ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Obserwując dyskusje na sfinii, mam wrażenie, że część ich uczestników zgodziła się na ciągnięcie w nich dwóch RÓWNOLEGŁYCH SPORÓW.
1. Spór o jakieś zagadnienie merytoryczne
2. Spór o personalne pogrążenie drugiej strony, wykazanie jakiejś formy dominacji nad osobą.

Tak więc ludzie spierają się np. o to, czy wolna wola istnieje (aspekt merytoryczny), ale wplatają w to spór personalny - np. ogłaszając "jesteś nielogiczny, pozamiatałem cię wtedy w dyskusji", czy coś podobnego. Trochę merytoryki, ale też trochę walki osobowej - przeplatane: raz to, raz drugie, raz to, raz to drugie...

Muszę przyznać, że upór wielu osób w tym, aby naraz takie spory spory ciągnąć był/jest dla mnie pewną zagwozdką, osobistym pytaniem. Ja kiedyś dokonałem sobie wewnętrznej separacji aspektu rywalizacyjnego vs aspekt merytoryczny, więc patrzę na to niejako z drugiej strony barykady. Czyli dziwi mnie nie to, że ktoś spór personalny usunął z układanki, lecz że chce mu się go prowadzić.
Stawiam sobie też pytanie, które jest powodem, dla którego ten post umieściłem w dziale Filozofia, a nie w dziale Nauki społeczne, jako zjawisko psychologiczne. To pytanie: czy jesteśmy w stanie myśleć w całkowitym oderwaniu od aspektu rywalizacji?

Mi się wydawało, że ja potrafię MYŚLEĆ PO PROSTU O SPRAWIE. Wydaje mi się, że umiem sobie wyekstrahować ZAGADNIENIE NICZYJE, a potem rozważać je beznamiętnie od tego, czy to moje, czy cudze myśli z nim związane ostatecznie przyjmiemy jako obowiązujące. Czyli chyba (do pewnego stopnia... nie do końca się przetestowałem, czy całkowicie) potrafię sobie stawiać PROBLEMY CZYSTO LOGICZNO - MENTALNE. Ale chyba część osób tego nie potrafi, musi zawsze dyskutować z kimś, kto często nawet zyskuje poźniej status wroga, staje się emocjonalnie negatywnie naznaczony.
Zastanawiam się, na ile głęboko siedzi w naszej naturze aspekt polemiczny. Czy potrafimy rozważać problem, którego nikt nie broni?

Jest taki ciekawy aspekt związany z postrzeganiem wolności osobistej. Gdybyśmy na swojej codziennej drodze, np. drodze do pracy, widzieli jakiś kawałek zniszczonej łąki, ze śmietniskiem, gruzowiskiem kamieni, to pewnie raczej nigdy nie przyszłoby nam do głowy, aby na to gruzowisko wejść. Przechodzilibyśmy każdego dnia mimo, bez żadnych pragnień, czy emocji. Latami by tak było. Ale wyobraźmy sobie, że któregoś dnia ktoś ten kawałek śmietniska odgrodził szarfą i powiesił tabliczkę "teren prywatny. Wstęp surowo wzbroniony!". Co poczujemy? - pewnie jakiejś ukłucie: ktoś nam czegoś zabrania! A co tam jest na tej łące? Dlaczego mam się kogoś słuchać? A może właśnie teraz należałoby zignorować tę tabliczkę i wspiąć się na tę kupę gruzu?! :shock:

Zabronienie czegoś jest najczęściej dobrym sposobem na zwrócenie na to uwagi. Nasza natura szuka wyzwań. A wyzwanie stawiane przez innego człowieka jest emocjonalnie najbardziej nośne. Chcemy się z nim zmierzyć, zyskać rywala. pokonać rywala. To nas (przynajmniej wielu z nas, bo chyba nie wszystkich, albo przynajmniej nie wszystkich w tym samym stopniu) nakręca.
Nieraz się zastanawiałem: czy chciałbym robić coś, czego nikomu nigdy nie miałbym komukolwiek zaprezentować?
Czy umiem żyć nie "pod publiczkę"?
A może właśnie objawem mojej osobistej wolności byłoby, aby PANOWAĆ NAD PRAGNIENIAMI RYWALIZACYJNYMI w sobie?...
Robię coś, bo chcę SAM Z SIEBIE, NIE DLA NIKOGO...
Robię coś, wiedząc, że nikt tego nie doceni. Tylko dla siebie to robię, bo tak postanowiłem....
Nikogo tym nie pokonam, tylko zrealizuję swój plan. Bo tak chcę.
Dla mnie to jest jakaś forma udowodnienia sobie mojej wolności. :think:

Ja sobie chyba właśnie trochę w ten sposób UDOWADNIAM, ŻE POTRAFIĘ BYĆ WOLNY OD PRZYMUSU RYWALIZOWANIA. Dlaczego sobie to udowadniam?
- Właśnie, aby poczuć się wolnym. Ale to nie było tak, że czyjeś wyzwanie mnie, miałoby mnie jakoś obowiązywać, cokolwiek na mnie wymuszać, czy nawet...
skłaniać do jakichkolwiek przetasować w moim rozumowaniu. Mam swój ideał MOCARZA UMYSŁU. Ten mocarz umysłu JEST NIEZALEŻNY od chęci innych osób skłonienia go do czegoś, na co mocarz nie wyraził zgody. Takimi typowymi prowokacjami są napaści personalne. Ewolucyjnie jesteśmy zaprogramowani, aby rywalizację w naszej grupie obsłużyć, czasem wydaje nam się, że musimy koniecznie okazać swoją wyższość. Ale kto powiedział, że musimy?...
Jesteśmy wolni, czy coś nas przymusi do rywalizowania, skoro pojawiło się wyzwanie?...
Wg mnie mocarz umysłu - mój ideał - to gość, który wiele, rzekomo bardzo ważnych, absolutnych wyzwań PUSZCZA MIMO, ignoruje. Bo ocenił, że np. nie ma na nie ochoty, albo są nieciekawe. I żadna sprytna prowokacja mocarza umysłu nie wytrąci z jego ścieżki rozumienia i oceniania. Bo to on jest tym mocarzem, a nie ten, kto walczy o jakieś ewolucyjne emocjonalne profity w mozaice społecznych odniesień.
Po prostu wolnym być... :think:

Domyślam się, że wiele ludzi nie zrozumie tego aspektu osobistego w moich wywodach. Dlaczego Michał taki jest? Co mu ta rywalizacja przeszkadza?...
Chyba powinienem dodać tu pewne osobiste wyjaśnienie - ma to związek z historią mojego życia, z kontaktem z osobą neurotyczną, która dosłownie każdą dyskusję, każdy problem miała zwyczaj sprowadzać do formy personalnego sporu. W zdecydowanej większości przypadków KOMPLETNIE JAŁOWEGO, tylko WYNISZCZAJĄCEGO EMOCJE sporu. Dlatego wiele wysiłku włożyłem w odseparowanie w sobie widzenia świata od strony emocjonalnej vs widzenia go merytorycznie. Dlatego też dzisiaj jestem chyba skrajnie uczulony na pojawianie się w myśleniu wtrętów ataku personalnego, od razu staram się uruchomić w sobie rozumowanie separujące mój umysł od takiego (uznanego za zbędny balast) aspektu dyskusji, kontaktu międzyludzkiego. Pewnie niewielu tę moją postawę zrozumie.
Jednak teraz, w trybie pewnej przekory względem siebie, stawiam tutaj właśnie pytanie w drugą stronę: a może rywalizacja w jakiś sposób jest potrzebna?
A przynajmniej NA ILE może być potrzebna?

Semele

Myślę Michał, ze nie potrafisz i ten Twoj post dobitnie to potwierdza.
Pozdrawiam i sjestuje teraz😊😘

Michał Dyszyński

Semele

[quote="Michał Dyszyński"]

towarzyski.pelikan

Michał Dyszyński

[quote="Semele"]

Semele

[quote="Michał Dyszyński"]

Michał Dyszyński

Semele

Drobna uwaga. Tu we wszystkich sporach dryfujecie w strone wolnej woli.
Ciekawostka.
Dopiero dyskusja nihilisty z pasorem baptysta. Clip w dowodach i poniżej. uświadomiła mi o co w tym chodzi i dlaczego jest to takie istotne dla teistów. Ponadto, że jest jakaś różnica między teistami a ateistami w postrzeganiu wolnej woli........
Fiałkowski zmieniając swiatopogląd jakby wyzwolil się od dyktatu posiadania wolnej woli.
Nie wiedziałam, że chrześcijaństwo dla niektórych jest tak dużym wyzwaniem. Wrócę jeszcze do tego tematu. To sygnalnie...

Semele

Tu Fjałkowski prawi prawie jak Jezus.....
2.14 i dalej

https://www.youtube.com/watch?v=I8I4oRULQS4

Słuchając odnalazłam zrozumienie dla niektórych rozmówców i przypomniało mi się:

[link widoczny dla zalogowanych]

Oczywiście to co przedstawia Fjałkowski jest skrajnym stanowiskiem , z którym się nie zgadzam. Ale jest to ciekawy punkt widzenia.

fedor

Semele

fedor

Michał Dyszyński

Zeszło na Fjałkowskiego.
Ja przyznam, że sam ten Fjałkowski mi się podoba jako człowiek. Wygląda mi na skrajnie poszukującego - jest zaangażowany - raz zimny, raz gorący, ale NIE JEST LETNI. Tak jak to jest zalecone w Biblii. Wygląda mi na człowieka, który co prawda popełnia błędy, ale nie godzi się na akceptację niespójności w swoim patrzeniu na świat. Co prawda...
jest przy tym chaotyczny i dość niespójny. Raz twierdzi, że nie ma światopogladu, a potem długo wyjaśnia na czym jego pogląd na świat polega.
Wygląda mi on na przypadek osoby o wielkim pragnieniu wybudowania w sobie niesprzecznej, niosącej też ukojenie dla duszy prawdy, lecz w zetknięciu z rzeczywistością miotającej się w skrajnościach. Raz był katolikiem, raz baptystą, teraz ateistą - nihilistą. Wciąż poszukuje, wciąż nie godzi się na oportunistyczne podejście, w którym miałby się godzić na jawne sprzeczności w swojej wizji świata. Teraz próbuje znaleźć ukojenie w tym nihilizmie. Jakby zrezygnował, jakby się poddał. Tyle, że...
akurat jest mocno zaangażowaną osobą w działalność, intensywnie działa w debatach, publikuje. To jest dokładnie odwrotne do postawy nihilisty, dla którego nic nie ma znaczenia. Prędzej niż Fjałkowski nihilistą będzie ktoś, kto nawet nie zaszczyci pytania o Boga, o wolną wolę swoją uwagą, kto po prostu odkręci się na pięcie ze słowem "nieweryfikowalne bzdury, szkoda mi na to czasu".
Fjałkowski walczy - z religią, z postawami, mniemaniami, które ma za fałszywe, z samym sobą. Jak dla mnie, interesujący, odrzucający miałkość i nijakość, gość. :szacunek:

fedor

Semele

Kruchy04

Semele

Michał Dyszyński

fedor

Kruchy04

Michał Dyszyński

Semele

Kruchy04

Michał Dyszyński