ŚFiNiA

Katolikus

Jak daleko zasadna jest taka analogia?

Uważa się, że zło i cierpienie przeczy istnieniu Bożej opatrzności, o tym, że Bóg opiekuje się człowiekiem i chce jego dobra. A zdrugiej strony bardzo często o Bogu mówi się jak o dobrym i kochającym rodzicu. Zastanawiam się na ile ta analogia do dobrego i kochającego rodzica jest słuszna, a zainspirował mnie do tego ten bardzo ciekawy film filozoficzny:
https://youtu.be/h6QLzQp9H8s?si=aBPQJ6yiYK_hNCoh

Byłbym wdzięczny, aby każdy, kto chce się w temacie odezwać, najpierw obejrzał film. Mocno nakreśla w czym jest problem i stawia mocne, dobre zarzuty, które prawdziwych chrześcijan powinny skłonić do refleksji.

Ten film skłonił mnie do postawienia następującego problemu.
Bo jeśli faktycznie chcemy o Bogu mówić jak o dobrym i kochającym rodzicu to przecież z doświadczenia wiemy, że dobry i kochający rodzic robi wszystko, co w jego mocy, aby uchronić własne dziecko od nieszczęść, bólu, krzywdy, trudnego do opisania cierpienia, a jeśli takie cierpienie przychodzi to dobry i kochający rodzic, jest fizycznie obecny ze swoim dzieckiem i z jednej strony stara się wyjaśnić dziecku, dlaczego to cierpienie, które go teraz spotyka (np. możemy pomyśleć o jakimś ważnym zabiegu, albo serii takich zabiegów, które będą wiązać się z nieprzyjemnościami, cierpieniem) występuje i przede wszystkim nie opuszcza swojego dziecka. Tak działa dobry i kochający rodzic wiemy to z doświadczenia, jeśli tak nie działa, a może tak działać, to jaki sens jest takiego rodzica nazywać dobrym i kochającym?