ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Są rzeczy nieobiektywizowalne. Z różnych powodów mogą być nieobiektywizowalne.
Najbardziej oczywistą kategorią rzeczy nieobiektywizowalnych jest cała sfera ludzkich odczuć. Nie wiemy, czy odczucie zimna przez Kowalskiego jest/albo jak bardzo jest podobne, do zimna odczuwanego przez Malinowskiego. Być może wewnętrznie są to zupełnie różne rodzaje odczuć. Możemy DOMNIEMYWAĆ na temat ich podobieństwa, ale nie widać w ogóle pewnej MIARY, która jakoś by była w stanie owego podobieństwa dowieść/zaprzeczyć. Nieobiektywizowalne są w szczególności odczucia piękna, miłości, szczęścia. Nie wiemy do końca dlaczego jedna osoba słucha (i uważa za piękne) hardrocka, a druga romansów cygańskich, choć pewne skojarzenia mogą okazać się wspólne. Widzimy ewentualnie na odczytach czujników jakieś biologiczne odniesienia dla owych wrażeń (przy skanowaniu mózgu), ale ostatecznie nie wiemy jak subtelności owych odczuć przekładają się na pobudzenia tych, czy innych neuronów - szczególnie dlatego, że układ neuronów w głowie każdej osoby jest inny, ich ilość jest różna, a tylko zgrubne przypisanie do obszarów jest podobne (choć też nie zawsze, bo badania wykazują, że podobne bodźce wykazują różnice w pobudzeniach różnych obszarów mózgu). Do tego znacząco różnią się pobudzenia mózgu w zależności od wieku, stanu zdrowia, istniejących infekcji, istnienia substancji chemicznych itp. Za każdym razem, gdy badamy mózg człowieka czującego możemy zauważyć tylko skomplikowaną mapę powiązań - częściowo różnych, częściowo podobnych, ale ostatecznie nie daje się stąd wyprowadzić pełnego (a już w szczególności deterministycznie przewidującego reakcje) modelu. Nie wiemy jak myśli o swoich odkryciach jedyna osoba na świecie - jakiś genialny matematyk, jak w umyśle niezwykle uzdolnionego malarza przenikają się obrazy, odczucia, idee (nie wiemy, bo nawet nie mamy do czego tych fenomenów porównać, jako że są całkowicie indywidualne). Niemal cała sfera ludzkich myśli i odczuć jest nieobiektywizowalna, jest ledwo muskana przez naukę, która wynajduje jakieś pierwociny podobieństw i, ewentualnie, bardzo cieszy się z wykrytych - częściowych choćby - korelacji.
Te nieoobiektywizowalne fenomeny SĄ (!) Tzn. zaprzeczyć istnieniu geniuszu nie sposób, jakoś objawiają się na zewnątrz, wywierają wpływ i często... to właściwie wszystko co możemy o nich powiedzieć, bo nie mamy jak ich wpasować w uzgodnione ramy wiedzy. Bo tych ram jeszcze nie ma, bo mogą się one tworzyć tylko wtedy, gdy zbierze się dla nich baza do porównań.

Nieobiektywizowalne są jednak nie tylko rzeczy z samego umysłu. Nawet zakładając na starcie prawdziwość koncepcji kompletnej niezależności, bezosobowości świata materii od umysłu (przyjmijmy, że jest to "jakoś" możliwe), dalej nie będziemy w stanie odkryć fenomenów materialnych do niczego nie podobnych, albo wystarczająco mocno nieprzewidywalnych. Jeżeli (np. patrząc z perspektywy jakiegoś superumysłu, przekraczającego ludzki o miliony lat ewolucji) daje się wykryć fenomen "materialnego ducha" - czyli czegoś objawiającego się przypadkowym osobom, w kompletnie nieprzewidywalnych (ale bardzo rzadkich) oknach czasowych, to współczesna nauka nigdy nie zaliczy takiego fenomenu do zjawisk obiektywnie istniejących. Nie zaliczy, bo nie może (!), bo naukowy mechanizm odkrywania czegokolwiek "zaskakuje" dopiero od pewnego minimalnego poziomu powtarzalności i podobieństwa do tego, co wcześniej gdzieś opisane. Na tej samej zasadzie nauka nie uchwyci fenomenu materialnego pełnego chaosu - tzn. może go teoretycznie założyć, może domniemywać o chaotyczności pewnych już możliwych do obserwacji (!) aspektów, ale prawdziwego, pełnego chaosu nie "złapie". I nie może złapać, bo gdyby to zrobiła, to niejako z automatu przestałaby być (tą) nauką, bo musiałaby dopuścić jako poprawne wszystko to, z czym dalej nie sposób sobie poradzić - czyli z fenomenami absolutnie jednostkowymi, a przez to nijak niepotwierdzalnymi (jak duchy, cuda, zjawy itp.). Chaotyczne zjawiska (idealnie chaotyczne!) wskakują - z definicji! - w obszar błędu przypadkowego i zawsze jako błąd będą klasyfikowane. Bo dla nauki błąd, to coś co jest tożsame z tym, co nie istnieje. Ale w istocie nauka nie wie, czy owo coś "naprawdę nie istnieje", czy tylko trafiło do szufladki nieistnienia na mocy przyjętej metodologii.

Rzeczy nieobiektywizowalne są trochę jak jakieś hipotetyczne superneutrina w fizyce. Zwykłe neutrina są bardzo trudne do zaobserwowania. Ale jednak od czasu do czasu, jakieś neutrino daje się "złapać", zaobserwować, więc przynajmniej wiemy, że jest. Owych złapanych przez naukę neutrin mamy co najwyżej jedno na biliardy trylionów takich cząstek, z tych rzeczywiście przenikających w ciągu sekundy przez ciało każdego czytelnika tego tekstu. Nauka nie jest w stanie wykryć (potwierdzić istnienia) tych neutrin przenikających przez najgrubsze zwały materii absolutnie bez śladu (a może jednak ślad jest, tylko tak nieprawdodobnie subtelny, że fizyka jest absolutnie bezradna próbując go wykryć?...). Tak więc jeśli gdzieś, albo i tu i teraz, istnieją superneutrina (superumysł z przyszłości za miliony lat radzi sobie z udowodnieniem ich istnienia) takie, których jest jeszcze biliard biliardów więcej, niż tych normalnych, to i tak nie da się ich złapać, opisać. A jeśli nawet w jakimś współczesnym laboratorium fizycznym, jakiś tam przyrząd zarejestrował owo superneutrino (bo zdarza się to raz na milion lat w tych warunkach i akurat się trafiło), to oczywiście ów przypadek zostanie zaklasyfikowany jako błąd pomiarowy, przypadkowe wahnięcie się parametrów urządzenia. Czyli wykrycie (realne!) nie przedostanie się do obszaru uznanego przez naukę za obiektywny.

Być może (a przyjmując odpowiedni paradygmat myślenia NA PEWNO) tak jest, że tych rzeczy nieobiektywizowalnych jest ZNACZĄCO WIĘCEJ, niż tych możliwych do opisania przez naukę, czyli ludzki aparat do tworzenia obiektywizowalności. Ale nasz filtr postrzegania myślowego działa w oparciu o eksplorację podobieństw i wzorców, a nie tego, co całkiem różne. Ewolucja wyposażyła nas w mechanizmy postrzegania, które nakazują nam widzieć to, co ważne przede wszystkich dla przetrwania - np. nagłych ruch, zmiana w tle dająca podobieństwo do obecności drapieżnika, obecność osobnika własnego gatunku (szczególnie tego, który nadaje się do przekazania genów), dobrego i zepsutego pożywienia itp. Co prawda rozwijająca się technika i kultura przełamuje od lat ograniczenia ewolucyjnego postrzegania. Ale jak daleko odeszliśmy od punktu startowego (postrzeganie jak u zwierzęcia)? Ile nieodkrytej drogi jeszcze przed nami?...

Niektórzy milcząco zakładają, że wspaniałe dokonania nauki upoważniają nas do przekonania, że oto już wiemy "jak jest", że właściwie to widzimy i rozumiemy świat (materialny?...) w jego pełnej krasie jestestwa. Ludzie tak zakładają, bo - znowu ewolucyjnie - umysł nie znosi zawieszenia, niepewności. To się nie opłacało w walce o przeżycie, gdzie (np. w obliczu atakującego drapieżnika) jakakolwiek decyzja jest lepsza, niż brak decyzji. Dlatego niektórzy ludzie chcą wierzyć (sądząc wręcz, że "wiedzą"), iż właśnie oto przed chwili nastąpił ten wyjątkowy punkt w historii ludzkości, w którym już odkryliśmy to co rzeczywiście ważne i żadnych znaczących błędów nie popełniamy, a oni - ci ludzie - już w szczególności. Tak sobie ludzie myślą - bo tak im każe ich (ewolucyjnie ukształtowana) natura. Ale chyba się trochę okłamują...

Bo może tak być, że to co obiektywizowalne, to co faktycznie w sposób w miarę bezsporny, niezależny od widzimisię osoby i jej indywidualnego postrzegania stabilne, to jedynie wierzchołek góry lodowej. I to - może - jakoś tam dodatkowo obciążonej góry (zwykła góra lodowa wystaje ok. 1/10 swojej objętości, obciążona może wystawać np. tylko 1/1000 swojej objętości). Jakże często widzimy rzeczy obiektywizowalne, bo właśnie na nie zwracamy swoją uwagę. Bo nas NAUCZONO zwracać na to uwagę, a oduczono zwracania uwagi na inne rzeczy - i teraz już to weszło nam w krew, więc uważamy naszą filtrowaną percepcję za obiektywną.
No... może z wyjątkiem różnych "wariatów", czy innych "czuciowców", którzy w nosie mają naukowych mądrali, a skupiają się na tym, co ich dotyczy - pragnień, odczuć, zwariowanych wizji, pomysłów kompletnie odjechanych. Tacy wariaci gdzieś tam sięgają w świat chaosu i nieobiektywizowalności - w świat nieskończony i niezbadany (także dlatego, że wręcz niemożliwy do zbadania).
Ktoś powie - oni sięgają w miraż, w mrzonki. Może... Z perspektywy jakiegoś tam paradygmatu (naukowego?..) pewnie to są mrzonki. Ale każdy paradygmat jest czymś założonym, przyjętym bez dowodu do umysłu (podobnie jak sama owa "mrzonka"), więc taki czuciowiec może sobie powiedzieć: przynajmniej te moje "mrzonki" są MOJE, a wasze "niemrzonki" są zawsze cudze, zawsze wymagające uzgodnień, pracowitego szukania podobieństw, przedzierania się przez możliwość błędów i nieokreśloność modelowania. Więc jak wolę już być tym pogardzanym od mrzonek, ale za to wierzę i cenię to co MOJE - co z mojego czucia i umysłu. I będzie chyba miał swoją rację.

Na dyktat obiektywizowalności, jaki próbuje nam narzucić pewna grupa światopoglądów, warto wg mnie SPOJRZEĆ Z PERSPEKTYWY. Nie oznacza to odrzucenia samej zasady obiektywizowalności! Po spojrzeniu z perspektywy zawsze daje się wrócić do starych zasad - czyli uznawać za istotne tylko to, co obiektywizować się daje. Ale jednak sam fakt poszerzenia postrzegania, zmuszenia umysłu do wyjścia poza to, co zawsze wydawało się proste, już czegoś uczy, już pozwala nam na WSKAZANIE GRANIC, które wcześniej wydawały się istnieć jedynie w nieskończoności. CIEKAWY UMYSŁ gotów jest na taką wycieczkę, na takie zastanowienie się, czego nie ma szans dotknąć bezpośrednio, a jedynie przez grubą rękawicę założeń, ekstrapolacji myśli. Ale to jest fajne. Dla ciekawego umysłu (czyli tego bardziej WOLNEGO od ograniczeń) to jest wartość, to jest frajda.

Nie tylko to co obiektywizowalne istnieje! Jakże wiele osób nawet sobie tego nie jest w stanie uświadomić, a szczególnie zaakceptować. A co by z tego miało wynikać?...
- To zależy. Znowu od tego jak bardzo ODWAŻNY I CIEKAWY JEST UMYSŁ. I chyba jeszcze powinien być w szczególny sposób zrównoważony - aby nie odpłynął w chaos, jeśli da się zbytnio nieobiektywizowalnościom pochłonąć. Ale DO PEWNEGO STOPNIA (!) wyjść poza iluzję utożsamiania obiektywizowalności z istnieniem warto! Tak naprawdę warto! W imię CIEKAWOŚCI! W imię odwagi! I w imię tego, żeby nie być głupcem, który przyjął, myśli, uważa coś, czego granic sam nie jest w stanie ogarnąć - czyli tak naprawdę, nie wie co myśli i uważa...

Banjankri

Michał Dyszyński

Banjankri

wujzboj

Każde pojęcie publicznego języka ludzkiego jest tworem kulturowym. Takiego rodzaju jest także każde słowo, którego używasz. Oraz każdy inny symbol, którego używasz; nawet, gdybyś w odpowiedzi położył buty na głowie i wyszedł na palcach z pokoju, i tak korzystałbyś z symboli będących tworem kulturowym.

Nie ma innego sposobu, jak używać tworów kulturowych. Można tylko próbować używać ich tak, żeby pobudzić do myślenia i słuchacza i siebie.

Banjankri

wujzboj

Tyle, że używając twoich wniosków, używasz haseł kulturowych. Także, gdy usiłujesz nam przekazać swoje wnioski o świadomości i Bogu oraz zalecenia, które według ciebie z nich wynikają.

Prawdę mówiąc, twoje wnioski wyglądają w moich oczach tak, jakbyś do nich dochodził właśnie za pomocą operacji dokonywanych na hasłach kulturowych. Być może tego nie robisz, a jedynie zakładasz, że ja to robię - i stąd nie ma korelacji pomiędzy tym, co ty piszesz na ten temat i tym, co ja o tym piszę. A może faktycznie to robisz. Niestety, nie ma sposobu, by sprawdzić, jak jest naprawdę. Może to i dobrze, bo w ten sposób motywacja rośnie.

Nie, nic nie sugeruje, żeby "używający tych tworów" byli tworami kultury. Chyba, że odnosić to się miało do haseł, a nie do istotnych treści. Problem tylko w tym, że z zachowania się ogromnej większości owych używających najwyraźniej wynika, że oni sami identyfikują siebie z tymi hasłami, a nie z faktycznym sobą. (Tak, "ja" jest także hasłem; może pomoże przypomnienie, że używając hasła "ja", nie mam na myśli hasła.)

Nie, "ja" (nie hasło) nie znika, gdy znika myśl. I wiem o tym z bezpośredniego doświadczenia, a nie z teoretyzowania czy z lektury. Hasło wtedy znika; "ja" nie znika. W TYM SENSIE "ja" jest pustką. Ale "pustka" to też hasło. Hasło "ja" jest nieskończenie bliższe nie-hasłu "ja", niż hasło "pustka" jest bliskie nie-hasłu "pustka". Pomylenie nie-hasła z hasłem jest wiele mniej niebezpieczne, gdy zachodzi dla symbolu "ja", niż gdy zachodzi dla symbolu "pustka". Wyjątkiem może być tu sytuacja, gdy dana osoba jest prowadzona przez doświadczonego mistrza duchowego, który sam nie jest w stanie takiej konfuzji. Ale w naszym kręgu kulturowym dochodzi tu z reguły do katastrofalnych konfuzji.

Banjankri

wujzboj

Ależ nie, "ja" nie-hasło nie jest tworem kultury. Ono jest nierozdzielnym połączeniem kulturowo uwarunkowanego postrzegania zmiennych stanów i nieuwarunkowanego postrzegającego podmiotu. Oczywiste jest, że pisząc to zdanie muszę - podobnie jak ty - ograniczać się do używania haseł. Z tego w żaden sposób nie wynika, że hasła mnie ograniczają. Wynika z tego tylko tyle, że hasła ograniczają weryfikowalność komunikacji między nami.

Możesz oczywiście wierzyć, że jest inaczej. Nie wiem, po co ci taka wiara, ale skoro trzymasz się jej wszystkimi siłami, to przecież nie przeszkadza mi to. Nie współczuję ci więc, bo siła twojej wiary pokazuje, że "ja" jest dla ciebie tym, co ja nazywam złudzeniem. Współczując "ci" współczułbym złudzeniu.

Rzecz jasna, stwierdzenie tego faktu nie oznacza zniknięcia motywacji do dyskusji. W końcu dyskutuje się nie ze współczucia, a ciekawie pogadać można nawet z kimś, kto uważa się za maszynę

.

Banjankri

wujzboj

Hasła są tutaj znacznikami tego, co publicznie dostępne. Czyli tego, co mogę sprawdzić, że w procesie komunikacji zostało przekazane od nadawcy do odbiorcy. Tak, jak kamień: jeśli kogokolwiek poproszę "pokaż mi kamień", to pokaże mi coś, co jestem gotowy nazwać kamienieniem, a także gdy przyglądam się, jak jedna osoba prosi drugą "pokaż mi kamień", to widzę, że (a) ta druga osoba pokazuje coś, co jestem gotowy uznań za kamień i (b) ta pierwsza osoba uznaje to za kamień.

Publicznym znaczeniem hasła "kamień" jest wobec tego zbiór relacji, w jakich hasło to znajdować się może z innymi hasłami, w tym - z gestami (takimi, jak pokazywanie palcem).

Każda komunikacja między osobami prowadzona jest za pomocą haseł, czyli za pomocą znaczeń publicznych. Stąd fundamentalny problem, gdy rozmowa wchodzi na tory prywatne - na przykład, gdy zaczynamy mówić o "ja". Publiczne znaczenie "ja" składa się z tego, co można innym wskazań niczym kamień. Na przykład, z okrzyków radości lub bólu, z myśli (wyartykułowanych, ale myśląc wspomagamy się mocno słowami właśnie), z ciała. Prywatne "ja" jest w posiadaniu tego wszystkiego, ale nie jest tym.

A wiara? Ja nie odwołuję się do wiary, lecz do doświadczenia. Mówię o "ja" znanym z doświadczenia. Zarzucam tobie, że w efekcie redukujesz "ja" do poziomu publicznego, co pozbawia "ja" wszystkiego tego, na co w "ja" staram ci się zwrócić uwagę.

Kultura ma się zaś do maszyny tak, że jedno i drugie jest publiczne. W jednym i w drugim nie ma prywatnego "ja". Jeśli więc ktoś redukuje siebie do tego, co jest kulturowo uwarunkowane, to znaczy, że w znaczeniu "ja", które to znaczenie stara się on przedstawić mi jako nasze publiczne i swoje prywatne, brak dokładnie tego, co czyni "ja" moim prywatnym "ja".

Banjankri

wujzboj

Banjankri

wujzboj

Banjankri

wujzboj

Banjankri

wujzboj

Banjankri

wujzboj

Sprzęgło? Podobnie jest z biciem serca lub z trawieniem. Odgrywa to rolę tylko w tym stopniu, w jakim zdaję sobie sprawę z konsekwencji. I tylko wtedy, gdy takie wydarzenia mam w swoim modelu fizycznego świata.

Czas prywatny i czas fizyczne to nie to samo. Jest o tym wątek w ORF-Genesis.

"Trwa" ze ro sekund to tyle samo, co "nie trwa wcale".

Próżnia? Napisałem kilka akapitów o tym, jak to działa, i jak to nie działa. Skomentuj proszę cały opisany przeze mnie przebieg doświadczenia. Zwracając szczególną uwagę na miejsca, w których podkreślam niedostępność doświadczeniu.

Ignorance is bliss? Nie, wciąż patrzysz w złą stronę. Ważne jest, że NIE MOŻESZ MIEĆ WIEDZY o tym, jaka perspektywa jest prawdziwa, ale MUSISZ jakąś perspektywę przyjąć w praktyce. Aby ją wybrać, potrzebujesz KRYTERIÓW wyboru i weryfikacji. Zgadza się? Przeczytaj proszę pod tym kątem moją uwagę o chciejstwie.

Tematy się nam zlewają, bo to są najważniejsze, podstawowe tematy i obaj staramy się nie marnować klawiatury na dyrdymały.

Banjankri

wujzboj

Banjankri

wujzboj

Odstęp czasu jeszcze się wydłużył, miałem sporo pracy.

'"Trwa" zero sekund to tyle samo, co "nie trwa wcale"' znaczy po prostu tyle, że niezależnie od tego, czy mówimy o czasie fizycznym (czyli o modelu) czy o czasie realnym, "trwanie" przez zerowy czas to dokładnie tyle samo, co brak trwania. Podobnie, jak zero myszek to tyle samo, co brak myszek, niezależnie od tego, czy mowa jest o myszkach żywych czy komputerowych.

Falowanie tła oznacza zmianę jego intensywności. Im mniej myśli i obrazów, im bardziej doskonała jest próżnia, tym większe pole zajmuje tło, w którym te myśli i obrazy się pojawiają. Czyli: tym wyrazistszy staje się obserwator, postrzegający podmiot, świadomość - przypomnę, że to wszystko synonimy "ja", stanowiącego to tło.

Niewiedza wolna od fałszu? Można to i tak widzieć. W niczym nie zmienia to faktu, że twierdzić "ignorance is bliss" może tylko ten, kto potrafi odróżnić ignorancję od braku ignorancji. nazywaj rzeczy jak chcesz, ale bądź w tym konsekwentny.

Najbardziej istotne jest natomiast, że "ignorance is bliss" nie ma tu w ogóle zastosowania. Powtórzę: Tak, brak krytycznego reagowania na negatywne bodźce jest ignorancją. Ale tutaj mowa jest o sytuacji, w której jest takich negatywnych bodźców BRAK. Nie da się wobec na nie reagować, ani negatywnie, ani pozytywnie, ani jakkolwiek. Jedynymi bodźcami są tu właśnie te, które od "chciejstwa" pochodzą. Można je traktować albo poważnie, albo niepoważnie. Można być do siebie usposobionym albo pozytywnie, albo negatywnie. Chociaż w końcu i tak trzeba sobie uwierzyć; pytanie tylko, ile się przedtem sobie samemu zaprzeczy, ile razy się siebie samego przestraszy, jak daleko się od siebie samego ucieknie, jak bardzo przypadkową decyzję się w ostateczności podejmie i przyjmie jako swoją własną, godną pełnego zaufania.

"Iluzja" nie ma tu nic do rzeczy. Nie jest ważne, czy się wierzy, że wszystkie perspektywy są tak samo prawdziwe, czy wierzy się inaczej, albo czy się jest święcie przekonanym o własnej absolutnej wiedzy o tym, że to nie jest wiara. Ważne jest właśnie to, że postępowania nie da się zatrzymać i że DLATEGO jakoś postępować musisz. Na to zaś, jak postępujesz, ma wpływ to, jak świat postrzegasz. Jaką postrzegasz PERSPEKTYWĘ. Czy ona jest prawdziwa, czy fałszywa, to inna sprawa. Za prawdziwą PRZYJMUJESZ tę, która tobą kieruje. To jest DEFINICJA prawdziwości perspektywy. Definicja. Możesz przyjąć inną, ale wtedy będzie trzeba wymyślić inne słowa, aby tę samą treść wyrazić.