ŚFiNiA

Semele

Jestem ciekawa jak myslisz o odkupieniu i krzyżowaniu.
Czy uwielbiasz brutalizm Gibsona..?

fedor

szaryobywatel

fedor

Semele

Semele

Poza tym wiara dla mnie to wielka tajemnica...

lucek

szaryobywatel

Irbisol

Michał Dyszyński

Pozwolę sobie wtrącić uwagę, która może co nieco i może co niektórym coś naprowadzi.
Są dwa podejścia do kwestii zasadności dla stwierdzeń:
- zasadność W OGÓLE istnieje
- NIE WIEMY, czy zasadność istnieje.

Niewątpliwie zasadności dla stwierdzeń szukamy. Szukamy jej w ten sposób, że jedne stwierdzenia potwierdzamy innym stwierdzeniami. Takie podejście tworzy nam łańcuszek wzajemnych potwierdzeń, z których potwierdzane powinno być zawsze jakoś słabsze od potwierdzającego. Bo chyba nie chcemy stwierdzenia mocniej uzasadnionego potwierdzać słabiej uzasadnionym - to by raczej nie miało sensu.
Aby cała procedura potwierdzania była jakoś sensowna, to z każdym następnym potwierdzeniem musimy się wspinać w górę mocy uzasadnienia. W każdym razie nie wolno nam schodzić w dół. Powstaje pytanie CO JEST NA SZCZYCIE?
A może szczytu w ogóle nie ma?
- wtedy jednak układanka z uzasadnianiem nam się sypie, bo to znaczy, że w którymś momencie już czegoś nie będziemy potrafili uzasadnić w ogóle.
A może ów szczyt jest, ale zawsze w chmurach, może nigdy nie da się wskazać?

Ateistyczna retoryka dyskusyjna akcentuje na start postawę wątpienia i żądanie: masz pokazać uzasadnienia dla wszystkiego co twierdzisz. Z rozumowania przedstawionego wyżej wynika, że - będąc odpowiednio dociekliwym - dojdziemy w końcu do zdania wątpliwego nieuzasadnionego, albo...
... albo musimy WSKAZAĆ PODSTAWĘ WSZYSTKIEGO - ten nasz szczyt. Inaczej się nie da.
Pytanie jest proste - ten szczyt istnieje, czy też nie?

Dowieść go nie ma jak, bo dowód sam musiałby się oprzeć o jakiś model, rozumowanie - ogólnie o uzasadnienie większe od dowodzonego stwierdzenia. A tu zakładamy, że nic wyżej nie ma. Tak więc szczyt uzasadnień można jedynie ZAPOSTULOWAĆ - powiedzieć arbitralnie, że on jest, ale i tak, póki co, nie jest on dla nas dostępny.

Tak więc mamy tu dwa postulaty dla rozumowania, tworzenia światopoglądu:
- postulujemy istnienie podstawy dla rozumowania (póki co nie dającej się wskazać)
- nie warto oczekiwać, że uzasadnienie czegokolwiek będzie ostateczne - powoływać się można co najwyżej w cyklach, łańcuszkach wskazując z jednego stwierdzenia na drugie - jakoś może uzasadniające, ale też i nie dające żadnej ostatecznej gwarancji poprawności.
Inaczej mówiąc SAMO ŻĄDANIE absolutności uzasadnień jest niepoprawne.

Czy to znaczy, że wszystkie twierdzenia są sobie równe?
- Niekoniecznie. Możemy UWIERZYĆ W LOKALNY SYSTEM UZASADNIEŃ, mieć jakąś "teorię", którą przyjmiemy ARBITRALNIE, uznając ją mocą swojej osoby. Osoba jest sposobem na uzasadnienie czegoś, działającym mimo braku absolutności i braku obiektywizmu tego sposobu.
Ktoś, kto uznaje PRAWO OSOBY DO STANOWIENIA ZASADNOŚCI może (w jakims stopniu arbitralnie) uznać, że przed wypróżnieniem warto jest ściągnąć gacie. Owa teza nie jest absolutna. Może się zdarzyć, że będzie błędna - np. w sytuacji, gdy ktoś założył się o 10 tys. zł, że się wypróżni bezpośrednio w gacie. W takiej sytuacji zasadnym może się okazać zanieczyszczenie garderoby, ale zrekompensowane znaczącym zyskiem finansowym.
Ten mało pachnący przykład z zasranymi gaciami pokazuje jednocześnie kilka faktów dotyczących uzasadnień:
1. brak absolutności dla uzasadnień
2. subiektywny charakter decyzji
3. a nawet to, że w warunkach wolności daje się robić rzeczy bezzasadne
można by tu dołożyć:
4. pewne uzasadnienia wynikają z jakiegoś przeświadczenia osoby, choć nie muszą w ogóle dać się formułować logicznie. Robimy wiele rzeczy intuicyjnie - bo nam się tak wydaje.

Zasadność, dowód, poprawność stwierdzeń wg tego, czy innego wzorca nie są bogami (bożkami...). I żądając uzasadnienia po prostu zawsze należy o tym pamiętać. Uzasadnienie nie jest też niczym, czego należałoby zawsze i bezwzględnie wymagać. W szczególności dotyczy to uzasadnienia dla naszego szczytu, dla podstawy wszystkiego. Jest sens tę podstawę założyć, bo dzięki temu założeniu poszukiwanie prawd w ogóle zyskuje jakąś minimalną nadzieję, ale już żądanie wskazania owej podstawy, opisania jej, a W SZCZEGÓLNOŚCI UDOWODNIENIA - to jest wymaganiem zbyt mocnym.

Podsumowując:
Światopogląd który jest skopany na starcie, to taki światopogląd, który założy sobie NIEREALNY CEL. Światopogląd żądający na twardo uzasadnień, oczekujący że dla dowolnego problemu takie uzasadnienie koniecznie mieć musimy, jest nierealny, nieperspektywiczny. On się musi wywalić, co wykazuje pokazane wyżej rozumowanie.
Ale jest pewien sens szukania uzasadnień słabszych - nieabsolutnych, subiektywnych, uzasadnionych LOKALNIE. Tylko, że jak się taki światopogląd przyjmie, to trzeba wraz z nim też dorzucić pewną MINIMALNĄ POKORĘ - postawę, która logiczną potwierdzalność potraktuje jako coś z jednej strony może i pożądanego, lecz nie zawsze możliwego do osiągnięcia, a mimo braku takiej potwierdzalności, trzeba żyć, myśleć, działać w świecie, podejmować decyzje.
To na koniec jest takie już bardziej moje podejście, bo nie wiem, jaka byłaby tu postawa fedora, który jest głównym bohaterem niniejszego wątku.

mat

fedor

fedor

lucek

Michał Dyszyński

lucek

lucek

Irbisol

fedor

fedor

Semele

szaryobywatel

fedor

mat