ŚFiNiA

Ircia

Ja z wolną wolą mam sporo problemów, wątpliwości.
Parając się neurobiochemią i psychofarmakologią poznałam jak wiele zależy od reakcji chemicznych, jak ograniczony mamy wpływ na siebie , zgłębianie mechanizmów powstawania myśli nie poprawiło sytuacji, dodanie czynników środowiskowych znów ograniczyło zakres wolności.

Im bardziej rozkładam siebie na części i widzę ile to autopilot tym mniej dostrzegam w tym element wolnej woli, jeśli istnieje ma ścisły związek z samoświadomością i poznaniem mechanizmów autopilotów, bo wówczas gdy wiem np. jakie schematy myślowe generują moje myśli mogę je zmodyfikować...

Staję przed jakimkolwiek wyborem A czy B, ale to na jakich podstawach wybiorę mam już niejako zaprogramowane... dopiero uświadomienie sobie pierwotnych przyczyn takiego a nie innego oprogramowania pozwala na przeprogramowanie i dokonanie bardziej świadomego wyboru...

Choć nie zdziwię się jak się okaże że wolna wola to takie miłe złudzenie, albo że jest zupełnie czymś innym niż myślałam...

Michał Dyszyński

Katolikus

Ircia

Kiedyś sądzę że tak, przynajmniej po to aby samej sobie to poskładać i uporządkować,a potem móc sensowne wnioski wyciągnąć, szczególnie że na tym forum znajdą się osoby które będą zdolne do wskazania niedociągnięć, nieścisłości i wyciągania własnych wniosków.

Dyskurs

Ircia

Dyskurs

"Pamiętać w sercu" = pamiec dlugoterminowa oparta oczywiscie na emocjach, bo emocje to my zyjac ale jako podswiadomosc utrwalona w trakcie regeneracji organizmu czyli snu. Intelekt czyli pamiec krotkotrwala oparta na emochjach chwili to labirynt i bez nawigacji systemu wartosci/intuicji/spojrzenia panoramicznego orla a raczej holograficznego, mozna sie w intelekcie zakopac na smierc a tego nikomu nie zycze

Michał Dyszyński

Rozwój nauki jako model rozumowania w ogóle
W tym wątku chyba powinien pojawić się też przykład fundamentalny i całościowy. W moim przekonaniu nauka, jako całość, jako metoda - tak sama w sobie - jest wspaniałym przykładem tego, jako radzić sobie z iluzjami umysłu.
Temat jest szeroki, więc chyba nie da się napisać o wszystkim na raz. Więc wezmę sobie na tapetę na początek jeden aspekt sprawy - WAŻNOŚĆ WERYFIKACJI.
Właściwie tym różni się nauka od myślenia obiegowego, czyli "jak się komu tam przytrafi", że nauka wymaga, aby twierdzenia były zweryfikowane.
W życiu robimy sobie z naszymi przekonaniami co chcemy. Jak nam się ktoś z "gęby" nie podoba, to myślimy nieraz (oczywiście, nie każdy tak myśli, ale chyba wiele osób myśli w tym stylu ) o nim "ale durny facio". Wiele osób ma już zdanie o kimś po wyglądzie, po pierwszym kontakcie. Intuicja czasem z resztą nie najgorzej nam podpowiada prawidłowość owych ocen. Ale też chyba prawie każdy na tego rodzaju intuicji kiedyś się zawiódł. A jeśli nawet jest przekonany, że absolutnie nigdy się nie zawiódł, to może sam jest po prostu niereformowalnym betonem, albo po prostu nie chce pamiętać o tym, jakie miał wcześniej zdanie, upierającym się fałszywie przy iluzji, że to co teraz myśli o danym człowieku, poprawione już z perspektywy czasu i wielu kontaktów, myślał od zawsze (wielu ludzi tak ma, że nawet nie pamięta, jakie wcześniej głupoty wygadywali).
Myślę, że tendencje do pobieżnych, często błędnych ocen mamy nawet wspomagane ewolucyjnie. Za dużo rzeczy wokół nas się pojawia, za wiele decyzji - mniejszych i większych - trzeba podejmować w ciągu godziny, czy dnia, aby te decyzje wszystkie mogły być przemyślane, uzasadnione. W środowisku walki o byt, ważniejsze jest zgrubne orientowanie się i w miarę pozbawione wielkich błędów działanie, niż daleko posunięte rozumowanie, ścisły model, czy w ogóle pełna sprawdzalność naszych przekonań. Za dużo się dzieje, abyśmy mieii energię, czas i możliwości wszystko to ogarnąć ściśle naszym ograniczonym umysłem. I "ewolucja o tym wie" - tzn. ściślej nasi przodkowie, którzy pewnych kluczowych rzeczy z oceny świata nie dokonali, bo "za dużo myśleli" (zastanawiali się, zamiast szybko ocenić sytuację i reagować) zostali pożarci przed szarżującego drapieżnika i nie wydali potomstwa. Zostali Ci, co byli w stanie z grubsza (na ile się dało, uwzględniając ograniczone możliwości) ogarnąć sytuację i dokonali z grubsza (! czyli pozbawionych bardzo grubych błędów) wyborów. I dzisiaj tacy już jesteśmy, że nasze biologiczne dziedzictwo "podpowiada nam" strategię w stylu: oceniaj szybko, nie dbaj za bardzo o pełną poprawność, bo w przeciwnym wypadku "nie wyrobisz się" z reakcjami na coś pojawiającego się nagle, a bardzo ważnego dla twojego przetrwania.
Czasy się jednak zmieniły. Bezpośrednich zagrożeń jest znacznie mniej, niż było ich kiedyś. Nie trzeba tak ostro walczyć o byt, jak małpoludy. Za to pewna część ludzkości dorobiła się pomysłu na inne podejście - takie jak w nauce, polegające na GŁĘBOKIM PRZEMYŚLENIU, na WERYFIKOWANIU wszystkiego, na KONSTRUOWANIU CAŁYCH MYŚLOWYCH SYSTEMÓW, które potrafią za pomocą niewielkiej liczby założeń opisać bardzo wiele fenomenów. Dla takiego - naukowego w stylu - podejścia stara strategia, tolerująca potencjalne błędy, bo preferująca szybkość decyzji i sam fakt jej dokonania (ważniejsze zwykle jest nie to na które konkretnie drzewo uciekniemy prze drapieżnikiem, ale samo podjęcie decyzji o ucieczce), okazała się czynnikiem negatywnym, hamującym rozwój.
Strategia myślenia w stylu naukowym WYMAGA DALEKO POSUNIĘTEJ PRECYZJI MYŚLI. To, że nam ludziom - wyrosłym z małpiego przodka - ta precyzja w ogóle się udaje, samo to jest już osiągnięciem. A tu niektórzy tę strategię doprowadzili do niezwykłego poziomu zaawansowania - tworząc konstrukcje myślowe zaawansowanej matematyki, genialne teorie fizyczne, informatyczne, biologiczne. Wszystkie zaawansowane teorie wymagają jednak PRECYZJI I PEWNOŚCI swoich stwierdzeń. Tę precyzję i pewność osiąga się właśnie dzięki weryfikacji. Jeśli mamy jakiś pomysł, jeśli jesteśmy nawet w pełni przekonani co do jego słuszności, to musimy założyć, że mogliśmy się pomylić. A pomylić się można na naprawdę wiele sposobów - od zwyklego przeoczenia, poprzez złe zapisanie czegoś, pominięcie, przyjęcie że dana zależność obowiązuje w jakimś zakresie, choć nigdy w tym zakresie nie była sprawdzona i wiele innych. Jednym z ważniejszych pomysłów na odsianie błędów z naszych przekonań, jest POWTARZANIE NIEZALEŻNE badań. Po pierwsze, jeśli jesteśmy twórcami jakiegoś przekonania - koncepcji, to sami powinniśmy ją wielokrotnie powtórzyć. Jeśli zawsze wychodzi to samo, to mamy szansę na to, że odkryliśmy regułę. Ale to jest dopiero początek sprawdzeń. Teraz dobrze byłoby, aby ktoś inny, ze świeżym umysłem, nie obciążony takimi samym przekonaniami, jak my je mamy, sprawdził nasz pomysł. Jak i jemu wyjdzie to samo co nam - to już jest naprawdę mocne potwierdzenie dla koncepcji. A jeszcze lepiej, jeśli więcej osób/ośrodków spróbuje powtórzyć to badanie, osiągając takie same, albo bardzo podobne rezultaty. Potem jeszcze dobrze jest, gdy pojawią się jacyś zaciekli krytycy, którzy włożą duży wysiłek w obalenie koncepcji - jak im się takie obalenie nie uda, to już prawie "jesteśmy w domu", czyli możemy mieć uzasadnione przekonanie, że udało nam się odkryć regułę, która jest OGÓLNIE DZIAŁAJĄCA, jest jakimś PRAWEM natury, czy choćby prawem ludzkiej percepcji. W każdym razie od tego momentu możemy odkrytą zależność zacząć stosować jako zasadę - postulat do interpretacji dalszych koncepcji.
Patrząc na to, jak wiele pracy (zbiorowej) trzeba włożyć, aby pewne stwierdzenia uczynić pewnymi, stosować jako PRAWDY, inaczej spogląda się na ten pierwotny - pobieżny (w stylu małpoluda) tryb szybkiej oceny, jaki ludzie stosują. Wtedy można nabrać pokory, a dalej może mieć powód do mniejszego upierania się przy tym, co sobie gdzieś tam pomyślimy, co nawet jakoś intuicyjnie nam się zgodzi.

Dyskurs