ŚFiNiA

malaavi

Będzie bardzo trywialnie o wielkich słowach, ale za to pokażemy, że połowa problemów filozofii to bzdety.

1. Doświadczamy przed poznaniem języka
2. Język poznajemy poprzez doświadczenia, dopiero później przez kompozycję znanych już pojęć
3. Zatem nauka przebiega na zasadzie pytania "co możemy powiedzieć o danym doświadczeniu" (dziecko pyta "co to", potem testuje różne wypowiedzi, te są korygowane, albo wolno coś powiedzieć, albo powiedzenie czegoś jest niewłaściwe)

4. Nie uczymy się języka przez definicje. Definicja nowego terminu przez inne to już tylko stworzenie wyrażenia bliskoznacznego.
5. Wielkie słowa to istnienie, prawda, rzeczywistość i inne. Jeśli umiemy powiedzieć, czym jest prawda, bez użycia słowa prawda - to wystarczy do komunikacji. Stworzenie tego słowa, głoskowego/literowego zlepku, nie jest konieczne, najwyżej pozwala skrócić wypowiedź.
6. Nie ma sensu definiowanie przez terminy trudniejsze terminów łatwiejszych
7. Wielkie słowa są łatwe.

Nie wydaje mi się, by którykolwiek punkt poza 7 wymagał rozwinięcia, mam wrażenie, że wszystko jest już skrajnie trywialne.
Gdy zapytamy chłopa, czym jest relacja, psem poszczuje albo widłami rzuci. Ale doskonale wie, co ma na myśli, gdy mówi, że ktoś prawdę powiedział (lub nie), że coś istnieje (lub nie), czym jest rzeczywistość.
Prosty umysł nie bawi się w definicje tego, co zna bezpośrednio! Dopiero filozofia pojęcia

8. zniekształca, wykoślawia
9. czyni niezrozumiałymi
10. stara się je odratować albo buduje dziwne konstrukcje na zwłokach własnych płodów.

Zniekształcenie widać wyraźnie na podstawie "prawdy" w relatywizmie. Wiemy, czym jest prawda. Relatywiści też doskonale wiedzą, rozpowszechniając swe poglądy jako obiektywne i słuszne. Jednocześnie jednak mimo stosowania tzw. naiwnego pojęcia prawdy kombinują z innym, zrelatywizowanym do podmiotu.
Niezrozumiałość widać na przykładzie "istnienia". Co tu się wyrabiało w wątkach o istnieniu! Aż zęby bolą. Przeróżne machinacje, które tak naprawdę nie dały żadnego wyjaśnienia, o wiele łatwiej przychodzi nam powiedzieć, że coś istnieje, niż sprawdzić/określić/ustalić warunki, przez które mielibyśmy istnienie rozumieć. Nie mówiąc już o tym, że te warunki są dobrane tak, by dopasować "istnienie" do poglądów twórcy definicji na temat tego, co istnieje. Krasnoludki są dyskryminowane nieustannie.
Powstaje "intersubiektywna sprawdzalność", która nie jest niczym innym jak dawnym obiektywizmem, tylko słowa "obiektywizm" nie można już użyć, bo się je wykoślawiło.

Pisałem o tym, jakie JEST w swej istocie nasze doświadczenie kota. Dziecko widzi kota z pewnego kierunku. Potem innego kota z innej strony. Czasem dotknie kota. I o tych doświadczeniach uczy się mówić "kot". Nie ma nigdy dostępu do jakiejś pozawrażeniowej rzeczywistości - rzeczywistością nazywać będzie ogół wrażeń (dopiero później przez filozofów pojęcie to wykoślawi).
Mamy tylko własne doświadczenia, które w swej istocie nie sięgają daleko. Jeśli filozof wmawia innym, że obiektywizm/prawda sięgają za daleko, jest to jest własne przekłamanie. Filozofia bawi się w krytykę tych wielkich słów, gdy wcześniej przemontuje im definicje na zbyt daleko idące. Natomiast wystarczy zauważyć, że i o kocie myślimy metafizycznie, gdy zakładamy, że jest go więcej, niż kiedykolwiek mogliśmy poznać.

Doświadczamy czegoś i uczymy się, że to właśnie jest prawdą. Doświadczamy czegoś i uczymy się, że to właśnie jest kotem. Doświadczamy czegoś i uczymy się, że to właśnie jest rzeczywistością.
Doświadczamy czegoś i uczymy się, że to właśnie jest istnieniem.

A zlekceważenie danego nam już znaczenia przez próby wyszukania w książkach filozoficznych przeróżnych karykatur i zniekształceń, naprawdę nikomu nic nie daje. Tworzą się różne teorie poronne w rodzaju relatywizmu, bez znaczenia dla rozwoju myśli.

11. Wielkie słowa są przedmiotem dociekań filozofii jedynie dla ich wielkości, a nie wiem, czy to nie wielkość pozorna, czy nie chodzi czasem o przeświadczenie o ich wielkości odziedziczone po jakimś Arystotelesie. Kotem filozofia się nie zajmuje, bo kot, jaki jest, każdy widzi. Filozofia mieści się więc pomiędzy banałami (bo wszelkie teorie filozoficzne i tak są przedstawione z założeniem istnienia obiektywnej prawdy w świecie filozoficznych teorii, a to naiwne przecież), a sprzecznościami i dywagacjami zupełnie jałowymi.

Przy okazji możecie dać inne wielkie słowa, którymi zajmują się filozofowie. Ciekawi mnie, czy jakieś nie będzie ani jasne dla chłopa z jakiejś wsi zapadłej, ani nie będzie łamańcem jakimś z różnych języków zapożyczonym, wprowadzonym dla pozorów naukowości.

Michał Dyszyński

malaavi

O prawdziwości MÓWIMY.

Doświadczamy przeróżnych różności, nazywamy je (zaczynamy od pytania "co to?" ze wskazaniem palcem, potem nieco się proces automatyzuje) i wiemy, jak wiązać mówienie z doświadczeniem.
Jeśli na przykład obserwujemy polityków, porównujemy ich słowa na temat X z naszymi doświadczeniami X, otrzymujemy w wyniku kolejne doświadczenie, któremu jest przypisane stwierdzenie "Fałsz totalny, kpina z ludzi".

Prawdziwość zdania nie jest własnością zdania. To znaczy nie jest w tym sensie, w jakim poza nami miałby istnieć jakiś język, jakiś metajęzyk i inne głupoty. Jestem człowiekiem, mam wpojone pewne (nieformalne) reguły tworzenia wypowiedzi i zestaw wspomnień, wiedzy nabytej na podstawie wypowiedzi. Pamiętam, że "poszedłem" a nie "poszłem", ale zarazem pozwolę sobie na neologizm. To jest mój język, nie zaś "polski" (językoznawcy chcą tylko politycznie ludzi skleić pod państwowe granice, stąd wyróżnianie narodowych języków). Ktoś może mówić na tyle podobnie, że mnie odbiera, ale ten temat na kiedyś zostawię. Doświadczenia językowe są doświadczeniami takimi samymi, jak wszelkie inne. Doświadczamy i w znanym sobie języku przypisujemy tym doświadczeniom wypowiedzi. W strasznie banalny sposób, zawsze chodzi o to, co (czyli: jaka wypowiedź) może zostać powiązana z tym, co jest dane (czyli z moim doświadczeniem).

I tak wypowiedź "o świecie" jest reakcją poprzez subiektywny język na doświadczenie, i tak wypowiedź "o prawdziwości stwierdzenia" jest podobną (do bólu) reakcją.

Nie ma różnic.

O istnieniu pomyślałem w pociągu i mnie brzuch rozbolał. Wszelkie przygłupie definicje (bo nie chodzi mi tylko o "prawdę", a o przeróżne filozoficzne wielkie słowa, czyli te, wokoło których skupiają się dociekania "myślicieli") muszą zakładać istnienie. Każdy rzeczownik, czy określenie przedmiotu czy abstrakcji, ma mówić o czymś, odwołać do doświadczenia. Musimy mieć doświadczenie, czyli inaczej mówiąc (ale mówiąc dokładnie to samo) doświadczenia muszą istnieć. Jeśli mówimy o JAKIEJKOLWIEK relacji wypowiedzi z przedmiotem, która ma zachodzić dla "istnienia", to potrzebujemy istnienia tej relacji.
W ogóle w jakim sensie relacji? Niech mi ktoś grzecznie wyjaśni, jak bez założenia, że wiemy czym jest "istnieć" opisać relację.
Bo na pewno nie w teorii zbiorów. Trzeba pominąć wszystko, co mogłoby "być" czyli "istnieć", psychikę własną, zdolność obserwacji, zbiory, ich elementy. Ktoś po takim pomijaniu widzi jeszcze relacje?

Wielki w tych słowach pic na wodę i ciemnota filozoficzna. Wieki lania wody.

wujzboj

malaavi

wujzboj

malaavi

wujzboj

Michał Dyszyński