ŚFiNiA

masmika

NAD WODĄ CZASU

(akt I)
Sam na sam
w obecności anioła
przysięga wierności
pieczęć milczenia

Ojcze - biorę ją sobie za żonę
na śmierć
na życie
wbrew cierpieniu
kielich do ust podniesiony
o skały rozbity

(akt II)
Ślepy sędzia żądał cudu
nie widział
przyobleczonego szkarłatem
w koronie rubinowej krwi
na wskroś otwartego

a on był
cudownie pokorny
niezwykle cichy
jedyny w swoim rodzaju
mający tylko nadzieję
że go ujrzysz

(akt III)
Pieszczota bólu
krew łaskocze od karku po lędźwie
zasypia krzepnąc w okolicach kolan
które nie będą złamane

Wszechwieczny kochanek
w miłości po śmierć
oddaje się cały

a my tak małostkowi
rozmieniamy jego dar
na drobne grzechy

(akt IV)
To ziarno zasiane
w glebę grobu
zapieczętowane strachem
wykiełkowało
wbrew wszystkiemu

Gibka łodyga nachylona
nad wodą czasu
rzuca mi cień nadziei

masmika

MISTERIUM

na bukowym drewnie ołtarza
księżyc zaczął misterium wieczorne
liści płomień migocze w witrażach
zapach mgły

suchych liści popiół sypiesz na głowę
gładzisz dłonią frasobliwą rzeźbę kory
wieniec gniazda wroniego cierniowy
krwawi krzyk

zanim ujrzysz, że to liście pomięte
nie kadzidło, lecz mgły sinej woale
że nie krzyż to, lecz gałęzi uschniętej
krzywy konar

nim się sprzedasz za garść złudzeń wczorajszych
zanim dotkniesz buku rany otwartej
wierz od nowa

bo tylko tak ci się wydaje
że ptaki nie cierpią