ŚFiNiA

ptr

W miejscu poza czasem i przestrzenią, pozbawionym światła ale też ciemności, gdzie współistniejące zalążki bytu pojawiały się i zanikały, stan zadziwienia trwał od pradawnych czasów. I choć trudno mówić o czasie tam gdzie go nie ma, zalążki bytu wciąż uczestniczyły w odwiecznym misterium wyłaniania się z nicości, uzgadniania które z nich spełnia w najwyższym stopniu oczekiwania i umożliwienia opowiedzenia o sobie. Zalążki nie były świadome, nie były też jednak nieświadome. Były pierwocinami, z których zarówno podmiot i przedmiot mógł brać swój początek. Niektóre były naprawdę małe i drobne w tamtejszej skali, opowiadały jedynie o drobinach, które same z siebie nic by nie znaczyły. Inne były większe, skupiały w sobie pomniejsze zalążki i wykorzystywały je w swej opowieści. Mówiły zazwyczaj o harmonii i pięknie, wyrażały też jednak swe niezrozumiałe dla nich pochodzenie, które brało się z nikąd, a kończyło się wraz z zakończeniem opowieści. Nie przestawały bowiem istnieć zupełnie, podobnie jak faktycznie istnieć nigdy nie zaczęły. Wracały do stanu, gdzie istnienie jest względne a jego nadanie zależy wyłącznie od rachunku prawdopodobieństwa.

Pewnego razu – choć trudno mówić w tych okolicznościach o czasie - w miejscu poza czasem i przestrzenią, na drodze czystego przypadku, zaistniała nie specjalnie wielka, ale niosąca w sobie bardzo złożoną treść pierwocina. Skierowała się tam, gdzie pierwociny układały się w potężną harmonijną całość, dołączyła do niej, opanowała wiele, bardzo wiele pomniejszych zalążków i rozpoczęła swą opowieść. Skomplikowany wzór który chciała wyrazić, zawierał w sobie nie tylko harmonię, ale też miłość, mądrość a również świadomość.

W ten sposób narodził się człowiek. Wcale nie mityczny Adam, któryś z kolei człowiek. Jego pierwocina natychmiast została pochwycona przez potężniejszy zalążek, który opisywał całą jego rodzinę. A ta z kolei została wcielona przez kolejne większe i potężniejsze zalążki i ich grupy, aż po największą, majestatyczną, grupującą wszystkie w tym pojedynczym uniwersum.

Człowiek nie był doskonały, miłość dostał jaką dostał, podobnie mądrość i kulejącą świadomość. Opowieść nie była dokończona, zjawiające się i zanikające zalążki, rozwijały to co wcześniejszym pierwocinom udawało się opowiedzieć. W ten sposób byt zmierzał w jakimś kierunku, choć żadna z nich nie wiedziała w jakim. Nawet największa, odpowiadająca za całość tego wszechświata, pochodziła tak jak inne z miejsca gdzie istnienie jest względne. I nie była Bogiem, zaś jej los miał się skończyć tak jak wszystkich jej sióstr.

Człowiek dorósł, w odróżnieniu od tych maleńkich pierwocin, które odpowiadają za atomy, pierwiastki i związki chemiczne, jego pierwocina umożliwiała mu samodzielne decyzje. Wielokrotnie zrywając więzi z otaczającymi pierwocinami i wchodząc w relacje z jeszcze innymi, nie był świadomy, że wszystko co robi wpływa na fizyczną strukturę jego świata. Może by się tym nie przejął, ale też niesłusznie zakładał, że jego relacje z kolejnymi ludźmi, nie mają realnego odbicia w materii, traktował je jako ulotne, coś co można zmienić. Rozumiał niewiele. Widział przejawy opowieści pierwocin, był bystry więc opisywał związki i zależności między tym co widział. Ona (bo tym człowiekiem była kobieta) oraz jej siostry i bracia zdołali opisać wiele związków z opowieści zalążków o harmonii i pięknie. Nauczyli się więc w ramach tej harmonii poruszać, ułatwiając sobie bardzo życie. Gdyby nie ból i uczucia, które w ich życie wnosiły pierwociny, ludzie patrzyliby na świat kontemplując jego piękno, wspaniałość i rozległość (bowiem to co nie miało wymiarów, postrzegali w trójwymiarowej perspektywie). Ból i uczucia jednak sprawiały, że ludzie koncentrowali się na nich niemal wyłącznie, szukając sposobów minimalizacji bólu i maksymalizacji szczęścia i przyjemności i nazywali ten stan realizmem. Realistycznym spojrzeniem na rzeczywistość (oczywiście w sensie potocznym). Nie wiele już potem zostało czasu do uznania, że realistyczna rzeczywistość, to rzeczywistość sama w sobie (już wcale nie w potocznym sensie), zaś opisy związków między opowieściami pierwocin bytu o harmonii i pięknie, wystarczą im do zrozumienia bytu.

Pierwociny przekazywały im instynktowne intuicje, które rozwijane wraz z ich opowieścią, niosłyby ludzkość do głębszego wglądu w naturę świata. Ludzie jednak uznawali, że są one obłędem słabego umysłu i nie chcieli im ufać. Opowieść pierwocin stała się dla nich rzeczą samą w sobie. I to im wystarczyło.

Ona zaś dorosła i patrzyła na świat. Widziała pośpiech we wnioskach swych sióstr i braci. A często obserwowała wzgardę dla wrażliwości wobec instynktownych intuicji. Zdumiewało ją to, że tak łatwo jej siostry odrzucają dość łatwe spostrzeżenia o granicach ich obecnego poznania. O tym co naprawdę wiedzą a czego nie mogą być pewni. Zaś Ci, którzy teoretycznie byli orędownikami intuicji, bardzo wysoko cenili sobie korzystanie ze sposobów na polepszanie swego bytowania. Stawali się przez to odlegli i nieczuli.
Jej pierwocina zerwała więzi z wieloma ludźmi do których się uprzednio zwracała. Będąc jak wszyscy ludzie społeczną, odebrała to jako utratę sensu jej życia. Postanowiła jednak pozwolić swej pierwocinie wyśpiewać jej pieśń do końca, w końcu zawdzięczała jej własne istnienie.

Pierwociny nie wiedzą dlaczego istnieją, czy też skąd dokładnie pochodzą. Zdumiewa je że istnieje byt, jest to dla nich całkowicie nieoczywiste. Nie znają bowiem żadnego powodu dla którego istnieje raczej coś, niż nic. Ich śpiew i ich opowieści są zazwyczaj wyrażaniem zadziwienia i odpowiedzią na fakt istnienia rzeczy.

dzidek · Dołączył: 31 Mar 2009 Posty: 25 Przeczytał: 0 tematów