ŚFiNiA

Katolikus

Od dłuższego czasu już zastanawiam się, czy zasadne jest myślenie o Bogu w kategoriach sprawiedliwości.

W Biblii słowo "sprawiedliwość" jest napisane ponoć ponad 500 razy. To chyba sporo.

Czy Bóg jest sprawiedliwy? Co by to miało oznaczać? Mnie narzuca się intuicja, że Bóg osądza ludzi, jest Kimś, kto pokaże każdemu człowiekowi, co ten zrobił w życiu dobrze, a co źle. Jeśli życie człowieka było pełne ciężkich grzechów i ktoś taki nie ma w sobie żalu, chęci poprawy, zadośćuczynienia to Bóg takiemu człowiekowi wymierzy to, co mu się należy i to będzie sprawiedliwe, ale z racji na to, że Bóg jest też miłosierny to może odstąpić od swojej sprawiedliwości i złagodzić karę, ale człowiek musi żałować swoich grzechów.

Mnie ten obraz Boga nie przekonuje. Bardziej przychylam się do myśleniu o Bogu jako Lekarzu, który nie chce być sprawiedliwy wobec "zatwardziałego grzesznika", On chce takiemu człowiekowi pomóc - wyleczyć go z jego choroby grzechu.

Jeśli Bóg właśnie taki (jest Lekarzem, który z troską i miłością patrzy na człowieka) to jaki jest sens pytać się czy Bóg jest sprawiedliwy?

towarzyski.pelikan

Twój problem z Bożą sprawiedliwością wynika z tego, że wprowadzasz fałszywe przeciwstawienie: sprawiedliwość-miłosierdzie tak jakby te dwa atrybuty Boga były czymś rozdzielnym, żeby nie powiedzieć sprzecznym.
Tymczasem miłosierdzie Boga jest tak naprawdę warunkiem koniecznym Bożej sprawiedliwości. Gdyby Bóg nie był miłosierny, nie byłby też sprawiedliwy.

Najłatwiej jest to zrozumieć na przykładzie z życia wziętym. Sędzia zanim wyda wyrok w sprawie karnej uwzględnia np. to, czy skazany przejawia skruchę w związku z czynem karalnym, którego dokonał. I tak ten skruszony otrzyma łagodniejszy wymiar kary od tego nieskruszonego. I my jako społeczeństwo nie odbieramy takiego różnicowania jako niesprawiedliwego, no bo z jakiej racji sędzia nad jednym się ulitował, a nad drugim nie, tylko przeciwnie - to właśnie świadczy o sprawiedliwości sędziego, że uwzględnił w swojej decyzji tak istotną przesłankę jaką jest postawa skazanego.

W tym kontekście warto przypomnieć tę piękną scenę z Ewangelii św. Łukasza (Łk, 23, 39-43 )

39 Jeden ze złoczyńców, których [tam] powieszono, urągał Mu: «Czyż ty nie jesteś Mesjaszem? Wybaw więc siebie i nas». 40 Lecz drugi, karcąc go, rzekł: «Ty nawet Boga się nie boisz, chociaż tę samą karę ponosisz? 41 My przecież – sprawiedliwie, odbieramy bowiem słuszną karę za nasze uczynki, ale On nic złego nie uczynił». 42 I dodał: «Jezu, wspomnij na mnie, gdy przyjdziesz do swego królestwa». 43 Jezus mu odpowiedział: «Zaprawdę, powiadam ci: Dziś będziesz ze Mną w raju».

Właściwie to sam człowiek wydaje na siebie wyrok, czy to zbawienia, czy to potępienia albo też kary czyśćcowej, bo to od jego postawy zależy co będzie mu mógł zaoferować Bóg. Przyznanie się do winy, to takie wewnętrzne wyrażające się w skrusze, przemienia człowieka na tyle, że przestaje zasługiwać na tę pierwotną karę, na którą zasłużył swoimi uczynkami.

Semele

Rozwój demokracji w Atenach sprawił, że określenie tyran nabrało negatywnych konotacji. Rządy Trzydziestu Tyranów, ustanowione przez Spartę po klęsce Aten w wojnie peloponeskiej, nie były tyranią w dosłownym znaczeniu słowa. Tyrani Syrakuz rządzili jeszcze w czasie rozkwitu demokracji w Atenach, trwanie ich rządów spowodowane było zagrożeniem ze strony Kartaginy. Gelon, Hieron I, Dionizjos Starszy, Dionizjos Młodszy i Hieron II utrzymywali wystawne dwory i byli patronami kultury. Dionizjos Starszy przez jakiś czas gościł u siebie Platona i Arystypa.

W mowie którą Herodot włożył w usta Otanesa zawarł potępienie rządów jednostki : Jakżeż mogłoby jedynowładztwo być dobrą instytucją, skoro mu wolno bez odpowiedzialności czynić co zechce? Wszak nawet najlepszego ze wszystkich ludzi, jeśli osiągnie takie panowanie, odwiodłoby ono od zwyczajnego mu sposobu myślenia[5]. Po wygnaniu z Aten Hippiasza Lacedemończycy (...) widząc, jak Ateńczycy rosną w siłę i bynajmniej nie są skłonni ich słuchać, doszli do przekonania, że lud attycki, gdyby był wolny, dorównałby ich własnej potędze, uciskany zaś tyranią będzie słaby i gotowy do posłuszeństwa. Na naradzie Związku Peloponeskiego Sosikles z Koryntu powiedzieć miał wówczas: nad tyranię nie ma wśród ludzi nic bardziej niesprawiedliwego i krwią zbroczonego[6].

Według Arystotelesa tyran: Sam nieodpowiedzialny, panuje nad wszystkimi, równymi jak i lepszymi od siebie, ku swej jedynie korzyści, a nie ku pożytkowi podwładnych. Toteż nie ma oparcia w ich zgodzie, bo żaden wolny człowiek nie znosi dobrowolnie takiej władzy[7].

Katolikus

MaluśnaOwieczka

towarzyski.pelikan

Katolikus

Michał Dyszyński

Katolikus

Michał Dyszyński

Katolikus

Michał Dyszyński

Katolikus

Nie mam pojęcia jakim cudem dochodzisz do tak bogatych refleksji, i skąd te różne ścieżki wynikania, ale naprawdę szacun. :szacunek:

Trochę skomentuję, być może uznasz, że warto do czegoś się odnieść.

Semele

Michał Dyszyński

Semele

Samoocenianie na pewno nie jest dobrą opcją.

Michał Dyszyński

towarzyski.pelikan

Katolikus

towarzyski.pelikan

Katolikus

Andy72

A dlaczego Bogu niby nie wolno karać?
Józef Bocheński - Sto zabobonów - kara
[link widoczny dla zalogowanych]

Katolikus

towarzyski.pelikan

Semele