ŚFiNiA

Piotr Rokubungi

Michale, to właśnie oznacza nie-wiadomo-co. I właściwie to nie wiadomo nawet, czy zachodzi, czy nie. Ale, zważywszy na to, że ludzkość poznając stopniowo Kosmos zawsze doświadcza czegoś nowego, a nie jakiejś granicy, za którą jest brak [poznania], należy przypuszczać raczej, że poznając, doświadczając czegoś dalej nie doświadczymy braku, niedoświadczania; ergo- dla nas, dla ludzkich rozumów- istnieje bardziej [częściej, więcej] coś, niż brak. To jednak nie jest odpowiednie tłumaczenie dla takiego nastawienia, jakie ty tu reprezentujesz; nie wyjaśnia "pętli solipsystycznej"- że tak to nazwę. Jednak zauważcie to: Uważam, chyba podobnie, jak ty, Michale i jak wujzboj, że istnienie podmiotu doznającego jest warunkiem dostatecznym, aby coś zachodziło; ale, czy jest warunkiem koniecznym? Jeśli poza tym, czego doświadczamy jest niewiadomoco lub brak, czyli nicość i nieskończoność- jako to samo, to w związku z tym, co napisałem na początku bardziej prawdopodobne wydaje się przyjąć, że zachodzi, niż że nie zachodzi. Prawdopodobnie "chaos bytu-niebytu" jest właśnie stanem Rzeczywistości...
Ponadto problem złudzenia dotyczy właśnie jak najbardziej podejścia solipsystycznego: jeśli prawą dla człowieka ma być to, czego doświadcza- czyli, tak naprawdę to, co wyobraża sobie, to prawda taka również nie może być weryfikowalna. Żeby była, musiałby istnieć druga TAKA SAMA osoba: drugi ja, drugi ty i t. d.

lucek

Piotr Rokubungi

lucek

To po co kłamca kłamie?

Piotr Rokubungi

Piotr Rokubungi

lucek

Piotr Rokubungi

Pisz lucku po ludzku, a nie po lucku... Bo nie będę się domyślać co cię "piekło". U mnie nic o piekle nie było...

Michał Dyszyński

Piotr Rokubungi

Michał Dyszyński

Piotr Rokubungi

Michał Dyszyński

Piotr Rokubungi

To w imię czego, Michale?
Przytoczony przez ciebie kolejny przykład jest znów nietrafiony. W takiej sytuacji znów należy próbować rozmawiać, poniekąd też zrozumieć tego zamachowca-szaleńca... Jeśli to nie poskutkuje, to chociaż "kupi się" nieco czasu [np. dla bliskich na ucieczkę], a może i uda się rozładować sytuację. Właściwie to zawsze chodzi w takiej sytuacji o pokazanie, że tak naprawdę to zamachowiec nie ma nad nami kontroli. To samo dotyczy terrorystów. Odpowiadając wprost, czy to kłamstwem czy prawdą, ulegamy jego [ich] warunkom i presji. W najgorszym przypadku faktycznie mogą [może] zabić daną osobę, ale zyskają na tym inni, a i zamachowca pozbawi się tej pewności siebie, a może i przekonania, ze nie ma innej opcji.

Osobom upośledzonym też nie należy kłamać tylko uparcie objaśniać.
Osób chorych, nawet nieuleczalnie, również nie należy okłamywać. Także osoby ubezwłasnowolnione WYPADA pytać o sprawy ich dotyczące bezpośrednio.

Nie potrafię raczej sobie wyobrazić sytuacji, w której na dłuższą metę kłamstwo byłoby przydatne, użyteczne. I to nie tyle ze względu na własny spokój [sumienia] czy nawet szacunek do innej osoby- po prostu kłamstwo sprawia, że ktoś jest nieświadomy [lub w przypadku np. gdy ty zrabujesz, sam siebie oszukujesz, niejako chcesz być świadom, że tego nie uczyniłeś], w związku z czym nie potrafi [się] prawidłowo ocenić sytuacji, następstw; a sytuacja zawsze potoczy się, rozwinie i tak wedle praw fizyki i psychologii-nigdy inaczej. Kłamstwo zawsze utrudnia, chce "zaczarować" sytuacje, które i tak "zaczarować" się nie dadzą nigdy. Kłamstwo generuje błędy, sprzeczności- na których ostatecznie wszyscy tracą [przynajmniej w ujęciu grupowym, społecznym].

Michał Dyszyński

Prosiak

Ja uważam, że dzięki kłamstwu człowiek ma chęci do życia. A w zasadzie to nie kłamstwu, a niewiedzy, która zataja przed nami te części prawdy, których mamy nie wiedzieć. Bo kiedy rozkmini się emocje, to już są one bez sensu, a kiedy rozkmini się znane mechanizmy to zamiast stawać się ich panami stajemy się świadomi, że jesteśmy ich niewolnikami.

Prawie wszystko co na tym świecie jest przyjemne i fajne ma swoje negatywne konsekwencje. Wiedza o konsekwencjach prowadzi do strachu, który z kolei może prowadzić do ascetyzmu lub korzystania z życia w strachu. Brak wiedzy pozwala na korzystanie z życia w błogiej nieświadomości, a kiedy przychodzą konsekwencje, to dopiero wtedy człowiek uświadamia sobie problem, który człowiek świadomy zna już wcześniej i nie może przez to korzystać z życia wcześniej. Wiedza i niewiedza zniewala nas jednak w podobnym stopniu, bo przez nieświadomość można sobie zrobić większą krzywdę. Emocje tworzą sens życia, ale i zniewalają i są źródłem większości zła na świecie i cierpienia. Świadomość reguł odbiera swobodę myślenia, ale daje wiedzę.

Piotr Rokubungi

Piotr Rokubungi

Michał Dyszyński