ŚFiNiA

[rafal3006]

motto:
W sensownej dyskusji rodzi się czasami coś wspaniałego - dzięki Irbisorze.


Elementarz algebry Boole'a


Część I Fundamenty algebry Boole'a
Część II Implikacja - Królowa algebry Boole'a
Część III Przykłady analizy zdań
Część IV Matematyczny fundament życia
Część V Fundamenty logiki człowieka


Część V Fundamenty logiki człowieka.

Zalecana kolejność czytania elementarza dla zawodowców: V, IV, I, II, III.
Zalecana kolejność czytania dla licealistów: I, II, V, IV, III

Nieznaną ludziom, trywialną teorię logiki dodatniej i logiki ujemnej w algebrze Boole'e przedstawiono w punkcie 3.0 I części elementarza.


Autor: Kubuś


W pracach nad elementarzem bezcennej pomocy udzielili Kubusiowi (sfinia) przyjaciele:

Wujzbój (sfinia), Miki (sfinia), Irbisol (sfinia), Purepurle (ateista.pl)

Wielkie dzięki !

Szczególne podziękowania WujowiZbójowi za jego nieskończoną cierpliwość w dyskusjach z Kubusiem.

Spotkało się pięciu odpowiednich ludzi w odpowiednim miejscu i czasie, gdyby zabrakło któregokolwiek ogniwa ten elementarz nie mógłby zaistnieć.


Spis treści:

1.0 Kubusiowa teoria obietnicy i groźby
2.0 Irbisolowa definicja groźby.
3.0 Znaczenie jedynek implikacyjnych w obietnicy i groźbie
4.0 Obietnica i groźba to nie równoważność

5.0 Logika dodatnia vs logika ujemna w groźbie i obietnicy.
5.1 Matematyczne warunki otrzymania nagrody w obietnicy.
5.2 Matematyczne warunki uniknięcia kary w groźbie.


Wstęp:

Zarówno człowiek jak i jego język są obiektami fizycznymi gdzie obowiązują prawa fizyczne. Używanie czystej matematyki do obsługi logiki człowieka jest karygodnym błędem. Ignorowanie oczywistego faktu iż wektor groźby ma przeciwny kierunek do wektora obietnicy to dokładny odpowiednik obalenia prawa Ohma w fizyce.

Prawo Ohma działa wtedy i tylko wtedy jeśli uwzględnimy fakt, iż wektor napięcia na źródle zasilania ma przeciwny kierunek do wektora napięcia na odbiorniku. Możliwe są tu dwa systemy. U Anglików wektor napięcia wskazuje wyższy potencjał zaś u Niemców niższy. Z punktu widzenia logiki i matematyki ma to zerowe znaczenie.

Pewne jest, że w świecie zwierząt podobnie jak u ludzi obowiązuje aksjomat:

nagroda = nie kara
kara = nie nagroda

Stworzenia które tego nie odróżniają dawno wyginęły.

To fundament życia i na tym fundamencie oparta jest teoria obietnicy i groźby obowiązująca wśród ludzi, omawiana w elementarzu.

Oczywiście nie znamy języka zwierząt i nie wiemy czy sensowne są tam obietnice i groźby, kłamstwo i brak kłamstwa ... myślę, że tak.

Dajmy sobie zatem spokój ze zwierzątkami i rozmawiajmy o ludziach.


1.0 Kubusiowa teoria obietnicy i groźby

Elementarz algebry Boole'a mówi tylko i wyłącznie o pewnej klasie implikacji dotyczącej człowieka, związanej z obsługą obietnicy i groźby (nagrody i kary).

Definicja:
Implikacja człowieka, to implikacja zależna od człowieka w której wypowiadającemu implikację można zarzucić kłamstwo albo stwierdzić jego prawdomówność. W implikacji człowieka poprzednik z następnikiem musi być powiązany obietnicą albo groźbą.

Notacja używana w elementarzu algebry Boole'a:

* - symbol iloczynu logicznego (AND), w mowie potocznej spójnik 'i'
+ - symbol sumy logicznej (OR), w mowie potocznej spójnik "lub"
~ - przeczenie, negacja (NOT), w mowie potocznej przeczenie "nie"
~(...) - w mowie potocznej "nie może się zdarzyć że ...", "nie prawdą jest że ..."
=> - symbol implikacji-obietnicy
~> - symbol implikacji-groźby


Matematycznie, możliwych do wypowiedzenia gróźb jest dokładnie tyle samo co obietnic.

Wynika to z aksjomatu.

nagroda = nie kara
kara = nie nagroda

oraz z definicji groźby i obietnicy.

Definicja obietnicy:
Jeśli dowolny warunek to nagroda
p=>q - jeśli zajdzie p to zajdzie q
=> - symbol obietnicy (chcę, aby zaszło q)

Definicja nagrody:
Nagroda - coś czego człowiek pragnie aby się spełniło

Nagroda (1) = także coś co sprawia nam przyjemność (2), coś pozytywnego, dobrego (3)

Przykłady:
1. Jeśli zdasz egzamin dostaniesz komputer
2. Jeśli kupisz mi kwiatek to cię pocałuję
3. Jeśli dostanę dwóję to będę się uczył (przykład z Wikipedii)

p=>q = ~(p*~q) - matematyczny wzór obietnicy
Nie może się zdarzyć ~(...), że spełnię warunek obietnicy (p) i nie dostanę nagrody (~q)

Tabela zero-jedynkowa obietnicy:
p q p=>q
1 1 1
0 0 1
0 1 1 - implikacja-obietnica
1 0 0

Definicja groźby:
Jeśli dowolny warunek to kara
p~>q - jeśli zajdzie p to może zajść q
~> - symbol groźby (nie chcę, aby zaszło q)

Definicja kary:
Kara - coś czego człowiek pragnie uniknąć

Kara (1) = także coś co sprawia nam przykrość (2), coś negatywnego, złego (3)

Przykłady:
1. Jeśli ubrudzisz spodnie dostaniesz lanie
2. Jeśli zapomnisz o moich imieninach to ci napyskuję
3. Jeśli dostanę piątkę to nie będę się uczył (przykład z Wikipedii w logice ujemnej !)

p~>q = ~(~p*q) - matematyczny wzór groźby
Nie może się zdarzyć ~(...), że nie spełnię warunku kary (~p) i zostanę ukarany (q).

Tabela zero-jedynkowa groźby:
p q p~>q
1 1 1
0 0 1
0 1 0
1 0 1 - implikacja-groźba

Implikacja to matematyka ścisła a tu zachodzą matematyczne prawa.

p=>q = ~p ~> ~q - prawo zamiany obietnicy na groźbę
p~>q = ~p => ~q - prawo zamiany groźby na obietnicę

to jest niesłychanie trywialne, matematycznie nie do obalenia i intuicyjnie prawdziwe.

Powyższe prawa obowiązują bez żadnych wyjątków wyłącznie w świecie implikacji człowieka zdefiniowanej jak wyżej.


2.0 Irbisolowa definicja groźby.

[Stanisław Heller]

Ociera się Pan o rzecz niezwykłą. Proszę spojrzeć na dowolny obiekt stały. Ma prawo Pan powiedzieć, że "ten obiekt jest". Proszę teraz zwrócić uwagę, że ten przedmiot otacza przestrzeń. Jeśli spojrzy Pan w niebo przed Panem przestrzeń. O tej przestrzeni może Pan także powiedzieć, że "przestrzeń jest". I o tych dwóch faktach może również Pan powiedzieć, że "jest to prawda". Spróbujmy oznaczyć trzy razy użyte "jest" jako jest1, jest2, jest3. Które z nich wyraża obiektywność? Ile jest zatem obiektywności? Wróćmy do przestrzeni: jest czy nie jest? Jeżeli jest, to na czym polega jej swoistość? Jeżeli przestrzeń jest niczym, to jak może mieć wymiar? Nie wciągam Pana w zawiłości filozoficzne, jak wielu "geniuszom ścisłości" ta wyprawka logiczna stawia włosy na głowie. Przestrzeń ma odwróconą wartość konotacyjną i należy ją odkryć wedle reguły informatycznej w następujący sposób: przestrzeń jest zjawiskiem braku obiektu. Zatem "jest przestrzeni" polega na logicznym i fizycznym przejawie, który realizuje funkcję tła ekspozycyjnego. Stąd w informatyce stwierdza się, że "jest sygnał" i "jest brak sygnału". Zachęcam do podjetego wysiłku i życzę dobrego dopełniającego partnera. Stanisław
PS: z przyczyn regulaminowych mój adres jutro.

[wujzboj]

Ta binarna reguła ma jednak ważne wyjątki (być może sprowadzalne do jednego, za to podstawowej wagi). Są mianowicie stany, których zaprzeczenie jest niezdefiniowane. Są to takie stany, jak byt i świadomość. Nikt nie wie, co znaczy "być nieświadomym", bo wiedzieć, co coś znaczy, oznacza jednocześnie być świadomym tego znaczenia. Podobnie nikt nie wie, co znaczy niebyt, bo gdyby niebyt miał znaczenie, nie byłby niebytem. W praktyce oznacza to po prostu tyle, że potrzebujemy NIE TYLKO binarnego ciągu "sygnał, brak sygnału", lecz także singularnego detektora, któremu ten ciąg się przejawia. Innymi słowy, zarówno "sygnał", "brak sygnału", jak i "ciąg sygnałów i przerw" nie znaczą nic, jeśli nie są odgrywane w jakimś detektorze (obserwatorze).

[rafal3006]

[Stanisław Heller]

Do Jarka i Rafała (Kubusia)!
Mam nadzieję, że mój post kierowany specjalnie do Ciebie dotarł. Ponieważ otrzymałem dwa posty od Rafała (pseudo Kubuś), bardzo szybko osadziły one mnie w istocie Waszego forum.
Nie ma najmniejszej wątpliwości, że Wasze forum jest związane z ogromnym zaangażowaniem i takąż pasją wokół teorii autorstwa Kubusia i zespołu. Życzę wszelkich spełnień i dołączam poparcie wysiłku. Serdecznie jednak proszę zwrócić uwagę, że musicie być świadomi tego, iż nawet bycie na drodze do największej rewelacji wymaga świadomości, że w tej sprawie ważne jest podjęcie i zaakceptowanie przez drugich. Do czego zmierzam? Otóż do tego, że samo odkrycie jest zjawiskiem, które zaczyna działać z momentem, kiedy osiąga wymiar języka. Chodzi tu o to, że proces aprobaty odkrycia polega na tym, że konieczne są dwie strony jako rozmówcy. Stąd ten, kto ma zaakceptować odkrycie musi poznać jego język, musi mieć satysfakcję z jego wiedzy, musi być równoległy. Zwróćcie, proszę, uwagę na to, że sami odkrywcy na przestrzeni dziejów popadali w ten kłopot, iż z momentem uświadomienia sobie, że dokonali rzeczy wielkiej, zmieniali swoją pozycję do otoczenia, traktując je w ten sposób, jak audytorium, któremu pozostało już tylko tak. Stąd dramaty i tragedie wokół odkryć. Trzeba pamiętać, że ten, kto ma zaakceptować odkrycie, musi dokonać takiego samego wysiłku, jak odkrywca, a więc tak samo w swoim umyśle poprzestawiać twierdzenia, wnioski i przyzwyczajenia oraz przyjąć je za nowy kanon swojej logiki. Tego właśnie nie umieli pojmować odkrywcy, co kosztowało ich nędzę, odrzucenie i potępienie. Kepler krótko po swoim odkryciu pisał między innymi „Nie dbam o to, czy moje odkrycie będzie czytane dziś, jutro czy za pięćdziesiąt lat, skoro sam stwórca musiał na mnie czekać kilka tysięcy lat”. Współczesny świat jest przeniknięty rywalizmem, w którym tak naprawdę chodzi o to, jak uprzedzić, jak ograć, jak zdobyć sławę i podziw, czyli często nieświadome traktowanie otoczenia jako ślepych potencjalnych adoratorów. Wywyższenie nie powinno być obliczone na poniżenie choćby zepchnięcia innych do niższej klasy. Wyraźnie zauważam, że na równi z Waszym wartościowym wysiłkiem trwa sporo z gorącej myśli o sukcesie. W tym względzie kierowano już do Was posty, w których było zawarte i to, co dotąd napisałem i takaż sama chęć krytykujących o krytykowanych. Moje usiłowanie nawiązania z Wami partnerstwa to szczera propozycja porównań i przeanalizowania czy spinając nasze dokonania jest możliwe osiągnąć efekt jednoteoryjności tej właśnie, która objawia się tym, że wciąga przedstawicieli jak największej ilości dziedzin. Wyobraźcie sobie, że przeczytałem bez mała od dechy do dechy teorie implikacji i stwierdzam dwie rzeczy: jest autentycznie wielka, ale tej wielkości sporo przeszkadza jawne wyrażanie także wielkości autora. To bardzo prowokuje ludzi o przecenionej ambitności, a skromnych straszy byciem niepotrzebnymi. Pragnę zwrócić uwagę, że w istocie matematyki tkwi predyspozycyjność mniejszej części populacji, a przeto jednolita teoria musi być szeroko rozbudowana teoriopoznawczo, czyli w języku trafiającym do filozofów, metodologów, logików, ale i przeciętnych ludzi. Jeżeli zdołałem zasłużyć sobie na życzliwą uwagę, pragnę zakomunikować Wam co następuje: wolny od ambicjonalizmu, chcę oświadczyć, że jestem autorem opracowań bardzo koherentnych z Waszym wysiłkiem. Uważam, że warto przestudiować (a nie przeczytać tylko) zawartość mojego dorobku pod kątem wzbogacenia Waszej i mojej teorii. Zyskujemy to, że w trakcie publikowania swoich wyników, możemy odwoływać się do innych: Wy do moich, ja do Waszych ustaleń. Dla czytelnika zewnętrznego daje to ważne spostrzeżenie, że rzecz ma szeroki front. Z uwagi na powyższe zezwalam na przytoczenia z moich prac i myślę, że nie będzie żadnych powodów przeciwnych, abym i ja wskazywał przy okazji swoich dalszych publikacji odesłania czytelników do poszerzeń zawartych w Waszych pracach. Przy bardzo intensywnym wysiłku i znaczącym dorobku autorom towarzyszy silny brak czasu oraz zagrożenie, że wdanie się w ambicjonalne, chaotyczne rozmówki może zatrzymać zupełnie pracę bieżącą. Myślę więc, że warto mieć jednego-dwóch właściwych partnerów, aniżeli gromady piesków oszczekujących karawan. Rzecz jasna, że im poważniejszy partner, tym wzajemne współliczenie się z sobą odgrywa najważniejszą rolę. Mając to wszystko na myśli, chcę powiedzieć, że dla mnie osobiście w miejsce ukłonów lub emocjonalnych postów znacznie cenniejszym będzie to, kiedy pracując w temacie, który będziecie mogli za chwilę poznać, będę mógł swojego czytelnika przekierowywać na znajomość Waszych prac, dając mu do zrozumienia, że poszerzenie swojej wiedzy, a więc i powagi tematu znajdzie w elementach teorii implikacji. Proszę serdecznie o niespieszne, ale wnikliwe ustosunkowanie się. Stanisław (www.sheller.pl)

[ptr]

" szybko osadziły one mnie w istocie Waszego forum"
Spieszę donieść, że nie jest to trafne rozpoznanie

[Stanisław Heller]

Przepraszam, ale jest istotne, aby o tym forum uczciwie podkreślić, że posiada bardzo wysoką wartość merytoryczną, co nie ulega najmniejszej wątpliwości, zaś moje z tym forum związane wyobrażenia traktuję jako uzgadnianie i porównanie do mojej myśli o bardzo daleko idącej współpracy. Proponuję serdecznie, abyśmy dali pierwszeństwo wymianie spostrzeżeń, a konstatacja dokona się sama. Serdecznie pozdrawiam. Stanisław

[rafal3006]

[rafal3006]