ŚFiNiA

Banjankri

Postuluję, że przyjemność i cierpienie są w pełni zależnymi aspektami tego samego procesu. Nie uważam, aby były przeciwnymi stanami, które mogą występować niezależnie, na neutralnej podstawie egzystencji, choć tak zazwyczaj są odbierane.

Zacznę od tego, że buddyzm jest ścieżką analizy skupioną na cierpieniu, jego przyczynach i sposobach jego usunięcia. Ja skupię się tutaj na drugim aspekcie, a mianowicie, ogólnie pojętej przyjemności. Będę opisywał dokładnie ten sam mechanizm działania, tylko z innej strony. Charakterystyczne w buddyjskich suttach jest to, że duhkha jest używana zamiennie ze stresem. Mamy praktycznie takie same teksty, różniące się tym jednym słowem. To zrównanie jest uogólnieniem, chociaż nie tak daleko posuniętym jak może się niektórym wydawać. Stres jest mianowicie mechanizmem operującym na doznaniu, którego różne stadia dają różny stopień cierpienia. Cierpienie jest w pełni zależne od, i proporcjonalne do, stresu. Wygląda to jak opis działania tej "gorszej" połowy spektrum przyjemność-cierpienie. Ja uważam jednak, że nie ma drugiej "dobrej" połowy. Stres jest jedynym mechanizmem, a przyjemność jest jedynie efektem jego wycofywania się. Innymi słowy, przyjemność jest ulgą ustępującego stresu i jest do niego proporcjonalne. Do uzyskania dużej przyjemności, potrzebne jest więc duże napięcie, które szybko ustępuje. Głównym mechanizmem jest tutaj stres, który daje cierpienie, lub przyjemność, w zależności od tego, czy przyrasta, czy ustępuje. Przyrost może być gwałtowny, lub stopniowy, trwający latami. Mechanizmem, który to umożliwia, pozwala znieść, jest habituacja. Jeżeli stres utrzymuje się wystarczająco długo, przechodzi do podświadomości i dopiero wyraźna zmiana w tym obszarze, ponownie go ujawnia.

Co do szczęścia, definiuję je jako stan, w którym nie ma stresu i jest to stan podstawowy. Cały mechanizm przypomina windę, w której wjazd jest nieprzyjemny, zjazd przyjemny, a po wyjściu z kabiny jesteśmy szczęśliwi. Szczęście jest bez-obiektowe, bo stres jest również podstawą świadomości.

Cierpienie i przyjemność są aspektami tego samego procesu, a ich potencjał jest zawsze taki sam. W systemie jest, w danym momencie, tyle samo potencjału szczęścia, co cierpienia. Przez potencjał rozumiem tutaj bilans końcowy po zamknięciu systemu, które następuje zawsze przy śmierci. Tzn. Jeżeli ktoś nazbierał stresu, to cierpienie z tego wynikające zostaje w pełni skompensowane przy śmierci, w formie olbrzymiej ulgi.

Andy72

Jan Kaczmarek - Pero, pero (Opole 1979)
https://www.youtube.com/watch?v=0oVD-57Tr60

Michał Dyszyński

Andy72

Hipoteza niezrozumiała
Przyjemność jest dążeniem,. Przykłądowo marzymy o jakiejś rzeczy, odkłądamy pieniądze by ją kupić, a potem nacieszymy się krótko i stiwerdzamy że to nie to, Występuje ulga która nie jest przyjemnością.

Dyskurs

Dyskurs

Andy72

Dyskurs

Dyskurs

Banjankri

Michał Dyszyński

Dyskurs

Dyskurs

Michał Dyszyński

Banjankri

Piotr Rokubungi

Banjankri

Piotr Rokubungi

Banjankri

Kori

Odrywamy kawałek obcej nam kultury i ładujemy w swoje korelatory - tak nazwałbym myśl, która mi przychodzi mi po przeczytaniu postu Piotra.
Siedzenie nie oznacza nieżycia. W moim wyobrażeniu mnisi pracują i twardo stąpają po ziemi. Z resztą, kojarzycie pewnie to słynne zdjęcie mnicha, który spalił siebie w akcie protestu. Nie znam szczegółów, ale jeżeli tak było, to jest czyn, moim zdaniem, daleki od pokręcenia czy bezcelowości.

Myślę, że to może być ważne, by nikt nie pomylił poprawnej praktyki z "odlotem", a pewnie Banjankri znasz takie przypadki.

Ken Wilber mówił coś w stylu, że są 4 tory rozwoju: growing up, cleaning up, waking up, showing up. Dojrzewanie, bycie odpowiedzialnym; oczyszczanie, czyli np. uzdrawianie traum; przebudzenie, czyli poznanie natury tego, co jest, i aktywność w świecie, w społeczeństwie.

I też mam w jakiś sposób podobne odczucia (myślę), jak Piotr, że bycie konsekwentnym w tym, o czym pisze Banjankri (ale raczej nie tylko on), oznaczałoby kompletne puszczenie wszelkich przywiązań, np. czy wyrzucą mnie z domu, czy moje zachowanie, gesty, mimika twarzy będzie zrozumiała, czy będę miał jeszcze pracę. Kojarzy mi się to z UG Krishnamurti. W komiksie jemu poświęconym przedstawiono epizod, gdzie szlajał się bez celu, a w zasadzie wyglądało to tak, jakby, mówiąc potocznie, rozwalił sobie życie.
Ja mam na przykład przywiązanie, by wyglądać schludnie, i oprócz tego całą listę rzeczy odnośnie tego, co potrzebuję i jak to zrealizować. I jest to we mnie połączone z myślami o powinności, obowiązku, umiłowaniu ojczyzny, wykorzystaniu talentów, daniu czegoś z siebie. Głównie chyba jednak na pierwszy plan rzuca się przyjemność i chęć pogłębiania jej, stabilizowania dobrostanu. "Jeżeli nie zrobię A, B, C, D...to będę niezadowolony z siebie, dlatego robię wszystko, by A, B, C, D...się wydarzyło".

Piotr Rokubungi

[quote=„Banjankri”] Bo siedzenie jest najprostszą formą przebywania. Leżenie prowadzi szybko do zasypiania.[/quote]Nie wydaje mi się tak. Po pierwsze dlatego, że rodzimy się oraz umieramy leżąc; być może sen jest tym stanem „podstawowym”- szczególnie, jeśli uważa się, iż tzw. jawa, to symulacja, czyli nie-rzeczywistość.
Po drugie- ważniejsze- dlatego, że najprostszą formą przebywania pod postacią ciała ludzkiego nie jest akurat siedzenie, lecz nierobienie niczego, nawet niewykonywanie siedzenia. A ponieważ tego się nie da, bo forma musi posiadać jakąś..swoją formę właśnie, więc najbardziej adekwatny do niewykonywania niczego byłby jak największy chaos, czyli wykonywanie „pokręconych”, „chorych”, niezbornych, a nawet „wykraczających” poza anatomię człowieka, nieskoordynowanych ruchów...

Piotr Rokubungi

Netlis

Gdyby ulga była jedyną przyjemnością, to stres byłby jedynym motywatorem co występuje u ludzi znerwicowanych, z niskim libido, w depresji itp. o czym Michał też wspomniał.
A jednak często ludzie z pozytywną energią odsłaniają zasłony witając słońce... Czują ulgę? Raczej natchnienie.
Natomiast ludzie z depresją, to gdyby nie stres, nawet by z łóżka nie wstali, dla nich faktycznie jedyną przyjemnością jest ulga np. kiedy odpękali swoje i mogą się w końcu położyć z powrotem do łóżka, często marzą wtedy, żeby się już nie obudzić.

Banjankri

Kori