ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Spora część dyskusji filozoficznych toczy się w sposób jałowy, ponieważ jej uczestnicy uznają (nie zawsze świadomie) paradygmat rozstrzygnięć absolutnych. W tym są domniemania
- uzasadnienia absolutnego
- weryfikacji absolutnej
- prawdy absolutnie rozstrzygającej, absolutnie pewnej dostępnej w sformułowaniach w dyskusji wymienianych
- rozstrzygnięcia absolutnego, raz na zawsze i jedynego.

Z tym też związany jest argument w dyskusji de facto blokujący dogadania: jeśli nie masz absolutnego rozstrzygnięcia, to tak, jak byś nie miał nic.

Stawiając takie wymagania oponentowi, że "albo przedstawisz mi argumentację absolutną, albo to ja mam rację" można sobie ustawiać "zwycięstwa" w dyskusji. W końcu nikt nikomu nie zabroni tak stawiać sprawę.
Co według mnie jest odpowiedzią dla "absolutysty", który próbuje zamknąć usta oponentom zarzutem o brak absolutności ich argumentów?
Chyba najbardziej adekwatną odpowiedzią jest po prostu UCZCIWOŚĆ: czyli postawienie sprawy na zasadzie: tak, moje argumenty absolutnymi nie są - jeśli ktoś je przyjmuje, podobnie jak je odrzuca, będzie to czynił w oparciu o to, czym dysponuje w SWOIM umyśle.
I uzupełniający argument wobec absolutysty: pytanie nie jest o to, czy mój argument musi być przyjęty, bo ujmuje on rzecz absolutną formą rozstrzygalności, lecz JAKIE SĄ KONSEKWENCJE Z PORÓWNANIA GO DO ALTERNATYWY, którą on konstruuje.

Można sobie długo krytykować brakiem absolutności w zakresie przyjęcia dowolnej idei i nawet mieć w tym rodzaj "racji". Wszak rzeczywiście niczego nie mamy obowiązku przyjąć, nie ma siły, która by przymuszała kogokolwiek do jakiegokolwiek przekonania, wiary, odczucia. Jednak nad wyborem ciąży problem innego rodzaju - nie uznając czegoś i tak będziemy trwać w swoim życiu, będziemy prezentować jakieś postawy, czyli - niezależnie od deklaracji co przyjęliśmy, a co odrzuciliśmy - jakichś wyborów dokonamy. I te wybory będą miały konsekwencje.
Konsekwencja nie uznania jakiegoś poglądu nie jest zwykle drastycznie odmienna w kwestii wagi, od konsekwencji tego poglądu odrzucenia. Złudzeniem jest, że postawa obojętności, lekceważenia będzie na pewno miała mniejsze skutki, niż postawa zaakceptowania jakiegoś stwierdzenia. Jeśli służby ogłosiły, że w budynku, w którym się znajdujemy jest bomba i budynek należy natychmiast opuścić, to postawa niewiary wobec tego komunikatu, zignorowania go wcale nie musi okazać się mniej brzemienna w skutki, niż postawa uwierzenia w ten komunikat. Bo bomba rzeczywiście może wybuchnąć.

Irbisol

A ten znowu gada z debilem w swojej głowie.

Michał Dyszyński

Irbisol

anbo

M. Dyszyńskiemu wydaje się, ze filozofowanie (czy szerzej dyskutowanie) to jest takie ględzenie, gdzie nie można określić kto ma rację bo człowiek nie może znać prawdy absolutnej, co bardzo by mu odpowiadało, bo możliwość rozstrzygnięcia to ryzyko, że trzeba będzie przyznać się do błędu i nie daj Boże zostanie bardzo mocno i zasadnie podważony jego światopogląd. Dlatego też M Dyszyński tak lubi ględzić czyli lać wodę szerokim łukiem omijając konkrety, gadać sam ze sobą, obok tematu i nie odpowiadając swoim rozmówcom, nie podając cytatów rzekomych wypowiedzi, na które się powołuje, gdy krytykuje ateistów, nie cytując tekstów, które są omawiane itp., itd. Otóż to nie jest prawda, że rozstrzygnięcia są niemożliwe, bo są powszechnie przyjęte kryteria i jest powszechnie uznawana wiedza jako wiedza wprawdzie tymczasowa ale wiedza najpewniejsza, na jaką nas w tej chwili stać i ona jest odniesieniem do różnych twierdzeń. Nie jest też prawdą, że nie można ocenić, czy dana interpretacja jakiegoś tekstu czy wypowiedzi jest prawidłowa, bo są teksty i wypowiedzi na tyle jasne, precyzyjne itp., że z powodzeniem można to zrobić, a czasami widać to tzw. gołym okiem. W każdym razie zawsze można ze sobą zestawić różne interpretacje wraz z argumentacją, żeby było widać na ile zasadne one są. M. Dyszyński najczęściej jednak tego nie robi, zamiast merytorycznej argumentacji zalewa temat paplaniem, jaki śmieszny jest ten, kto tak robi. (Mam tu na myśli dyskusję o tekście Woleńskiego*). To wszystko dotyczy człowieka, który jakże często ogólnie ateistom zarzuca rzekomo nagminnie popełniane różnorakich błędów. Trzeba przyznać, że jednego M. D. nie brakuje - tupetu. I tyle o tym, przechodzę do merytorycznej dyskusji o determinizmie, wolnej woli i wszechwiedzy. Potrafisz M.D. dyskutować merytorycznie? To zapraszam.

* http://www.sfinia.fora.pl/filozofia,4/mozliwosci-istnieja-tylko-w-teorii,21197-125.html#660689

*

Michał Dyszyński

fedor

Irbisol

Michał Dyszyński