ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Chciałbym poruszyć temat bliski psychologii i socjologii, ale też trochę filozoficzny (zastanawiałem się, w jakim dziale go umieśćić, bo wcią mi brakuje takiego, który by do tej tematyki pasował). Dotyczy on też modnego ostatnio genderyzmu, feminizmu, ale chyba ma też w sobie ciekawy aspekt ogólny, dotyczący kotwiczenia rozpoznań w ludzkich umysłach.
Temat powstał na bazie pewnej wypowiedzi (nieważne czyjej, nie chcę, aby rozważano jej słuszność, albo potraktowano coś jako zarzut), w której w jednym z merytorycznych wątków pojawiło się nawiązanie do przykrego zdarzenia z historii osoby, zaś inny dyskutant (właściwie to kobieta, czyli dyskutantka) napisała w stylu "przykro mi, że to...".
Czyli ktoś tam podał przykład na coś - użył opisu zdarzenia w konkretnym problemie/dyskusji, a owa osoba SKUPIŁA SIĘ POBOCZNYM, UCZUCIOWYM ASPEKCIE.
Tu bardzo wyraźnie widać różnice pomiędzy kobietami i mężczyznami. Mężczyźni starają się w myśleniu (nie zawsze i nie w absolutny sposób) odsuwać aspekty uczuciowe, aby dzięki temu wyłonić na plan pierwszy MECHANIZM danej rzeczy, a kobiety (nie zawsze i nie w absolutny sposób) poszukują w komunikacji aspektów emocjonalnych.
Osoby obu płci często nawzajem się nie rozumieją w swoich podejściach i potrzebach. Kobieta, czytająca suche, bezemocjonalne męskie dyskusje, zapewne nie jeden raz pomyśli sobie: co wy się tak męczycie rozważaniem kwestii, które nie są zrozumiałe uczuciowo, nie poruszają emocji, będąc przez to nudne i niepotrzebne. Bo w umyśle takiej kobiety tym co jest potrzebne, to znalezienie kontekstu emocjonalnego, jakieś jego rozwinięcie, czasem rozwiązanie.
Mężczyzna z kolei (szczególnie mężczyzna taki jak ja) poddany presji okoliczności, w których pojawia się dużo kontekstów uczuciowych (np. oglądanie dowolnej babskiej telenoweli) zaczyna czuć się owymi emocjami znudzony i przytłoczony. Rozprawianie w stylu "wtedy poczułam to, a on powiedział tamto, a mi się wydawało owo", jeśli nie zyskuje jakiegoś kontekstu ogólniejszego, jest (przynajmniej przeze mnie) postrzegane jako rodzaj agresji mentalnej, nieadekwatności, wręcz sprawia mi psychiczny ból. Oglądanie emocjonalnych filmów dla mnie osobiście (jeślibym musiał je oglądać) byłoby torturą. Szarpanie moich emocji, za pomocą mało uporządkowanych, nieskoordynowanych pobudzeń wprowadza mnie w stan zdenerwowania, złości, na koniec depresji. Podczas gdy w podobnych sytuacjach kobiety mogą się poczuć psychicznie doładowane!
Daleko posuniętą atmosferę emocjonalności postrzegam więc jako formę tyranii, agresji na mnie, robienia mi przykrości. Wiedząc jednocześnie, że inne osoby tę samą atmosferę traktują jako coś im pasującego, ładującego ich psychicznie.
Zmuszam sie do różnych grzeczności, mówię to "co trzeba" w różnych sytuacjach DLA KOGOS, aby nie sprawiać przykrości. Ale to jest z mojej strony pewnego rodzaju danina, sam od siebie bardzo wielu grzeczności, czy zwyczajowych form kontaktu nie stosował. Mówię "dziękuję" (bo trzeba), stosuję te wszystko "proszę", "dzień dobry" itp. ale nie dlatego, że to lubię. Zostaliśmy wdrożeni do kindersztuby, czasem ma to swoje uzasadnienie, ale w idealnym świecie chyba taki przymus nie byłby potrzebny.
W idealnym świecie OCZYWISTYM byłoby, że dobrze sobie życzymy, potrafimy być wdzięczni, jest nam przykro z powodu kłopotu jaki komuś sprawiliśmy. Z resztą, chyba mi nawet nie o sam fakt występowania tych wielu grzecznościowych form chodzi, co o ich RUTYNOWY I BEZREFLEKSYJNY CHARAKTER. Jak się co chwila za wszystko dziękuje, to wkrótce te podziękowania zaczynają coraz mniej znaczyć. Jak się wszyscy zawsze zachwycają i są na "ach, och!" to niedługo te ochy i achy wtapiają się w tło, a ich wymowa ulega inflacji.

Ciekawe jest trochę, dlaczego tak się różnimy w pragnieniu uczestniczenia w mniejszej, czy większej ilości konwenansów, grzeczności?...
Myślę, że trochę rozkłada się do płciami, trochę jest wrodzone, trochę nabyte - wyuczone. Kobiety w ogóle lubią zwykle więcej kontaktów osobowych i mężczyźni. Ci ostatni częściej bywają samotnikami, którzy kontakt z innymi potrafią traktować jako przykry obowiązek, czy nawet szykanę. A jeśli już ten kontakt miałby być, to najlepiej w ograniczonej formie.

Co ciekawe, podobny aspekt pojawia się nie tylko w kontekście większej i mniejszej emocjonalności, ale innych oczekiwaniach w komunikacji i życiu. Ja np. nie lubię konwenansów, rytuałów, zwyczajów. Staram się nikogo nie urażać, ale rozbudowane zasady savoir vivre traktuję jako formę mentalnej presji na mnie. Za to wręcz podoba mi się, jak gdzieś jest większe przyzwolenie na swobodę - np. ktoś je rękami, zamiast "jak trzeba" nożem i widelcem, nie dba o to, kto kogo przepuszcza w drzwiach, nie stosuje zwyczajowych zwrotów grzecznościowych. Myślę, że w kulturze japońskiej, gdzie te grzecznościowe normy są bardzo rozbudowane, czułbym się psychicznie źle. Dla mnie byłyby one tyranią, konieczność ich stosowania odbierałbym jako formę zniewolenia.
Z drugiej strony nie absolutyzuję swojego podejścia. Jeśli komuś takie rozbudowane normy grzeczności i zwyczajów pasują, to niech je tam sobie stosuje. Ale ja będę takich okoliczności, gdzie się one pojawiają, unikał. Dlatego, że nie chcę doznawać przykrości.
Mam to szczęście, że nie urodziłem się w arystokratycznej rodzinie i nie kładziono mi do głowy jakichś setek norm co należy, co trzeba pod kątem konwenansów. Być może, gdyby było inaczej, to bym się przyzwyczaił. Ale jednak teraz odbieram owe konwenanse mocno negatywnie, jako rodzaj mentalnej agresji.
Ale też chciałbym podać główny chyba powód, dla którego tak myślę i czuję. Jest nim pewien ideał człowieczeństwa i poprawnego umysłu (tu wreszcie wyjaśnia się, dlaczego umieszczam ten post w dziale filozofia). Ideałem owym jest FUNKCJONOWANIE W RAMACH PEWNEJ HIERARCHII WOLNOŚCI.

Wolność jest wg mnie złożonym pojęciem. Nie powinna być traktowana jako proste pokonywanie ograniczeń, ale raczej jako ŚWIADOME OGRANICZEŃ WYKORZYSTYWANIE.
Inaczej mówiąc - są wg mnie ograniczenia dobre i złe, budujące i niszczące. Ograniczenie w stylu "rób coś, bo jacyś mądrale, z jakiejś uprzywilejowanej grupy to kiedyś arbitralnie ustalili, a pozostałym narzucili" - to ograniczenie uważam za rodzaj mentalnej agresji na mnie, traktuję je jako złe.
W odróżnieniu od powyższego, ograniczenie w rodzaju "w szachach wieża porusza się pionowo bądź poziomo, ale nie po przekątnej" jest ograniczeniem "dobrym" - ono tworzy zasady gry, daje potem rozrywkę graczom. Jak ktoś się na to ograniczenia nie zgodzi, to po prostu nie będzie grał w szachy. Nie ma takiego obowiązku grania w szachy, nie jest to narzucone.

Dyskurs

Michał Dyszyński

Semele

Kotwiczenie rozpoznan w ludzkim umyśle....

Jak to się odbywa?

Michał Dyszyński

Semele

Kobiety muszą być bardziej elastyczne.

KOBIETA W NATURZE

Gatunek człowieka myślącego – kromaniończyka, do którego się zaliczamy, ma około 200 000 lat. Powstał on prawdopodobnie z postępowej linii człowieka wyprostowanego – Homo erectus jako mała, bez wątpienia afrykańska populacja.
W zakresie 150 000 – 100 000 lat temu niektóre populacje Homo sapiens wywędrowały z Afryki, aby z czasem zająć Azję, Europę, Australię i na końcu Amerykę Północną i Południową. Naturalne populacje kromaniończyka to kilkudziesięcioosobowe grupy łowiecko-zbierackie z wyraźnym podziałem pracy pomiędzy mężczyzn i kobiety. Mężczyzna to myśliwy, kobieta – zbieraczka. Zbierała ona jagody i inne owoce, grzyby, nasiona, korzenie, bulwy oraz opiekowała się domostwem i dziećmi.
Dopiero później w swojej ewolucji kromaniończyk zaczyna uprawiać sztukę (35 000 lat temu) i rolnictwo (10 000 lat temu). Gatunki, z których wywodzi się człowiek myślący: Homo habilis i Homo erectus też najprawdopodobniej składały się z grup łowiecko – zbierackich. Tak więc na ewolucję cech, które świadczyły o specjalizacji zarówno kobiet jak i mężczyzn, było więcej czasu niż skromne 200 000 lat. Trwała ona przynajmniej 2,5 mln lat.

EWOLUCYJNE DZIEDZICTWO

Zobaczmy teraz które z cech charakterystycznych dla kobiet są przystosowaniem do funkcji, jakie spełniały one w naturze.

Dostosowanie do zbieractwa:
a) cierpliwość – jagody zbierane przez kobiety to owoce małe. Aby zebrać je w większej ilości potrzeba cierpliwości, bo praca ta jest dość monotonna. Poza tym cierpliwość kobiety przydatna była przy wychowywaniu dzieci i selekcji partnera.
b) zręczność – precyzyjne posługiwanie się ręką. Dzięki tej cesze kobiety mogły zbierać jagody wydajnie, nie uszkadzając ich.

Dostosowanie do opieki nad dziećmi i domem:
c) zdolności językowe – podobno przydatne przy uczeniu dzieci języka. Moim zdaniem istnieje jeszcze tutaj inne wytłumaczenie. Uczenie się języka to pamięciowe opanowywanie informacji konkretnych i przypadkowych. Kobieta jest w tych zadaniach lepsza. Dzieci i domostwo to cały zestaw konkretów, z którymi musi sobie ona w praktyce radzić. Nie da się ich wyprowadzić z jakichś abstrakcyjnych praw przez racjonalne rozumowanie. Trzeba je pamiętać.
d) odczytywanie emocji – duże zdolności w odczytywaniu emocji z twarzy szczególnie przydatne w monitorowaniu stanu potomstwa, by w razie potrzeby szybko reagować.
e) łagodność – cecha ta ma związek z niskim poziomem testosteronu u kobiet, a jest to m.in. hormon agresji i dominacji. Cecha ta jest z pewnością przydatna przy wychowywaniu dzieci, bo są one zbyt wrażliwe, by być traktowane ostro. Kobiety są łagodne, bo nie ma potrzeby by były agresywne.

Charakterystycznymi cechami kobiet (zwłaszcza młodych) są drażliwość i roszczeniowość. Dlaczego tak jest ? Kobieta młoda jest w wieku rozrodczym, więc w jej interesie
[link widoczny dla zalogowanych]

Semele

[link widoczny dla zalogowanych]

towarzyski.pelikan

Mężczyzn interesują przede wszystkim relacje pomiędzy przedmiotami (postawa intelektualna/obiektywna), a kobiety relacje pomiędzy podmiotami oraz pomiędzy podmiotem a przedmiotem (postawa emocjonalna/subiektywna).

Stąd - jak słusznie MD zauważył - kobiety nudzą się wszystkim, co nie ma odniesienia do nich samych albo chociaż do ludzi (podmiotów). Stąd, dla kobiety może być interesująca rozprawa naukowa w zakresie psychologii czy socjologii, natomiast rozprawa naukowa w zakresie matematyki czy fizyki będzie zwyczajnie nudna "Co mnie to interesuje? Przecież ta wiedza nie ma żadnego odniesienia do mnie".

Stąd się również bierze to irytujące u kobiet doszukiwanie się jakichś ukrytych intencji, osobiste branie zupełnie nieosobistych wypowiedzi. Moim ulubionym przykładem jest jak Janusz Korwin Mikke rozmawia z feministka i kiedy stwierdza, ze kobiety są średnio mniej inteligentne od mezczyzn (opierajac sie na badaniach IQ), to feministka na 99% się obrazi i wywnioskuje "To znaczy, ze ja jestem mniej inteligentna od pana?". Logicznie nic takiego nie wynika, ale u kobiety ten subiektywny, emocjonalny odbiór jest silniejszy niż ten intelektualny. Kobiecie trudniej jest mieć do siebie dystans.

Mam też pewne obawy, ze przez to, ze kobiety zaczely w pelni uczestniczyc w zyciu publicznym, to wlasnie przez wzglad na nie i ich emocjonalny odbiór, obrażalskość, obserwujemy jak polityczna poprawność zawłaszcza coraz większą sferę życia. I niestety to udziela sie całemu społeczeństwu, również mężczyznom. Wystarczy postawić problem typu "czy istnieją rożnice w IQ pomiędzy różnymi rasami/nacjami" i samo to postawienie problemu już jest postrzegane jako rasizm, to samo dotyczy wszelkich badań skoncentrownaych na różnicach miedzy plciami. Już samo postulowanie jakichkolwiek różnic w sferze psychicznej/intelektualnej jest odbierane jako seksizm.

Semele

Pelikanko, potrafisz znaleźć na forum posty Jacka sj. Mam zarzut, ze go NIE znalazłam. Forum JEST malo przejrzyste. Będę wdzięczna za link. Przepraszam za offtop, Ale mnie to zaniepokoilo, że nie moge znaleźć jego postów z pytaniami.

Michał Dyszyński

Semele

Co do wycinania konarów sa różne szkoły.
Chyba tu mam męski punkt widzenia..

Drzewa trzeba szanować..