ŚFiNiA

Andy72

Oprócz Sokratesa, dwaj wielcy przedstawiciele myśli greckiej to Platon i Arystoteles. Poglądy ich się bardzo różniły – jak powiedział Arystoteles Amicus Plato, sed magis amica veritas "Drogi mi Platon, ale jeszcze droższa prawda". Dwie oddzielne drogi myślenia, Platona potem uznawał św. Augustyn a Arystotelesa rozwinął św. Tomasz z Akwinu. Należy zauważyć że w praktycznych rzeczach takich, jak organizacja społeczeństwa Platon bardzo się pomylił, gdzie jego ustrój idealny w rzeczywistości jest dużo gorszy niż przeciętny ustrój państwa. Doktor Krajski na przykład uważa że te dwie filozofie za główny spór, platonizm prowadzi do zbrodni a arystotelizm do pozytywnego rozwoju.
Kiedyś, z powodu tego że urodziłem się w komunie, Platon kojarzył mi się z budowaniem „najlepszego z ustrojów” i także nie za bardzo go uważałem.
Jednak, jego filozofia nie jest taka głupia, gdzie jest mowa o bytach idealnych np. o matematyce, czy ważniejszej sprawie – filozofii Boga o której mówił św. Augustyn.
Może nie trzeba walki między Platonem a Arystotelesem? Ich spojrzenia to spojrzenia na części Całości, które się uzupełniają. Każdy z tych dwóch szukał Prawdy.
Prawdziwa granica przebiega między Platonem i Arystotelesem z jednej strony a z drugiej – sofistami.
Sofiści wprost przeciwnie, wytrawni retorzy biegli w sztuce erystyki. Takim był Gorgiasz, jego poglądy to:
- Nic nie istnieje
- Gdyby nawet coś było, to byłoby to niepoznawalne
- Gdyby nawet było poznawalne, to i tak wiedzy o tym nie udałoby się przekazać
Znanym przykładem sofistów jest dowodzenie wbrew wprawdzie tego, że rozmówca ma rogi:
- czy prawda to że zgubiłeś rogi?
- nie?
- a więc masz rogi!
Potem sofiści bardzo rzadko chcieli samemu czegoś dowodzić (bo można by ich na tym złapać) a jedynie domagając się dowodów że jest inaczej niż w ich nihilistycznej wizji świata.
Bo zarówno Platon jak Arystoteles, nie mówiąc o świętych, którzy bazowali na ich myśli – to konstruktywiści, a sofiści – to dekonstruktywiści.
W ten sposób dochodzimy do Sofizmatu Ostatecznego: otóż mówca pyta swą ofiarę: a jak udowodnisz, czy nawet skąd wiesz, że we wszystkim co myślisz/mówisz/piszesz się nie mylisz?
Cokolwiek ktoś by odpowiedział, może złożyć na karb tego że we wszystkim się myli.
To ostateczna meta dokąd ta droga doprowadza. Podczas gdy konstruktywni myśliciele zwiększali wiedzę o świecie, tu mamy doskonałe zwątpienie o wszystkim.
Przy tym Sofizmacie inne stają się małe np. założenia Kartezjusza o duchu zwodzicielu („jak udowodnisz że go nie ma”), przez co jedyne co „udowodnił” (pod warunkiem że duch ten nie zmącił mu myślenia) to „myślę więc jestem” (co samo spowodowało błąd bo najpierw trzeba być by myśleć) a mimo tego nie przeszkodziło mu to w głoszeniu innych rzeczy, typu zwierzęta to maszyny bez świadomości czy świat to mechanizm. A potem znowu inny głosiciel stwierdził że żyjemy w matrixie („jak udowodnisz że nie jesteśmy mózgami w słojach?”) czy różni głosiciele solipsyzmu zwykli zadawać pytanie „jak udowodnisz że solipsyzm nie jest prawdziwy”. Dalej marksizm, zwłaszcza nowy marksizm lubuje się dekonstrukcji.
Z jednej strony mamy filozofię pozytywną, która stara się odpowiedzieć na pytania, choć wie że nie ma wiedzy absolutnej ani Boskiej Wszechwiedzy, z drugiej nihilistów, którzy starają się wmówić że świata nie ma (nawet matematyki nie ma), że delikwent żyje w matrixie, który jest w drugim itd. w nieskończoność, że nie tylko jego zmysły go oszukują ale i jego logika, a na samym końcu jakby dało się wmówić że jego tez nie ma, choć może wystarczy wmówić że jest takim śniącym oszalałym bogiem.

Andy72

Działanie pozytywne, to np. systematyzacja, choćby rożróznianie świata świadomości od materii czy mataematyki, a nie powtarzanie w kółko: "to iluzja", "niczego nie wiemy", "nic nie możesz udowodnić"

towarzyski.pelikan

Największą bolączką współczesnego świata jest fakt, że sofistyka stała się filozofią elitarną. Im bardziej jesteś skłonny dekonstruować świat, podważać obowiązujące wartości, tradycję, normy, a nawet znaczenie tak podstawowych pojęć jak rodzina, kobieta czy mężczyzna, tym wyższą pozycję piastujesz w hierarchii społecznej. A że każdy ambitny człowiek chce uchodzić za inteligenta, to musi krakać tak jak na nowoczesnego inteligenta przystało. Wzorce idą z góry.

Najlepszą metodą na konfrontację z sofistą, który żyje z kwestionowania, jest zapytać go wprost o to, co pozytywnego jest w stanie zaproponować w miejsce idei/argumentów/światopoglądu prezentowanych przez nas samych. Poprosić go o wyczerpującą wypowiedź. Tak ustawiony sofista albo zamilknie albo odparuje, że przecież on "nic nie twierdzi". Dla osoby, której światopogląd opiera się na niczym, samej negacji, każda osoba, która ma jakieś poglądy, jakiś określony światopogląd, za czymś konkretnym się opowiada, jest wrogiem, którego należy sprowadzić do parteru poprzez nieustanne, posunięte do granic absurdu kwestionowanie. Też tak mi przyszło do głowy, że sofistyka wynika z kierowania się źle pojętą zasadą "wiem, ze nic nie wiem". Dla nie sofisty to nie jest równoznaczne z zakazem stwierdzania, opowiadania się za czymś, tylko oznacza, że zawsze trzeba być otwartym na zmianę zdania, natomiast sofista rozumie to jako nakaz niewiedzy "ja nie mogę nic wiedzieć, bo nawet jak czegoś się dowiem to i tak mogę to zakwestionować, a więc wiedza nie istnieje".

Andy72

Przypuszczam że Sokrates widział jak mało wie w porównaniu z cała wiedzą, to była pokora, podobna do tej jak św. Augustyn zrozumiał że nie da się pojąć Trójcy a Newton gdy mówił że stoi na grzbietach olbrzymów.
Całkiem inne to jest niż ktoś kto sądzi że pojął całą możliwą wiedzę, która się strescza do zdań "niczego nie można być pewnym,nic nie jest nic warte itd"
Dekonstrukcja to chęć dorównania czy prześcignięcia Boga. Bóg stworzył świat, w tym się Mu nie dorówna, więc destrukcjonista chce zniszczyć świat niczym wariat rzeźbę Piety.
Marksiści wczęśniej niszczyli zewnętrzny świat terrorem, dziś nowy marksizm niszczy świat wewnętrzny ludzi.
Przypoamina do świetną bajkę Andersena "Historia najmniej prawdopodobna" gdzie geniusz zrobił zegar, a osiłek nie mogąc go preścignąć popsuł zegar, a inni uznali że ten akt wandalizmu to akt sztuki (nowoczesnej)
[link widoczny dla zalogowanych]
Polecam, Andersen pisał pouczające rzeczy, może dlatego jest tak nielubiany w jakich ś Newsweekach.

Michał Dyszyński

Andy72

Nierealizm to na przykład sen, albo mniejszy już nierealizm gra w grę typu Quake. Świat jest realny. DLaczego niektórzy nazywają to iluzją, skoro twierdzą że nie ma różnicy?
Róznica jest - albo jest sie okłamywanym alno nie.
Wyobraż sobie że Twoi domownicy zostali podmienieni przez reptilian na tak samo wyglądające roboty ale bez świadoości, poruszają się mechaniczne. Według Ciebie było by to kompletnie bez zanczenia jeśłiby zachowywali się przewidywalnie nie atakując Cię? A jeśli by ci powiedzieli że to roboty, to tym bardziej nie czul byś się oszukany, "bo przecież ucziwie mi powiedzieli prawdę". Pewnie "nie miałbyś oczekiwań wobec ich realności" , a poza tym 'byłyby nieodróznialne".
Poza tym w Księdze Rodzaju jest opisane że Bóg stwarza świat a nie iluzję świata. Czy ograniczasz Boga, że nie mógł stworzyć prawdziwego świata?

Michał Dyszyński