 |
ŚFiNiA
ŚFiNiA - Światopoglądowe, Filozoficzne, Naukowe i Artystyczne forum - bez cenzury, regulamin promuje racjonalną i rzeczową dyskusję i ułatwia ucinanie demagogii. Forum założone przez Wuja Zbója.
|
| Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat |
| Autor |
Wiadomość |
Katolikus
Dołączył: 16 Lis 2016
Posty: 2712
Przeczytał: 87 tematów
Płeć: Mężczyzna
|
 Wysłany: Pon 0:07, 29 Mar 2021 Temat postu: Ciekawe kazania księży |
|
|
Proszę was, że jeśli znacie jakieś dające do myślenia kazania księży/duchownych to podzielcie się tym w tym o to miejscu.
Dla przykładu wrzucam przykład kazania św. pamięci Jana Kaczkowskiego
| Cytat: | Bardzo lubię młodzieżowe słowo „rozkminiać”. Rozkminić to znaczy wniknąć w głębię i rozpoznać to, co jest prawdziwe. Mam wrażenie, że różni biblijni bohaterowie nierzadko coś rozkminiali. Ślady tego mamy w dzisiejszym pierwszym czytaniu, w którym serce jest traktowane jako sumienie, a także w Ewangelii – bardziej wartościowe jest działanie w ukryciu niż na pokaz, czyli bardziej wartościowe jest to, co się dzieje w nas. Zewnętrznie możemy się nie zmieniać, jednak we wnętrzu ma zachodzić przemiana.
Jeśli zewnętrznie namaścimy sobie głowę, ale nie pójdzie za tym zmiana wnętrza, nic nam to nie da. Wszystko ma się dokonać w naszym najbardziej intymnym jestestwie. Z powołania jestem księdzem, z wykształcenia bioetykiem, a z zawodu dyrektorem hospicjum. Ta różnorodność często każe mi zadawać sobie rozmaite pytania. Na przykład takie: czym człowiek różni się od białka? Ja już na pamięć znam proces umierania. Wdech, wydech. Wdech, wydech.
Przeważnie ostatni jest wdech bez wydechu. Właśnie tak! Wcale nie wydajemy ostatniego tchnienia, najczęściej bierzemy ostatni wdech. Znając ten proces, przysięgam, że miewam wątpliwości, jak odpowiedzieć na pytanie o różnice pomiędzy człowiekiem a białkiem. Może jednak człowiek to tylko białko? Może to jedynie ubranko, opakowanie, w którym zamknięte są określone struktury? Rzadko jednak definiujemy siebie jako najwyższą formę białka, jako najbardziej inteligentne z białek.
A tym, co nas od niego zdecydowanie odróżnia, jest sumienie. Uwielbiam je, chociaż uwielbiać powinno się tylko Pana Boga. Jest niezwykłe. Sumienie jako zjawisko mnie przerasta. Myślę zresztą, że nie tylko mnie. Czy my, ludzie, potrafimy skonfrontować się z własnym sumieniem? Na początku Wielkiego Postu, kiedy przeglądałem rozważania pewnej drogi krzyżowej, niezwykle uderzyła mnie – zresztą zawsze uderza mnie ona tak samo – postawa Piłata.
Człowieka, który miał wszelkie możliwości, żeby postąpić zgodnie z własnym sumieniem. Był inteligentny, czyli posługiwał się rozumem, dysponował władzą, miał wokół siebie mądrze i dobrze radzące mu osoby – choćby swoją żonę – a mimo wszystko dokonał złego wyboru.
Za każdym razem gdy przypominam sobie, jak postąpił Piłat, myślę o tym, ile razy w życiu stanąłem przed różnego rodzaju Piłatami. Przysięgam wam, nie mówię tego dlatego, że jestem sfrustrowanym księdzem, ale tych Piłatów spotykałem głównie w Kościele, który często w wymiarze instytucjonalnym działa bardziej jak korporacja. Wielokrotnie stawałem przed rozmaitymi trybunałami, na przykład ze względu na to, że – jak to mówili w seminarium – skanuję Ewangelię, czyli z uwagi na wadę wzroku czytam ją z bardzo bliska. Wszyscy moi przełożeni mieli nade mną władzę – doskonale zdawałem sobie z tego sprawę. Ogromną władzę. Mogli z moim życiem zrobić wszystko, całkowicie je zmienić. Na przykład mogli nigdy nie pozwolić na moje kapłaństwo. Na szczęście w pewnym momencie dopadła mnie choroba. Mówię to zupełnie szczerze. Na szczęście przyszła choroba.
To ona wyzwoliła mnie ze strachu, z potwornego lęku... Gdyby nie ona, myślę, że mógłbym dziś być częścią tej przemielającej wszystkich korporacji, pełen obaw i bojaźni. A jak mówił Jerzy Popiełuszko, wszak największą tragedią człowieka jest strach i lęk, który go paraliżuje, zwłaszcza moralnie. On wiedział, co to znaczy. W pewnym momencie swojego życia znalazł się w takiej sytuacji, że więcej wycierpiał ze strony wierzących czy nawet bezpośrednio ze strony hierarchii kościelnej niż od ludzi spoza Kościoła.
Kiedyś, jeszcze kiedy byłem w seminarium, bardzo mądry rekolekcjonista powiedział, że trudno jest cierpieć za Kościół, ale jeszcze trudniej, o wiele trudniej – od Kościoła. I ja, niestety, tego doświadczyłem. Był taki moment, gdy Kościół, który kocham, w którym, w co mocno wierzę i co wyznaję, jest i istnieje Chrystus, którego naukę za prawdziwą uznaję, w swoim gdańskim wydaniu jeździł po mnie jak walec. Nie będę opowiadał szczegółów, bo wyjdę na frustrata. Dążę jednak do tego, że w pewnym momencie pomyślałem sobie: „Jerzy, wyzwól mnie z tego potwornego strachu”.
Wiecie państwo, że każdy ma jakieś kompleksy, każdy chciałby być zauważony. To bardzo ludzkie, naturalne, zwykłe. Co jednak, jeśli zderza się to z panicznym strachem? Bo odbiera się telefony w środku nocy, bo padają przekleństwa w czasie rozmów: „My ciebie…”, „Zrobimy z tobą to i tamto”. W takich właśnie sytuacjach prosiłem: „Jerzy, wyzwól mnie z tego strachu”. W końcu przyszedł jeden z ważniejszych dni mojego życia, kiedy okazało się, że mam glejaka czwartego stopnia. Jednego z najbardziej hardkorowych nowotworów, jaki można sobie wyobrazić. To, o czym teraz powiem, to był oczywiście proces, ale w pewnym momencie dojrzałem do tego, by poprosić: „Jerzy, no ale nie tak od razu z grubej rury.
Nie tak ostro. Skoro tak sobie wymyśliłeś to wyzwolenie mnie ze strachu, to teraz mnie z tego wyciągaj”. Mimo wszystko chciałbym zaznaczyć, że choroba, świadomość, że jestem w nieco innym miejscu niż większość ludzi, dała mi niezwykłą wolność. Wolność w wypowiadaniu się. Nie wiem, czy wcześniej byłem tchórzem, tak jak Piłat. Choroba jednak niezaprzeczalnie dała mi wolność w ocenie oraz wolność w wierności własnemu sumieniu.
A skoro już jesteśmy przy sumieniu… Pytanie, które chciałbym wam dzisiaj zadać, jest takie: czy macie w sobie tyle siły, żeby zejść na samo dno własnego sumienia i wszystko tam bardzo dokładnie ponazywać? Na dno tego, co w katolicyzmie jest najwyższą normą moralności? Jeżeli, moi państwo, myślicie czasami o sądzie ostatecznym, który się nad nami dokona, widzicie zapewne salę sądową i Boga Ojca, sędziego, siedzącego w centrum. Przestańmy jednak antropomorfizować ten moment jako banalny trybunał. Ja myślę sobie tak: po ziemskim życiu stajemy wobec światła. Oczywiście, żeby nie popełnić błędu teologicznego i nie zostać posądzonym o flirt z buddyzmem, muszę dodać, że chodzi mi o światło osobowe, które nas przenika.
To nie tyle Bóg wyda o nas sąd, ile nasze sumienie, prześwietlone światłem prawdy, miłości, dobra, piękna i wszystkich tak zwanych transcendentaliów, samo podpowie nam, czy przez swoje wybory fundamentalne i te zupełnie zwykłe, codzienne pasujemy do Boga czy też nie. Jeśli pasujemy, możemy liczyć na zbawienie. Mam nadzieję, że wtedy przyrost szczęścia nastąpi w sposób geometryczny. Dwa, cztery, osiem, szesnaście, trzydzieści dwa, sześćdziesiąt cztery i tak dalej. Może się jednak wydarzyć tak, że w tym Bożym świetle nasze sumienie odczyta nas jako tak dramatyczną ciemność, tak dramatyczną pustkę zionącą mrokiem, tak wielką dysproporcję wobec światła, że samo zechce się schować. Jeśli tak będzie, zapadniemy się w nicość, ciemność, nienawiść, a przede wszystkim w samotność. Pamiętacie tę piosenkę?
Samotność to taka straszna trwoga / Ogarnia mnie, przenika mnie / Wiesz mamo, wyobraziłem sobie, że Że nie ma Boga, nie ma Boga, nie!
Potępienie musi być samotnością. I to samotnością niejako z wyboru. Kiedy sumienie dostrzeże w nas tylko ciemność, zapadniemy się w nicość. I znowu będzie się to dokonywało w postępie geometrycznym, bo stan zbawienia i stan potępienia wcale nie są statyczne. To żadne banalne, nudne, wieczne śpiewanie alleluja ani osławione kotły ze smołą. Chodzi o pewien dynamiczny stan. Potępienie to popadanie w ciemność: dwa, cztery, osiem, szesnaście. Aż się boję dalej liczyć. Czy mamy odwagę stanąć dzisiaj przed swoim sumieniem? Zajrzeć w jego najgłębsze obszary? Czy mamy odwagę się z nim skonfrontować? Kiedy dopadła mnie choroba, byłem wściekły... Przysięgam jednak, że byłem wściekły na chorobę, a nie na Pana Boga.
O tym, jaka jest różnica między wściekłością na Pana Boga a na chorobę, jeszcze powiem, ale już teraz mogę zaspojlerować, że w tej swojej bezradności popełniłem wtedy książeczkę "Szału nie ma, jest rak". Ostatnią rzeczą, którą chciałem jeszcze dzisiaj poruszyć i nią zakończyć, jest pytanie: czy kiedykolwiek zdarzyła ci się taka sytuacja, że w sposób fundamentalny złamałeś własne sumienie? W samym środku siebie, gdzieś tam głęboko doskonale wiemy, co jest dobre, a co złe. Czy kiedykolwiek zdecydowałeś się na to, co złe? Podstawowa zasada prawa naturalnego mówi: dobro czyń, zła unikaj. Uważamy, że wszyscy ludzie zarówno wierzący, jak i niewierzący – w tym wypadku nie ma to akurat żadnego znaczenia – mają tę zasadę wszczepioną gdzieś w środku.
Dzięki temu jest możliwe międzyludzkie porozumienie, ludzka płaszczyzna bliskości. Jeżeli więc chcemy być uczciwi wobec siebie, czy potrafimy wejść w głąb swojego „ja” i powiedzieć, że był taki moment, w którym nasze sumienie do czegoś nas wzywało, mówiło: zrób coś albo od czegoś się powstrzymaj, doskonale wiedzieliśmy, że to ono, a jednak go nie posłuchaliśmy? Co więcej, jako katolicy doskonale wiemy przecież, że głos sumienia to tak naprawdę głos Pana Boga. Uważamy, że w sumieniu mówi sam On, więc nie słuchając tego głosu, olewamy to, co chce nam powiedzieć Bóg.
I nie oszukujmy się, to zawsze jest sumienie, nawet jeśli twierdzimy – mistrzowie w okłamywaniu samych siebie – że jest inaczej. Jeśli wsłuchamy się w sedno naszego człowieczeństwa, w sedno naszej człowieczej jaźni, to zawsze będziemy wiedzieć, co jest dobre, a co złe. Czy był taki moment, kiedy złamałeś własne sumienie i poczułeś się tak, jakbyś złamał kość? U mnie był. Może nie w jakichś mega-super-ważnych sprawach, ale był. Jeżeli u ciebie też, nie panikuj. Spróbuj wrócić do tego momentu i dokonać tak zwanej sanacji, czyli uleczyć to miejsce. Uleczyć na przykład relacje, które wtedy zerwałeś. Relacje, o które nie zawalczyłeś. Bo miarą naszego człowieczeństwa – wiem, że to brzmi jak banał – jest relacja z drugim człowiekiem. Czy był taki moment, że drugiego człowieka wdeptałem w ziemię? Czy był taki moment, że drugim człowiekiem w sposób fundamentalny gardziłem? Nawet jeśli chwilę wcześniej on mnie istotnie skrzywdził, takie zachowanie nie powinno być uzasadnione.
Czy był taki moment, że postąpiłem naprawdę podle i doskonale o tym wiedziałem? Czy był taki moment, kiedy byłem wezwany do czegoś szlachetnego i nie zrobiłem tego z czysto ludzkiego egoizmu albo z jakichkolwiek innych powodów? Jedno z ważnych dla mnie zdań w Piśmie Świętym brzmi: „Słudzy nieużyteczni jesteśmy; wykonaliśmy to, co powinniśmy wykonać”.
Łaskawi państwo, to, że staramy się być przyzwoitymi ludźmi, to, że zasadniczo się nie zabijamy, nie okradamy, co do zasady się nie zdradzamy i próbujemy się – przepraszam za kolokwializm – nie łajdaczyć, to jeszcze żadna nasza zasługa. To, że staram się mówić mniej więcej przyzwoicie kazania, to jeszcze nie jest żadna moja zasługa. To, że kochacie swoje dzieci albo kochacie swoich rodziców, albo jesteście wierni w związkach, to jeszcze żadna wasza zasługa. Wtedy wychodzimy tylko i wyłącznie na zero. Słudzy nieużyteczni jesteśmy. Wykonaliśmy wszystko, co powinniśmy byli wykonać.
Co możemy zrobić więcej? Co możemy zrobić, żeby więcej od siebie wymagać? Mam jeszcze jeden ważny dla mnie fragment z Pisma Świętego: „Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych moich braci najmniejszych, Mnieście uczynili”*. Proszę pamiętać, mówię to zwłaszcza do graczy naszej sceny politycznej, proszę pamiętać, że tam nie ma gwiazdki. Tam nie jest dopisane: „Jeżeli tylko nie są inni”, „Jeżeli tylko nie są dziwni”, „Jeżeli tylko nie są zupełnie inaczej myślący”, „Jeżeli tylko po prostu ich nie lubię”. Tam naprawdę nie ma żadnej gwiazdki. Czy był taki moment, kiedy w relacjach rodzinnych lub jakichkolwiek innych pozwoliłem sobie na pogardę? Znowu: jedna z moich najbardziej ulubionych, takich starych już, bo ja to prawie jak kombatant jestem, pieśni opozycyjnych mówi:
Co postanowisz, niech się ziści. Niechaj się wola Twoja stanie, Ale zbaw mnie od nienawiści Ocal mnie od pogardy, Panie*.
Zwłaszcza, proszę państwa, od pogardy wobec tych dziwnych, innej orientacji, innej wiary, w jakikolwiek sposób innych ludzi... |
[link widoczny dla zalogowanych]
|
|
| Powrót do góry |
|
 |
|
|
|
| Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat |
| Autor |
Wiadomość |
mat
Dołączył: 28 Maj 2007
Posty: 2977
Przeczytał: 0 tematów
Płeć: Mężczyzna
|
| Wysłany: Pią 18:40, 02 Kwi 2021 Temat postu: Re: Ciekawe kazania księży |
|
|
| Katolikus napisał: | | Proszę was, że jeśli znacie jakieś dające do myślenia kazania księży/duchownych to podzielcie się tym w tym o to miejscu. |
Polecam kazania świętej pamięci ks. Jana Mesliera (ur. 1664, zm. 1729) – francuskiego księdza katolickiego, filozofa.
| Cytat: | "Znacie bracia moi, moją bezinteresowność. Wiarą moją nie frymarczę dla nędznych celów. Bynajmniej nie z chciwości obrałem zawód tak obcy mojemu sercu; usłuchałem rodziców. Oświeciłbym was o wiele wcześniej, gdybym mógł był uczynić to bezkarnie. Sami możecie zaświadczyć moim słowom. Nie zhańbiłem mego duchownego urzędu wymagając opłat z nim związanych.
Bóg mi świadkiem, że w głębokiej pogardzie miałem także tych, którzy naigrywali się z prostoty nieokrzesanego ludu, pobożnie łożącego wielkie sumy na zakup modlitwy. Jakże ten monopol jest obrzydliwy! Nie potępiam pogardy, w której ludzie obrastający w tłuszcz waszym znojem i trudem mają swoje tajemnice i zabobony, lecz nienawidzę ich nienasyconej chciwości i nieukrywanej przyjemności, z jaką podobni im naigrywają się z niewiedzy tych, których starannie utrzymują w tym stanie ślepoty. Niech się zadowolą śmiechem z własnego dobrobytu, niech jednak nie szerzą przynajmniej błędów nadużywając ślepej pobożności tych, którzy w naiwności ducha umożliwiają im wygodne życie. Oddajecie mi zapewne, bracia, należną mi sprawiedliwość. Wrażliwość, którą okazywałem na wasze trudy, chroni mnie przed najmniejszym nawet podejrzeniem. Ileż razy zupełnie bezinteresownie pełniłem funkcje związane z moim urzędem! Ileż razy serce moje było zasmucone, że nie mogłem wesprzeć was tak często i tak skutecznie, jak tego pragnąłem! Czyż postępowanie moje nie świadczyło zawsze o tym, że większą mi przyjemność sprawiało dawać niż otrzymywać? Daleki byłem od skłaniania was do bigoterii; tak rzadko, jak to tylko było możliwe, mówiłem wam o naszych nieszczęsnych dogmatach. Musiałem jednak jako proboszcz wykonywać obowiązki mojego urzędu. Jakichż jednak doznawałem sam cierpień, kiedy zmuszony byłem nauczać was tych pobożnych kłamstw, których nienawidziłem z całego serca! W jakiejż pogardzie miałem mój kapłański urząd, a szczególnie tę zabobonną mszę, to śmieszne udzielanie sakramentów, zwłaszcza gdy musiałem wykonywać to wszystko z namaszczeniem, które pociągało waszą pobożność i waszą dobrą wiarę! Ileż wyrzutów sumienia wywoływała we mnie wasza łatwowierność! Tysiące razy byłem o krok od publicznego wybuchu, tysiące razy chciałem otworzyć wam oczy, lecz obawa większa od moich sił powstrzymywała mnie nagle i zmusiła do milczenia aż do śmierci." |
Ostatnio zmieniony przez mat dnia Pią 18:40, 02 Kwi 2021, w całości zmieniany 1 raz
|
|
| Powrót do góry |
|
|
| Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat |
| Autor |
Wiadomość |
fedor
Dołączył: 04 Paź 2008
Posty: 15352
Przeczytał: 99 tematów
Płeć: Mężczyzna
|
| Wysłany: Nie 7:39, 04 Kwi 2021 Temat postu: Re: Ciekawe kazania księży |
|
|
| mat napisał: | | Jakichż jednak doznawałem sam cierpień, kiedy zmuszony byłem nauczać was tych pobożnych kłamstw, których nienawidziłem z całego serca! W jakiejż pogardzie miałem mój kapłański urząd, a szczególnie tę zabobonną mszę, to śmieszne udzielanie sakramentów |
To jest degenerat a nie ksiądz. To jest wątek o ciekawych kazaniach księży a nie o wynurzeniach poparańców twojego pokroju
|
|
| Powrót do góry |
|
|
| Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat |
| Autor |
Wiadomość |
mat
Dołączył: 28 Maj 2007
Posty: 2977
Przeczytał: 0 tematów
Płeć: Mężczyzna
|
| Wysłany: Sob 16:17, 10 Kwi 2021 Temat postu: Re: Ciekawe kazania księży |
|
|
Polecam kazania ks. prof. dr hab. Tadeusza Guza (ur. 1959) - polski katolicki prezbiter, filozof, teolog, profesor nauk humanistycznych, nauczyciel akademicki Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego.
https://www.youtube.com/watch?v=ZhsJfoPM6_Y
|
|
| Powrót do góry |
|
|
| Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat |
| Autor |
Wiadomość |
Andy72
Dołączył: 30 Sie 2010
Posty: 6618
Przeczytał: 0 tematów
Płeć: Mężczyzna
|
|
| Powrót do góry |
|
|
|
Nie możesz pisać nowych tematów
Nie możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach
|
fora.pl - załóż własne forum dyskusyjne za darmo
Powered by phpBB © 2001, 2005 phpBB Group
|
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
Grupy
Galerie
Rejestracja
Zaloguj się, by sprawdzić wiadomości
Zaloguj
