ŚFiNiA

[rafal3006]

[macjan]

[rafal3006]

[macjan]

[rafal3006]

[rafal3006]

Katastrofalny stan logiki Klasycznego Rachunku Zdań

Macjanie przyłącz się do Kubusia ... a świat będzie prosty i piękny
Kubuś

A: Jeśli powiesz wierszyk dostaniesz czekoladę
W=>C - to jest pewne dla wszystkich
B: Jeśli nie powiesz wierszyka nie dostaniesz czekolady
~W=>~C - to jest KRZ !
~W~>~C - to jest Kubuś !!!!

Czyli:
W=>C # ~W=>~C - To jest KRZ
W=>C = ~W ~> ~C - To jest Kubuś :

Skoro lewe strony są identyczne, zaś prawo Kubusia jest pewne to:
W=>C = ~W ~> ~C (Kubuś) = ~W => ~C (KRZ) - bo zdanie B w zapisie słownym mamy identyczne
Czyli potworna bzdura KRZ:
W=>C = ~W => ~C
CND
Na 100% "algebra" Boole'a KRZ to po prostu śmieć w zakresie implikacji, to gwałt na prawach Kubusia (=prawa de'Morgana) co widać wyżej ...

Fragment podpisu


2.5 Prawa Kubusia

Prawa Kubusia są ścisłym odpowiednikiem praw de’Morgana w algebrze Boole’a. Negujemy zmienne i wymieniamy operator na przeciwny.

Prawa Kubusia.
p=>q = ~p ~> ~q - prawo zamiany implikacji prostej na implikację odwrotną
p~>q = ~p=>~q - prawo zamiany implikacji odwrotnej na implikację prostą

=> - operator implikacji prostej, spójnik „musi” => między p i q
~> - operator implikacji odwrotnej, spójnik „może” ~> między p i q

Prawa Kubusia mają kapitalne zastosowanie w analizie wszelkich implikacji o czym będzie dalej.

Wniosek 1 z praw Kubusia:
Jeśli dwie implikacje różnią się od siebie wyłącznie zanegowanymi p i q to muszą być kodowane przeciwnymi operatorami, inaczej algebra Boole'a leży w gruzach.

Wniosek 2 z praw Kubusia:
Każdy kto koduje dwie implikacje różniące się między sobą zanegowanymi parametrami p i q tym samym operatorem np. => w ewidentny sposób gwałci algebrę Boole’a i twierdzi że matematycznie 2+2=5 !

Gwałcenie praw Kubusia w implikacji jest odpowiednikiem gwałcenia praw de'Morgana w operatorach AND (*) i OR(+).

Prawo de'Morgana:
Y=A+B
Negujemy zmienne i wymieniamy operatory:
~Y=~A*~B
oczywiście:
Y=~(~Y)
zatem:
A+B = ~(~A*~B) - prawo de'Morgana dla sumy logicznej

Złamanie prawa Kubusia w implikacji to złamanie prawa de'Morgana w taki sposób:
A+B = ~(~A+~B) - negujemy zmienne, ale nie zamieniamy operatora na przeciwny.

To jest oczywiste rozwalenie całej algebry Boole'a w zakresie AND i OR. Analogicznie, pogwałcenie prawa Kubusia w implikacji, będzie rozwaleniem algebry Boole'a w zakresie implikacji. Niestety, w dzisiejszej logice klasycznej prawa Kubusia są zupełnie nieznane i z tego powodu non-stop gwałcone.

Przykład 2.5
A: Jeśli powiesz wierszyk dostaniesz czekoladę
W=>C - obietnica
To jest poprawne i wspólne dla wszystkich, tu nikt nie ma wątpliwości

Prawo Kubusia:
W=>C = ~W ~> ~C - prawo zamiany implikacji prostej na równoważną implikację odwrotną

Nowe zdanie wypowiedziane:
B: Jeśli nie powiesz wierszyka nie dostaniesz czekolady
~W ~> ~C - kodowanie na podstawie prawa Kubusia (równoważna groźba)
~W => ~C - kodowanie przez dzisiejszą logikę klasyczną (KRZ = Klasyczny Rachunek Zdań)
czyli mamy:
A: W=>C = B: ~W ~> ~C - prawo Kubusia
A: W=>C # B: ~W => ~C - dzisiejsza logika klasyczna (KRZ)
czyli:
A: = B: - Kubuś
A: # B: - KRZ
A, B - zdania wypowiedziane

Zauważmy, że Kubuś zakodował zdanie B zgodnie z prawem Kubusia czyli zanegował zmienne i wymienił operator => na ~>, natomiast KRZ wyłącznie zanegował zmienne bez wymiany operatora. Słownie zdania A i B są identyczne u Kubusia i w KRZ, mamy zatem dwa równania matematycznie ze sobą sprzeczne, nie może być dwóch algebr Boole’a !
Prawa Kubusia jesteśmy pewni, zatem miejsce „matematycznego” zapisu rodem z KRZ jest w koszu na śmieci. KRZ na pewno nie jest tu wyjątkiem, bowiem w całej dzisiejszej logice implikacja odwrotna jest nielegalna, czyli nie da się zapisać poprawnie zdania jak wyżej, gdzie implikacja odwrotna jest niezbędnie konieczna (prawo Kubusia).

Prawa de’Morgana mówiące o matematycznym związku między operatorami AND(*) i OR(+) oraz prawa Kubusia mówiące o matematycznym związku operatorów „musi” => (implikacja prosta) i „może” ~> (implikacja odwrotna) to dwa najważniejsze prawa w całej logice klasycznej. Oczywiście prawa te nie mogą być gwałcone, bo wylądujemy w śmietniku matematyki.

[rafal3006]

Kubusiowe odpowiedzi na najczęściej zadawane pytania

A: Jeśli powiesz wierszyk dostaniesz czekoladę
W=>C - to jest pewne dla wszystkich
B: Jeśli nie powiesz wierszyka nie dostaniesz czekolady
~W=>~C - to jest Klasyczny Rachunek zdań !
~W~>~C - to jest Kubuś !!!!

Kto tu jest IDIOTĄ Kubuś czy KRZ (Klasyczny Rachunek Zdań) ?

Definicja obietnicy:
Jeśli dowolny warunek to nagroda
W=>N

Definicja groźby:
Jeśli dowolny warunek to kara.
W~>K

Twarde dowody, że nie można kodować groźby i obietnicy jedynie słusznym komunistycznym operatorem =>

1.
Jeśli zakodujemy obietnicę i groźbę tym samym operatorem => to wyjdzie idiotyzm kara=nagroda. Przy takiej logice niemożliwe jest jakiekolwiek życie na ziemi. W matematyce i przyrodzie martwej wyjdą potworne idiotyzmy np.
Jeśli liczba jest podzielna przez 8 to jest podzielna przez 2
P8=>P2 = ~P8=>~P2 - logika KRZ
P8=>P2 = ~P8~> ~P2 - prawo Kubusia

Tu obalacze z ateisty argumentowali: co ma wspólnego logika z obietnicą i groźbą ?

2.
Bat na tego typu obalaczy leży w samej matematyce ścisłej, algebrze Boole’a !!!

2.5 Prawa Kubusia

Prawa Kubusia są ścisłym odpowiednikiem praw de’Morgana w algebrze Boole’a. Negujemy zmienne i wymieniamy operator na przeciwny.

Prawa Kubusia.
p=>q = ~p ~> ~q - prawo zamiany implikacji prostej na implikację odwrotną
p~>q = ~p=>~q - prawo zamiany implikacji odwrotnej na implikację prostą

=> - operator implikacji prostej, spójnik „musi” => między p i q
~> - operator implikacji odwrotnej, spójnik „może” ~> między p i q

Prawa Kubusia mają kapitalne zastosowanie w analizie wszelkich implikacji o czym będzie dalej.

Wniosek 1 z praw Kubusia:
Jeśli dwie implikacje różnią się od siebie wyłącznie zanegowanymi p i q to muszą być kodowane przeciwnymi operatorami, inaczej algebra Boole'a leży w gruzach.

Wniosek 2 z praw Kubusia:
Każdy kto koduje dwie implikacje różniące się między sobą zanegowanymi parametrami p i q tym samym operatorem np. => w ewidentny sposób gwałci algebrę Boole’a i twierdzi że matematycznie 2+2=5 !

Czyli:
p+q = ~(~p*~q) - prawo de’Morgana
Zauważmy, że wyżej mamy do czynienia z tym samym p i q po obu stronach !!!

p=>q = ~p ~> ~q - prawo Kubusia czyli de’Morgan w implikacji
Tu również po obu stronach mamy do czynienie z tym samym p i q !!!

Powyższe prawa to najważniejsze prawa w całej logice klasycznej.


Wyrażenie „Jeśli…to…” można na symbolikę logiczną tłumaczyć na TRZY RÓŻNE sposoby w zależności od kontekstu. Może to być implikacja prosta, implikacja odwrotna albo równoważność.
Jak to rozpoznać ?

Generalna zasada jest trywialna.

Aksjomat logików praktyków:
Jak logicznie myślimy, tak matematycznie zapisujemy. Mówimy „NIE” zapisujemy (~), mówimy „i” zapisujemy AND(*), mówimy “lub” zapisujemy OR(+), w implikacji mówimy “musi” zapisujemy ( =>), mówimy “może” zapisujemy (~>).

Jeśli zwierzę ma cztery łapy to „może” ~> być psem
4L~>P
Jeśli zwietrzę jest psem to „musi” => mieć cztery łapy
P=>4L
Jeśli ubrudzisz spodnie dostaniesz lanie
B~>L - nie musze dostać, bo nadawca „może” ~> mi darować
Jeśli powiesz wierszyk dostaniesz czekoladę
W=>C - jeśli wierszyk to „na pewno” => czekolada

W obietnicach i groźbach każdy ma prawo traktować dowolną implikację prostą (obietnica) albo odwrotną (groźba) jako równoważność implikacyjną czyli możliwą do stwierdzenia po fakcie.
Implikację prostą z odwrotną można pomylić, ale w obietnicach i groźbach skutki mogą być tragiczne np. ryba weźmie rekina za „coś do jedzenia”.

Cały problem sprowadza się do obsługi gróźb, gdzie spójnik implikacji odwrotnej „może” ~> nie jest jawny jak w pozostałych przypadkach w całej algebrze Boole’a.
Nie jest jawny bo osłabiałby groźbę. Spójnik „może” ~> jest gwarantowany z definicji groźby i nie ma sensu go powtarzać.

Oczywiście można się pomylić np.

Jeśli ubrudzisz spodnie dostaniesz lanie
B=>L - implikacja prosta, czyli dla mnie nagroda
Lanie = nagroda

Jeśli to co wyżej jest dla odbiorcy nagrodą to poniższe musi być karą !!!
Jeśli nie ubrudzę spodni to nie dostanę lania
~B~>~L
Kara = nie lanie

Ostatniego nie można kodować implikacją prostą => bo algebra Boole’a leży w gruzach !!!
W algebrze Boole’a obowiązuje prawo Kubusia (de’Morgan w implikacji)
B=>L = ~B ~> ~L - negujemy zmienne i wymieniamy operator
Bez uznania implikacji odwrotnej cała dzisiejsza logika w zakrecie implikacji to śmieć.

Wniosek 2 z praw Kubusia:
Każdy kto koduje dwie implikacje różniące się między sobą zanegowanymi parametrami p i q tym samym operatorem np. => w ewidentny sposób gwałci algebrę Boole’a i twierdzi że matematycznie 2+2=5 !

Problem wzmacniania i osłabiania gróźb jest omówiony w „Implikacja 2”

Człowiek może sobie pieprzyć co mu się podoba np.
Dostaniesz czekoladę wtedy i tylko wtedy jak powiesz wierszyk
Kodowanie matematyczne:
W=>C - jeśli wierszyk to czekolada, nigdy równoważność !!!

Żaden człowiek nie zamieni równania „obietnica=implikacja prosta” w równanie „obietnica=równoważność”, bo to jest przyszłość której nikt nie zna.
Równoważność robi z człowieka idioto-psychopatę zarówno groźbach jak i obietnicach - brak możliwości darowania kary przy spełnionym warunku kary, oraz brak możliwości wręczenia nagrody przy nie spełnionym warunku nagrody.

Analiza:
Jeśli powiesz wierszyk dostaniesz czekoladę
A:W=>C - jeśli wierszyk to na 100% czekolada
W=>C = ~W ~> ~C - prawo Kubusia
Czyli:
Jeśli nie powiesz wierszyka to możesz nie dostać czekolady
C: ~W~>~C =1
LUB
Jeśli nie powiesz wierszyka to możesz dostać czekoladę
D: ~W~>C =1

Oczywiście nic nie stoi na przeszkodzie, aby nadawca potraktował wypowiedzianą implikację jako równoważność czyli w momencie wypowiadania groźby jest absolutnie przekonany że wybierze C: w przypadku nie spełnienia warunku nagrody.

Alternatywna definicja równoważności nieznana człowiekowi:
Równoważność to twarde jedynki w poniższym wynikaniu:
A: W=>C =1 - twarda jedynka
i
C: ~W=>~C =1 - twarda jedynka
To alternatywna definicja równoważności również działająca w całej algebrze Boole’a !!!
… jest o tym w podpisie.

To że człowiek w momencie wypowiadania obietnicy jest absolutnie pewny że wybierze C: nie oznacza że na sekundę przed wyborem C: nie może zmienić zdania. Oczywiście może w ostatniej chwili wybrać D: i nie jest matematycznym kłamcą co widać wyżej.
Jeśli wybierze C: to zajdzie równoważność implikacyjna możliwa do stwierdzenia wyłącznie po fakcie czyli „musztarda po obiedzie”.

Wniosek:
Obietnica = implikacja prosta
Obietnica = równoważność - to jest fałsz !

Dodatek z podpisu:

4.3 Gwarancje w obietnicach i groźbach

Definicja obietnicy:
Jeśli dowolny warunek to nagroda
W=>N
Implikacja prosta bo dobrowolnych obietnic musimy dotrzymywać

Gwarancja w implikacji prostej:
Spełnienie warunku nagrody W gwarantuje nagrodę N z powodu spełnienia warunku W. Poza tym wszystko może cie zdarzyć.

Jeśli zdasz egzamin dostaniesz komputer
E=>K
Jeśli zdam egzamin to muszę dostać komputer z powodu zdanego egzaminu

Definicja groźby:
Jeśli dowolny warunek to kara
W~>K
Implikacja odwrotna bo nadawca ma prawo do darowania dowolnej kary.

Gwarancja w implikacji odwrotnej.

W~>K = ~W => ~K – prawo zamiany implikacji odwrotnej na równoważną implikację prostą
~W => ~K
Jeśli nie spełnię warunku kary to „na pewno” => nie zostanę ukarany z powodu nie spełnienia warunku kary. Wszystko inne może się zdarzyć.

Jeśli ubrudzisz spodnie dostaniesz lanie
B~>L
Prawo Kubusia:
B~>L = ~B => ~L
~B => ~L
Jeśli przyjdę w czystych spodniach, to nie mam prawa dostać lania z powodu czystych spodni.

Tylko i wyłącznie to gwarantuje implikacja odwrotna, wszystko inne może się zdarzyć. Zauważmy, że jest to bardzo silna gwarancja, aby ją złamać nadawca musiałby być idiotą i powiedzieć.

Przyszedłeś w czystych spodniach, dostajesz lanie bo przyszedłeś w czystych spodniach.

[rafal3006]

Wklejone z wątku:
http://www.sfinia.fora.pl/samoocena-jak-sfinie-widza-sfinie,35/porzadki-w-metodologii,3469.html#63874

... bo Kubuś wszystko co ważne na temat implikacji chce mieć w jednym miejscu, w metodologii.