Prawo subalternacji

ŚFiNiA
ŚFiNiA - Światopoglądowe, Filozoficzne, Naukowe i Artystyczne forum - bez cenzury, regulamin promuje racjonalną i rzeczową dyskusję i ułatwia ucinanie demagogii. Forum założone przez Wuja Zbója.

FAQ

Szukaj

Użytkownicy

Grupy

Galerie

Rejestracja

Profil

Zaloguj się, by sprawdzić wiadomości

Zaloguj

Prawo subalternacji
Idź do strony Poprzedni 1, 2, 3 ... 75, 76, 77 ... 124, 125, 126 Następny

Forum ŚFiNiA Strona Główna -> Metodologia / Forum Kubusia

Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat

Autor

Wiadomość

rafal3006
Opiekun Forum Kubusia

Dołączył: 30 Kwi 2006
Posty: 35357
Przeczytał: 24 tematy

Skąd: z innego Wszechświata
Płeć: Mężczyzna

Wysłany: Pią 22:20, 04 Lis 2016 Temat postu:

Odważny Ziemski matematyk - pilnie poszukiwany!
Zadanie:
Udowodnienie praw matematycznych:
Prawa Kobry, prawa Żmij i prawa Czarnej Mamby, w tym poście zdefiniowanych

fiklit napisał:

Cytat:

Zdanie = relacja między zbiorami
W zdaniu warunkowym „Jeśli p to q” będzie to relacja między zbiorami zdefiniowanymi w p i q

W matematyce tak nie jest i dlaego są inne operatory/relacje/spójki/itp. dla zbiorów inne dla zdań.

W algebrze Kubusia, jedynej poprawnej logice matematycznej w naszym Wszechświecie dowolne zdanie warunkowe „Jeśli p to q” opisuje tylko i wyłącznie jedną z trzech relacji w zbiorach między poprzednikiem i następnikiem.
Są to relacje:
1.
Relacja podzbioru => (warunek wystarczający =>)
p=>q
=> zbiór na podstawie wektora jest podzbiorem => zbioru zdefiniowanego przez strzałkę wektora =>
Jeśli zajdzie p to zajdzie q
p=>q
Definicja warunku wystarczającego => spełniona wtedy i tylko wtedy gdy zbiór p jest podzbiorem => zbioru q
Wymuszam dowolne p i musi pojawić się q
Przykład 1.
Jeśli liczba naturalna jest podzielna przez 8 to na 100% jest podzielna przez 2
P8=>P2 =1
Definicja warunku wystarczającego => spełniona bo zbiór P8=[8,16,24..] jest podzbiorem => zbioru P2=[2,4,6,8..]
Wymuszam dowolny element zbioru P8=[8,16,24..] i mam gwarancję matematyczną => iż ten element będzie w zbiorze P2=[2,4,6,8..]

2.
Relacja nadzbioru ~> (warunek konieczny ~>)
p~>q
~> - zbiór na podstawie wektora jest nadzbiorem ~> zbioru zdefiniowanego przez strzałkę wektora ~>
Jeśli zajdzie p to zajdzie q
p~>q
Definicja warunku koniecznego ~> spełniona wtedy i tylko wtedy gdy zbiór p jest nadzbiorem ~> zbioru q
Zabieram wszystkie p i musi zniknąć q
Przykład 2.
Jeśli liczba jest podzielna przez 2 to może ~> być podzielna przez 8
P2~>P8 =1
Definicja warunku koniecznego ~> spełniona bo zbiór P2=[2,4,6,8..] jest nadzbiorem ~> zbioru zdefiniowanego przez strzałkę wektora ~> P8=[8,16,24..]
Zabieram zbiór P2=[2,4,6,8..] i znika mi zbiór P8=[8,16,24..]

3.
Relacja kwantyfikatora małego ~~>
p~~>q = p*q
~~> - zbiór na podstawie wektora ~~> ma co najmniej jeden element wspólny ze zbiorem zdefiniowanym przez strzałkę wektora ~~>
Jeśli zajdzie p to może ~~> zajść q
p~~>q = p*q
Definicja kwantyfikatora małego ~~> spełniona wtedy i tylko wtedy gdy zbiór p ma co najmniej jeden element wspólny ze zbiorem q
Przykład 3.
Jeśli liczba jest podzielna przez 8 to może ~~> być podzielna przez 2
P8~~>P2 = P8*P2 =1 bo 8
W kwantyfikatorze małym ~~> wystarczy pokazać jeden wspólny element zbiorów P8=[8,16,24..] i P2=[2,4,6,8..] (np. 8) co kończy dowód prawdziwości tego zdania.

Zauważmy, że algebra Kubusia w zakresie zdań warunkowych „Jeśli p to q” jest niesłychanie precyzyjna, piękna i banalnie prosta - dosłownie na poziomie 5-cio latka!

[link widoczny dla zalogowanych]

math.edu napisał:

Najogólniejszą postacią twierdzenia jest "Jeżeli A, to B". Twierdzenie składa się z dwóch części: założenia (jeżeli...) i tezy (to...). Twierdzenie, które powstało z danego przez zamianę założenia z tezą, nazywamy odwrotnym względem danego. Nie każde jednak twierdzenie odwrotne jest prawdziwe.

Absolutnie się nie zgadzam z twoim twierdzeniem Fiklicie, iż matematyka Ziemian działa tu inaczej, nie ma nic bardziej upartego od faktów …
… a fakty są takie.

Prawo Kobry - gilotyna dla logiki „matematycznej” biednych Ziemian:
Warunkiem koniecznym prawdziwości dowolnego zdania warunkowego „Jeśli p to q” jest jego prawdziwość pod kwantyfikatorem małym ~~>

Definicja kwantyfikatora małego ~~>:
Jeśli zajdzie p to może ~~> zajść q
p~~>q = p*q =?
W kwantyfikatorze małym wystarczy znaleźć jeden wspólny element zbiorów p i q co czyni zdanie po kwantyfikatorem małym ~~> prawdziwym, inaczej zdanie to jest fałszywe.

Wielokrotnie zadawałem ci pytanie czy prawo Kobry obowiązuje w absolutnie wszystkich twierdzeniach matematycznych Ziemian?
Nie odpowiedziałeś - ja rozumiem dlaczego.
Gdybyś powiedział TAK to chmara „matematyków” pokroju Idioty, spaliłaby cię żywcem na stosie.

Prawo Żmij:
Prawo Kobry zachodzi w absolutnie wszystkich twierdzeniach matematycznych Ziemian

Idiotę, który z całą pewnością uważa inaczej poproszę o podanie jednego, jedynego twierdzenia matematycznego z ziemskiej matematyki, w którym prawo Kobry nie jest spełnione.
Pokazujesz jedno takie twierdzenie i kasuję AK.

Prawo Czarnej Mamby - również roznoszące w puch ziemską logikę „matematyczną”:
Wszelkie twierdzenia matematyczne Ziemian wyrażone zdaniem warunkowym „Jeśli p to q” opisują tylko i wyłącznie relację matematyczną podzbioru => między poprzednikiem p i następnikiem q (p jest podzbiorem => q)

1.
Relacja podzbioru => (warunek wystarczający =>)
p=>q
=> zbiór na podstawie wektora jest podzbiorem => zbioru zdefiniowanego przez strzałkę wektora =>
Przykład:
Jeśli liczba naturalna jest podzielna przez 8 to na 100% jest podzielna przez 2
P8=>P2 =1
Definicja warunku wystarczającego => spełniona bo zbiór P8=[8,16,24..] jest podzbiorem => zbioru P2=[2,4,6,8..]
Wymuszam dowolny element zbioru P8=[8,16,24..] i mam gwarancję matematyczną => iż ten element będzie w zbiorze P2=[2,4,6,8..]

Twierdzenie matematyczne ma postać:
Jeśli zajdzie założenie to na 100% zajdzie teza
Z=>T

Przykład:
Jeśli trójkąt jest prostokątny (założenie) to na 100% zachodzi w nim suma kwadratów (teza).
TP=>SK =1
Definicja warunku wystarczającego => spełniona bo zbiór TP jest podzbiorem => zbioru SK
Wymuszam dowolny trójkąt prostokątny i mam gwarancję matematyczną => iż będzie w nim zachodzić suma kwadratów.

Podsumowując:
Idiota może sobie tupać nóżkami iż prawa Kobry, Żmij i Czarnej Mamby są matematyce Ziemian fałszywe.

Drogi Idioto,
Poproszę cię wobec tego o obalenie któregokolwiek z w/w praw poprzez podanie jednego, jedynego twierdzenia matematycznego w którym prawa te nie są spełnione, czyli proszę o podanie kontrprzykładu.

Póki co wrzucam prawa Kobry, Żmij i Czarnej Mamby do problemów milenijnych i spokojnie sobie czekam na rozwiązanie problemu, czyli udowodnienie przez odważnego matematyka iż rzeczywiście prawa te dotyczą absolutnie każdego ziemskiego twierdzenia.

Odwaga matematyka jest tu niezbędna, bowiem pewne jest że za samą próbę rozwiązania tego milenijnego problemu rzuci się wściekle na każdego śmiałka, który podniesie rękawicę, cała chmara „matematyków” pokroju Idioty i żywcem spali go na stosie - przynajmniej będzie próbować.

Błędy nauki
Autor: Luc Bürgin

Ludzie mają widocznie skłonność do przedwczesnego i negatywnego oceniania perspektyw rozwojowych pewnych dziedzin nauki. Niektóre rewolucyjne odkrycia lub idee przez lata bojkotowano i zwalczano tylko dlatego, że dogmatycznie nastawieni luminarze nauki nie umieli odrzucić swych ulubionych, choć przestarzałych i skostniałych idei i przekonań. Jednym słowem: „Niemożliwe!" hamowali postęp nauki, a przykładami można dosłownie sypać jak z rękawa:

• Gdy w XVIII wieku Antoine-Laurem de Lavoisier zaprzeczył istnieniu „flogistonu" – nieważkiej substancji, która wydziela się w trakcie procesu spalania i w którą wierzyli wszyscy ówcześni chemicy – i po raz pierwszy sformułował teorię utleniania, świat nauki zatrząsł się z oburzenia. „Observations sur la Physique", czołowy francuski magazyn naukowy, wytoczył przeciwko Lavoisierowi najcięższe działa, a poglądy uczonego upowszechniły się dopiero po zażartych walkach.

• Gdy w 1807 roku matematyk Jean-Baptiste Joseph de Fourier wystąpił przed Paryską Akademią Nauk z wykładem na temat przewodnictwa cieplnego w obwodzie zamkniętym i wyjaśnił, że każdą funkcję okresową można przedstawić w postaci nieskończonej sumy prostych funkcji okresowych (sinus, cosinus), wstał Joseph-Louis de Lagrange, jeden z najwybitniejszych matematyków tamtej epoki, i bez ogródek odrzucił tę teorię. A ponieważ przeciwko Fourierowi wystąpili także inni słynni uczeni, np. Pierre-Simon de Laplace, Jean-Baptiste Biot, Denis Poisson i Leonhard Euler, musiało minąć sporo czasu, zanim uznano doniosłość jego odkrycia. Obecnie nie można sobie wyobrazić matematyki i fizyki bez analizy Fouriera.

• Gdy w latach czterdziestych XIX wieku John James Waterston, nieznany młody fizyk, przedstawił brytyjskiemu Towarzystwu Królewskiemu swój rękopis, dwaj recenzenci nie pozostawili na nim suchej nitki. Gdyby w 1891 roku fizyk i późniejszy laureat Nagrody Nobla John William Rayleight nie odnalazł oryginalnego rękopisu w archiwach tej szacownej instytucji, na próżno szukalibyśmy w podręcznikach fizyki nazwiska Waterstona. A to właśnie on był pierwszym badaczem, który sformułował tak zwaną zasadę ekwipartycji energii dla specjalnego przypadku. W 1892 roku Rayleight napisał: „Bardzo trudno postawić się w sytuacji recenzenta z 1845 roku, ale można zrozumieć, że treść artykułu wydała mu się nadmiernie abstrakcyjna i nie przemówiły do niego zastosowane obliczenia matematyczne. Mimo to dziwi, że znalazł się krytyk, według którego: "Cały artykuł to czysty nonsens, który nie nadaje się nawet do przedstawienia Towarzystwu". Inny opiniujący zauważył: "[...] analiza opiera się – co przyznaje sam autor – na całkowicie hipotetycznej zasadzie, z której zamierza on wyprowadzić matematyczne omówienie zjawisk materiałów sprężystych [...]. Oryginalna zasada wynika z przyjęcia założenia, którego nie mogę zaakceptować i które w żadnym razie nie może służyć jako zadowalająca podstawa teorii matematycznej".

• Gdy pod koniec XIX wieku Wilhelm Conrad Röntgen, odkrywca promieni, bez których trudno sobie wyobrazić współczesną medycynę, opublikował wyniki swoich badań, musiał wysłuchać wielu krytycznych komentarzy. Nawet światowej sławy brytyjski fizyk lord Kelvin określił promienie rentgenowskie mianem .,sprytnego oszustwa''. Friedrich Dessauer, profesor fizyki medycznej, w czasie wykładu wygłoszonego 12 lipca 1937 roku na uniwersytecie w szwajcarskim Fryburgu powiedział w odniesieniu do odkrycia Röntgena: „Nadal widzę sceptyków wykrzykujących: "Niemożliwe!". I nadal słyszę proroków, wielkie autorytety tamtych lat, którzy odmawiali promieniom rentgenowskim jakiegokolwiek, także medycznego, znaczenia".

• Gdy Werner von Siemens, twórca elektrotechniki, zaprezentował przed Scientific Community teorię ładunku elektrostatycznego przewodów zamkniętych i otwartych, wywołał falę gwałtownych sprzeciwów. „Początkowo nie wierzono w moją teorię, ponieważ była sprzeczna z obowiązującymi w tamtych czasach poglądami", wspominał Siemens w autobiografii wydanej pod koniec XIX wieku.

• Podobnych przeżyć doświadczył William C. Bray z Uniwersytetu Kalifornijskiego w Berkeley, gdy w 1921 roku poinformował o zaobserwowaniu oscylującej okresowo reakcji chemicznej. W 1987 roku w fachowym czasopiśmie „Chemical and Engineering News" ukazał się artykuł R. Epsteina, który napisał, że amerykański uczony został wyśmiany i wyszydzony, bo reakcja taka wydawała się niepodobieństwem. I choć odkrycie Braya potwierdzono w teorii i w praktyce, to musiało upłynąć pięćdziesiąt lat, nim uznano znaczenie jego pracy.

Studenci rzadko mają okazję zetknąć się z podobnymi przykładami, ponieważ naukowcy, jak wszyscy inni ludzie, przejawiają osobliwą skłonność do zapominania o rozmaitych „wpadkach", z jakimi na przestrzeni lat musiała się uporać ich dyscyplina wiedzy. Z dumnie wypiętą piersią sprzedają uczniom historię nauki jako pasmo nieustających sukcesów. Wstydliwie przemilczają opowieści o walkach, które poprzedzają wielkie przełomy.

Ostatnio zmieniony przez rafal3006 dnia Nie 18:06, 06 Lis 2016, w całości zmieniany 13 razy