ŚFiNiA

towarzyski.pelikan

Ostatnio za sprawą najnowszej produkcji propagandowej Agnieszki Holland "Zielona granica" swoje drugie życie odzyskało hasło "Tylko świnie siedzą w kinie". Środowiska patriotyczne namawiały do bojkotu tego filmu, który ma szkalować wizerunek Polaków. Najbardziej znamienna jest w tym konteście scena, w której polski żołnierz kruszy termos, aby imigrant nieświadomie połknął szkło.

Jednak ten wątek nie jest poświęcony temu filmowi, ani szumowi wokół niego. Chciałabym za to zainicjować dyskusję na temat moralnej odpowiedzialności za zło. Mianowicie, czy samo przysłowiowe "siedzenie w kinie", a więc bierne przyglądanie się złu z pozycji obserwatora, niesie negatywny ładunek moralny?

W utworze "Tabloid Junkie" Jacksona jest taka myśl:

It's slander
You say it's not a sword
But with your pen you torture men
You'd crucify the Lord
And you don't have to read it, read it
And you don't have to eat it, eat it
To buy it is to feed it, feed it
So why do we keep foolin' ourselves
(....)
It's slander
With the words you use
You're a parasite in black and white
Do anything for news
And you don't go and buy it, buy it
And they won't glorify it, 'fy it
To read it sanctifies it, 'fies it
Then why do we keep foolin' ourselves

Czy samo bierny odbiór zła sankcjonuje zło? Tak czy nie? I dlaczego?

towarzyski.pelikan

Nikt nic?
To ja może zacznę od sprawy prywatnej, bardzo osobistej.

Otóż, przed kilkoma laty wybrałam się na kontrowersyjną wystawę Body Worlds. Dla niewtajemniczonych, to taka nowatorska wystawa, w której eksponatami są odpowiednio zakonserwowane i wygięte w rozmaitych pozach martwe ciała ludzkie. Pomimo tego, że czytając o tej wystawie, czułam pewien niesmak, że jak to mam tak na legalu oglądać trupy i walczyłam ze sobą, to jednak ciekawość zwyciężyła. Chciałam tego doświadczyć na własnej skórze. Nawet próbowałam się w ten sposób usprawiedliwić, że pójdę tam, żeby później ogłosić wszem i wobec, do jakiego stopnia ludzkość upadła, żeby wystawiać w ramach sztuki takie obrzydliwości. Jednak ku mojemu zaskoczeniu, jak już tam się znalazłam, żadnego obrzydzenia nie czułam. Przeciwnie, byłam pełna podziwu wobec kunsztu artystów oraz ceniłam sobie możliwość zobaczenia z bliska w każdym detalu ludzkiego ciała, a także nasunęła mi się ważna refleksja o człowieku. Wyszłam z tej wystawy ukontentowana, zachęcając innych o tego, by ją też obejrzeli.

Po czasie doszłam do wniosku, że pójście na tę wystawę nie było dobrym pomysłem, bo było niezgodne z moimi wartościami, ponieważ eksponatami były odarte z godności ludzkie ciała, a ja swoim udziałem wyraziłam aprobatę wobec takich praktyk, dałam zarobić twórcom te wystawy, a sama musiałam się zmierzyć z problemem guilty pleasure, bo autentycznie wystawa mi się spodobała.

To doświadczenie mi uzmysłowiło, że obcowanie ze złem jest demoralizujące, tak w wymiarze społecznym jak i indywidualnym.

blackSwan

[link widoczny dla zalogowanych]

lucek

Semele

lucek

cóż,

"tylko świnie siedzą w kinie"

towarzyski.pelikan

blackSwan

Semele

blackSwan

towarzyski.pelikan

blackSwan

Semele

blackSwan

Semele

towarzyski.pelikan

Semele

blackSwan

Semele

BlackSwan jesteś optymistą.

Muszę obejrzeć ten film aby wyrobic sobie zdanie.

Tym czasem
Podmokły pas lasu między dwoma państwami to pułapka, w którą wpadli nie tylko emigranci. W pułapce są też wolontariusze, a nawet żołnierze, którzy wykonują nieludzkie zadania. Czy nie znaleźli się w niej także politycy? W pułapce jesteśmy i my Polacy, którzy zasadniczo nie potrafimy pomóc osobom obcym i różnym od nas samych. Taki gest wymaga prawdziwej wolności osobistej, ale jak ją zamanifestować w przestrzeni zwalczających się partii i środowisk – i nie wpaść w pułapkę dyskursów, narracji i propagandy?

To zresztą nie jedyny problem ludzi Zachodu. Holland namawia nas do obywatelskiego nieposłuszeństwa w imię miłości bliźniego, i wcale się nie dziwię, że sam papież ją za to nagrodził. Żeby jednak zdobyć się na taki czyn, należy pokonać własny egoizm, a system europejskich wartości tylko pozornie temu sprzyja. Każde kolejne wezwanie do solidarności z potrzebującymi pogłębia jedynie naszą frustrację mimowolnych niewolników dobrobytu, konsumpcji, samorozwoju i kariery. Chcielibyśmy, żeby jakaś nowa władza zmieniła politykę migracyjną, ale czy rzeczywiście jesteśmy na nią wewnętrznie gotowi? Przecież bez nas stanie się ona źródłem jeszcze większych konfliktów społecznych.
[link widoczny dla zalogowanych]

Michał Dyszyński

lucek

Holland namawia do z jednej strony do anarchizacji państwa polskiego, z drugiej, robienia czarnego pijaru Polsce za granicą, jako przygotowanie, do pozbawienia suwerenności państwa polskiego, na rzecz "UE", czyli kilku państw europy zachodniej, przede wszystkim Niemiec - stworzenia federalnej europy, zarządzanej z Brukseli i Berlina.

towarzyski.pelikan

towarzyski.pelikan

Michał Dyszyński

Semele

Taki film: "Milczenie"

Cytat z recenzji profesora Obirka

To film-pytanie: jak zrozumieć Boga, który milczy, i to wtedy, gdy jest najbardziej potrzebny? Amerykańsko-włoski reżyser Martin Scorsese mierzy się z tym pytaniem, nie tylko odwołując się do dramatycznego epizodu historii chrześcijaństwa w Japonii, ale i czerpiąc pełnymi garściami z własnej religijności, którą zapamiętał z dzieciństwa spędzonego we włoskiej parafii katolickiej w Nowym Jorku. Jako chłopiec Scorsese nie tylko był religijny, lecz również szczerze myślał o zostaniu księdzem, a nawet misjonarzem. Jednak ostatecznie zwyciężyła w nim miłość do kina. Choć Scorsese rzadko jest traktowany jako reżyser religijny, a jego podejście do własnej tradycji katolickiej budzi raczej konsternację – by nie powiedzieć: zgorszenie – to swoim najnowszym filmem wpisuje się on w szeroko rozumiane kino religijnego niepokoju. Tak przynajmniej został on odczytany przez pierwszych widzów w Watykanie i w USA. Czy tak będzie też w Polsce, na razie trudno powiedzieć, choć źle by się stało, gdyby stawiane przez „Milczenie” pytania nie zostały przez polskich katolików usłyszane. Piszę o tym od razu na początku, bo takie niebezpieczeństwo widzę. Przy powierzchownej lekturze można w tym filmie zobaczyć przede wszystkim apoteozę jezuickiego i katolickiego bohaterstwa, które nawet w najbardziej niesprzyjających warunkach potrafi przetrwać i dochować sobie wierności. Nic bardziej mylnego. Moim zdaniem Martin Scorsese rozprawia się bowiem zarówno z kolonialną tradycją zachodniego chrześcijaństwa, jak i z katolickim przeświadczeniem o własnej wyjątkowości i jedyności zbawienia w Jezusie Chrystusie. By to dostrzec, trzeba jednak przypomnieć jego dwa wcześniejsze filmy. Koniec cytatu

Pokazuje okrucieństwo japońskich buddystów. Patrzymy na zło.

W filmie Holand też opowiedziana jest historia. Patrzymy na zło.

Czy te historie są prawdziwe? Nawet jeśli są lub nie, to jest to opowieść. Podobnie jak fragmenty Biblii w których przedstawiono okrucieństwo ówczesnych ludzi.

Czy nie powinniśmy czytać Biblii?