ŚFiNiA

Semele

Może dusilas sie w kulturze polskiej bo mieszkalas na glebokiej prowinncji. Moze dopiero w USA masz szansę na realizacje swych potrzeb edukacyjnych.

Andy72

Michale, mamy się Uniżać ale nie POniżać!
Przykład z Tajlandii:
[link widoczny dla zalogowanych]
Król się wywyższa a inni się przed nim poniżają. Wstyd!

W starożytnym Rzymie, gdy wszyscy traktowali jakiegoś cesarzynę jak boga, chrześcijanie jedyni na to się nie zgadzali i byli przez to prześladowani.

Michał Dyszyński

towarzyski.pelikan

Wydaje mi się, że to odmienne zdanie co do wartości kultury wynika z tego, że Ty uważasz, że światopogląd człowieka jest albo chociaż być może niezależny od kultury. Można powiedzieć,że takie utkwienie w jednej kulturze tłamsi Twój umysł i ogranicza światopogląd. Natomiast ja jestem zdania, że światopogląd człowieka jest uzależniony od kultury. Nie da się od tego uciec tak jak nie da się uciec od swojej biologii. Jak to się mówi, wyżej dupy nie podskoczysz. Kiedy sobie to uświadomiłam, początkowo było mi przykro i nieswojo. Wcześniej wyobrażałam sobie siebie jako podmiot (ducha) istniejącego niezależnie od jakichś przypadkowych uwarunkowań. Jednak przełamałam w sobie ten opór, dokonałam autowiwisekcji, w wyniku której zidentyfikowałam w sobie źródło tego kim jestem. Otóż, jestem bytem zdeterminowanym przez biologię i kulturę. Nie ma żadnego JA-obserwatora, który jest oderwany od swojego otoczenia materialnego, nie ma żadnej mitycznej "soby", "czystej natury", którą rzekomo kultura ma tłamsić. To JA zostało stworzone przez tę kulturę. Ja jestem urzeźbiona dłutem tej kultury. Z przyrodzenia patrzę na świat przez okulary kultury, która MNIE stworzyła. I nawet jeśli w toku życia próbowałam się wyrwać z tej kultury, tak jak próbowałam się oderwać od swojej płci (fazę feminizmu też zaliczyłam) czy temperamentu, to potrafiłam się oddalić tylko na tyle, na ile mi te wszystkie uwarunkowania pozwalały. W pewnym momencie trafiłam zawsze na mur nie do przeskoczenia. Nawet bunt przeciwko kulturze był wpisany w moje kulturowe JA. Kiedyś pisałam, że chrześcijaństwo to religia, która tworzy najwięcej ateistów. Można powiedzieć, że w ogóle cywilizacja łacińska to kultura, która tworzy najwięcej buntowników. W sposób naturalny robi przestrzeń dla swojej antytezy, która na niej pasożytuje, ale ostatecznie nie może jej zdławić, bo jej egzystowanie jest uzależnione od kultury macierzystej. Nie można być buntownikiem, kiedy nie ma żadnych granic. Żadnych nakazów i zakazów. Żadnych ograniczeń, uwarunkowań.
Zawsze się postrzegałam jako buntownika. I chyba nadal się postrzegam. Tylko tyle, że obecnie jestem buntownikiem paradoksalnym. Otóż walczę na rzecz wzmocnienia fundamentów mojej kultury, bo jestem świadoma, że one warunkują moje funkcjonowanie jako buntownika. Istoty wolnej.

Michał Dyszyński

evaj23

Pozwoliłam sobie, Panie Barycki, zacytować Pelikankę w całości, ale pomimo, będę poniżej wyrywał fragmenty, aby zaakcentować marksistowskie objawienie Pelikanki.

towarzyski.pelikan

Michał Dyszyński

Mówiąc, że kultura mnie stworzyła miałam na myśli to, że kultura stanowi pewne ramy doświadczenia podobnie jak biologia. Mam na myśli to, że moje JA/świadomość (ego) ukształtowało się w konkretnym kontekście kulturowym, kiedy miałam kilka lat i później jako dziecko też się wychowywałam w konkretnej kulturze. Największy wpływ na te ramy naszego doświadczenia mają pierwsze lata życia no i okres prenatalny. Wszystko co będzie później będzie już w mniejszym stopniu mnie determinować.

Dobrą analogią jest płeć. To że mam taką płeć a nie inną nie znaczy, że jestem taka sama jak każda inna osoba tej samej płci, bo jest mnóstwo innych czynników, które mnie kształtują, ale to co mnie łączy z osobnikami tej samej płci to pewna rama doświadczenia, poza którą nigdy nie wyskoczę. Jest to sztywna, biologiczna rama. Kulturowe uwarunkowania zdają się być mniej sztywną ramą, ale czy tak jest w istocie?

Weźmy język. Sam język determinuje sposób, w jaki postrzegamy świat. W każdym języku znajdą się pojęcia, które nie występują w innych językach, często te różnice wynikają z odmiennych uwarunkowań środowiskowa naturalnego (np. Eskimosi mają ileś tam określeń na śnieg, a Norwegowie mają jedno słowo na "prosto do góry", ponieważ Norwegia jest pagórkowata), ale niekiedy te różnice wynikają z kultury. W językach germańskich zwracamy się praktycznie zawsze do obcej nam osoby na "Ty", a w języku polskim cały czas jest w użyciu "Pan, Pani" i do starszej osoby spotkanej face to face raczej nie wypada zwrócić się na "Ty". W języku japońskim innych słów/zwrotów grzecznościowych się używa zależnie od tego, jak wysoko w hierarchii postawiona jest osoba, do której się zwracamy. Człowiek pochodzący z innego obszaru kulturowego chcąc wysłowić się w obcym języku w pewnych sytuacjach natrafi na mur, bo zabraknie mu środków na wyrażenie tego, co chce powiedzieć. Będzie miał jakieś alternatywy, ale podporządkowując się im, będzie musiał właśnie zmienić na czas formułowania wypowiedzi swój światopogląd. Będzie musiał myśleć w języku obcym, a to jest równoznaczne z myśleniem z obcej kulturowo perspektywy. Czyli np. ja żyję w kulturze, gdzie wszyscy są hierarchicznie równi, ew. wyższość hierarchiczna może dotyczyć sprawowanych urzędów jak prezydent czy papież albo właśnie wspomnianego wieku, natomiast chcąc się wysłowić po japońsku (i nie narazić się na gafę) będę musiała myśleć jak Japończycy żyjący w świecie silnie skolektywizowanym i zhierarchizowanym społecznie.

Różnimy się tak bardzo, że nie jesteśmy w stanie całkowicie przeniknąć i zrozumieć naszej odmienności. Po ponad 10 latach wielu podróży i dłuższych pobytów w Japonii zaczynam rozumieć pewne zachowania i przejmuję je kiedy tam jestem. Jednakże wiele spraw pozostaje dla mnie nadal absolutną tajemnicą i chyba nie przekroczę nigdy pewnej niewidzialnej bariery. Ponad 700 lat kultury samurajskiej zrobiło swoje. Współcześni Japończycy nadal pozostają samurajami, choć pozornie przypominają Europejczyków w swoich czarnych garniturach.
[link widoczny dla zalogowanych]

Tak więc, zgadzam się z Tobą, że my jako jednostki jesteśmy syntezą rożnych wpływów i doświadczeń, ale moim zdaniem kultura (w swoich fundamentach) nie tyle jest po prostu jednym z wielu czynników, które na nas wpływają, tylko stanowi ona fundament na którym budujemy siebie, tak samo jak temperament (głęboka, wrodzona część osobowości)/płeć. To będzie ten filtr, przez który te wszystkie doświadczenia życiowe przepuszczamy, pewien klucz interpretacyjny. Stąd sądzę, że kultura ma fundamentalny wpływ na światopogląd, sposób doświadczania rzeczywistości.

towarzyski.pelikan

dubel, do usunięcia

evaj23

Wikipedia – definicja kultury:
„całokształt duchowego i materialnego dorobku społeczeństwa. Kulturę można określić jako ogół wytworów ludzi, zarówno materialnych, jak i niematerialnych: duchowych, symbolicznych, takich jak wzory myślenia i zachowania.”

A tu gaworzenie obskuranta o kulturze:

towarzyski.pelikan

rafal3006

evaj23

towarzyski.pelikan

evaj23

rafal3006

Innymi słowy:
http://www.sfinia.fora.pl/filozofia,4/czy-jestesmy-sztuczni,13017-50.html#448191

evaj23

rafal3006

evaj23

Nic nie poradzisz Kubusiu na moją durnotę, ale i Dyszyński nie mniej durny ode mnie, ten głupek od pchły durniejszy, absolutnie nie zgadza się z tym, że na obraz i podobieństwo rodziców, a na obraz i podobieństwo boga, a z kolei nasz dobry Wuj, zaparł się w swojej durnocie i z uporem maniaka zapewnia nas tu wszystkich, że to nie my kształtujemy się na obraz i podobieństwo rodziców, a odwrotnie, to nasze odczucia kształtują naszych rodziców na obraz i podobieństwo nasze. Ale bardzo się cieszę, że piętnujesz durnotę Dyszyńskiego i Wuja naszego dobrego, bo to plugawe kanalie durniejsze od pchły nawet, jak to cudownie określiłeś.

Michał Dyszyński

evaj23

Michał Dyszyński