ŚFiNiA

Piotr Rokubungi

Przyjmijmy, że wszystko jest wytworem wyobraźni; a ta jest świadoma. Czyli- z grubsza sprawę ujmując- solipsysta uważa, iż wszystko, całą doznawaną rzeczywistość generuje jego świadomość własna; tak właśnie ujmuje to np. wujzboj. Tylko, że wówczas skoro wyobrażamy sobie to, czego doświadczamy, to dlaczego nie doświadczamy tego, co wyobrażamy [sobie]?! Zrozumiałe jest to pytanie?.. Prosty przykład: Skoro wyobrażamy sobie przedmiot, który jakoby widzimy np., to dlaczego wyobrażając sobie w tym miejscu i tym momencie inny przedmiot, postać, cokolwiek, nie widzimy, nie postrzegamy tam tego tak, jak wyobrażamy to sobie?? Zdaje się, że wujzboj próbował z tego problemu wybrnąć tak, iż sugerował, że jakoby "nie mamy nad tym kontroli, co wyobrażamy". Ale to bzdura, ponieważ wyobrażenia są świadome- a świadomość wyobrażeniami steruje, mamy kontrolę nad tym, co wyobrażamy, co myślimy [chociaż nie do końca i nie zawsze, ale w takich przypadkach raczej i tak nie zdajemy sobie sprawy z nieświadomych poczynań]. Czyli wyobrażając- świadomie, co podkreślam- "oto krzesło" robimy dokładnie to samo, co gdy wyobrażamy sobie "oto sfinkso-pegaz". Sam jednak przypuszczam, że wyobrażenia dopiero "pod koniec" trafiają do świadomości, a i to nie wszystkie- wiele z nich jest nieuświadomiona; chociaż wtedy to może nie są jeszcze wyobrażenia [w pełni], a bardziej coś, jak pojedyncze wrażenia [przedświadome raczej]. Ale jeśli tak nawet jest, to i tak bardziej przeczy to solipsyzmowi, niż go potwierdza, bo wówczas to nie świadomość generowała by rzeczywistość, lecz nieświadomość [może jakiś rodzaj "podświadomości"].

Sprostowanie: To wyróżnione powyżej przeze mnie pytanie nie jest zbytnio adekwatne, co do poruszanego tu problemu, nie oddaje go precyzyjne, a nawet pewne "pomieszanie" wprowadza. Natomiast następujący po nim przykład jest raczej trafny i wyjaśnia dokładniej, o co w tym pytaniu, zagadnieniu- tak postawionym- chodzi.
A więc zmieniam tamto niezupełnie trafnie oddające sedno problemu pytanie na takie: Skoro wszystko, to są wyobrażenia- w dodatku raczej świadome, szczególnie w interpretacji solipsyzmu przez wujazboja- to dlaczego niektóre z nich- np. młotek, którym aktualnie uderzamy [jak się wydaje] są tak odmienne od innych- np. od goblina machającego smokiem?? Dlaczego jedne wyobrażenia wpływają na nas bardzo odmiennie, z zupełnie inną "mocą", niż inne [np. wyobrażenie, że ulegamy poważnemu wypadkowi, które "zachodzi naprawdę", kontra takie o spadnięciu ze schodów, podczas gdy w danym momencie wygodnie i stabilnie leżymy na tapczanie] i to nawet wówczas, gdy świadomie staramy się wyobrażać, żebyśmy np. mocno grożącego zdrowiu wypadku nie doświadczyli- a jednak doświadczamy go, natomiast np. nie udaje się "sprowadzić" zmarłej ukochanej osoby "zza grobu", choć bardzo sobie to intensywnie wyobrażamy...
Chyba, że- jak napisałem powyżej- przyjmiemy, że rzeczywistość jest generowana przez inną sferę, inną część psychiki, niż świadomość.
Jarek Dąbrowski próbował wyjaśniać ten problem w ten sposób jeszcze, że my, jako monady, nasze świadomości tak "uśredniają" [w drodze ewolucji?] informacje przepływające pomiędzy nami [czyli monadami, świadomościami naszymi], iż powstaje z tego taka, a nie inna rzeczywistość. Lecz, jeśli nawet tak- co możliwe- to znów musiałoby się to odbywać nieświadomie, poza świadomościami ludzkimi, bowiem świadomie wyobrażamy jednak [również] coś innego, niż zdaje się "być"- inną rzeczywistość; przykłady powyżej.

Zacytuję coś jeszcze nt. solipsyzmu: "Za twórcę owego poglądu uważany jest sofista Gorgiasz (ok. 480-385 p.n.e.), który w manifeście antycznego nihilizmu, dziele "O naturze albo o niebycie" (Περί του μη όντος ή περί φύσεως), utrzymywał, że:
Nic nie istnieje.
Nawet jeśli coś by istniało, nikt nie mógłby o tym wiedzieć.
Nawet jeśli ktoś by o tym wiedział, nie mógłby tego nikomu zakomunikować. Skomentuję to w jedyny słuszny sposób: kurewsko "ciężki idiota" był z niego, wobec tego [coś, jakby wzór dla Lewandowskiego, Dyszyńskiego i t. p.]. Kto rozumuje poprawnie, ten zrozumie, dlaczego tak napisałem odnośnie tych jego założeń [dobra, wyjaśnię, bo to prościutkie: "nawet jeśli" generuje sprzeczność wprost!]

Piotr Rokubungi

Wytłumaczę to w jeszcze inny sposób- prostszy chyba i dobitniejszy: Solipsyści się mylą, ponieważ nie doświadczamy, nie doznajemy dokładnie tego, tak i z odpowiednio proporcjonalną mocą, co i z jaką mocą, intensywnością sobie wyobrażamy; lecz postrzegamy, a dalej doznajemy również tego i tak, czego i jak świadomość danej osoby sobie "nie życzy"- i nie tylko danej pojedynczej osoby, ale również w odniesieniu do "uśrednionych" wyobrażeń grupy osób jest tak samo właściwie. Czyli nie tylko świadomość ludzi ma wpływ na to, czego i jak [z jaką intensywnością i "skutkami"] doświadczamy. A więc musi istnieć inny czynnik, spoza ludzkich świadomości, modyfikujący to, wpływający na to.

Sytuacja byłaby odmienna, gdyby założyć, że- jak już pisałem w pierwszym wpisie tego wątku- rzeczywistość generują nieświadome elementy, części psychik, umysłów...
Albo gdyby przyjąć, iż istnieje, działa świadomość nadrzędna, która ma o wiele silniejszą "moc sprawczą", niż ludzka wyobraźnia. Prawdopodobnie to właśnie sugerował George Berkeley wprowadzając pojęcie Umysłu Boga.
Moim zdaniem jest to "nadużycie" podchodzące pod "brzytwę Ockhama", ponieważ takie pojęcia, jak m. in. siunjata, jednia i t. p. w ujęciu Hipotezy Wszystkiego dostatecznie zgodnie z doświadczeniem i rozumowaniem tłumaczą funkcjonowanie i istotę Rzeczywistości, bez "mnożenia" niepotrzebnych bytów [takich, jak bóg osobowy]; aczkolwiek jednym z podstawowych pojęć Hipotezy Wszystkiego jest Prawda Uniwersalna, stanowiąca opis Absolutu, czyli Natury, na którą oddziałuje Wola [bezosobowa siła], tworząc Rzeczywistości. Taką Prawdę można w pewnym przybliżeniu, przenośni zinterpretować, określić, jako Boga- lecz bezosobowego, powtarzam...

Banjankri

Bóg jest tylko osobowy, bo jest istotą istnienia. Wszystko co jest, jest z/poprzez Boga. Kto tego nie rozumie, błądzi. I nie ma w tym za grosz religii, czy wiary. To jest oczywiste, tylko tymi oczami trzeba umieć patrzeć. Pusta jest tym, na czym istnienie się opiera, sama w sobie istnienia nie ma.

Piotr Rokubungi

Banjankri

ZaKotem · Dołączył: 14 Lut 2017 Posty: 24 Przeczytał: 0 tematów

Nie jestem solipsystą i raczej nie będę, bo powodowałoby to u mnie dyskomfort i ból pośladków. Jednak trochę solipsystów pobronię. Po pierwsze dlatego, że mam skłonność do bronienia wdów, sierot i innych ofiar losu których nikt inny nie obroni, a solipsyści wszak nie mają nikogo prócz siebie. A po drugie, nigdy nie wiadomo, może jestem wytworem świadomości jakiegoś solipsysty, więc na wszelki wypadek lepiej z nimi mieć dobre stosunki.

Istnieje sensowne wyjaśnienie problemu: "Dlaczego nie wszystko, co sobie wyobrażam, postrzegam jako rzeczywiste" w ramach solipsyzmu, i to bez żadnego odwołania do podświadomości, nadświadomości, zbokuświadomości itd. Chodzi o to, że aby wyobrażenie było "rzeczywistością", musi być spójne z poprzednimi wyobrażeniami. Jeśli wyobraziłem sobie świat o określonych własnościach fizycznych, to w tym moim wyobrażeniu wyobrażenie sobie kroku na śliskich schodach MUSI skutkować wyobrażeniem upadku a następnie wyobrażeniem złamania nogi. Jeśli natomiast teraz wyobrażam sobie, że łamię nogę, to nic mnie nie boli i nie ma w tym nic rzeczywistego - bo kłóci się to z moim aktualnym wyobrażeniem siebie siedzącego przy biurku. Rzecz jasna, nie tylko fizyki to dotyczy. Jeśli wyobraziłem sobie siebie jako łysego, grubego i obleśnego, a do tego bez kasy, to z tym wyobrażeniem niespójne jest wyobrażenie siedmiu dziewic błagających mnie o stosunek, coś takiego może być tylko "pobocznym" wyobrażeniem niedajacym wrażenia rzeczywistości.

Solipsysta staje jednak w tym momencie przed problemem nie tyle logicznym, co etycznym, tj. analogią teodycei. Znaczy, wypadałoby jakoś wyjaśnić, dlaczego właśnie wyobraziłem sobie świat, w którym można złamać nogę i to boli, a ja jestem gruby, łysy, obleśny i bez kasy, i czy nie mógłbym tego jakoś lepiej wykombinować. I nie mogę, jak teista, zaspokoić się twierdzeniem o niezbadanych wyrokach Bożych, bo to MOJE wyroki i lepiej żebym szybko wymyślił ich uzasadnienie, zanim ktoś sobie o mnie źle pomyśli. A ktoś - to ja, nie ma przecież nikogo innego, jeśli więc ja sam o sobie źle pomyślę, to znaczy że wszyscy, ale to absolutnie wszyscy, wszystkie myślące istoty we wszechświecie źle o mnie myślą, a to sytuacja tak okropna, że żal dupę ściska i dlatego właśnie nie mogę być solipsystą. Ale gdybym tylko był lepszy w wymyślaniu usprawiedliwienień, to nie widziałbym żadnych przeciwwskazań.

Piotr Rokubungi

@ Banjankri:

Piotr Rokubungi

@ ZaKotem: Dość tendencyjnie, z pewną złośliwością w stosunku do solipsystów- może i zasłużoną- to napisałeś. Ale też kilka ciekawych "szczegółów" poruszyłeś; wyjaśnię je.

Banjankri

Piotr Rokubungi

@ popieprzony papieSZ:

Banjankri

Piotr Rokubungi

@ Banjankri:

Banjankri

Napisałem odpowiedź i mi się nie wysłała... Dobra, napisze chociaż podsumowanie.

Jeżeli interesują nas odpowiedzi oparte o byty, a my byty nadajemy, to w pewnym sensie, sami sobie podstawiamy odpowiedzi. Zadając pytanie determinujemy odpowiedź tak, że musi być obiektowa. Jeśli pytasz, co jest pod bytem, to implikujesz byt. Nie potrafimy myśleć nie opierając się o nie. Jeszcze raz, byty, które sami nadajemy. Oczywiście możemy tworzyć nowe, ale to nie zmienia faktu, że jesteśmy kompletnie ograniczeni istnieniem. Nawet jak chcemy powiedzieć o czymś nie istniejącym, to mówimy to negując istnienie i, chąc nie chąc, nadajmąc temu czemuś byt.

Suma sumarum, wszystko sprowadza się do tego jednego bytu, którym jest "ja". Czym on jest? Ludzie walcują ten temat od dawna, bezskutecznie. Jak już teraz rozumiesz (albo i nie), problemem leży w niemożliwości poprawnego odpowiedzenia na to pytanie. Jest to technicznie niewykonalne, przy użyciu obiektowego myślenia. Nie jest też prawdziwe stwierdzenie, że "ja" nie ma, bo to użycie tego samego, nieadekwatnego mechanizmu, tylko w negacji.

Michał Dyszyński

Banjankri

To dodatkowo pokazuje, że istnienie jest tworem mentalnym, który może nawet nie mieć desygnatu w doznaniu. To, na co zwracam uwagę, to ograniczenia myślenia obiektowego i błędy z tego wynikające. Problem leży u samych podstaw ontologii i jeśli się go nie usunie już na początku, wygeneruje ogromne przekłamania.

Piotr Rokubungi

@ papieSZ:

Piotr Rokubungi

@ Michał D.:

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Piotr Rokubungi

Michał Dyszyński

Piotr Rokubungi

@ Michał D.:

Dyskurs

Michał Dyszyński

Dyskurs

Slowo ma prawo byc zywym i miec specyficzne znaczenie dla Ciebie. Tak daleko jak do doswiadczenie pozostanie w Tobie, jest OK