ŚFiNiA

Semele

Ok... Ten wątek nie musi być tak sformalizowany jak to forum...

Mamy dużo czasu...może pojawi się jakaś nowa informacja..
Czytam artykuł, który przysłałeś. jednak chodzi mi po głowie wiele innych myśli..

Na przykład: [link widoczny dla zalogowanych]

Oglądaleś?

Czytam ten artykuł. Jednak musze jeszcze zrobić pranie i inne domowe roboty..

[link widoczny dla zalogowanych]

sceptyk

Dyskurs

sceptyk

Semele

Szukam i myślę nadal. Przeczytałam fragment regeratu wuja na granicy nauki i światopoglądu. Mam taki jakis dziwny sposób zdobywania informacji. Skłonność do dygresji. No cóż..jednak znalazlam coś ciekawego [link widoczny dla zalogowanych]

Możemy krytykowac SJ ale trzeba im przyznać, że potrafia pogladowo przedstawić pewne tajniki nauki :-).

Semele

sceptyk

@Semele

Ten jest w j.polskim: [link widoczny dla zalogowanych]
Choć sprzed 17 lat, ale w podstawowych aspektach dalej jest aktualny. Możemy o tym artykule porozmawiać, czy wg Ciebie proces inicjacji translacji wymaga integracji i w czym się przejawia? Jak czegoś nie rozumiesz, zawsze możesz spytać. :wink:

Ładnie i prosto o translacji i kodzie genetycznym: [link widoczny dla zalogowanych]
To jak? Dyskutujemy?

Korzystasz z google tłumacza?
Niezwykłość procesu inicjacji translacji polega m.in. na tym, że musi maszyneria molekularna precyzyjnie rozpoznać kodon inicjatorowy AUG. Różnica startu tylko w jednej pozycji może doprowadzić do syntezy wadliwego białka. Tzn mamy sekwencję ( POCZĄTEK) m-RNA: AGUGACAUGAUAUGA... Komórka, a maszyneria molekularna, głównie białka, musi rozpoznać ten właściwy kodon (AUG), a nie b.podobne do niego np. CUG lub AUA, a nawet ten sam, tylko dalej AUG. Właściwości kodu genetycznego sprawiają, że na cząsteczce
mRNA istnieją trzy tzw. ramki odczytu (ang. reading frames),
każda posiadająca zdolność kodowania innego łańcucha
polipeptydowego. To nie jest wielki problem, jak ma się sprawną maszynerię molekularną i umie się z niej korzystać ( integracja?). Inaczej komórka notorycznie by popełniała błędy w inicjacji translacji, nawet, jakby pozostałe etapy procesu były doskonałe, powstawałyby niefunkcjonalne lub mało funkcjonalne białka. Gdyby chodziło tylko o kilka cząsteczek m-RNA czy białek, to może i nie byłoby to letalne. Gdy jednak trzeba syntezować wiele ważnych białek w dużej ilości kopii - robi się problem. Np. histon H3 u drozdży konieczny w budowie nukleosomu i chromatyny, jest produkowany w liczbie ok 213000! Przy takiej skali produkcji proces inicjacji musi być niemal bezbłędny, inaczej chromatyna się zatka błędnymi białkami.

Semele

Tak, powinieneś zauważyć, ze za jego pomocą "przetlumaczylam" kawalek tamtego artykułu. Nie moge poświęcić tak dużo czasu w tej chwili. Nie mam takich super zajęć jak Dyskurs. Moj mąż jest po operacji. Mama ledwie wytrzymuje upały.
Dla mnie ta temperatura też jest za wysoka. Ale jest dużo czasu..

Nie wiem czy dobrze Ciebie rozumiem. Uważasz, że z materii nieożywionej nie może powstać zywy organizm...
A jeśli to wszechświat musiał być stworzony przez Boga już z tym całym szyfrem?

To znaczy szyfr nie mógł powstać spontanicznie..czy tam droga doboru naturalnego.

Jest to zbyt skomplikowane..

Z artykułu :Jednym z kluczowych wyzwań dla badań nad abiogenezą jest wyjaśnienie pochodzenia kodu genetycznego - jak to się stało, że pewne kodony określają pewne aminokwasy. Przypomnijmy, że cząsteczki tRNA rozpoznają i wiążą kodony na mRNA poprzez ich antyodikony - i wprowadzają prawidłowy aminokwas tego kodonu do rybosomu w procesie. Jedną z cech systemu tRNA jest to, że nie ma bezpośredniego związku chemicznego lub fizycznego między aminokwasem a jego kodonem lub antykodonem. Aminokwasy są połączone z cząsteczkami tRNA w sekcji "akceptorowy rdzeń" (żółty region na powyższym schemacie). Co więcej, łodyga akceptora jest tą samą sekwencją dla każdego tRNA, niezależnie od tego, jaki aminokwas niesie. Łączenie odpowiednich aminokwasów z ich cząsteczkami tRNA jest zadaniem zestawu enzymów białkowych zwanych syntetazami aminoacylo-tRNA. Enzymy te rozpoznają wolne aminokwasy i ich właściwe cząsteczki tRNA i w szczególności łączą je ze sobą. Ponieważ nie ma bezpośredniej interakcji między aminokwasem a jego kodonem, w zasadzie wydaje się, że każdy kodon mógł zostać przypisany do dowolnego aminokwasu. Jeśli tak, to w jaki sposób mógłby powstać ten system bez żadnych chemicznych połączeń, które mogłyby go wytworzyć?

Semele

Pewnie jest to źle przetłumaczone przez translator. Lub ja nie rozumiem. Możesz coś rozjaśnić...Denis Venema. ...

sceptyk

sceptyk

Kluczowe są w translacji, a ściślej w jednym z jego etapów, syntetazy aminoacylo-tRNA.
Przyłączenie prawidłowego aminokwasu do swoistego tRNA decyduje o prawidłowym przeczytaniu kodu genetycznego. Tworzenie wiązania peptydowego między grupą aminową jednego aminokwasu, a karboksylową drugiego jest termodynamicznie niekorzystne, aby synteza białka mogła zachodzić aminokwas musi być najpierw zaktywowany. Proces ten przebiega w 2 etapach. 1.Formowanie aminoacyloadenylanu 2.Przyłączenie grupy aminoacylowej do cząsteczki właściwego tRNA. Reakcja aktywacji i przeniesienia aminokwasu jest katalizowana przez tę samą syntetazę aminoacylo-tRNA. Dokładne rozpoznanie określonego tRNA oraz precyzyjny wybór specyficznego aminokwasu przez aminoacyl-tRNA syntetazy jest kluczowe dla wysokiej wierności procesu syntezy białka. Aacyl-tRNA syntetazy są enzymami o bardzo dużej specyficzności. Jak osiągana jest tak wysoka specyficzność?
1.Miejsce aktywacyjne enzymu rozpoznaje określony aminokwas
2.Enzym ma także miejsce korekcyjne „proofreading”(editingsite).
3.Syntetazy rozpoznają co najmniej dwa specyficzne miejsca w tRNA: pętlę antykodonu i ramie akceptorowe (CCA), choć też inne obszary mogą brać udział w rozpoznaniu.
[link widoczny dla zalogowanych]
O tym, jak niezwykle specyficzne są te enzymy, świadczy, że robią to z dokładnością w przyłączeniu określonego aminokwasu do t-RNA ...99,99%-99,999%, czyli mylą się raz na 10000-100000 aktywacji!
[link widoczny dla zalogowanych]
Przyłączenie specyficznego aminokwasu do okreslonego t-RNA dokonują we wszystkich organizmach żywych (królestwa): Monera, Protista, Fungi, Plantae, Animalia tylko i wyłącznie białkowe syntetazy.
Koncepcja świata RNA w jego różnych mutacjach zakłada, że aktywacji na początkowym etapie formowania się kodu genetycznego dokonywały katalityczne RNA, czyli rybozymy, gdyż nie było białek. Opracowano w laboratorium rybozym o długośći 45 nukleotydów zdolny do przyłączenia fenyloalaniny do t-RNA. [link widoczny dla zalogowanych]
Pytanie; czy te badania zawarte w tym artykule potwierdzają możliwość tworzenia aminoacylacji przez RNA (rybozym) w pierwotnym srodowisku? Moim zdaniem nie, bo ten rybozym nie potrafił się samoreplikować, a warunki eksperymentów zachodziły w laboratorium, a nie w srodku jakiegoś koacerwatu.

Semele

https://youtu.be/8k1RFmtb8bk

Ponieważ nie ma bezpośredniej interakcji między aminokwasem a jego kodonem, w zasadzie wydaje się, że każdy kodon mógł zostać przypisany do dowolnego aminokwasu.

Nie rozumiem tego zdania..

[link widoczny dla zalogowanych]

Cząsteczka ta zbudowana jest z 76- nukleotydowego, pojedynczego łańcucha przybierającego charakterystyczny kształt liścia koniczyny.
Występuje w różnych postaciach, które różnią się między sobą sekwencją nukleotydów. Mogą w nim występować również inne zasady azotowe, tzn. metylocytozyna, hydroksymetylocytozyna, pseudouracyl, dihydrouracyl.
Koniec 5’ łańcucha jest fosforylowany, natomiast 3’ zawiera wolną grupę hydroksylową łączącą się z grupą karboksylową odpowiedniego aminokwasu. Reakcja ta wymaga nakładu energii dostarczanej przez ATP i katalizowana jest przez enzym syntetezę aminoacylo-tRNA. Pośrodku każdej cząsteczki tRNA znajduje się tzw. pętla antykodonowa, determinująca rodzaj transportowanego aminokwasu. To właśnie zawarta w niej sekwencja (5’ – pirymidyna – pirymidyna – X –Y – Z – zmodyfikowana puryna – zmienna zasada – 3’) umożliwia odnalezienie właściwej cząsteczki przez specyficzną syntetazę.
Jest ona również odpowiedzialna za rozpoznawanie właściwego tripletu na łańcuchu mRNA - determinuje zatem przyłączanie właściwego aminokwasu do powstającego polipeptydu. Niektóre tRNA rozpoznają więcej niż jeden kodon. Dzieje się tak, ponieważ parowanie ostatniej zasady jest mniej specyficzne niż dwóch pozostałych nukleotydów. Regułę tę nazywamy zasadą tolerancji.

Rys. 2. Ogólny schemat budowy cząsteczki tRNA

Proces syntezy białka zachodzi w cytoplazmie. Można podzielić go na trzy etapy, których przebieg zasadniczo nie różni się u organizmów eukariotycznych i prokoriotycznych, jednak u tych ostatnich translacja jest sprzężona z zachodzącą w jądrze transkrypcją i rozpoczyna się jeszcze przed ukończeniem syntezy mRNA. Kilka rybosomów może wtedy „tłumaczyć” zapisaną na mRNA informację.

Inicjacja translacji – polega na połączeniu się nici mRNA z podjednostkami rybosomy. Razem tworzą one tzw. kompleks translacyjny, zwany również „maszyną translacyjną”. Kodonem inicjującym translację na mRNA jest sekwencja AUG (rzadziej GUG). Startowa trójka nukleotydów ustawiona jest w miejscu P (peptydylowym, czyli zajmowanym przez tRNA połączony z polipeptydem) na rybosomie. Do niej przyłącza się inicjatorowy aminoacylo – tRNA. Pierwszym aminokwasem nowo zsyntetyzowanego łańcucha jest zawsze metionina (u Eucaryota) lub jej pochodna - formylometionina (u Procaryota).

Elongacja translacji – etap ten rozpoczyna się, gdy pierwszy aminoacylo-tRNA zajmie miejsce A (aminoacylowe, czyli zajmowany przez tRNA połączony z aminokwasem) na rybosomie. Budowa przestrzenna kompleksu translacyjnego umożliwia zbliżenie się grupy karboksylowej pierwszego aminokwasu do grupy aminowej drugiego aminokwasu. Proces tworzenia wiązań peptydowych między nimi wymaga nakładu energii oraz obecności enzymów rybosomowych. Uwolniona od polipeptydu cząsteczka tRNA opuszcza miejsce P i wraca do cytoplazmy, gdzie ponownie połączy się z właściwym sobie aminokwasem. Rybosom natomiast przesuwa się wzdłuż matrycy mRNA i w ten sposób w miejscu A pojawia się kolejna wolna trójka nukleotydów.

Cząsteczki aminokwasów przyłączane są do końcowej grupy karboksylowej tworzonego polipeptydu - białko syntetyzowane jest zatem w kierunku od końca N do końca C. Dalsze cykle elongacyjne zachodzą według tego samego schematu.

Terminacja translacji – zakończenie syntezy łańcucha polipeptydowego wyznaczają tzw. kodony stop – (UAA, UAG, UGA). Nie są one rozpoznawane przez cząsteczki tRNA i dlatego zajmując miejsce A na rybosomie wstrzymują wydłużanie łańcucha. Powstałe białko uwalniane jest z kompleksu dzięki tzw. czynnikom uwalniającym (RF – ang. release factor) i ulega dalszej obróbce, podczas której przybiera właściwą sobie formę przestrzenną.

Literatura:
Waldemar Lewiński, Jolanta Walkiewicz „BIOLOGIA 1 – podręcznik dla klasy pierwszej liceum ogólnokształcącego”, Wydawnictwo „OPERON” 1998;
Wilhelm Grzesiak, Arkadiusz Marian Kawęcki „GENETYKA ZWIERZĄT – przewodnik do ćwiczeń”, Akademia Rolnicza w Szczecinie, Szczecin 1998;
Lubert Stryer „Biochemia”, przekład zbiorowy pod redakcją Jacka Augustyniaka i Jana Michejdy z czwartego wydania amerykańskiego; Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2003;
Robert K. Murray, Daryl K. Granner, Peter A. Mayes, Victor W. Rodwell “Biochemia HArpera” Wydanie III, Redaktor naukowy tłumaczenia Franciszek Kokot; Wydawnictwo Lekarskie PZWL; Warszawa 1995;
(979 słów w tekście) (92715 odsłon)

Semele

Załadowanie tRNA aminokwasem

Jak właściwy aminokwas jest dołączany do odpowiedniego tRNA (zapewniając to, że kodony są odczytywane prawidłowo)? Enzymy nazywane syntetazami aminoacylo-tRNA pełnią przy tym bardzo ważną rolę.
Istnieje różna syntetaza dla każdego aminokwasu, jedna, która tylko rozpoznaje ten aminokwas i jego tRNA (i żaden inny). Kiedy i aminokwas i jego tRNA przyłączają się do enzymu, wtedy on łączy je razem w reakcji zasilanej "energetyczną walutą" - cząsteczką trifosforanu adenozyny (ATP).

https://youtu.be/C2d-vOheKxA

tutaj ciekawostka: Przyjęcie tego pierwszego
etapu protobiologicznego odsłania kolejne możliwe etapy ewolucji życia:
synteza polinukleoidów; rozwój i replikacja RNA; zależna od RNA synteza
peptydów; rozwój mechanizmu translacji; wyłonienie się enzymów proteinowych.
Istotną rolę wyłonienia się procesów deterministycznych kierujących ku
tworzeniu się struktur i funkcji systemów ożywionym Ch. de Duve przyznaje
tioestrom. Znaczenie tioestrów w protobiotycznych warunkach uzasadnia on,
odwołując się do ich roli w metabolizmie współcześnie istniejących organizmów
żywych. Belgijski uczony dostrzegł także duże znaczenie katalizatorów
w procesach przebiegających od protometabolizmu do metabolizmu. Nie jest
to tylko teoretyczne założenie, bo i we współczesnych organizmach katalizatory
także występują. Skoro tak, to katalizatory musiały występować od
początku chemicznych przemian w prebiotycznym świecie i odegrały istotną
rolę w genezie życia. Fakt powstania cząsteczek chemicznych w łączności
z odpowiednimi katalizatorami umożliwia ukazanie, że od początku istniał
deterministyczny proces powstawania i przetwarzania się materii w coraz to
bardziej istotne cząsteczki konieczne abiotycznie. Idąc za propozycją Güntera
Wächtershäustera, Ch. de Duve przyjmuje, że ewolucja życia przebiegała
w sposób spontaniczny, ale zgodnie z prawami przyrody, również z zasadami
termodynamiki. Proces tworzenia się coraz bardziej złożonych związków chemicznych
przedstawia w tzw. czterech światach: 1) prebiotyczny, 2) tioestrów,
3) RNA, 4) DNA. Zgodnie z modelem świata tioestrów, życie rozpoczęło
się w wulkanicznym, bogatym w siarczan otoczeniu, bogato zaopatrzonym
w abiotycznie powstałe tiole i kwasy organiczne różnego rodzaju, włączając
aminokwasy i hydroksykwasy.
Trzecim prelegentem w drugiej części konferencji był dr Andrzej Zykubek
z Katedry Filozofii Nauk Przyrodniczych Katolickiego Uniwersytetu
Lubelskiego Jana Pawła II. W wystąpieniu zatytułowanym Astrohydrobiologia
autor zauważył, że obecność wody w stanie ciekłym uważana jest za jeden
[8] Recenzje i Sprawozdania 167
z podstawowych czynników powstania i ewolucji życia, a tym samym wyznaczników
tzw. strefy habitualnej (ekosfery). W związku z tym praktyka badań
astrobiologicznych koncentruje się przede wszystkim na priorytetowej ocenie
tego biowskaźnika, tzn. czy na danej planecie lub księżycu może (lub mogła)
występować (przynajmniej okresowo) woda w stanie ciekłym. Na tej podstawie
w literaturze przedmiotu w Układzie Słonecznym wyróżnia się cztery klasy
obiektów kosmicznych jako potencjalnych środowisk życia: 1) Ziemia, 2) Mars,
Wenus, 3) Europa, 4) Enceladus, Ganymedes, Callisto, Tytan, Uran, Neptun.
Podobną klasyfikację stosuje się dla kosmicznych obiektów spoza Układu
Słonecznego. W przedstawionym kontekście w dalszej części wystąpienia
A. Zykubek zajął się odpowiedzią na następujące pytania: Czy słuszne jest
założenie o priorytetowej roli tego „wodnego biowskaźnika”? Czy z punktu
widzenia powstania i ewolucji życia ważne są źródła pochodzenia wody (np.
auto- lub allogeniczne hipotezy pochodzenia wody na Ziemi)? Kiedy na Ziemi
lub innych obiektach kosmicznych pojawiły się „wodne” warunki do powstania
życia? Czy możliwe jest życie bez wody, a jeśli tak, w jakich warunkach może
zrealizować się tzw. anhydrobioza? Czy jesteśmy świadkami narodzin nowej
dyscypliny naukowej o nazwie: astrohydrobiologia?
Ostatnim prelegentem w tej części konferencji był dr Jerzy Rąpała z Wyższego
Seminarium Duchownego Zakonu Braci Mniejszych we Wronkach
(Sekcja Wydziału Teologicznego UAM w Poznaniu). Zaprezentował on temat:
„Hipoteza podobieństwa” a poszukiwanie życia w kosmosie. Próba analizy krytycznej.
Nawiązując do poglądów Szczepana Ślagi, zauważył, że wspomniany autor,
analizując podstawowe założenia teorii abiogenezy, wyróżnił wśród nich tzw.
„hipotezę podobieństwa”. Głosi ona, iż pierwsze istoty żywe, które pojawiły
się na Ziemi, były podobne do występujących współcześnie pod względem
struktury chemicznej i metabolizmu. Zasada ta pojawia się również na terenie
astrobiologii, kierując badania ku poszukiwaniu życia podobnego do ziemskiego
(tzn. opartego na związkach węgla, posiadającego budowę komórkową,
zawierającego wodę jako główny rozpuszczalnik). J. Rąpała zaprezentował
stanowiska krytyczne wobec wspomnianego założenia, zawarte w koncepcjach
N. W. Piriego, W. Sedlaka i A. G. Cairns-Smitha. Analizie poddał dwa podstawowe
sposoby uzasadniania „zasady” przez jej zwolenników, tzn. argument
168 Recenzje i Sprawozdania [9]
z jedności biochemii oraz eksperymentów modelowych. Stwierdził także, iż
tezy zawarte we wspomnianych koncepcjach biogenezy mogą stanowić ważny
głos w dyskusji nad charakterem misji badawczych poszukujących śladów
życia w kosmosie. Odrzucenie „hipotezy podobieństwa” skutkuje bowiem
poszerzeniem zakresu badań i zwraca uwagę naukowców na tzw. „alternatywne
formy i środowiska życia”.
W trzeciej części konferencji jako pierwszy zabrał głos dr hab. Grzegorz
Bugajak z Instytutu Filozofii UKSW w Warszawie. Przedstawił temat: Kosmiczne
początki życia w świetle hipotezy niedookreśloności celu stworzenia. Na
wstępie prelegent zauważył, że dla teologicznej refleksji na temat miejsca
człowieka w świecie, trzy „wydarzenia” − z punktu widzenia dogmatu o stworzeniu
− wydają się mieć istotne znaczenie: stworzenie świata, stworzenie
życia i powołanie do istnienia człowieka. W nurcie zwanym kreacjonizmem
ewolucyjnym uznaje się zwykle, że o ile rozwój świata zachodzi mocą praw
natury, nadanych przez Boga, lecz działających samodzielnie i będących przedmiotem
badań naukowych, to te trzy „momenty” w historii świata wymagają
szczególnej interwencji Stworzyciela. W sukurs takim poglądom przychodzi
analiza filozoficzna, która − zakładając istotną odrębność życia od tego, co
nieożywione, i przyjmując zasadę racji dostatecznej − wiedzie do wniosku,
że powstanie życia, choć „przygotowane” działaniem czynników naturalnych,
wymaga dopełnienia przyczynowego ze strony nadnaturalnej Przyczyny
Pierwszej. Wyniki badań naukowych, uprawdopodobniające dzisiaj możliwość
kosmicznego pochodzenia życia ziemskiego, stają się dla tych filozoficzno-
-teologicznych poglądów kłopotliwe. Można, co prawda, utrzymywać, że
życie − niezależnie od tego czy powstało na Ziemi, czy też jest wynikiem
„kosmicznego zasiewu” − nadal wymaga specjalnego aktu stworzenia, jednak
przyjęcie jego kosmicznego pochodzenia prowadzi do pytań o „ekonomię” tego
aktu: skoro ostatecznym zamiarem Boga było powołanie do istnienia człowieka,
a stworzenie życia jest tylko jednym z etapów realizacji tego stwórczego
planu, to

sceptyk

Dyskurs

Semele

Dla oddechu i podsumowania. Ciekawie zaczyna się od 50 minuty....

https://youtu.be/MjJwij3yjq4

Badania pochodzenia życia pochłaniają dosyć dużo pieniędzy.
Jednak jak powiedział jeden z "bohaterów" być może w toku tych badań odkryjemy coś co będzie pożyteczne dla ludzi.
@sceptyk
Faktycznie złożoność procesów zachodzących w komórkach podczas replikacji transkrypcji a zwłaszcza translacji są tak złożone, że jestem pełna podziwu dla optymizmu tych naukowców....
Padło określenie emergencja....

w ciągu ostatnich dziesięcioleci biologia, czerpiąc z
metodologicznego dorobku nauk ścisłych oraz licznych nowinek technologicznych, schodziła na coraz niższe poziomy złożoności, w pewnym momencie osiągając poziom opisu znany nam wcześniej wyłącznie z nauk ścisłych . To jednak, co wciąż pozostało dla biologii charakterystyczne to przedmiot badań. W centrum zainteresowania biologów nie leżą bowiem pojedyncze, wyizolowane obiekty, lecz raczej całe mechanizmy – zespoły współpracujących ze sobą części w sposób regularny wywołujące złożone, manifestujące się z poziomu całego systemu, efekty.
Jedno jest pewne: wynik debaty „redukcja vs. antyredukcja” wciąż pozostaje nierozstrzygnięty. Ambitny projekt całkowitej redukcji biologii do fizyki i chemii stanął pod wielkim znakiem zapytania wraz z nowymi odkryciami z zakresu genetyki molekularnej.
(Bechtel & Richardson 1993, Glennan 1996). A. M. Proszewska

sceptyk

sceptyk

sceptyk

Dyskurs

Semele

sceptyk

sceptyk

Artykuł o pochodzeniu i ewolucji t-RNA.
[link widoczny dla zalogowanych]
Jak autorzy słusznie stwierdzają, bez samoreplikacji nie ma życia. Bez sprzężonych samoreplikatorów tylko ograniczona liczba informacji może być przekazywana z pokolenia na pokolenie. Eigen zalożył, że cząsteczki RNA, aby nie ulec tzw. katastrofie błędów nie mogą mieć więcej niż ok 100 nt, czyli zblizone do dzisiejszysz t-RNA. Zaciekawiło mnie, bo jest punkt o genezie kodu genetycznego
5. The CCA Sequence of tRNAs and the Origin of the Genetic Code
Nic jednak tam nie znalazłem o tym, poza spekulacjami - brak bazy empirycznej. Rozbawił mnie rysunek o ewolucji rybosomu i jego związku z T-RNA.
[link widoczny dla zalogowanych]
Tylko jak powstawał rybosom i t-RNA oraz cały system translacji - bez udziału białek?

sceptyk

Samoreplikujący RNA?

[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
Ktoś przeanalizuje artykuły, czy to mam być znowu ja? :wink:

Semele

sceptyk