ŚFiNiA

rafal3006

Podsumowanie dyskusji maluśnejOwieczki z szarymobywatelem na gruncie algebry Kubusia

Niezbędna teoria z algebry Kubusia dla zrozumienia niniejszego postu:

Definicja kontrprzykładu w zdarzeniach:
Kontrprzykładem dla warunku wystarczającego p=>q nazywamy to samo zdanie z zanegowanym następnikiem kodowane zdarzeniem możliwym p~~>~q=p*~q

Rozstrzygnięcia:
Prawdziwość warunku wystarczającego p=>q=1 wmusza fałszywość kontrprzykładu p~~>~q=p*~q=0 (i odwrotnie)
Fałszywość warunku wystarczającego p=>q=0 wmusza prawdziwość kontrprzykładu p~~>~q=p*~q=1
(i odwrotnie)

http://www.sfinia.fora.pl/filozofia,4/zycie-jest-do-dupy,20455-750.html#645107

MaluśnaOwieczka

rafal3006

Kto ma rację?
Rafał3006 czy maluśnaOwieczka

Semele

Powodem cierpienia są pragnienia...🤔😊

Bez pragnien nie ma życia....

Slawomir Piechaczek:

Według Ciorana człowiek od zawsze zazdrościł bogom, że mimo porównywalnej z nim, a nawet większej od niego świadomości, nie muszą zmagać się z własną, ulegającą wpływowi czasu, cielesnością i tym samym przeżywać dramatu istnienia. Podczas gdy oni raczą się nektarem wieczności, a towarzysząca temu błogość usypia ich myśli, cierpienia będące konsekwencją niszczenia pierwiastka materialnego, zmuszają naszą świadomość do nieprzerwanej aktywności, czuwania pobudzanego bólem i okrzykami rozpaczy. Wyraźne, wyodrębnione i indywidualne, nie pozwalają na włączanie tego, co wokół w strumień naszych przeżyć i na określanie siebie za pomocą przedmiotów – nie dając o sobie zapomnieć, separują nas od życia. Cały wszechświat stoi naprzeciwko nas, w żaden sposób nie możemy stać się jego częścią i zatracić się w nim. Rzeczywistość, którą inni witalizują ze względu na to, iż jest dla nich nieustannym pretekstem, dla cierpiącego stanowi jedynie garstkę martwych i surowych faktów, staje się zewnętrzna, obiektywna i nieistotna. Pogrążony w udrękach traci on bezpośredniość odczuwania i uzyskuje status zwierzęcia nie wprost. [ 1 ] Wbrew temu, co mówi tradycja chrześcijańska, cierpienie nie jest wcale drogą do miłości, lecz do piekła i ciemności, zawiera w sobie pierwiastek diabelski:

Lidia Beata BarejCierpienie to droga oddzielenia, odrywania się, to siła odśrodkowa separująca cię od jądra życia, od światowego centrum przyciągania, w którym wszystko pragnie się zjednoczyć w miłości i intymności. Jeśli zasadę boską cechuje wysiłek kosmicznej syntezy i metafizycznego współuczestnictwa w istocie wszechcałości, to cierpienie przebywa na antypodach tej zasady. Zasada szatańska – jako zasada rozprężenia, rozdwojenia i dramatyzacji – w całości przepaja jądro życia, jest bowiem immanentna, organiczna i podstawowa. [ 2 ]

Niegdyś stanowiliśmy jedność ze światem natury, szliśmy z nim w jednym szeregu, ból wyrwał nas z niego, odłączył od uśpionej całości i skazał na świadomość. Pytanie „jak” i „dlaczego” oraz poszukiwanie pierwszej przyczyny są objawami zaburzenia funkcji fizjologicznych i pokazują, że istnieje pewna współzależność między pytaniami metafizycznymi i niedyspozycją fizyczną [ 3 ]. Gdy zdrowie podupada zaczynamy tworzyć wszechświat wraz z jego zagadkami, a więc wszystko to, co stanowi naddatek względem czystej, pozbawionej treści egzystencji, którą wiedliśmy przed wyjściem ze stanu zwierzęcego. Niedola, będąc architektem różnorodności oraz bodźcem dla myśli i czynów, skazała człowieka na wieczne zapytywanie i poszukiwania, uczyniła go zwierzęciem metafizycznym:

"[…] staliśmy się ludźmi, wychodząc z raju bytu. Byliśmy Absolutem, teraz wiemy, że jesteśmy w nim: tak więc już nie jesteśmy nim, ani sobą. Poznanie wzniosło między człowiekiem a szczęściem mur nie do sforsowania. – Cierpienie jest tym właśnie: świadomością Absolutu

Semele

Książkę Emilii Walczak otwierają dwa lapidarne zdania. Pierwsze pochodzi z ,,Dziennika” Sándora Máraiego: „Kto żyje, musi się bać”. Drugie – z filmu „Sekrety i kłamstwa” Mike'a Leigh: ,,Śmiejmy się, inaczej musielibyśmy płakać”. Zresztą te dwie formuły, świetnie oszlifowane i wpadające w ucho, nie tyle rozpoczynają, ile podsumowują prozatorski projekt bydgoskiej pisarki.

Powodów, by tak sądzić, jest kilka. Po pierwsze, ,,Hey, Jude!” – wbrew wszelkim pozorom (a pozorów jest wiele, bo autorka stara się raz po raz oślepiać czytelnika) – dokumentuje egzystencjalny sprzeciw wobec urządzenia świata, wobec społeczeństwa, a także wobec samego faktu narodzin (jak powiedziałby Emil Cioran, skrycie patronujący książce). Życie bohaterów jest jak – świadome lub nie – przygotowywanie się na śmierć, jak uczestnictwo w kursie strzelania, a później staranne czyszczenie broni. Tylko po to, by w końcu strzelić sobie z niej w głowę. Tak przynajmniej wyreżyserował swój ceremoniał śmierci sam Márai. Po drugie, ,,Hey, Jude!” to książka, która śmiechem maskuje głęboki pesymizm. Bo śmiech to jedyne, co pozostało bohaterom żyjącym w nieudanym, niedorobionym świecie. Po trzecie wreszcie, to proza także o tym, że bać się naprawdę trzeba: faszystowskich okrzyków, nieludzkiego kibolstwa, społecznej obojętności. Przyszłość jest zagrożona, a wszystko może się powtórzyć.

[link widoczny dla zalogowanych]

Andy72

Co konstruktywnego daje ta ksiazka?

Semele

Semele

Nie można być zdrowym gdy otaczamy się świadomie lub nie, toksycznych ludźmi.

Semele

Gdybyś Andy znalazł tę książkę, możesz mi ja przesłać. Obchodziła wszystkie księgarnie, antykwariaty. Nie była wydana w dużym nakładzie...

Andy72

Chodzi o tę pesymistyczną ksiazkę Owieczki?

Semele

Andy72

A po co ksiązka kogoś kto poleruje broń, by sobie palnąć w głowę?

Semele

Semele

"Książka ,,Hey, Jude!” Emilii Walczak to literatura polifoniczna. Autorka rozpisała swój utwór na trzy głosy. Jednym z nich jest pamiętnikarski zapis Czarnej Cukier, Żydówki, absolwentki toruńskiej judaistyki. Drugi stanowi dziennik Emfazego Różewicza, przygotowującego habilitację wykładowcy filmoznawstwa. Trzecią linią melodyczną są z kolei doniesienia prasowe o neonazistach i kibolach oraz ksenofobiczne komentarze z internetowych forów.

Em., którego historia rozpoczyna książkę Walczak, jest bydgoszczaninem nieszczęśliwie zakochanym w Czarnej Cukier. Przechodzi intelektualny kryzys, który nie pozwala mu dokończyć habilitacji. Nieznośna acedia, depresja i melancholia dominują w jego życiu. Nieustanne, wręcz kompulsywne projektowanie własnych przeżyć na kinowy ekran (niepozwalający wyjść z domu kac porównywany jest przez Em. do tajemniczej mocy z ,,Anioła zagłady” Buñuela, a wyjście na targ przypomina mu pokaz ,,Ulicy granicznej” Forda) i – ogólniej - przykładanie wszelkich fenomenów codzienności do kulturalnej matrycy są tu metodami walki z dławiącą pustką. Nie ma rundy w tym pojedynku, w której Em. nie zostałby znokautowany.

Pamiętnik Czarnej Cukier zaczyna się, gdy Em. zapisuje ostatnie słowo w swoim diariuszu. Młoda Żydówka właśnie zrywa relację z nalegającym na małżeństwo Markiem. Robi to dla Karoli, która daje jej świetny seks. Jak się okazuje, Czarna od dawna wie, że Em. darzy ją nieszczęśliwym, niespełnionym uczuciem. Żydowskie pochodzenie i nieheteronormatywna tożsamość seksualna czynią z niej społecznego odszczepieńca. W napisanych dla Czarnej Cukier hetero- i homoerotycznych scenariuszach zazwyczaj nie ma miejsca na wielką miłość, a całe jej życie rządzi się logiką wiecznej tułaczki: z Łodzi do Torunia, z Torunia do Bydgoszczy, potem może jeszcze gdzieś dalej. Ziemi Obiecanej nie widać, tym bardziej, że w tle da się słyszeć faszystowskie okrzyki, które nie zwiastują niczego dobrego.

*

Książkę Emilii Walczak otwierają dwa lapidarne zdania. Pierwsze pochodzi z ,,Dziennika” Sándora Máraiego: „Kto żyje, musi się bać”. Drugie – z filmu „Sekrety i kłamstwa” Mike'a Leigh: ,,Śmiejmy się, inaczej musielibyśmy płakać”. Zresztą te dwie formuły, świetnie oszlifowane i wpadające w ucho, nie tyle rozpoczynają, ile podsumowują prozatorski projekt bydgoskiej pisarki.

Powodów, by tak sądzić, jest kilka. Po pierwsze, ,,Hey, Jude!” – wbrew wszelkim pozorom (a pozorów jest wiele, bo autorka stara się raz po raz oślepiać czytelnika) – dokumentuje egzystencjalny sprzeciw wobec urządzenia świata, wobec społeczeństwa, a także wobec samego faktu narodzin (jak powiedziałby Emil Cioran, skrycie patronujący książce). Życie bohaterów jest jak – świadome lub nie – przygotowywanie się na śmierć, jak uczestnictwo w kursie strzelania, a później staranne czyszczenie broni. Tylko po to, by w końcu strzelić sobie z niej w głowę. Tak przynajmniej wyreżyserował swój ceremoniał śmierci sam Márai. Po drugie, ,,Hey, Jude!” to książka, która śmiechem maskuje głęboki pesymizm. Bo śmiech to jedyne, co pozostało bohaterom żyjącym w nieudanym, niedorobionym świecie. Po trzecie wreszcie, to proza także o tym, że bać się naprawdę trzeba: faszystowskich okrzyków, nieludzkiego kibolstwa, społecznej obojętności. Przyszłość jest zagrożona, a wszystko może się powtórzyć.

Strategie oporu wobec świata podejmowane przez Em. i Czarną Cukier sprowadzają się właściwie do szeregu zaniechań. Jedyny aktywny sprzeciw wobec szerzących się antysemickich nastrojów, na jaki stać Em., to przekorne kibicowanie Widzewowi (czy też ,,Żydzewowi”, jak krzyczą przeciwnicy łódzkiego klubu). A przecież tak wyrażony protest dałoby się zaliczyć do najlepszego repertuaru teatru absurdu. Tak samo zresztą jak okrzyk ,,oj, Gewalt” padający z ust Czarnej Cukier, gdy tej grozi gwałt ze strony grupy chuliganów.

Humor, absurd i groteska są obecne na każdej stronie tej książki. Parsknięcie staje się tu mutacją szlochu, śmiech – mutacją płaczu. Rozmowy bohaterów toczą się czasem w purnonsensowym tonie, a sytuacyjny komizm sprawia, że nawet najczarniejsze wydarzenia wydają się igraszką losu. Śmieszą – choć powinny niepokoić – także prasowe artykuły o zadziwiająco pobłażliwym stosunku organów ścigania do ksenofobicznych haseł wykrzykiwanych i wymalowywanych przez kiboli. Ten śmiech jest w istocie techniką kamuflażu dla najpotworniejszego dramatu zwanego życiem.

Bardzo łatwo – zbyt łatwo – przychodzi czytanie książki Walczak w kluczu politycznym. Uzupełnienie historii Em. i Czarnej materiałem wziętym z publicznego dyskursu wręcz nachalnie sugeruje zaangażowany charakter tej prozy. To prawda, że ,,Hey, Jude!” jest również apelem, przestrogą, napomnieniem i politycznym oskarżeniem. Ale to przede wszystkim historia dwojga bohaterów, którzy mierzą się ze swoim czasem i miejscem. Inna sprawa, że ów czas i miejsce są surowe i bezwzględne."
Jak przeczytam napiszę własną.
Są w tej prozie kontrapunkty

Andy72

A co Gazeta Wyborcza pisze o tej książce?