ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Temat wydaje się "moralizatorski" i przewijał się na sfinii w różnych miejscach. Ale tak naprawdę chodzi o epistemologię, o stosunek do prawdy, choć w kontekście też szacunku do osoby (w części związanej z dyskusją).

Z grubsza o to chodzi, aby prawda o rzeczy stała się ważniejsza, niż cokolwiek innego.
W szczególności chodzi o to, aby prawda stała się ważniejsza niż:
- pragnienie okazania się ważnym
- pragnienie utarcia nosa jakiejś osobie z jakiegoś powodu
- pragnienie stworzenia sobie jakiegoś pozoru, aby myśleć o sobie lepiej pod jakimś tam względem
- pragnienie uładzenia w sobie jakiegoś lęku
itp.

Ogólnie uczciwość intelektualna wymaga mentalnej MOCY - po prostu NIE JEST DLA MENTALNYCH SŁABEUSZY. Im więcej mocy ktoś posiada, tym będzie w stanie być uczciwszym intelektualnie. Osoby zalęknione, pozbawione wiary w siebie, podświadomie czują, że nie są w stanie jeszcze pożegnać swoje zakłamanie, nie mają umiejętności odrzucenia owych protez mentalnych, które zapewniają komfort kosztem prawdy.
Ci, co się lękają przykrości odkrycia w sobie jakiegoś tam błędu, czy niedoskonałości nie wybiorą uczciwości intelektualnej, tylko będą w sobie pielęgnowali zakłamanie, jak to oni są wspaniali i bezbłędni. Niecierpliwi, pragnący wygranych w potyczkach między ludźmi, też poświęcą uczciwy osąd o wypowiedzi przeciwdyskutanta, zastępując go czy to kpiącą, czy napastliwą w inny sposób formą komentarza. Ci co mają inne lęki mentalne - np. że okaże się, iż przez większość życia błądzili wyznając niewłaściwy światopogląd, też uczciwość intelektualną złożą na ołtarzu swojego lęku.

Tu pewnie ktoś zechciałby zadać mi trudne pytanie: a czy ty (Michale - tu zadaję pytanie sam sobie) dla uczciwości intelektualnej poświęciłbyś swoją wiarę, swojego Boga?...
- Moja odpowiedź pewnie nieco zirytuje ateistów, ale napiszę tu od serca, uczciwie. Ja wierzę, że Prawda jest tożsama z Bogiem, czyli niemożliwy jest rozdźwięk pomiędzy prawdą/uczciwością a Bogiem. Dlatego pytanie o poświęcenie uczciwości dla Boga, czy odwrotnie nie ma zwyczajnie sensu. Chociaż...
... chociaż ma sens postawienie tego pytania w słabszej formie: czy poświęciłbym jakieś SWOJE WYOBRAŻENIE/SFORMUŁOWANIE SŁOWNE na temat Boga, wiary w imię uczciwości intelektualnej?
- To na takie pytanie odpowiedziałbym twierdząco. Właściwie to je potwierdzam sobie dość często sam - bo moje poglądy na temat Boga ewoluują, doskonalą się (mam nadzieję, że się doskonalą, a nie, że jest to regres...), moje wyobrażenia związku Boga z prawdą wciąż się ubogacają. Różne sformułowania (także te teologiczne) na temat Boga odbyły w moich wyobrażeniach nieraz długą wędrówkę. Te same słowa, a znacząco inne ich desygnaty, inne pojmowanie. Z resztą nie słowa są tu kluczem, a sama treść.

W moim przekonaniu, moja uczciwość intelektualna jest przede wszystkim DLA MNIE. Bo to ja będę głównym beneficjentem tego, że czegoś tam nie zakłamywałem - ja dzięki spojrzeniu na rzeczy "jak są", zamiast "jak wygodnie albo przyjemnie byłoby mi je widzieć" skorzystam na tym, że po prostu za chwilę PODEJMĘ ADEKWATNE DECYZJE. Jak zacznę oszukiwać, to oszukam głównie sam siebie! A dalszym efektem będzie wzięcie tego oszustwa za dobrą monetę i jakaś decyzja, która okaże się chybiona, bo była oparta o złe przesłanki.
Więc celem jest nie oszukiwanie się. Cel szczytny, choć także zdaję sobie sprawę, że wcale nie jest prosty do osiągnięcia. Bo biologiczne dziedzictwo wyposażyło moje wrodzone struktury poznawcze w szereg iluzji, czy - precyzyjniej rzecz nazywając - szereg narzędzi poznawczych, które łatwo jest zacząć nadinterpretować, odrywać od zakresu, w którym się sprawdzają, wnioski aplikując tam, gdzie ich wskazania są mylne.

Na koniec wygłoszę jeszcze jedną, dla wielu pewnie kontrowersyjną, tezę: uważam, że idea chrześcijaństwa jest właściwie tożsama z ideą uczciwości intelektualnej. To o uczciwość w religii chodzi. I to o uczciwość maksymalną, totalnie bez kompromisów. Choć droga do tej uczciwości prosta nie jest, ma wiele "ciasnych przejść", w których pozory mogą sugerować iż w religii chrześcijańskiej chodzi właśnie o zawieszenie intelektualnej uczciwości w imię wyższych celów (np. że trzeba się wyrzec tejże uczciwości w imię wiary, która miałaby być sprzeczna z uczciwością intelektualną). Uważam, że jest to złudzenie wynikające z braku wiedzy i zrozumienia, z naiwnych poglądów na epistemologię. Moja religia jest religią totalnej uczciwości, a totalna uczciwość jest właśnie religią.
Tak... wiem... wielu nie uwierzy. :nie:

Michał Dyszyński

Jeszcze jedno po czasie mi się przypomniało co chciałem napisać.
Co byłoby najbardziej PODSTAWOWĄ ZASADĄ UCZCIWOŚCI DYSKUSYJNEJ?
W moim przekonaniu: czytać z chęcią zrozumienia intencji drugiej osoby. Niby to oczywiste, ale jakże często podstawowa intencją jest chęć zaatakowania, a jeśli już przeczytania czyjejś wypowiedzi, to z nastawieniem, że na pewno jest w niej błąd. Oczywiście krytycyzm jest wskazany, ale nie jako główna zasada, lecz ta uzupełniająca. Pierwszą zasadą powinno być właśnie rzetelna chęć wniknięcia w intencje piszącego.

Irbisol

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Ponieważ Irbisol poruszył aspekt wiary w kontekście uczciwości intelektualnej, to chyba warto ten aspekt skomentować.
Powstaje proste pytanie: czy uczciwie jest wierzyć w coś (czyli przyjąć bez dowodu, czy silnego potwierdzenia)?
- W moim przekonaniu odpowiedź nie jest jednoznaczna. Wiele zależy od tego co się przyjmuje na wiarę, ale może bardziej CO SIĘ DALEJ Z TYM PRZYJĘCIEM ROBI.

Może najpierw warto zauważyć, że naiwnością jest przekonanie, że można cokolwiek zasadnie stwierdzić nie mając gdzieś w tle jakiejś postaci wiary (w formie założeń, celów rozumowania, przyjętych paradygmatów). Z drugiej jednak strony nie oznacza to, że wszystkie wiary są sobie równe, czy równoważne. Wręcz przeciwnie są wiary lepsze i gorsze, a więc bardziej i mniej uczciwe intelektualnie.
Może zacznę od wiar nieuczciwych intelektualnie.
Nieuczciwe intelektualnie jest przedstawianie swojej wiary jako ogólnie uzgodnionej prawdy, faktu, stwierdzenia udowodnionego ściśle.
Nieuczciwe jest wymuszanie na innych, aby przyjęli naszą wiarę niezależnie od tego jaki oni mają na to zapatrywania.
Nieuczciwe jest dyskredytowanie tych, którzy naszej wiary nie podzielają.

Co jest uczciwe w kontekście posiadanej wiary?
- propagowanie owego poglądu na zasadzie: ja w to uwierzyłem, mam do tego przekonanie, więc jeśli ktoś mi ufa, to zachęcam do zastanowienia się nad przyjęciem także owej wiary. Uczciwe jest przedstawianie argumentów za swoja wiarą.
- uczciwe jest wyciąganie z wiary kolejnych wniosków (choć zawsze też w tle warto pamiętać, iż być może bez owej wiary, wnioski okażą sie bezzasadne).

Wiary lepsze i gorsze - czy są tu jakieś OGÓLNE zasady?...
To jest bardzo ciekawe pytanie. Myślę sobie nad nim od jakiegoś czasu. :think:

Jedno mi przychodzi do głowy w kwestii wiary ewidentnie złej - to taka wiara, przed przyjęciem której w ogóle nie rozważaliśmy alternatyw. Choć tu może dodałbym wyjątek od tej reguły, zachodzący w sytuacji nagłej, wymagającej szybkiej reakcji, gdy nie ma czasu na zastanawianie się, jak też sytuację, gdy wierzymy w coś mocą pewnej nadrzędnej zasady wiary (rozpatrzonej osobno i zaaprobowanej), która wyraźnie sugeruje "dziedziczenie" tamtych ustaleń (np. wierzymy osobie, która została przez nas sprawdzona, wiemy, że można jej zaufać).

Semele

Michał Dyszyński

Semele

Dzięki Michał za wsparcie dla Ateisty. Nawet jeśli niezamierzone.
Kocham Cię..

Semele

Ateizm jest ateizmem a nie drogą!!

Semele

Michał zacznij traktować ateistę jako partnera a nie jednostkę penitencjarną.

Michał Dyszyński

Semele

Semele

Michał

Michał Dyszyński

Irbisol

Irbisol

Michał Dyszyński

Irbisol

Ale wybierając religię wybierasz nieuczciwie - bo pozostałe religie są tak samo "udowodnione".
Ateista nie wybiera niczego spośród puli wielu tak samo "udowodnionych" tez, twierdząc przy tym, że ta akurat teza jest prawidłowa.
Może wybrać, ale bez warunku, który opisałem wyżej.
Może się mylić, bo okaże się, że te "dowody" były do dupy.
Ale to zupełnie nie to samo, co czyni teista. Teista WIE, że wybrana przez niego opcja nie ma przewagi dowodowej, a mimo to ją wybiera i twierdzi, że ten wybór jest właśnie prawidłowy.

Katolikus

Michał Dyszyński

Irbisol

Michał Dyszyński

Irbisol

Michał Dyszyński

Irbisol