ŚFiNiA

Wuk

Jak widać, po powyższych uwagach Wuja Zbuja idealizm poznawczy jest niemożliwy (bo sprzeczny logicznie) a każda "dyskusją" jest z konieczności kontrowarsją wewnątrz niekonsekwetnie zajmowanego stanowiska idealistycznego. Wykażę to niżej.
Przypomnijmy, że wg idealizmu Zbujowego "znamy tylko pojęcia". Zatem powstaje problem, który on sam tak wyłuszczył:

Genkaku

Gwoli ścisłości.

Wuk

Radosław

Ok, a co rozni realiste od materialisty?

idiota

realiz m to postawa metodologiczna a materializm to ontologia.

wujzboj

Wuk

Wuk

Narodziny podmiotu

Tytułuję tak ten wpis, żeby uwyraźnić fałsz węzłowej tezy idealizmu, że poznajemy pojęcia (jako treści naszej świadomości) a nie rzeczy. Postaram się pokazać (opisowo), jak to się dzieje, że dochodzi do formułowania takich absurdów.

Proces narodzin.
FAZA I
Na pocztku nie ma podmiotu. Nie ma rozumowania. Nie ma refleksji. Nie ma świadomości. Jest byt posiadający (potencjalnie) możność intelektualnego poznawania (czyli byt w jakimś stopniu aktualnie niematerialny). Doznaje on działań innych bytów, i rejestruje te doznania w spontanicznym, niezależnym od niego samego prosesie. Niezależność przebiegu spontanicznej percepcji jest gwarancją jej obiektywności (obiektywny=niezależny od podmiotu). Pojęcia fałszu, prawdy, poznania itp. nie mają tu żadnego zastosowania. Zresztą intelekt ich jeszcze nie posiada. Innej gwarancji obiektywności nie ma, na co idealizm ma dowody (jedyna jakie ma). Pierwsze znane intelektowi pojęcia to pojęcia "odrzeczowe" czyli opisujące doznane bezpośrednio rzeczy. Pojęcia te są tworzone współcześnie z doznaniem istnienia rzeczy, gdyż intelekt rozpoznaje rzecz z chwilą utworzenia sobie o niej pojęcia. Takie odrzeczowe pojęcie nie zatrzymuje na sobie uwagi lecz "kieruje ją" na rzecz a ściślej, uwaga ta jest po postu oddziaływaniem rzeczy na intelekt.
Faza ta jest widoczna u dzieci. Nie ma refleksyjnych noworodków ani krytycznych niemowlaków. Cała wiedza takich maluchów o świecie to wyłącznie wiedza o świecie zewnętrznym. Maluch nie ma percepcji własnego "ja". Pierwszą rzeczą jaką pojęciuje (czyli odróżnia, bo pierwotna pojęciowość to "określony sposób ograniczenia rzeczy") jest jego matka, względnie części jej ciała. Kto twierdzi inaczej wypowiada hipotezy sprzeczne ze współczesną wiedzą medyczną albo z natury całkowicie nieweryfikowalne (w przeciwieństwie, do hipotezy "elektrycznej stymulacji mózgu" która jest naukowo weryfikowalna).
Poznanie spontaniczne, tworzące pojęcia jako PRZEZROCZYSTE ZNAKI rzeczy możemy stwierdzić i u dorosłego człowieka. Spacerując z kolegą po parku krzyknij nagle: "pies". Kolega od razu (mimiwolnie) zacznie dookoła szukać wzrokiem określonego tak zwierzecia! Co jest nie do zrozumienia, jeżeli słowo "pies" miałoby oznaczać treść pojęcia, a nie realne zwierze. Zatem rzeczy są nam znane w pojęciach! Wniosek przeciwny upada wobec faktów. ISTNIEJE SPONTANICZNE, PREREFLEKSYJNE, ANALOGICZNE, MĘTNE, SZCZĄTKOWE TREŚCIOWO POZNANIE RZECZY!

FAZA II
Aktualizacja możliwości poznawczych, będąca treścią pierwszej fazy skutkuje powstaniem treści, obecnych intencjonalnie w bycie poznającym. Intelekt nie może tych treści wytworzyć sam z siebie (ex nihilo nihil fit), jednak z chwilą, gdy już je wytworzy na skutek oddziaływania rzeczy, może je poznać, tj. POWSTAŁE W SPONTANICZNYM POZNANIU I OBECNE W PAMIĘCI TREŚCI POJĘĆ, UCZYNIĆ PRZEDMIOTEM SWEGO POZNANIA. Podobnie może stwierdzić wszystkie zaistniałe akty, składające się na spontaniczne poznanie, które nie są pojęciowaniem np. sądy i doznania. Wcześniej tego zrobić nie mógł, bo nie istnieje percepcja czegoś, czego nie ma!
W tej fazie pozostają kilkuletnie dzieci.

FAZA III-narodziny podmiotu
DOPIERO TERAZ mając dane z fazy pierwszej (rzeczy zewnętrzne) i drugiej fazy (akty poznawcze) intelekt może stwierdzić podmiotowość bytu, którego jest częścią, tj. odróżnić akty własne od rzeczy pojmowanych w aktach (przypomnijmy ponownie, że pojęciowość i wiedza to percepcja określony sposób ograniczenia rzeczy) i wykryć w aktach poznawczych obecność tego samego "JA". Wraz z ciągłym aktualizowaniem możności, rodzi się stała reflekcja towarzysząca wszystkim aktom podmiotu. RODZI SIĘ ŚWIADOMOŚĆ! Idol idealistów. Jak widać swiadomośc jest bytem bardzo złożonym i wielorako uwarunkowanym. Co idealiści pomijają (negując fakty) uznając świadomość za warunek poznania. Genetycznie (w swej przyczynie) świadomość jest zależna od spontanicznego poznania, lecz w rozwoju swego działania może posługiwać się nagromadzonym materiałem pojęciowym nie jako znakiem rzeczy (przypominam, że ten "materiał" JEST OBECNY W PODMIOCIE!), ale właśnie jako materiałem pojęciowym. To właśnie (MYŚLENIE!) idealizm utożsamia z poznaniem. Prawdą może być wtedy tylko to, czego nie sposób pomyślec inaczej. W ten spośób cała prawda o faktach (o którym zawsze można myśleć, jako o niekoniecznych) ZOSTAJE WYELIMINOWANA Z POLA UWAGI! Taki materiał jest bardzo podatny na wszelka obróbkę intelektualną, ponieważ będąc przypadłością umysłu zależy wyłącznie od niego. Mozna go dowolnie kształtować, uściślać, konceptualizowac i to jest właśnie pole idealizmu. Idealistycznym sensem słowa "poznanie" jest znajomość obecnych w podmiocie treści. Sama świadmmość jest warunkiem poznania, jest APERCEPCJĄ, dostarczającą poznaniu kryteriów i warunkującej jego możliwość. SKUTEK ZOSTAJE TU POTRAKTOWANY JAKO PRZYCZYNA. Realnie, to poznanie (najpierw spontaniczne) jest konieczna przyczyną ludzkiej świadomości, u idealistów to świadomość jest przyczyną poznania. Tak jakby dorosły był przyczyną samego siebie, jako dziecka!
Ponieważ nie znamy istoty swego bytu, znamy jedynie własne akty (patrz wyżej), idealiści mają doprawdy nieograniczone pole do popisu. Mogą pleść na temat świadomości, co im się podoba np. że jest prostą substancją myślącą (koszmarne rozumowanie Kartezjusza dedukujące charakter istoty ludzkiej z samego faktu myślenia) albo warunkiem percepcji i twórcą sensu poznania (u Kanta). Tak jakby coś, co kiedyś nie istniało, mogło być twórcą sensu, tego co istniało i istnieje nadal. Czyli jakby "nicość" warunkowała formy bytu. Owszem, nie można pomyślec tego, co stwierdziłem w ostatnim zadaniu 9bo to absurd), ale przecież można myśleć o samym zdaniu, i to właśnie uprawiają idealiści!
Najważniejszym jednak skutkiem uznania myślenia za samo pozanie jest utożsamienie treści pojęcia z przedmiotem poznania. Tym co znam, są wyłącznie moje własne pojęcia (treści świadomości). Reszta jest milczeniem (nawet gdy krzyczy).

Genkaku

Wuk

"Ale to nie jest jedyne poznanie jakim człowiek dysponuje. To jest po prostu inne poznanie. A konkretniej, jest to poznanie rozszerzajace wiedzę. Co nie znaczy, że poznanie rzeczy nie istnieje. "

Naturalnie. Na poznaniu spontanicznym "nabudowane" jest całe poznanie naukowe etc.

"Zapominasz o apercepcji, tj. poznawaniu przejawów własnego umysłu. We śnie nie poznajemy rzeczy(to logiczne), jednakże (z czego korzystać może psychoanaliza, od starożytnego Egiptu, przez Freuda, aż po dziś dzień) podczas snu poznawane są zjawiska własnego umysłu, przez co w pewien sposób poznajemy samych siebie. Zachodzi poznanie umysłu, a nie przedmiotów.

Nie przeczę apercepcji. Przeczę apercepcji jako warunkowi wszelkiego poznania. Przecież gdyby dziecko poznawało "przejawy własnego umysłu", powinno być mentalnie dorosłym.

Kohelet · Dołączył: 19 Lip 2006 Posty: 25 Przeczytał: 0 tematów

idiota

wujzboj

Od moderatora: Entropio, jesli stawiasz komus zarzut "belkotu", to uzasadnij starannie. W przeciwnym wypadku mamy do czynienia z wycieczka osobista, a to kwalifikuje sie do wiezienia.

wujzboj

wujzboj

wujzboj

Wuk

wujzboj

Wuk

Genkaku

Może jest sprzeczne tylko pozornie... Bowiem zmuszony jestem prosić WujaZboja o napisanie co rozumie poprzez pojęcie "byt" oraz "realnie istniejący byty". A to z tego względu, iż te pojecia, bądź co bądź, jednoznaczne nie są, a wielokrotnie zdarzały się tłumaczenia takich pojęć "na swój język", stąd właśnie moje pytanie.

wujzboj

Wuk

"Wieszanie" ontologii na podmiocie nikomu się jeszcze nie udało. Przykłady niepowodzeń są znane: Kant, Husserl, Heidegger. Powód jest bardzo prosty. Do dzisiaj nie ma sformułowanej jasnej ontologii podmiotu, a to dlatego, że podmiot jest to sprawa bardzo złożona. Znacznie bardziej złożona niż przedmiot. Logicznie pierwsza jest ontologia przedmiotu. Zajrzyj sobie do Ingardena, on próbuje ontologię podmiotu robić i słabo mu to wychodzi. W przeciwieństwie do tego ontologii przedmiotu jest w cholerę i trochę. Personalizm to jest bujanie frajerów.

wujzboj

Wuk

Naucz sie logiki, wtedy nie trzeba Ci będzie tłumaczyć różnic w ontologiach (logika jest najogólniejszą ontologią przedmiotów). Z Twoim światopoglądem nie myślę dyskutować. Zwłaszcza, że nie myślisz odróżniać światopoglądu od nauki.

Zbanowany Uczy