ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Chcę postawić jedno z chyba najtrudniejszych pytań, jakie pewnie nie raz w zyciu stawia sobie chrześcijanin, katolik, ale tez w ogóle teista, a w nieco innej formie, także ateista.
Pytanie to jest chyba w ogóle też pewną osią sporu ateizm - teizm, jest pytaniem o prawdziwa wolność.
Pytanie jest proste: co należałoby/powinno się/wolno/warto w życiu CHCIEĆ?
Pytanie jest trudne, bo w pewnym sensie dotyczy problemu przyjęcia/odrzucenia wiary religijnej/ateizmu. Religia wiele rzeczy nakazuje, albo zakazuje. Ateizm bardzo często pojawia się jako bunt przeciwko owym nakazom/zakazom. Jednocześnie za chwilę ateizm "wymyśli" nowe nakazy/zakazy - np. wierności prawu, nauce, czasem lewicowej moralności (poprawności politycznej).
Ale problem jest oczywiście o wiele szerszy, niż tylko związany ze sporami światopoglądowymi. Prawdziwa wojna w tym kontekście odbywa się w umyśle już zadeklarowanego chrześcijanina, wiążąc się z pytani: do czego chrześcijanin powinien dążyć SAMODZIELNIE, a co niejako odpuścić "zgadzając się wolą Boga"?
Czyli o co w życiu warto walczyć wbrew przeciwnościom, a co przyjąć, jak jest i nie walczyć?
To pytanie z resztą chyba wciąż jest nie rozpracowane w teologii. Ja w katolicyźmie dostrzegam znaczące niespójności w jego ujęciu. Np. na mszy pojawia się tekst "Panie spraw, aby kierowała nami Twoja łaska, a nie nasze upodobania". W sumie pięknie i górnolotnie to brzmi, ale w istocie w takim sformułowaniu dostrzegam styl myślenia, którzy widzi nasze, ludzkie pragnienia jako z góry złe. Bo mamy jasne przeciwstawienie naszych (nędznych, niewłaściwych) upodobań i tego co właściwe - łaski Boga. Tak jak by człowiek w ogóle nie był w stanie pragnąć, czegoś co podoba się Bogu. Dlatego też nie dziwię się (późniejszym) ateistom, że karmieni tego rodzaju przekazem za młodu, odchodzą od wiary. W końcu jeśli z góry jest ustalone, że gdy coś myślę, to na pewno jest to złe, to wtedy nigdy nie mam szansy być dobrym. Bo nawet jeśli coś zrozumiem, zmienię swoje nastawienie, swoje upodobania na przeciwne, to dalej słuszne będzie stare powiedzenie że słuszne są NIE MOJE UPODOBANIA - czyli znowu trzeba byłoby coś zmieniać na przeciwne, i znowu, i znowu... Czyli co bym nie zrobił, będzie źle.
Sformułowanie jest zatem chyba mylące, niefortunne. Bo zapewne autorowi nie o to chodziło, aby z góry przekreślać możliwość posiadania dobrych, zgodnych z wolą Boga, upodobań. Nie zmienia to postaci sprawy, że w religii był (historycznie) dość silny nurt właśnie tego rodzaju - takiego "po wsiech" traktowania człowieka jako złego, bo złego. Ale nawet w bardziej ateistycznych kulturach też ten aspekt występuje. U Chińczyków, Japończyków, którzy raczej w małym stopniu są religijni jest z kolei podobny aspekt przesadnego dążenia do doskonałości, połączonych z chyba nieraz patologiczną relacją mistrz - uczeń, kiedy to uczeń jest zawsze ten głupi, ten co wciąż nie zrobił jak trzeba, który tylko musi się doskonalić, doskonalić, doskonalić... A końca tego doskonalenia się właściwie nie widać, bo zawsze jest się tym niedoskonałym, tym, którego mistrz ruga. W ateizmie ten aspekt też ma swoje ciekawe wydania - np. w skrajnych postaciach feminizmu, czy politycznej poprawności, gdzie już praktycznie nie sposób jest spełnić wymagań strony oskarżającej o szowinizm, czy dyskryminację, bo co by ktoś nie zrobił, to i tak zawsze będzie tym złym - jak ustąpi miejsca kobiecie, to ją traktuje jako słabszą (szowinista), jak nie ustąpi to znaczy, że się wpycha jako pierwszy, demonstrując swoją męską siłę (też szowinista).

Tak zdroworozsądkowo na problem patrząc, to jednak chyba przesada, w jaką wpadają w opisywanym aspekcie zarówno religie, jak i pewne tradycje, kulturowe społeczności jest dość wyraźna. Chyba jednak w rozsądnej religii jest miejsce na dobre upodobania, poprawne rozumowanie, a nie tylko bycie ciągle pod pręgierzem grzeszności, własnego niezrozumienia, złych pragnień i czego tam jeszcze. W końcu daje się przykład ludzi ludzi jakoś tam świętych, dobrych, wspaniałych - co w końcu potrafili, to niby dlaczego zwykły człowiek nie miałby mieć choćby elementów ich dobrych cech.
Ale jeśli nawet takie podejście przyjmiemy to powstaje pytanie: to co właściwie jest tym dobrym chceniem?
- Kiedyś dość powszechnie seks potępiano w licznych religiach jako zło samo w sobie, dopuszczając go tylko dla prokreacji. Dziś większość religii jednak uznaje (przynajmniej w małżeństwie) rolę pozytywną uczuć erotycznych.
- Chciwość - choć jest jednym z grzechów głównych, to jednak w jakiejś tam postaci ucywilizowanej może być uznana za motor do działania
- agresja - do czasu słynnego eksperymentu z usunięciem chirurgicznym ośrodka agresji w mózgu, mogła być jednoznacznie uznawana za coś po prostu złego. Dzisiaj wiemy, że agresja jest po prostu naturalnym uczuciem, w pewnej formie potrzebnym, wręcz niezbędnym do życia. Człowiek całkowicie pozbawiony aspektu agresji traci bowiem właściwie każdą ekspansywność życiową, staje się praktycznie bezwolnym manekinem.
Właściwie jakie byśmy uczucie nie wzięli na tapetę, to zawsze da się znaleźć jakąś jego dobrą i złą stronę.
W tym kontekście budowanie poprawnej osobowości, czy nawet w ogóle konstrukcja dobra i zła, robi się mocno skomplikowana. Wiele tradycyjnych nauk, tradycji wydaje się być skażonych skrajnością, czy naiwnością ujęcia.
Także tradycyjnie pojmowane cnoty, cechy uznawane za dobre, mają swoje dwie strony.
Posłuszeństwo - często w tradycjach przedstawiane jako cnota, w obliczu zbrodni hitleryzmu i tłumaczeń ludzi, którzy "wykonywali tylko rozkazy" staje się bardzo problematyczne.
Cnota sprawiedliwości też ma swoje dość ponure wydanie - potrafi się objawiać zbytnią surowością sądów, pragnieniem rozliczania wszystkiego i wszystkich za wszystko, czyniąc życie człowieka trudnym do zniesienia pasmem ciągłego rozważania wszelkich możliwych uchybień.

Dla chrześcijanina pytanie o wartość jego pragnień, woli jest chyba kluczowe. Jeśli ktoś miałby się o coś modlić do Boga, to chyba o to, co jest dobre. Bo jak się tu modlić o cokolwiek, jeśliby się zakładało, że ma się złe pragnienia - czyli człowiek modliłby się o coś złego?...
Oczywiście taki chrześcijanin ma jeszcze wyjście nie modlić się o nic konkretnego, tylko sobie powtarzać: niech się stanie Twoja wola Panie. I za każdym razem powtarzać w duchu, bo ja oczywiście jestem ten głupi, który niczego nie rozumie, niczego nie wie, wszystko pewnie odczuwa wadliwie. Jednak za chwilę pojawi się konkretna sytuacja życiowa, w której nie da się już umknąć sprytnym zaniechaniem swojej decyzji - trzeba zareagować, zrobić to, albo tamto, a brak decyzji też się okazuje być jakąś decyzją, bo będzie oznaczał, że nie podjęliśmy się czegoś, co powinniśmy byli wykonać.
Tak więc wyważenie kwestii zaufania (Bogu), że ma być tak jak jest vs aktywność i pragnienie zmiany, zadziałania w świecie łatwym nie jest. Działanie (sensowne) jest możliwe tylko od pewnego stopnia zaufania samemu sobie. I żadne na pozory bogobojne, a w istocie utopijne rady starych mistrzów od potępiania czego się tylko da, na lewo i prawo, tego nie zmienią.

Tylko gdzie wytyczyć granicę pomiędzy dobrymi, a złymi pragnieniami?...

Prosiak · Wysłany: Pon 17:03, 28 Mar 2016 Temat postu:

Nie widzę uzasadnienia dla podziału ateizm/teizm przy jednoczesnym dopisywaniu do ateizmu feminizmu i myśli lewicowych.

Pytanie "co wolno chcieć" jest ważne dla każdego, bo jest pytaniem o sumienie. Tylko psychopaci nie mają tego dylematu. Tylko, że ta skrajna prawica kościelna próbuje narzucać ludziom swoją najbardziej psychopatyczną wizję świata. Przebija się przez to chęć kontroli, autorytarne stwierdzenia co jest dobre a co złe, dychotomiczne myślenie, stereotypy, ksenofobia, nienawiść do każdego kto nie zgadza się z ich ideami. Przebija się przez to także strach, bo wszędzie czai się wróg i bronią mają być twarde zasady, tzn ci politycy próbują wmówić ludziom strach żeby usprawiedliwić niewolniczy tryb życia ludzi w państwie.

Lianeton · Dołączył: 07 Wrz 2016 Posty: 5 Przeczytał: 0 tematów

Szczerze mówiąc, jeśli ktoś ma dobrze wykształcony kręgosłup moralny to nie będzie miał problemu z rozróżnianiem dobrych pragnień od złych. Nawet w sytuacjach niejasnych intuicyjnie wiemy, co powinniśmy zrobić. No, chyba że ktoś się zupełnie nie zastanawia nad sobą i swoimi działaniami. Ale w takim przypadku raczej nie zada sobie nawet tego pytania.

Błażej

Wydaje mi się :think:

, że nie ma dobrych i złych pragnień. Pragnienia, emocje, uczucia nie podlegają ocenie moralnej (chyba). One biorą się same we mnie, jakby "z automatu". Pytanie powstaje, co ja z tym pragnieniem zamierzam zrobić, czy pójść za nim czy je "zdusić". Zaczynam wytyczać granicę pytając się o skutki i konsekwencje.

wujzboj

A ja sądzę, że pragnienia, emocje, uczucia dzieli się na złe i dobre właśnie z perspektywy skutków i konsekwencji ich realizacji. O ile człowiek zdaje sobie sprawę z tego, jak wyglądają konsekwencje realizacji jakiegoś pragnienia, o tyle sprawia wywołuje w nim to pragnienie emocje pozytywne lub negatywne. Negatywne emocje powodują, że człowiek stara się zmienić tak, aby takich pragnień nie mieć. Albo po prostu wyduszają one takie pragnienia, na zasadzie zwykłego odruchu warunkowego. Podobnie takie uczucia, które - jeśli idą za nimi zgodne z nimi czyny - mają skutki odbierane negatywnie, ulegają naturalnemu wygaszeniu. Co jest szczególnie efektywne, gdy zwraca się na to uwagę, a może być przeważone przez efekt wzmocnienia, jeśli człowiek jest impulsywny, negatywne skutki jego poddawania się wszelkim swym uczuciom pojawiają się zbyt często, sumują się, i z czasem przerastają jego zdolność opanowania sytuacji, co prowadzi - w reakcji samoobronnej organizmu - do przebudowania systemu wartości tak, żeby tych negatywnych skutków nie odbierać jako negatywne.

Dyskurs

Dyskurs

Dyskurs

Jakkolwiek serce wie wcześniej, bo łączy się z intuicją poza wymiarem miejsca i czasu. Potem z prędkością światła „rozmawia” z mózgiem i jelitkami oraz całą fizjologią komórkową:

[link widoczny dla zalogowanych]

Dyskurs

Dyskurs

Michał, Twój dylemat jest tak stary jak kondycja ludźka, która materializuje się na bazie 2 uniwersalnych emocji - strachu i miłości moralnej, którą Grecy nazywają agapao - czyli czyń co prawe w odpowiednim miejscu i czasie. Pragnienie to pochodna strachu. Tradycja buddyjska określa je jako formę zatrzymania się naszej energii w statycznym punkcie. Pragnienie jest kontrolowane przez funkcję mózgu gadziego/instynkt samozachowawczy, który jest z tyłu szyi i ewolucyjnie wpisany jest w nasz genom. Funkcja mózgu emocjonalnego i gadziego to mózg niższy. Nie zajmuję się ani modlitwą ani medytacją ani zastanawianiem się co jest moralne a co nie. KK przez wieki spowodował rozbieżność pomiędzy Katechizmem a praktyką. Pierwotny cel zawłaszczonej przez cesarza Konstantyna tradycji zwanej Droga, czyli pomaganie bliźniemu według Złotej Zasady, nie ma wiele wspólnego z typową parafią w Polsce zaangażowaną w sprawy polityczne i korzyści materialne. Byłam praktykująca katoliczką, bo zmusiła mnie tradycja. Tylko, że wyzwoliłam się od strachu w trakcie I Komunii Św., bo po przyjęciu 2 hostii nie poszłam do piekła. Byłam praktykującą katoliczka do czasu wyjazdu do USA i zderzeniu się z praktyką w typowej polonijnej parafii, w parafii amerykańskiej, w kongregacjach protestanckich, synagogach, meczetach, i na spotkaniach z liderami duchowymi niezwiązanymi z żadną tradycją religijną.

Macie w Polsce świetnych terapeutów na bazie Chrzescijanskiej Terapii Integralnej i tradycji karmelitanskiej
https://youtu.be/_jZlftFAywM

https://youtu.be/8nekyjatw64

Tutaj ich strona:
[link widoczny dla zalogowanych]

Nie jestem kongregacyjna, ale pomagamy finanswo potrzebującym w Polsce przez ich organizację Theosis, bo mamy do nich zaufanie. Pomoc jest w konkretnym celu i po zbiórce wszyscy darczyńcy otrzymują raport jakie wyniki pomoc finansowa przyniosła. Czyli jest transparencja.

Nie jestem ateistką, bo nie wiem co to znaczy być zatrzymanym w widełkach tego światopoglądu. Nie przeszkadza mi żadne wyznanie, dopóki ktoś nie próbuje mnie nawracać. Tak jak podoba mi się fakt, że Żydzi maja puste miejsce w Torze gdzie w Biblii jest słowo Bóg, nie mogłabym praktykować judaizmu. Podobnie jak nie mogłabym się modlić w stronę Mekki czy Mediny 5 razy dziennie. Moją „religią” jest radość z życia, bo jak w 20 watowym transformatorze braknie prądu, to spalarka i prochy do Atlantyku.

Ciekawa jestem Waszego zdania:
„Dziel i rządź! Parę dni temu wróciłam z Polski, z kraju - w którym muszę przyznać - panują bardzo dziwne nastroje i podziały. Zdarzyło się, że parę razy w wyniku róznych spotkań czy to rodzinnych czy innych, zostaliśmy na wstepie zapytani o coś, co mniej więcej znaczyło: “z jakiego sortu jesteście?”. Na wszelki wypadek, każdy chciał wiedzieć kim jesteśmy. Pytanie było postawione cicho i czuć bylo w nim oczekiwanie na to czy też spasujemy do opcji, ktorą prezentował nasz rozmówca. Skrajne podziały doprowadziły do tego, że jeden drugiego osądza poprzez opcje polityczną, i na wstępie potrafi go przekreslić tylko dlatego, ze ten drugi śmie mysleć po swojemu! I nieważne, że wczesniej kwitła przyjzń! To się nie liczy! Ważne jest żebyś był “nasz” a poza tym możesz byc sk...synem. Wróciliśmy na dwa dni przed kolejnymi akcjami dzielącymi ludzi jeszcze bardziej! Jedni są za, a drudzy są przeciw!! Jedni są szamtami, ku. wami a inni sa krysztalowi. Jednym slowem: Piekło! “Po owocach mnie poznacie” - muszę przyznać, że owoce nie smakują! Mamy “prawe” rządy, na które niejeden z nas czekał bardzo długo ale owoce jakoś - nie smakują! Przesączone są jadem, nienawiścią, osądzaniem i wszystkim co negatywne! Tak wielu powołuje sie na wysokie zasady, na moralność a nawet na Miłość! Tylko tam gdzie jest Miłość nie ma osądu, nie ma podziału, nie ma nienawiści, bo jedno z drugim w parze iść nie może. Tam gdzie jest Miłość zakazy są niepotrzebne, a każdy świadomy człowiek wie, że mają one odwrotny skutek. Człowiek wyposażony jest nie tylko w umysł świadomy ale również podswiadomość, a ona jest realizatorem tego, co się w niej zapisuje, a więc tego czego bedziemy doświadczać w przyszlościi. Ona nie słyszy slowa “nie”. Tak wiec wszelkie zakazy wzmacnją tylko to, czego nie chcemy, a to na czym sie koncentrujemy i czemu oddajemy uwagę rośnie w siłę bez względu na to, czy tego chcemy czy nie. Dzieci, którym rodzice wszystkiego zakazują, pierwsze sięgają po owoc zakazany i robią dokładnie to czego im wolno nie bylo. Zakazy nalożone na ksieży w postaci celibatu również mają skutek odwrotny od zamierznego. cośtam i homoseksualizm po prostu kwitnie! Zakaz sprzedaży alkoholu spowoduje, ze jak grzyby po deszczu rozmnożą się meliny a ludzie będa truli się tym co wpadnie im w ręce, co zdobędą na tzw. mecie. A zatem zakaz aborcji nie przyczyni sie do ochrony życia poczętego ale do rozkiwtu podziemnych mordowni, gdzie rzeźnicy będą sie bogacić, a kobiety w konsekwencji chorować czy tracić życie, bo Ci którzy decydują się na aborcje (celowo pisze “Ci” a nie “Te” gdyż nie jest to sprawa jedynie kobiet) znajdą możliwość aby tego dokonać. Kobiety w większosci protestują przeciw odbieraniu im wolności wyboru, którą się im na przestrzeni dziejów a nawet i teraz w różnych częsciach kuli ziemskiej odbiera!
Kobieta była juz przedmiotem, nikim, czarownicą i wszystkim co najgorsze a skutki igraszek panów ponosiła tylko ona! I teraz mamy wielki powrót do czasów, w których brak równowagi pomiędzy energią męska i żenską niemalże w każdej dziedzinie zycia prowadził do wielkich cierpień i tragedii! Dlatego nie będąc ani “prawą” ani “lewą” ani “gorszego czy lepszego sortu”, mowię, ze nie ma w tych działaniach Milości ani wspolczuciał. Czasy w których kobiety za znajomość ziół palono na stosach próbują mieć ponowne swoje wielkie miejsce w historii a to co się dzieje to jedna wielka HIPOKRYZJA i PODZIAŁ!„

Michał Dyszyński

wujzboj

wujzboj

Dyskurs

Granicy, Wuju Zboju, nie ma, bo "dreptaja" tam (termin umowny) centrysci, czyli ludzie o umiarkowanym swiatopogladzie.

Michał Dyszyński

Dyskurs

Granica to termin umowny. Moralnym obowiazkiem kazdego czlowieka jet praca nad soba aby rownowazyc niskie instynkty pochodzace z amygdali z praca platow czolowych, ktore odpowiedialne sa za samorefleksje I instynkty wyzsze. Przez gwaltowny rozwoj technologii I komunikacji, spowodowalismy globalny fenomen amalgamacji kulturowej gdzie wants czy jak piszesz "chciejstwo" przewazylo szale needs czyli co jest pozyteczne I ma wartosc dodana. Ta sytuacja jest tak krytyczna, ze stanowi o naszym byc lub nie byc. Co bedzie nie jestesmy w stanie przewidziec. Jakkolwiek, niepewnosc nie jest wymowka, zeby zaprzestac pracy nad soba, bo wowczas nasze nie byc bedzie zagwarantowane.

Dyskurs

Piotr Rokubungi

Piotr Rokubungi

@ wujzboj: