszym przypadku tylko wiedza-1), to nic o niej nie mówimy i koncentrujemy się na tej drugiej części, o której dowody są wykonalne, czyli dla której możemy osiągnąć wiedzę-2. Powtórzę może dla jasności: konsekwencja w agnostycyzmie (a-gnosis) polega na zauważeniu, że owa część druga jest zbiorem pustym, a ta pierwsza stanowi całość bytu.