ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Postawa wywyższania się, to postawa mentalnej jałowości
Co by wynikać właściwie miało z tego, że "jestem lepszy"?...
Obawiam się, że ci, co im tak na owym wywyższaniu się strasznie zależy, nie odpowiedzą na to pytanie. Jestem lepszy! - no i co?...
Jestem jeszcze lepszy!! - ok. więc co dalej?...
Jestem, kuźwa mać, najlepsiejszy na świecie!!! - fajnie, nakręcaj się w tym procesowaniu owej (czym by ona nie była) lepszości. Jeśli chcesz...

Z postawy wmawiania sobie wyższości właściwie wynika tylko jedno - takie psychiczne onanizowanie się. Nie ma w tym żadnego wskazania na coś prowadzącego do rozwoju, czy doznania jakiegoś nowego piękna, do odkrycia czegoś. Nie - jestem najlepszy! - więc siedzę i jestem najlepszy!!!

Ja - Michał - wcale NIE jestem najlepszy. I akurat z tym wcale nie jest mi źle.

NIE MUSZĘ być najlepszy, nie muszę procesować emocji "jestem najlepszy", nie muszę ludziom truć dupy "jak to ja jestem najlepszy". Bo nawet jakbym komuś tę dupę swoją najlepszością truł, to i tak nic mi z tego nie przyjdzie. Ani kasy z tego nie zarobię, ani prochu z procesowania swojej najlepszości nie wynajdę.

Z resztą, moje doświadczenia z ludźmi, którzy swoją nalepszość i geniusz ogłaszają, skłaniają mnie do przekonania, że owi ludzie nawet nie bardzo wiedzą, czym ich najlepszość miałaby być - są najlepsi "tak w ogóle", albo są genialni "tak w ogóle"; nic konkretnego. Podobnie jest najlepszością narodowoą - też (dla nacjonalisty) nasz naród jest najlepszy "tak w ogóle".

Wchodzenie w szczegóły, szukanie konkretów jest dla wywyższających się śliskie i niebezpieczne. Bo jak ktoś by powiedział już konkretnie, że jest najlepszy w grze w szachy, to może się pojawić z kolei bardzo konkretne pytanie: jaki masz ranking szachowy? Z kim wygrałeś? :shock:

Więc nie - ci co "są najlepsi" z reguły są najlepsi "tak w ogóle", czyli po prostu nakręcają się wewnętrznie w budowaniu sobie poczucia wywyższenia bliżej nie sprecyzowanego.
Oczywiście zdarzają się też deklaracje o tym, że ktoś jest najlepszy w czymś tam konkretnym, ale są one rzadsze, są raczej wyjątkiem od reguły.

Bycie najlepszym (już tak naprawdę) jest jałowe i...
... rodzi lęk.
Bo jak ktoś rzeczywiście by najlepszym był, to ma wiele do stracenia. Inni pewnie chcieliby go zrzucić z tronu. Więc jest powód się bać.

Tak więc los wywyższającego się wcale nie jest taki piękny, jak to się niejednemu wydaje. Ale przymus "bycia najlepszym" jest dla wielu nieopanowany. Ciągnie ich do tego ogłaszania się geniuszami i zwycięzcami, bo taki jest biologiczno - ewolucyjny paradygmat. A oni mocy zrelatywizowania go nie posiedli. Może z resztą i dobrze, że nie zrelatywizowali tego instynktu, bo jak by to zrobili w swojej mentalnej słabości, to wtedy mogliby w swoich odczuciach napsuć coś jeszcze bardziej. Moc pokory jest trudna, jest dla nielicznych. :think:

towarzyski.pelikan

Ja rozróżniłabym wywyższanie się (jako postawę pełną pychy) - "jestem OBIEKTYWNIE lepszy od innych" od kochania siebie, pełnej akceptacji siebie pomimo swoich wad.

Np. mogę uważać się za najlepszą na świecie, ale dla mnie SUBIEKTYWNIE, co znaczy, że nie chciałabym być kimś innym, nie zazdroszczę innym osobom, nie zamieniabym siebie na żadną inną osobą. Taka postawa jest naturalna - tak naprawdę nikt nie chce być kimś innym, bo być kimś innym znaczy być inną świadomością (zupełnie innym podmiotem, kimkolwiek by ta osoba byla, to nie bylabym ja).

To samo dotyczy wywyższania własnej rodziny albo narodu. Jest takie piękne zdanie, które już się utarło jako komunał "kocham Cię za to, że jesteś". Moja mama jest najlepsza na świecie, bo to moja mama, jest najlepsza przez fakt bycia moją mamą. Inne mamy mogą przewyższać moją mamę o głowę w wiedzy, mądrości, urodzie, wdzięku, pogodzie ducha, ale żadna mi nie zastąpi tej, która mnie urodziła i wychowała i której zawdzięczam to, kim jestem. Gdyby moja mama byla bardziej idealna (obiektywnie lepsza od innych mam), to ja bym była innym człowiekiem, może właśnie bardziej idealnym, ale czy o to w życiu chodzi, żeby być ideałem (kimś skończenie doskonałym?).

Paradoksalnie, im człowiek bardziej pokorny, tym bardziej siebie i to co swojskie (choć dalekie od idału) kocha, bo kochać potrafi. Człowiek pyszny kocha tylko to co idealne, więc, żeby siebie lubić, musi udawać kogoś lepszego niż jest w rzeczywistości, żeby kochać naród, to ten naród musi być chodzącym ideałem, wiadomo, że to nie będzie wlasny naród (którego wady są widoczne z bliska najbardziej), tylko z koniecznosci jakieś obce narody albo najmodniejszy (bo najbardziej idealny) - "naród" obywateli świata.

I jeszcze nawiązując do tych samozwańczych geniuszy, to też wbrew pozorom pyszałek się geniuszem nie ogłosi, bo swoje poczucie wartości czerpie z zewnątrz. Pyszałek właśnie będzie udawał skromnisia, licząc na to, że inni go ogłoszą geniuszem - pyszałek bowiem chce się czuć obiektywnie lepszy od innych ludzi, podczas gdy takie chwalipięctwo raz że jest subiektywne, a dwa - działa ludziom na nerwy. Większość osób nie znosi takich ludzi i będzie im podcinać skrzydła, poniżać, deptać, żeby geniuszek przestał być taki do przodu. A geniuszek może w rzeczywistości być szalenie pokorną osobą, która nie ma nic do stracenia, więc nie obawia się wystawić na pośmiewsko, wyzwiska, hejty, ogłaszając się geniuszem. Reputacja mu poleci tylko zewnętrznie (obiektywnie), a subiektywnie to on się zawsze czuje ze sobą dobrze (najlepiej), bo siebie kocha.

MrSpock · Dołączył: 21 Kwi 2019 Posty: 70 Przeczytał: 0 tematów

Cały sens pobytu ludzi na tej planecie to jet walka o bezwartościowe rzeczy. Te rzeczy mają być symbolem tego że ktoś jest lepszy od innych. To jest irracjonalne, ale naprawdę większości ludzi to się podoba. Pójść na jakieś studia nie dla gromadzenia wiedzy tylko gromadzenia przedmiotów w ciągu->lepsze wykształcenie->lepsze zarobki->zbiorę więcej niepotrzebnych przedmiotów->pokażę innym że jestem od nich lepszy bo mam niepotrzebne przedmioty których inni nie mają. Nic dziwnego że ta cywilizacja jest na poziomie dzieci.

Michał Dyszyński