ŚFiNiA

Michał Dyszyński

To tytułowe pytanie logicznie rozwala integryzm. Żaden fundamentalista integrysta nigdy na nie zadowalająco nie odpowiedział. Ściślej - oczywiście "jakieś" odpowiedzi może i przez integrystów udzielane będą, ale NIGDY WYSTARCZAJĄCO NA TEMAT. Inaczej mówiąc, integrysta może tu "pociągnąć dyskusję" zarzutami personalnymi, albo np. czepiając się niedoróbek styli pisarskiego, czy innej pierdoły, jednak raczej nie ma tu szansy na uporanie się z samym problemem. A ten jest twardo postawiony przez tę okoliczność, iż
- jeśli tylko jego opcja doktryny religijnej jest słuszna,
- zaś wychowanie odbywa się w wielu religiach, wyznaniach (często wzajemnie się zwalczających),
- zaś w każdym miałaby obowiązywać zasada uległości wobec autorytetu,
...to przecież wszelkie nawracanie, wszelkie dyskusje, co jest lepsze nie mają sensu. Wszak Ci z innych wyznań też nie mają prawa porzucać swoich autorytetów - dokładnie na tej zasadzie, na jakiej integrysta może jedynie przyjąć i bronić tej opcji religijnej, w której został wychowany. Wtedy wszelki dyskutowalny sens jest i tak poniżej twardego: masz być uległym swoim autorytetom, a jak myślisz, dyskutujesz, to już z definicji czynisz coś nieistotnego, nieskutecznego, bo taka dyskusja nie ma najmniejszych szans na to, aby zasadnie coś wnieść do sprawy i tak, wobec potencjalnego sprzeciwu autorytetu powinna być odrzucona.

Tak naprawdę doktryny integrystów zresztą nie obchodzą. One - ich rzekome "przyjęcia" - są tylko pretekstem do przeprowadzania testów na uległość wyznawców. Ale np. dyskusja o nich, co mogłoby sprzyjać pogłębieniu rozumienia ich sensu, wzbogacenia rozumienia ujmowanych przez nie zagadnień jest tu wręcz niewskazana. Bo doktrynę trzeba po prostu "ulegle przyjąć" (co by to nie miało znaczyć), przyjąć "jak jest" (czyli nie myśląc o tym w żaden krytyczny sposób, co oznacza automatycznie, że w ogóle trzeba powstrzymać się od jako tako normalnego myślenia), a nie wiedzieć, o co w nich właściwie chodzi,.

To pytanie integrysta może tylko zostawić, starać się o nim zapomnieć, myśląc sobie coś na zasadzie: jakoś to tam jest, że to moje wyznanie, to w którym zostałem wychowany ma 100% racji, a inne muszą się mylić. Jakoś to jest tak jest..

Semele

Na przyklad w domu SJ...

Andy72

To nie ma wpływu. Ja byłem indoktrynowany reinkarnacją.

Semele

Andy72

Do tej pory nie wykluczam reinkarancji

Michał Dyszyński

Ja po swojemu odpowiem na pytanie z tytułu wątku: A co, jeśli wychowano by mnie w fałszywej wierze?
Moja odpowiedź jest z ducha ANTYINTEGRYSTYCZNA. Brzmi ona:
Jeśliby wychowywano mnie w fałszywej wierze, to kto wie, czy nie największy dar, jaki mógłbym zanieść Bogu, byłoby:
1. rozeznanie fałszywości tej wiary, którą poznałem jako pierwszą
2. znalezienie tej prawdziwej wiary, którą poprawnie już mógłbym chwalić Boga.

Odpowiedź ta jest antyintegrystyczna, bo z góry zakłada ona, że autorytetom religii, w której kogoś wychowano, należy przeciwstawić przynajmniej KRYTYCZNY OSĄD. Nie oznacza to, że trzeba będzie religię, w której daną osobę wychowywano z góry odrzucić. Bo sprawa jest otwarta, może osąd w prawdzie, który człowiek wyrabia sobie przez całe życie, potwierdzi religię, w której go wychowywano, może potwierdzi tylko w jakiejś części, a w innej odrzuci, a może odrzuci w całości, bądź w zdecydowanie większej części.
Ale to byłby dopiero dar szczerości wiary i intencji dla Boga - wykaraskać się z błędów, w których się znaleźliśmy nie ze swojej winy! To dopiero byłaby zasługa! :szacunek:

Michał Dyszyński

Banjankri

Semele

Banjankri

Michał Dyszyński

Semele

Banjankri

Semele

Hill

Semele

Fragment recenzji książki o której już kiedyś pisałam. Zmiany światopoglądu mogą dotyczyć każdego a to ciekawe studium takich konwersji.
Autorka Pani Elżbieta Mudrak w najnowszej publikacji pt. "Człowiek w poszukiwaniu siebie, Innego i Boga. (Re) konstrukcja tożsamości uczestników wybranych grup religijnych" przedstawiła wiedzę teoretyczną, jak i praktyczną, która jest wizją współczesnego świata w relacjach z otaczającymi człowieka problemami dotyczącymi poszukiwania nieznanej mu tożsamości, do której dąży.

Wiedza na temat odkrywania siebie jest niestety postrzegana jako negatywny przedmiot, gdyż większość osób jest to droga trudna, a chwilami nie posiadają, wiedzy jak mają właściwie podążać, aby nie zabłądzić.

Książka ta składa się z 5 rozdziałów, a w 6 rozdziale zawarte zostały analizy przeprowadzonych przez autorkę badań.

Szczególną uwagę zwróciłam na podejście do tematu, który łatwy nie jest, ale budzi zainteresowanie ze względu na podane przykłady, które opisane na podstawie przeprowadzonych wywiadów.

Pozytywnym aspektem jest tutaj znajomość zagadnień psychologii świadczącym o tym, że można pokonać poczucie bezradności towarzyszące w trakcie, kiedy się ono się nieoczekiwanie pojawia w momencie gwałtownego zagubienia się.

Autorka w sposób profesjonalny podeszła do problemu, z którym nie każdy człowiek-respondent radzi sobie na co dzień, ale za to potrafi go dostrzec.

Wyjaśnione również zostały pojęcia związane ze słowem tożsamość, religia jako forma ludzkiej aktywności, grupa religijna.

Elementami dodatkowymi są tutaj zamieszczone tabele dotyczące stylów życia, znaczenie nadane grupie i praktykom, analiza porównawcza przypadków, plany odnoszące się do rozdziału VI.

Od siebie mogę jedynie dodać, że respondenci wykazali się doświadczeniem i odwagą, a nie każdy byłby w stanie odpowiedzieć na te niełatwe pytania zadane przez autorkę zawarte w ankietach.

[link widoczny dla zalogowanych]

Książka bazuje na badaniach przeprowadzonych z osobami, których biografia zawiera doświadczenie głębokiej zmiany religijnych podstaw tożsamości, określanej w literaturze podmiotu jako konwersja. Autorka w serii pogłębionych wywiadów biograficznych szuka odpowiedzi na pytanie, w jakim stopniu doświadczenie konwersji stało się punktem wyjścia rekonstrukcji tożsamości badanych opartej na nowych przekonaniach światopoglądowych, nowych wartościach i nowych więziach. O walorach książki świadczy podjęcie tak trudnych badań nie tylko ze względu na przyjętą metodę, lecz także nieufność grup, które z uwagi na swój status społeczny są postrzegane jako sekty. Warty podkreślenia jest sposób podejścia do zebranego materiału. Autorka próbuje głębiej wniknąć w mechanizmy psychologiczne i społeczne badanych przypadków konwersji oraz pokazać ich integrujący i dezintegrujący wpływ na tożsamość jednostki. […]”

Banjankri

Semele

Semele

ciekawe jak buddyzm traktuje sceptycyzm?

to wiara czy niewiara?

Mam pytanie o rozpoczynanie praktyki zen, lecz mam wątpliwości co do swojej motywacji. Otóż wierzę, że jest coś w "panteistycznej rodzinie duchowości" do której (według mnie) należą buddyzm, sufizm, taoizm, teologia mistrza Eckharta czy filozofia transcendentalna, ale mam wątpliwości co do wszystkich tych filozofii/religii. Chciałbym rozpocząć praktykę w szkole zen (chyba soto albo kwan um) ponieważ wydaje mi się, że to najlepiej pozwoli mi odkryć co jest w tym wszystkim grane. Kiedyś byłem gorliwym katolikiem, ale kiedy zacząłem zajmować zajmować się katolicką filozofią, historią katolicyzmu i czytaniem biblii "ewoluowałem" przez chrześcijański modernizm do ateisty z głęboką nadzieją, że po śmierci nie ma nic albo jest coś w rodzaju świadomego snu. Życie w takim stanie jest bardzo puste dlatego chciałbym spróbować, ale nie wiem czy z takim podejściem praktyka ma sens. Mam nadzieję, że to może się udać ze względu na "praktyczność" buddyzmu zen, ale chociaż filozoficzna część buddyzmu jest niezwykle przekonująca to jednak nie mogę głęboko uwierzyć w pustkę i reinkarnację. Dodam, że dotąd próbowałem praktyki w duchu uważności Jona Kabata-Zinna, z bardzo pozytywnym skutkiem, ale pragnę czegoś więcej. Myślicie, że to ma sens?

[link widoczny dla zalogowanych]

Banjankri

O co pytasz konkretnie?

Michał Dyszyński

Semele

Andy72

buddyzm? nie, dziękuję ;-)

Banjankri

Semele