ŚFiNiA

Michał Dyszyński

W pewnym sensie odpowiedź na pytanie: co co żyjemy? dałaby się opisać stwierdzeniem: żyjemy po to, aby się nauczyć szacunku.
Dalej chodzi może o coś więcej, niż szacunek - o szacunek ogromny i aktywny, czyli MIŁOŚĆ. Ale zacząć tę drogę należałoby właśnie od szacunku.
Dlatego to jest takie ważne?...

W moim przekonaniu grzech pierworodny polega z grubsza na tym, że umysł pierwszego człowieka "zatracił sens", "zatracił powód i znaczenia" - oto rzeczy ukazały mu się jakoś niewłaściwie same z siebie. Umysł zaczyna "grymasić": to mi się nie podoba, tamto ma być inaczej, może tak, a może siak. Ale nawet jeśli zrobimy tak jak chciał ów umysł, to on dalej nie będzie wiedział, czy już jest dobrze, nie będzie zadowolony, bo on UTRACIŁ MOŻLIWOŚĆ NADAWANIA WARTOŚCI W SPOSÓB TRWAŁY - coś będzie robił, ale nie będzie do końca wiedział po co to robi, coś będzie pragnął, ale nie rozumiejąc swoich pragnień. Bo wolność wybierania tego, co ważne/dobre, albo nieważne/złe powoduje, że wszystko możemy (chaotycznie, arbitralnie) określić raz jako dobre, innym razem jako złe i nie będzie twardej reguły, która to zweryfikuje, która dobro uczyni trwałym dobrem.
W obliczu takiej postawy umysłu - zagubionego, nie mającego trwałych odniesień - jedyną możliwością naprawienia tej sytuacji jest WRZUCENIE OWEGO UMYSŁU W SYTUACJE, GDZIE TE ODNIESIENIA - WARTOŚCI NATURALNIE POWSTAJĄ. Człowiek musi zrozumieć, że coś może być realnie dobre, albo realnie złe, gdy spotka się z nieprzekraczalnością pewnych konsekwencji, czyli z bólem, cierpieniem, choć z drugiej strony z radością i szczęściem. Ale zapoznanie się umysłu z owym dualizmem dobra i zła, to dopiero początek drogi. Umysł może być bowiem uparty, może odrzucać - swoją arbitralną wiarą - praktycznie wszystko. Może się nie zgodzić na żadne dobro, pogrążyć w nihilizmie, w negacji wszystkiego, co zechce. Odtrutką na to jest WYBUDOWANIE W SOBIE POSTAWY SZACUNKU do istot świadomych.
Szanując innych, szanujemy siebie, bo UZNAJEMY ZASADĘ, ŻE SZACUNEK ISTOTOM ŚWIADOMYM SIĘ NALEŻY. Tę zasadę warto jest wdrukować w swoje jestestwo jak najgłębiej, tak aby już nigdy w nas nie uruchomiła się postawa "ludzie nie mają znaczenia, to co robimy, nie ma znaczenia, a więc i ja sam jestem bez znaczenia". Ta postawą jest bazą dla ZBAWIENIA UMYSŁU, czyli nadanie owemu umysłowi atrybutu sensowności wszelkich działań, jako że teraz obowiązywać ma ZASADA SZACUNKU, która stanowi że wszystko to, co istoty świadome robią jest ważne, a więc także i ja jestem kimś ważnym, zaś wszystko co zrobiłem ma znaczenie.
Szacunek ćwiczymy dając go innym. Każda sytuacja jest tutaj dobra. Ale najlepsze są te sytuacje, gdy ten szacunek dać jest najtrudniej, bo to wymusza na nas silniejsze zespolenie zasady szacunku z jestestwem. Poprzez odczuwany szacunek dla najmniejszej, może nawet najgłupszej istoty świadomej, umysł wchodzi w stan najdalszy od nudy, czy niezadowolenia - wszystko robi się ważne, piękne, frapujące. W tym stanie raj jest oczywistością, bo jeśli dodać do tego obecność innych istot, które czują podobnie, to trwanie tak jest po prostu szczęściem, jest postępującą afirmacją istnienia - afirmacją uskrzydlającą i anulującą wszelkie formy deprecjonowania znaczenia osoby, tego co czuje, jak działa, co myśli.
Ten zbawienny szacunek warto jest zdobywać przez całe życie, ćwiczyć go w sobie i utrwalać.
Szacunek ma dwa podstawowe mechanizmy w jaki powstaje:
- arbitralny, nadawany po prostu BO TAK CHCĘ
- wynikający z działań, wyborów
Oba mechanizmy są ważne, uzupełniające się wzajemnie i niezbywalne. Uczymy się szacunku w sytuacjach, rozumiejąc i czując trud wkładany w działania ludzi, szczególnie gdy jest to trud wyjątkowy, heroiczny. Ale, z racji na wolność uznawania rzeczy za wartościowe, czy dobre, możliwe jest zaprzeczenie wszystkiemu - nawet wartości największej ofiary, najwspanialszej mocy trwania wbrew trudnościom. Dlatego szacunek jest też pewnym aktem woli, wynikiem wyboru, którego trzeba dokonać wpatrując się w siebie, w swoje doświadczenia trudu i cierpienia w różnych sytuacjach - jest arbitralną wiarą w sens takiego patrzenia na siebie i inne istoty.
Głęboki szacunek dla świadomości, osoby jest zbawieniem od samego źródła zła, jakie by w nas miało zadziałać. Dlatego odkrycie w sobie pragnienia szanowania wszystkich istot świadomych jest nieporównywalne z żadnym z innych odkryć życiowych.

Dyskurs

Michał Dyszyński

Dyskurs