ŚFiNiA

Ircia

Czym jest postrzeganie? Chodzi tylko o widzenie czy też inną formę doświadczania czy też może o każdą formę interakcji. Gdy coś nie wchodzi z niczym w interakcje to praktycznie tego nie ma( może jest ale nie ma możliwości aby tego doświadczyć), gdy pojawia się interakcja staje się coś, możemy stwierdzić że coś istnieje.

I znów wracamy w praktyce do definicji istnienia i nieistnienia, a ja znów mam nieodparte wrażenie że to tylko dwie strony tej samej monety i że bez siebie nie mogą ani istnieć ani nie istnieć, są nijakie, są wszystkim i niczym i dopiero subiektywne postrzeganie 'stwarza' coś i nic.

Gdy próbuję sobie wyobrazić że nie mnie nie ma to dochodzi do sytuacji gdy muszę sobie wyobrazić brak wyobrażającego, co jest i nie jest prawdą, bo postrzeganie jako coś czego nie da się postrzegać, nie podlega obserwacji w pewnym sensie nie istnieje a w pewnym jest czymś jedynym i niezmiennym i tylko subiektywne punkty doświadczania mogą stworzyć iluzję że postrzeganie jest rozproszone.

Semele

Semele

Wybitny neurolog i humanista Antonio R. Damasio, który wraz z żoną stworzył w Iowa w USA centrum badawcze uznawane za jeden z najważniejszych ośrodków w dziedzinie badań neurologicznych zaburzeń umysłu i zachowań, z całą mocą zaprzecza dualizmowi, jakim przesiąknięta jest myśl Zachodu: umysł a ciało, rozum a uczucia, wyjaśnianie na gruncie biologii a wyjaśnianie na gruncie kultury. Uczony ten wykorzystał w neurologii idee Spinozy (zob. Damasio, 2005a, 2005b). Recenzent jednej z jego książek pięknie napisał, iż Damasio „pozwala nam dostrzec, być może po raz pierwszy, głębokie powiązanie pomiędzy różnymi rejonami tkanki nerwowej z jednej strony a wyżynami i dnem ludzkiego doświadczenia z drugiej” (zob. Damasio, 2002).
W Polsce znaczenie filozofii, psychosomatyki, a także pedagogiki w medycynie wyraźnie dostrzega Jan Tatoń (2003). Godne polecenia wszystkim lekarzom jest jego przesłanie, które brzmi: „Lekarz powinien poznawać osobowość chorego w pełni: zarówno problematykę psychiczną, jak i biologiczną, a także społeczną, czyli cały psychosomatyczny zakres choroby” (s. 15). Zacytujmy także jeszcze inne znamienne i ważkie słowa tego autora: „Specjalizacje i kierunki medyczne zajmują się fragmentami problemów ludzkich, z tego powodu łatwo tracą perspektywę egzystencji człowieka jako całości. Filozofia medycyny, zespalając i uogólniając dorobek specjalistyczny, tę perspektywę może przywrócić” (s. 62). Tatoń jako lekarz dostrzega także ogromną rolę pedagogiki – jeden z rozdziałów cytowanej książki zatytułował: „Człowiek chory musi być mądrzejszy – pedagogika jako metoda oddziaływania leczniczego”.

Ircia

Generalnie rozpatrywanie czegoś w oderwaniu od reszty systemu jest korzystne tylko w specyficznych okolicznościach. Jesteśmy sprzężonym systemem ciała umysłu i sądzę że także duszy, każdy element oddziałuje z każdym w obydwie strony. To jak bardzo psychika potrafi wpływać na ciało bywa zdumiewające i często tego typu zjawiska określa się wręcz mianem cudu.

Co do samego pojęcia świadomości mam wrażenie że to słowo ma różne znaczenia, które nie są sprzeczne ale się uzupełniają - świadomość jako wynik pracy umysłu, który składa się jeszcze z podświadomości i która ma różne stany na które można dość łatwo wpływać metodami materialnymi; świadomość jako samoświadomość, mająca dużo wspólnego z poczuciem 'ja' z tożsamością, oraz świadomość jako niezależny obserwator, mający coś bardziej wspólnego z duszą niż z umysłem.

Przy rozmowach o świadomości zawsze pojawia się kwestia 'ja' , czyli tego z czym się utożsamiamy czyli kim sądzę że jestem a co mam. Bo inaczej wygląda to z perspektywy osoby która uważa że jest swoimi myślami i że gdy nie myśli to jej nie ma, a zupełnie inaczej gdy istnieje poczucie doświadczania myśli, korzystania z intelektu a nie bycia nim...

Andy72

To że nie możemy wyobrazić sobie że nas nie będzie, jest dowodem przeciw ateizmowi. Irbisol, skoro nawet nie potrafisz wyobrazić sobie że Cię nie ma, to jak wierzyć w to że Cię nie będzie?

Dyskurs

Dyskurs

Dyskurs

Dyskurs

Semele

Dyskurs

Dyskurs

Ircia

A czym jest podświadomość jak nie specyficznym zapisem zdobytych wcześniej doświadczeń? To nasza pamięć długotrwała czyli skojarzeniowa, zawierająca nie tylko fakty jakich doświadczyliśmy przez zmysły, ale także to co odczuliśmy wewnętrznie, myśli, emocje, to zarówno dane jak i drogi dostępu do nich przez inne dane, niesamowicie zawiła sieć połączeń. To magazyn gdzie ścieżki transportu informacji podlegając ciągłym przeobrażeniom.

Czy potrafię sobie wyobrazić że nic nie pamiętam - tak, dlatego nie utożsamiam się z moją pamięcią.
Sądzę że pamięć tylko mam i nawet gdyby mi ktoś ją podmienił na jakąś inną dalej będę, tylko pytanie kim? Sobą? Z innym imieniem i wspomnieniami. Do tego ktoś mi podmienił otoczenie aby było kompatybilne z moimi nowymi wspomnieniami. Z jednej strony będę kimś innym ale czy przestanę być sobą?

Wyobrażenie sobie że nas nie ma wymusza poszukiwanie odpowiedzi na pytanie :kim jestem a co tylko mam, bo to co mam mogę utracić, to co pozostanie powinno być trwałe...
Można pojąć czym jest nasza esencja

Napisanie odpowiedzi to kilka kliknięć, problem z nią jest taki że gdy ktoś wie kim jest to tego nie potrzebuje, a jeśli nie wie to nic mu gotowa odpowiedź nie da, bo to coś co aby zrozumieć trzeba poczuć... Tak samo jak miłość - dopóki ktoś jej nie poczuje żadne opisy nic mu nie dadzą, mogą naprowadzić na dobry lub zły trop i tyle, a to czy na dobry czy zły zależy od jego doświadczeń...

Dyskurs - ja też mam wrażenie że ludzie przestają wierzyć w Kościół, ciągle trwa gra pozorów, ale wielu ludzi chodzi do kościoła z przyzwyczajenia a nie z wiary, wielu wierzy w Boga ale nie w Kościół.
Gdy się w coś prawdziwie wierzy powinny za tym iść czyny, a tak mamy możliwość oglądać hipokryzję na poziomie : iść na mszę a po niej obsmarować księdza i Kościół przy niedzielnym obiadku ;) Twierdzić że jest się katolikiem ale nie znać Biblii ani KKK, przykazania interpretować po swojemu i oczywiście narzekać na Kościół itd. Oczywiście że jest garść fanatyków, garść ludzi którzy wierzą szczerze w Boga i mają to dobrze przemyślane, ale większość to katolicy z tradycji nie z świadomego wyboru , jak to ładnie Michał określił teiści naiwni.

Ale nie dotyczy to tylko religii - ludzie po prostu zapamiętali jako dzieci że mają takie a takie imię i zapamiętali że są katolikami, mają jakiś pogląd ale po prostu go dostali od otoczenia i tak go mają ale nawet nie próbują go przemyśleć, pomyśleć dlaczego go mają, co im daje, czy jest im potrzebny... A jest potrzebny jako element do budowania tożsamości, ot taka tradycja - nie wiemy po co i dlaczego ale przyzwyczajenie robi swoje.

Może do zmiany sytuacji wystarczyłoby trochę wyobraźni :
Wyobraź sobie że nie jesteś katolikiem i jeśli nie masz z tym problemu a Twoje życie po takiej zmianie nie uległo większym zmianom to w sumie nim nie jesteś ;)

Wyobraź sobie że nie ma Ciebie? Kim jesteś? Jak trudno to zrobić całościowo to po kawałku:
-twierdzisz że jesteś swoim ciałem? wyobraź sobie wypadek w którym tracisz część siebie ale dalej żyjesz... Przez tą stratę Cię nie ma? A jak magicznie (wyobraźnia pozwala na magię!) zamieniasz się w słonia, masz słoniowe ciało, to jesteś czy Cię nie ma?
-ok, ciało nie ma większego znaczenia, to może jesteś swoim umysłem? Ale którym jego kawałkiem? Pamięcią? Zapomnij gdzie mieszkasz - trochę za dużo promili i się zdarza, ale czy brak pewnych informacji sprawia że Cię nie ma? To może poglądy? Czy zmiana poglądów politycznych czy religijnych sprawi że przestaniesz istnieć? Czy utrata tożsamości sprawi że przestaniesz istnieć?
Fajnie wrócić do takich pytań ;)

Czy mogę sobie wyobrazić że mnie nie ma?
Nie, bo aby sobie coś wyobrazić potrzebuję wyobraźni a ją tylko mam, a gdy nie ma osoby która coś posiada to samo narzędzie nic nie zrobi...
Tak, bo 'ja' jakiekolwiek 'ja' to tylko iluzja, po prostu JESTEM i to w stanie doświadczania BYCIA .

Aby spojrzeć na siebie potrzeba lustra...
Aby coś zrozumieć potrzeba podziałów, punktów odniesienia...

Czy jakiekolwiek 'ja' jest prawdziwe? To zależy od tego jak zdefiniujemy prawdę.
A gdy coś jest zależne od definicji, od umowy, od punktu widzenia to czym jest?

Ja chyba do końca życia będę dzieckiem , bo kocham się bawić i jestem na tyle wolna i niezależna że potrafię się bawić sama z sobą, słowami, pojęciami, modelami, ale miło że mogę to robić tu z innymi osobami bo interakcja sprawia że zabawa nabiera sensu i jest ciekawsza.

Dyskurs

Ircia