ŚFiNiA

istota · Dołączył: 10 Sty 2015 Posty: 194 Przeczytał: 0 tematów

Nie ma sensu rozstrzygać zasadności rozumienia "życia jako daru" w perspektywie religijnej, gdyż tutaj (niemal) każde uzasadnienie da się obronić, czy to będzie zaczerpnięta z wschodniej filozofii koncepcja doskonalenia się duszy w poszczególnych wcieleniach, czy wiara w to, że o powstaniu życia decyduje nie Bóg, którego wolę należy wypełniać, aby dostąpić zbawienia etc.

W tym temacie interesuje mnie tylko rozumienie "życia jako daru" przy zachowaniu światopoglądu ateistycznego. Żeby daleko nie szukać, powołam się na przykład fanatycznego ateisty Dawkinsa. Kilkukrotnie udało mi się w jego wypowiedziach usłyszeć/przeczytać przekonanie, że człowiek powinien być szczęśliwy z tego tytułu, że to właśnie on, przy tak małym prawdopodobieństwie, znalazł się na świecie, który może do końca życia poznawać i znajdować w tym wielką przyjemność.

Nie można odmówić Dawkinsowi racji w tym, że poznawanie świata może uszczęśliwiać, jednak frapuje mnie jedno, o kim/czym Dawkins mówi, kiedy rzecze coś w stylu: "człowiek powinien być szczęśliwy z tego tytułu, że to właśnie on, przy tak małym prawdopodobieństwie, znalazł się na świecie"?

Mamy tu do czynienia z pomieszaniem dwóch różnych rzeczy. Człowieka jako cennej zdobyczy i człowieka jako zdobywcy. Człowiek zdobycz to człowiek, który dostąpił zaszczytu zaistnienia, a człowiek zdobywca to ten, na którego to dostąpienie spada.

Człowieka zdobywcę można (czy wręcz trzeba) odczłowieczyć, sprowadzić do jakiegoś mętnego bytu, gdyż tak długo jak nie osiągnie miana zdobyczy, nie zaistnieje jako człowiek (zarodek). Dawkins jako ateista pojęcie "duszy", która się intuicyjnie w tym kontekście nasuwa, zastąpiłby zapewne możliwością, potencjałem.

Jednak czy można powiedzieć, że możliwości się poszczęściło, że została czymś obdarowana? Brzmi absurdalnie. Poszczęścić może się tylko czemuś konkretnemu, a więc wszelkie "dary" mogą spaść tylko na człowieka zdobycz.

Człowiek zdobycz jednak nie może czuć się obdarowany czymś, w czym się znalazł, zanim w ogóle sobie uświadomił, że się w tym znalazł. Istnienie trzeba uznać za punkt wyjścia. Dopiero od tego momentu można mówić o jakimkolwiek obdarowywaniu.

Zatem życie w perspektywie ateistycznej darem być nie może, a skoro ateiści przejawy takiego pojmowania życia zdradzają, to albo zdradzają w ten sposób swoją zakamuflowaną wiarę w upodmiotowioną możliwość (duszę), albo bezrefleksyjnie powtarzają zasłyszany frazes.

Michał Dyszyński

istota · Dołączył: 10 Sty 2015 Posty: 194 Przeczytał: 0 tematów

Miałby Pan rację, gdyby nie to, że rozumienie życia jako daru (niekoniecznie chodzi mi o użycie akurat tego pojęcia) pojawia się w kontekstach, gdzie trudno mówić o zrównaniu takiego rozumowania z samą akceptacją, docenianiem walorów życia.

Np. w dyskusjach dotyczących aborcji pojawiają się argumenty typu "cieszę się, że mnie nie 'wyskrobano' i mogę spełniać teraz moje marzenia", "gdybym się nie urodził, nie miałbym nawet szansy na ocenę tego, czy życie sprawia mi radość" etc.

Ewidentnie widać w takich wypowiedziach coś co wykracza poza odczucie "dobrze jest", wychodzi w nich mianowicie przekonanie, że "lepiej być niż nie być", "bycie jest szansą".

Podobne zjawisko można zauważyć w przyp. dyskusji o samobójstwie, gdzie mówi się o "utracie raz na zawsze szansy". I to poczucie straty projektuje się na trupa.

Argumenty przeze mnie przytoczone nie słabną nawet jeśli wskazuje się na ich nieracjonalny charakter. Co może oznaczać, że to nie tylko taka ot emocjonalna reakcja, tylko głębokie przekonanie, że jest się wyróżnionym faktem zaistnienia.

mat

Musialabys o to zapytac Dawkinsa, ateisci nie maja kosciola i papieza, mozna byc ateista a nie podzielac jego zdania o zyciu jako darze, nielogicznie generalizujesz.

istota · Dołączył: 10 Sty 2015 Posty: 194 Przeczytał: 0 tematów

Michał Dyszyński