ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Wrócę do głównego tematu wątku.
Obserwując toczące się na sfinii dyskusje, w których ciągle przeplata się aspekt merytoryczny i nieustanne "dogryzanie" drugiej stronie, zastanawiałem się nad tym, czy nie dałoby się przeprowadzić eksperymentu, w którym na dogryzaczy stosowano by uparcie natępującą strategię:
- każdą odpowiedź, w której poprzednio - zamiast zajęcia się merytorycznymi zagadnieniami ktoś użył epitetu - rozpoczynać od sformułowania: niezależnie od tego, jak mnie nazwałeś ostatnio, od strony merytorycznej ...
Alternatywną metodą byłoby rozpoczęcie: nazwanie mnie na sposób ... nie zmienia faktu nie zajęcia się merytorycznie kwestią ...
Należałoby to stosować bardzo konsekwentnie, ignorując uprawianie przez co niektórych "gry w nazewnictwo dyskutantów" zamiast omawiania kwestii merytorycznych.

Semele

Michał Dyszyński

Trochę sobie marzę o dyskusji, w której debatujące strony dorosły do MENTALNEJ KONTROLI NAD EMOCJĄ ZWYCIĘŻANIA.
Zdaje sobie sprawę, że zdobycie owej kontroli wymaga u każdego człowieka wewnętrznego rozliczenia się, wyboru CO JEST TYM PRAWDZIWYM CELEM,

Te różne cele, które zleca nam świat, nasze instynkty i życiowe okoliczności mają najczęściej doczepione pewne domyślne cele. Idziemy po zakupy, aby wrócić do domu z towarem, dyskutujemy aby...
aby co właściwie?
- Aby przyznano nam rację?
A gdyby tę rację w dyskusji dawano gratis?... Gdyby, po pierwszym wyłożeniu argumentów, jakie mamy, ogłaszano na pewno werdykt "wygrana dla mnie". I nikt nie pytałby, czy jest to wygrana zasłużona, czy nie. Po prostu ogłaszają, że to ja mam rację. Cieszmy się...

Warto w sobie rozważyć taki właśnie opcję - że racja będzie zawsze nam przyznana. W każdej dyskusji, w każdym stwierdzaniu - z automatu, gratis, właściwie to nie patrząc na to, co mamy do powiedzenia. Czy chcielibyśmy czegoś takiego?
- Ja bym nie chciał. A wierzę, że i większość ludzi nie chciałaby takiej jawnie nie zasłużonej wygranej, takiej wygranej z przydziału. Bo taka wygrana jest nie tylko nieuczciwa, ona jest też i bezwartościowa emocjonalnie. Wartość ma to, o co trzeba się postarać, co wyłania się w jakiejś grze przeciwstawnych, zmagających się tendencji.
No to idźmy z analizą tych naszych oczekiwań względem dyskusji nieco dalej. Uznajmy, że nie chodzi o wygraną osiąganą gratis, lecz o wygraną, w której rzeczywiście zasłużyliśmy na ten werdykt. Na jakiej zasadzie taka wygrana miałaby być osiągnięta?
- Czy na zasadzie: taki byłem chamski i upierdliwy, że druga strona pomyślała: co mam się z koniem kopać? Przyznam mu rację bez względu na jego argumenty, niezależnie od tego, co o wartości owych argumentów myśli. Niech się nażre tą "wygraną", tym pustym, w istocie niezasłużonym merytorycznie, a jedynie wymuszonym słowem "wygrana". Niech se ów ktoś to weźmie, niech się cieszy a mi da w końcu spokój, bo na upierdliwca nie mam ochoty tracić mojej energii...
Czy tę wygraną już bym zaakceptował?..
Ja bym nie zaakceptował, bo uważam, że to byłaby właściwie opcja bardzo podobna do tej, którą przed chwilą odrzuciłem. Też nikt nie patrzyłby na moje argumenty, też nie miałoby znaczenia to, co zrozumiałem, wiem, jak myślę, a zadecydowałoby czyjeś zmęczenie moim parciem do przypisania sobie atrybutu "wygrany". To jest właściwie to samo o poprzednio, bo tak samo nie ma znaczenia merytoryczna strona moich argumentów.
Jaką wygraną bym był w stanie zaakceptować?
- Moja odpowiedź jest dość prosta: taka, która nie jest ZABRUDZONA POZAMERYTORYCZNYMI ASPEKTAMI.
Jeśli wygrałem na argumenty, to wiem, że miałem lepsze argumenty.
Jeśli jednak wygrałem tylko na trochę argumenty, a trochę (w nieokreślonym stopniu) moją upierdliwość we wpieraniu swego, a czasem może nawet chamstwo, to nie wiem, czy miałem lepsze argumenty, czy raczej zadecydowało to zmęczenie drugiej strony (a może i konstatacja "szkoda mi czasu na kopanie się koniem"). Wtedy nie wiem, jaką wygraną właściwie mam. Czy w ogóle mam wygraną w jakimkolwiek akceptowalnym przeze mnie sensie?...

Semele

Emocja zwyciężania......

Semele

Michał Dyszyński

Wracając do tematu wątku.
Osobiście od dłuższego czasu stwierdzać - w trybie "na pewno tak jest, ręczę za to" - mniej, niż więcej. Dlatego piszę długie posty, że staram się każde swoje stwierdzenie osadzić w kontekście, w którym je widzę. Uważam, że ułudą jest przekonanie o tym, że stwierdzenia są absolutne, że obowiązują niezależnie od kontekstu. Dlatego do każdego swojego stwierdzenia staram się (nieraz przydługo, co dla czytelnika bywa męczące w odbiorze) naświetlić ów kontekst w najważniejszych aspektach, a czasem w szczegółach. Bez tego naświetlenia czuję się jakbym kłamał, jakbym pisał coś, co właśnie uważam za ogólnie obowiązujące. A kłamstw w sobie staram się nie tolerować.
Zauważyłem jednak pewną szczególną prawidłowość u osób, które mają zwyczaj prowadzenia dyskusji dwutorowo, czyli jednocześnie torem merytorycznym, a dodatkowo torem walki personalnej. Otóż u większości osób, które stosują tę dwutorowość, ów tor walki personalnej służy do UKRYWANIA PORAŻEK W TORZE MERYTORYCZNYM.
Jeśli takiego dwutorowca ktoś zbytnio przyciska merytorycznie, ten wyciąga aspekt personalny, czasem rozgrzebuje go na maksa, a wtedy o kwestiach merytorycznych daje się (nie zawsze, ale często rzeczywiście jest tu sukces) zapomnieć. Tor personalny ściąga emocje, domaga się rozstrzygnięcia w kontekście rywalizacji społecznej, jest mocno przykuwający uwagę, a więc do roli ukrywania porażek merytorycznych nadaje się bardzo dobrze.
Staram się nie wchodzić na tor walki personalnej specjalnie i intencjonalnie. W moim odczuciu jest to wyraz tego, że:
1. Uważam, że to co napisałem merytorycznie JEST WYSTARCZAJĄCE, więc nie potrzeba temu czemuś "wsparcia" ze strony dodatkowo poniżenia przeciwdyskutanta. Pokazanie się jako ten, który aspekt personalny uznał za cenny dla debaty, zawiera wg mnie sugestię, wedle której to co napisano merytorycznie jest jakoś słabe, a przynajmniej za słabe w kontekście debaty. Chciałbym uniknąć sugerowania czegoś podobnego.
2. Dodatkowo poniżaniem dyskutanta daję wyraz swojemu przekonaniu, iż aspekt personalny uważam za jakoś istotny w ustaleniu prawdy, czyli że nie traktuję prawdy jako czegoś obiektywnego, niezależnego od osoby, lecz że prawda musi być "czyjaś", zaś atakując "posiadacza" owej prawdy, miałbym również pokonywać samą prawdę przez niego głoszoną. Otóż ja raczej nie przychylam się do wizji w ramach której prawdy są posiadane, a przynajmniej nie przychlam się do niej w standardowym rozumieniu (szersze omówienie zagadnienia jest ciekawe, ale to temat na inną okazję). Uważam, że domyślnym trybem dyskusji i rozpatrywania prawd jest "tryb obiektywny", czyli taki, w którym prawdę osadzamy w pojęciach, a nie w osobach. Zatem atak na osobę nic nie wnosi w kwestii merytorycznej.
3. Przenosząc dyskusję na tor personalny silnie zamulałbym tok moich rozumowań. Bo teraz trzeba ciągnąc jednocześnie dwa wątki - trochę walczyć z osobą, przeplatając to trochę z merytoryką. Oba aspekty będą więc "trochę", a nie w pełni. Mi zaś zależy, aby merytoryczny aspekt BYŁ W PEŁNI, aby zajaśniał w całej swojej krasie. Aspekt merytoryczny zepchnięty do drugoplanowej roli sugerowałby też, że ja sam prawdy merytorycznej nie poważam, a na pewno widzę ją jako mniej istotną od ustalenia "kto - kogo?". Dlatego właściwie najchętniej w ogóle poddałbym aspekt personalny, oddał go drugiej stronie gratis, zasugerował coś w stylu: masz ogromniaste jaja, wygrałeś, pokonałeś mnie jakoś w tej walce na ego, boję się ciebie bo wymiatasz, gdy mnie tak poniewierasz swoimi epitetami, pomówieniami etc., ale - skoro już mnie tak pokonałeś w tym, co uważasz za takie ważne (w domyśle chodzi o walkę ego), to mam prośbę: jako zwycięzca spróbuj zająć się już tak na serio merytoryczną stroną sprawy, spróbuj, może dasz radę...

Michał Dyszyński

towarzyski.pelikan

Semele

Mindset...???

Michał Dyszyński

towarzyski.pelikan

Michał Dyszyński

towarzyski.pelikan

Michał Dyszyński

towarzyski.pelikan

Michał Dyszyński

towarzyski.pelikan

Michał Dyszyński

towarzyski.pelikan

Michał Dyszyński

towarzyski.pelikan

Michał Dyszyński

fedor